LOGINShare
บทที่ 50
Last Updated:
2025-06-02 16:18:10หากไม่ติดว่าที่นี่คือหอนางโลม หนิงอันคงอดคิดไม่ได้ว่าตนเองกำลังโดนเกี้ยวพา แต่คนผู้นี้ก่อเกี้ยวก็เพื่อพานางขึ้นเตียง และกลายเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งของเขาเท่านั้น
คิดได้อย่างนั้นนางก็ไม่เคยที่จะเปิดใจให้อีกฝ่าย เมื่อเขามาบ่อยเข้าก็คิดเสียว่าเขาเป็นสหายคนหนึ่งเท่านั้น
แม้เขาจะสวมชุดสีขาวสวมหน้ากากปิดบังหน้าตา แต่นางคาดไว้ว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นคนชั้นสูงของวังมาร คนที่ถูกตาต้องใจตนจนถึงขนาดใช้ชื่อเสียงของเขาปกป้องตนไว้ นับตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่
“วันนี้ท่านอยากฟังเพลงประเภทใด”
“...” ไร้เสียงตอบรับ เขามีความชอบของตนเอง แต่มันก็เพียงแค่ ดูอะไรก็ได้ที่หญิงสาวทำ ฟังอะไรก็ได้ที่หญิงสาวพูด เพลินเพลินไปกับทุกสิ่งที่นางเล่นออกมา
“...” หนิงอันแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนถูกแช่แข็งไว้เพียง ‘นางโลมคนโปรด’ ‘แขกผู้ชื่นชม’ โดยไม่มีทีท่าว่าจะขยับเข้าใกล้มากกว่านี้
แต่นี่ก็ทำให้ทั้งคู่ค่อย ๆ คุ้นเคยกันมากขึ้นเรื่อย ๆ จากเดือนเป็นปี จากปีคล้อยเป็นสอง สาม สี่ และห้าปี แม้กระทั่งในยามนี้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่ง แต่หนิงอันยังไม่เคยโดนใครซ
Latest chapter
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 53
การทำข้อตกลงกับปีศาจเป็นสิ่งผิดพลาดที่สุดในชีวิต หนิงอันเพิ่งรู้ก็วันนี้ ตอนนี้หญิงสาวเข้าขั้นหวาดระแวงไปแล้ว เพราะสิ่งที่พบเจอในแต่ละวัน“อาอัน!” ชายหนุ่มที่โผล่พรวดเข้ามาจนทำให้นางถอยหลังเกือบล้ม จากนั้นเขาก็เข้ามาใกล้และทำท่าเหมือนไม่กล้าจับตัวนางหนิงอันที่กำลังจะล้มย่อมต้องหาที่จับเป็นสัญชาตญาณที่ไม่อาจขัดได้ สุดท้ายก็กลายเป็นภาพที่นางเกาะอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ปล่อยมือหากมันเป็นแค่การเกาะหาหลักยึดก็แล้วไปเถอะ ราวกับเขาวางแผนเอาไว้แล้ว ต้องมีหลายครั้งที่หนิงอันล้มลงประทับจูบไปทั่วร่างชายหนุ่ม หนักสุดถึงขั้น…หน้าแทบจิ้มส่วนลับของเขา“พอซะที อาหรง ข้าไม่ไหวแล้วนะ” หนิงอันระอาเหลือเกิน นึกอยากให้เขาทำงานหนัก ๆ สักวันละยี่สิบชั่วยามไปเลย เพราะเขาจะหายไปแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ เพื่อทำงาน และกลับมาก่อกวนนางต่อทั้งวัน“อาอันรู้สึกจะเป็นลมหรือ ให้ข้าอุ้มดีหรือไม่ หรือจะให้จุมพิตต่อลมหายใจให้เจ้าดี”“คนทะลึ่ง ท่าน…ท่านหน้าไม่อายที่สุด”“อาอันให้ข้าเกี้ยวพาเจ้าก่อนไม่ใช่หรือ นี่ข้าก็ไ
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 52
ในเมื่อรู้แล้วว่าเขาคือชายคนนั้น และเขาอาจจะมีความฝันถึงชีวิตก่อนหน้าของนางจนออกตามหาและนำนางมาไว้ที่นี่แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร นางต้องการรู้ให้แน่ชัดว่าเขาคิดยังไง และต้องการอะไร“ข้า…ข้าไม่ได้ต้องการอะไรจากหนิงอัน นอกจากขอให้เจ้าอยู่เคียงข้างข้าตลอดไป” ชุนหรงพูดออกมา ใบหูเขาแดงก่ำบ่งบอกว่าตัวคนเขินอายไม่น้อย“ข้าหมายถึง…ชุนหรงท่านต้องการให้ข้าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร เมื่อไม่กี่วันก่อนข้ายังเป็นเพียงคนธรรมดา ข้าไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ที่นี่ และอยู่เพื่ออะไร”“ข้ารู้ว่ามัน…มันทำให้เจ้าสับสน อาอันข้าแค่ชอบเจ้า” ชุนหรงตกตะลึง นางเรียกชื่อเขา!ทำไมแค่ฟังหัวใจก็เต้นไม่เป็นส่ำแล้ว เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดมากขึ้น แต่ก็ตกใจอีกครั้งเมื่อตนเผลอพูดความในใจออกมาเสียแล้วมองหน้าหญิงสาวด้วยความแตกตื่น พบว่านางกำลังมีสีหน้าเปลี่ยนไปมา ราวกับคิดไม่ตก ไม่อยากเชื่อ หลากหลายในความคิดของนางทำให้เขาเป็นกังวล“แล้วข้า ต้องทำยังไง? เมื่อท่านชอบข้าแล้ว ข้าจะไม่สามารถใช้ชีวิตปกติของตัวเองได้เลย และต้องอยู่ในเรือนแห่งนี้ราวกับนกน้อยในกรงทองเช่นนั้นหร
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 51
“อาอันเป็นอะไรไป! ไปตามหมอมารมาเดี๋ยวนี้” เสียงโวยวายที่ดังข้างหูปลุกหนิงอันจากความฝันอันยาวนานเกี่ยวกับชีวิตที่สองดวงตาหวานฉ่ำด้วยหยาดน้ำขณะค่อย ๆ หันกลับไปมอง ชายหนุ่มตรงหน้านี้ ‘ชุนหรง’ เขาคือคนเดียวกันกับคุณชายที่เป็นสหายของนางในชาติก่อนจริง ๆ หรือ“อาอันเป็นอะไรไป”“ไม่เป็นไร ข้าแค่ฝันร้าย”“ฝันร้าย แค่ฝันร้ายเท่านั้นเอง” ว่าแล้วชุนหรงก็เข้าไปกอดนางเอาไว้อย่างปลอบโยน เขามีท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ เล็กน้อย เพราะไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนหนิงอันนิ่งเงียบไป จนกระทั่งหมอมารผลุนผลันเข้ามา พวกเขาตรวจอาการ ให้เทียบยาสงบใจเอาไว้และจากไปในทันที เพราะอารมณ์ของชุนหรงน่ากลัวมากในตอนนี้“ข้าไม่เป็นไร” หนิงอันยกมือขึ้นลูบหลังมือชายหนุ่มเบา ๆ ดวงตาของนางเริ่มแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย จ้องมองดวงตาคมกริบของอีกฝ่ายอย่างไม่วางตาเชื่อว่าภาพที่เห็นในความฝันไม่ใช่การคิดไปเอง แต่เขาคือชายผู้นั้น ชายหนุ่มจากวังมารที่มาอยู่เป็นสหายนางโลมตัวน้อยตลอดช่วงเวลาหลายปี“อาอัน ข้ากลัว&rd
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 50
หากไม่ติดว่าที่นี่คือหอนางโลม หนิงอันคงอดคิดไม่ได้ว่าตนเองกำลังโดนเกี้ยวพา แต่คนผู้นี้ก่อเกี้ยวก็เพื่อพานางขึ้นเตียง และกลายเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งของเขาเท่านั้นคิดได้อย่างนั้นนางก็ไม่เคยที่จะเปิดใจให้อีกฝ่าย เมื่อเขามาบ่อยเข้าก็คิดเสียว่าเขาเป็นสหายคนหนึ่งเท่านั้นแม้เขาจะสวมชุดสีขาวสวมหน้ากากปิดบังหน้าตา แต่นางคาดไว้ว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นคนชั้นสูงของวังมาร คนที่ถูกตาต้องใจตนจนถึงขนาดใช้ชื่อเสียงของเขาปกป้องตนไว้ นับตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่“วันนี้ท่านอยากฟังเพลงประเภทใด”“...” ไร้เสียงตอบรับ เขามีความชอบของตนเอง แต่มันก็เพียงแค่ ดูอะไรก็ได้ที่หญิงสาวทำ ฟังอะไรก็ได้ที่หญิงสาวพูด เพลินเพลินไปกับทุกสิ่งที่นางเล่นออกมา“...” หนิงอันแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนถูกแช่แข็งไว้เพียง ‘นางโลมคนโปรด’ ‘แขกผู้ชื่นชม’ โดยไม่มีทีท่าว่าจะขยับเข้าใกล้มากกว่านี้แต่นี่ก็ทำให้ทั้งคู่ค่อย ๆ คุ้นเคยกันมากขึ้นเรื่อย ๆ จากเดือนเป็นปี จากปีคล้อยเป็นสอง สาม สี่ และห้าปี แม้กระทั่งในยามนี้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่ง แต่หนิงอันยังไม่เคยโดนใครซ
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 49
ทางด้านหนิงอันหลังจากหนีกลับเข้าห้องของตนเองก็รีบลงกลอนประตูขังตัวเองไว้ในห้อง ไม่กล้าออกจากห้องอีกตามที่พูดนางโดนคำพูดของแม่เล้าข่มขวัญเข้าจริง ๆ แล้ว หากอยากอยู่ในเมืองอย่างมีความสุขและปลอดภัยก็จงอย่าหาเรื่องกับคนของวังมาร หลังจากมาถึงเมืองนี้แรก ๆ นางมักถูกเตือนแบบนี้เสมอตอนนี้กระทั่งจอมมารผู้โหดเหี้ยมมาอยู่ในสถานที่เดียวกันแบบนี้ นางจะกล้าก้าวขาออกจากห้องได้ยังไง ในเมื่อหนิงอันยังไม่อยากตายเร็วตอนนี้หญิงสาวมีเป้าหมายในการมีชีวิตอยู่เพื่อฝึกฝนศาสตร์ศิลป์ต่าง ๆ กอบโกยความรู้ความสามารถให้ได้มากที่สุดก่อนจะตาย ดังนั้นจะตายเร็วไม่ได้! ไม่เช่นนั้นชีวิตชาตินี้ก็เสียเปล่าแล้วคิดอย่างนั้นหนิงอันก็เริ่มที่จะเชื่อฟังมากขึ้น แต่นางรู้สึกเหมือนแม่เล้ากำลังทดสอบความอดทนของนาง ด้วยการส่งองครักษ์ชุดดำคนหนึ่งมาขวางทางทุกครั้งและยื่นขนมให้แต่…หากนางยื่นมือไปรับย่อมต้องโดนลงโทษ ในฐานะที่ไม่รู้จักหักห้ามใจอย่างแน่นอน หนิงอันจึงต้องอดทนอย่างหนัก แม้ว่าขนมสุดโปรดของตนจะวางอยู่ตรงหน้าก็ตามวันแล้ววันเล่าการลงโทษก็ยังไม่ตามมา แถมเจ้าองครักษ์ขนมก็หายตัวไปจา
ชีวิตที่สามของหนิงอัน บทที่ 48
ร่างบอบบางอ้อนแอ้นของหญิงสาวในชุดฮั่นฝูสวมเสื้อคลุมบางเบาทับเอาไว้เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้ง ป้ายหยกข้างเอวกระทบกรุ้งกริ้งยามเมื่อก้าวย่างด้วยเท้าเปล่า มันเขียนไว้ว่า ‘เด็กฝึก’ เจ้าตัวหันหน้าหันหลังประคองของในมือขณะหลบ ๆ ซ่อน ๆ ไปตามเงามืดของพุ่มไม้“อยู่ที่นี่ถึงจะดี แต่ให้ข้ากินข้าวเท่าแมวดม จะอิ่มได้ยังไงกันเล่า”‘หนิงอัน’ เพิ่งถูกส่งตัวให้หอนางโลมได้ไม่นาน เพราะความสามารถในการอ่านออกเล็กน้อย ชงชา และรู้มารยาท แม่เล้าเห็นแววจึงตั้งใจปั้นให้นางกลายเป็นนางโลมขายศิลป์ ถือเป็นโชคดี หญิงสาวจึงเปลี่ยนใจจากที่เคยคิดใช้ชีวิตเรียบง่ายและรวบรวมความรู้เพื่อทำประโยชน์ต่อไปในชาติที่สาม ก็เปลี่ยนเป็นมาฝึกฝนทักษะต่าง ๆ จากหอนางโลมได้อย่างพอเหมาะพอเจาะแต่เป็นนางโลมย่อมต้องมีรูปร่างที่งดงาม จึงต้องกินอาหารน้อยเท่าแมวดม แต่ละมื้อแทบไม่พอยาไส้ แล้วยังกินของหวานได้เพียงวันละหยิบมือ เท่านี้จะไปพอดับกระหายได้อย่างไรกันด้วยเหตุนี้หนิงอันจึงมักจะแอบไปขโมยของหวานในครัว หรือไม่ก็จ้างวานพี่ ๆ สาวใช้ในหอนางโลมซื้อของหวานมาให้เสมอถึงอย่างนั้นแม้ของอยู่ใน
