Lahat ng Kabanata ng ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: Kabanata 221 - Kabanata 230

“อาจารย์น้อย...” จางถิงเห็นสายตาแปลกๆ ที่มองมา ก็อดเรียกเยว่อวิ๋นด้วยน้ำเสียงกังขาไม่ได้“ไม่มีอะไร” เยว่อวิ๋นที่เหม่อลอยไปชั่วครู่พลันได้สติ นางกล่าวต่อ “ข้ากลับคิดว่าสำนักศึกษาฝั่งตะวันตกเหมาะกับครอบครัวเรามากกว่า”คนชนชั้นสูงมีฐานะดีไม่จำเป็นต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด จึงมักมีเวลาว่างมารนหาที่ตาย ไม่เ

โจวหนีรับคำหนักแน่น แน่นอนว่ารถม้าที่องค์ชายทรงใช้ ย่อมธรรมดาไม่ได้อย่างเด็ดขาด อืม... จำได้ว่าใกล้ๆ นี้มีค่ายทหารม้าอยู่ เอาไว้เขาค่อยไปเลือกม้าจากที่นั่นก็แล้วกัน ฝ่าบาทน่าจะทรงยินยอมอยู่แล้วสือจิ่วมองภาพความปรองดองสมานฉันท์ตรงหน้าด้วยสายตาหมดหวัง เขาอยากถามสองคนตรงหน้าเหลือเกินว่า ลืมไปแล้วใช่ไห

ซุนไฉประสบการณ์ยังน้อย เนื่องจากเขามีสายสัมพันธ์กับอาจารย์ผู้อาวุโสจึงได้เข้าสอนที่นี่ ดังนั้นนักเรียนกับอาจารย์คนอื่นๆ จึงค่อนข้างให้ความเคารพไม่กล้าเมินเฉยต่อเขา นานวันเข้าเจ้าตัวก็คุ้นเคยต่อการได้เห็นทุกคนแสดงท่าทีนอบน้อมต่อตนเองจนกระทั่งมาเจอเซี่ยฉงอวิ๋นที่อย่าว่าแต่ความเคารพจะไม่มีเลยย ขนาดสีห

ขณะนั้นเองเสี่ยวอวี้ก็พูดขึ้นมา “ท่านอาคนงามไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ถึงท่านพี่จะย้ายห้องไปเรียนกับท่านพ่อ แต่เสี่ยวอวี้ยังอยู่ เสี่ยวอวี้จะอยู่เป็นเพื่อนท่านอาเอง”ท่านพ่อเก่งกาจ ท่านพี่ก็ฉลาดหลักแหลม ทั้งสองคนสามารถดูแลตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้นางคอยห่วง แต่ท่านอาคนงาม...เด็กหญิงคิดพลางมองไปทางอีกคนด

“ว่าแต่ท่านพาเขามาทำไมหรือ” หญิงสาวหันไปถามสามี สายตาพยักเพยิดไปยังด้านนอกรถม้าเซี่ยฉงอวิ๋นมองตามภรรยาไปยังร่างผอมของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างโจวหนี พลางอธิบายเสียงทุ้ม “เซี่ยเฉิงเป็นสหายของต้าเป่า ข้าเห็นว่าเขาไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วจึงให้ติดรถม้ามาด้วย ถึงอย่างไรตอนเช้าเขาก็ไปทางเดียวกับเราอยู่แล้