Semua Bab ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: Bab 121 - Bab 130

เยว่อวิ๋นผู้พ่ายแพ้ในศึกครั้งนี้ โซเซหนีเข้าป่าประหนึ่งทหารหนีทัพ นางลูบคลำแก้มที่ร้อนผ่าวของตนพลางบ่นอุบอิบ ทำไมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าท่านกุนซือที่เปรียบดุจบุปผาบนยอดเขาสูงในอดีต จะมีด้านที่เหมือนมนุษย์ปุถุชนแบบนี้ด้วยรอจนใบหน้าไม่เห่อร้อนสติที่เตลิดหายกลับคืน เยว่อวิ๋นก็พบว่าตนเองเดินเข้าป่าลึกมาจ

นางคิดว่า อย่างน้อยๆ ถ้าตนแบกคนผู้นี้ลงเขาในสภาพไร้สติน่าจะไม่หนวกหูกว่าเยว่อวิ๋นคิดแล้วจึงสะพายตะกร้าขึ้นหลัง จับร่างหลีจวินขึ้นพาดบ่า พลางออกแรงกระโดดขึ้นจากหลุม ขึ้นเขาคราวนี้นับว่าเสียเที่ยวโดยแท้จริง นอกจากจะไม่ได้สัตว์อะไรติดไม้ติดมือกลับบ้าน แล้วยังต้องมาลำบากแบกคนน่าสงสัยกลับไปอีกเยว่อวิ๋น

“ท่านแม่” สองซาลาเปาน้อยเห็นมารดาก็วิ่งถลาเข้ามาหาทันที เยว่อวิ๋นรีบอ้าแขนกอดรับตัวพวกเขาไว้ พลางมองลานฝึกที่ตอนนี้ไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนแต่ก่อนแล้ว“ชกเสาไม้เสร็จหรือยัง” หญิงสาวก้มลงถามร่างในอ้อมกอด“เสร็จแล้วขอรับ”“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ”ตอนนี้ในลานมีเสาไม้พันเชือกสองเสา ทุกๆ เช้าหลังจากต้าเป่ากับเสี่

“เถ้าแก่กู้”กู้เหยียนเซียวพยักหน้า เอ่ยเสียงขรึม “ข้าพาเจ้าไปดูอาการฮูหยินผู้เฒ่าจี้เอง”เฉียนซานมองตามหลังเจ้านายด้วยสายตาสงสัย ไหนนายท่านบอกว่ามีงานด่วนต้องรีบสะสาง ถ้าหมอเยว่มาไม่จำเป็นต้องเข้าไปรายงานอย่างไรเล่า เหตุใดยามนี้กลับเป็นฝ่ายเสนอตัวเองแทนแล้วล่ะต่อให้เฉียนซานฉลาดเฉลียวกว่านี้ ก็ไม่ม

หญิงที่อยู่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นกรีดร้องร่ำไห้สภาพน่าเวทนายิ่งนัก ทว่าหญิงสูงวัยผู้ลงมือกลับมิได้ผ่อนแรงลงแม้แต่น้อย ซึ่งเยว่อวิ๋นจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ถ้าสตรีสองนางนี้ไม่ใช่คนที่นางกับเซี่ยฉงอวิ๋นพูดถึงเมื่อวานนี้ฟางฮัวกับแม่สามีของนางนั่นเอง…“นางแพศยา เจ้าแต่งมาเป็นสะใภ้บ้านจ้าวเรา กินดื่มล้