Semua Bab ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: Bab 141 - Bab 150

เซี่ยเหล่าซานมีหรือจะไม่รู้นิสัยลูกสะใภ้ตัวเอง นางสงสารสวีเหยาจริงเสียที่ไหนกัน ก็แค่อยากสร้างความลำบากใจให้ผู้อื่นเท่านั้นแหละ“สะใภ้รองเจ้าว่างมากนักหรือไง ถ้าไม่มีอะไรทำก็กลับเข้าบ้านไปเสีย อย่ามาอยู่ตรงนี้ให้คนเขาระอาเลย” อยู่ต่อหน้าเยว่อวิ๋นเซี่ยเหล่าซานไม่สะดวกจะสั่งสอนลูกสะใภ้ จึงได้แต่ถลึงตา

เสียงร้องโหยหวนของอู่ซื่อดังไกลไปจนถึงลานด้านหลัง ในที่สุดเซี่ยจงที่กำลังทำงานก็ได้ยิน เขาละจากงานในมือวิ่งออกมาดูทันที ครั้นอู่ซื่อได้เห็นหน้าสามี ก็ยิ่งเปล่งเสียงออกมาดังกว่าเดิมเป็นเท่าตัว“ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ข้าอับอายจนอยากตายไปให้พ้นๆ ข้าอยากตาย!”เซี่ยจงมาถึงยังไม่ทันถามถึงต้นสายปล

เช้าวันต่อมา เสียงไก่ขันดังกังวาน ฝูงวิหคยังไม่บินออกจากรังหาเหยื่อ สีดำบนท้องฟ้าเพิ่งเริ่มจะเจือจางไม่กี่ส่วน เยว่อวิ๋นก็ลุกจากที่นอนมาเตรียมอาหารเช้ากับต้มน้ำร้อนแล้วเจ้าซาลาเปาน้อยทั้งสองคนเองก็เช่นกัน พวกเขาเข้านอนตามเวลาปกติครั้นถึงต้นยามเหม่า[1] ก็พากันตื่นนอนมาช่วยเยว่อวิ๋นทำงานบ้านเล็กๆ น้อ

เยว่อวิ๋นยิ่งคิดก็ยิ่งตื้นตัน ช่วงเวลาหลายปีที่ใช้ชีวิตอยู่ในกองทัพ ได้กล่อมเกลาให้นางมีความเป็นทหารซึมลึกเข้าไปจนถึงแก่นกระดูกฮ่องเต้ปกป้องอำนาจของตนเอง ส่วนขุนนางก็ปกป้องฮ่องเต้ ทว่าทหารนั้นไม่เหมือนกัน พวกเขาทุ่มเทชีวิตยอมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ในใจหวังเพียงปกป้องแคว้นรักษาแผ่นดินเอาไว้ เพราะบนผืนด

จบคำประกาศกร้าวของผู้ใหญ่บ้าน บริเวณนั้นก็กลับคืนสู่ความสงบเหมือนเดิม ชาวบ้านถูกแบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกมีค่อนข้างมากกว่าพากันยืนต่อแถวลงชื่อด้วยความเชื่อมั่นในตัวผู้ใหญ่บ้าน ส่วนอีกฝั่งคือเหล่าคนที่มีความคิดคล้ายกับป้าจ้าว ซึ่งประกอบไปด้วยบ้านจ้าว บ้านสี่เซี่ย และสกุลสวีกับบ้านจางเอ้อที่มีหลัวซื่อ