All Chapters of ปราถนารัก: Chapter 51 - Chapter 60

[คิมหันต์]ณ สนามบิน“อืม…ว่าไง? ถึงยัง?”[“ถึงแล้วๆ แต่แปบนึงนะ ไอกำลังรอโหลดกระเป๋าอยู่เนี่ย!”]“เสร็จแล้วก็รีบออกมาล่ะกัน ไอนั่งรออยู่ข้างหน้าเนี่ยแหละ”[“โอเค!”] ติ๊ด!! สิ้นเสียงสนทนาผมก็รีบกดวางสายมือถือลงทันที ก่อนจะหันกลับมานั่งเอนหลังชิดไปกับเก้าอี้ พร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอกนั่งรอคนที่เพิ่งบินกลับมาจากอังกฤษระหว่างที่นั่งรอ ในหัวของผมก็เอาแต่คิดถึงใบหน้าและแววตาของยัยเด็กอวดดีนั่นไม่หยุดสักที ผมยังจำภาพสีหน้าและแววตาที่สั่นไหวตอนที่เผลอสบตากับยัยนั่นก่อนหน้านี้ได้แม่นไม่ลืมเกวลิน…ทำไมกันนะ? ทำไมฉันถึงลบภาพเธอออกไปจากหัวไม่ได้สักที? ทำไมเธอถึงเอาแต่คอยกวนใจฉันอยู่เรื่อยเลยนะ?ความรู้สึกสับสนและหงุดหงิดใจมักจะผุดขึ้นมาทุกครั้งที่ผมนึกถึงเกวลิน และทุกครั้งที่นึกถึงหรือเห็นหน้าของยัยเด็กนั่น เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่เรือนกระจกเมื่ออาทิตย์ก่อนมันก็ย้อนกลับเข้ามาในหัวให้หงุดหงิดใจกว่าเดิมทุกทีย้อนกลับไปวันนั้น…ผมยอมรับว่าสิ่งที่ผมทำกับเกวลินมันผิด! ตอนนั้น…วินาทีที่ได้ยินคำๆนั้นหลุดออกมาจากปากของเกวลิน คำพูดที่ว่าเธอไม่ได้ชอบผม!! เพราะคำพูดนั้นและสีหน้าที่จริงจังตอนพูดออก

“เกรซ เป็นคู่หมั้นของฉันเอง” คุณคิมหันต์พูดแนะนำขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัด และดูเหมือนว่าเขาจงใจตอกย้ำคำว่าคู่หมั้นให้ฉันได้ยินสินะ “อ่อ…ค่ะ” ไม่รู้ทำไมแต่จู่ๆปากฉันมันก็เกิดอาการหนักอึ้ง พูดไม่ออกขึ้นมาซะดื้อๆ ทำได้แค่จ้องมองไปยังคนตัวสูงสลับกับหญิงสาวคู่หมั้นของเขาไปมาและก็ตอบอือออๆไปเท่านั้น“ต่อไปนี้เกรซเขาจะมาอยู่ที่บ้านฉันสักระยะ เพราะงั้นฉันคงต้องฝากเธอดูแลคู่หมั้นของฉันด้วยล่ะ เกวลิน!”“อะไรกัน? ไอดูแลตัวเองได้น่า ว่าแต่…ยูไม่เคยบอกไอมาก่อนเลยนะว่าบ้านยูมีสมาชิกใหม่เข้ามาเพิ่มด้วย” แม้คุณเกรซจะไม่ได้พูดชื่อฉันออกมาตรงๆ แต่ก็เดาไม่ยากเลยว่าเธอกำลังพูดถึงฉันอยู่แน่ๆ เพราะสายตาของทั้งคู่กำลังมองตรงมาที่ฉัน น่าอึดอัดชะมัด! สายตาของเขาสองคนที่กำลังจ้องมองมา มันทำฉันอึดอัดใจไปหมด“หึ! สมาชิกใหม่อะไรกัน ก็แค่คนอาศัยน่ะ ไอไม่จำเป็นต้องแนะนำคนนอกให้ยูรู้จักหรอก” ความรู้สึกอึดอัดแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเจ็บปวด เมื่อได้ยินคำพูดแทงใจดำที่ออกมาจากปากของคุณคิมหันต์ แม้คำพูดที่พวกนั้นมันจะเป็นความจริงก็ตาม แต่เพราะมันออกมาจากปากของคุณคิมหันต์รึเปล่านะ? ฉันถึงได้รู้สึกเจ็บป

[คิมหันต์]หมับ!! ผมเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกคนตัวเล็กตรงหน้าคว้าท้ายทอยลงไปประกบจูบกับริมฝีปากบางของเธออย่างไม่ทันตั้งตัวแม้จะแปลกใจกับการกระทำที่บุ่มบ่ามของเกวลิน แต่ผมก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธมันหรอก กลับกันผมยินดีที่จะตอบรับความปราถนาของคนตรงหน้ามากกว่านี้ซะอีก“จุ๊บๆ!” ริมฝีปากบางของเกวลินขบเม้มลงมาบนริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล พร้อมกับเสียงครวญครางในลำคอที่ขาดๆหายๆ การที่เธอเอาแต่ขบเม้มริมฝีปากของผมอยู่อย่างเดียวแบบนี้ โดยที่ไม่คิดจะรุกล้ำเข้ามามากกว่านี้เลย บวกกับอาการสั่นสะท้านไปทั้งตัวนี่อีก ดูก็รู้ว่าเธอคงจะกำลังตื่นเต้นอยู่สินะหึ! ถึงท่าทีของเกวลินจะดูเก้ๆกังๆ แต่มันก็ทำให้ผมพึงพอใจมากเลยทีเดียว ท่าทีตอนนี้ของเธอมันทำให้สติของผมกระเจิดกระเจิงควบคุมไม่อยู่ซะแล้วหมับ!! ผมไม่รอช้ารีบยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าเล็กของเกวลินให้แนบชิดกันมากกว่าเดิม ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายส่งเรียวลิ้นรุกล้ำเข้าไปช่วงชิมความหวานจากริมฝีปากของคนตรงหน้าซะเอง“อื้มมม~” เสียงครวญครางที่ขาดๆหายๆในตอนแรก ถูกเปล่งออกมาอย่างเต็มเสียงในที่สุด คนตัวเล็กในอ้อมแขนเอาแต่ครวญครางออกมาไม่หยุด แถม

“เพราะหลังจากนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอได้พักอีกแล้วไงล่ะ เกวลิน” พรึ่บ! พูดจบคนเจ้าเล่ห์ตรงหน้าก็ยกร่างของตัวเองขึ้น ก่อนจะยกมือขึ้นไปจับชายเสื้อยืดสีเทาของตัวเองแล้วถอดมันออกด้วยความร้อนรน เอื๊อกกก!! ท่าทีของคนตรงหน้าทำฉันใจเต้นรัว คอแห้งผากถึงกับเผลอกลืนลงคออย่างลืมตัว ตึกตักๆๆ!! แย่แล้วสิ ทำยังไงดี? ใจฉันมันเต้นรัวจนห้ามไม่ไหวแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันคุมสติตัวเองไม่รอดแน่ๆ ไม่ได้นะเกวลิน! เธอจะทำเรื่องแบบนี้กับคนที่มีคู่หมั้นแล้วอย่างคุณคิมหันต์ไม่ได้เด็ดขาด!! “อย่าทำแบบนี้เลยนะคะคุณคิมหันต์…” ฉันพยายามควบคุมน้ำเสียงที่สั่นพอๆกับใจตัวเอง ก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา พลางจ้องตาคนที่คร่อมร่างฉันอยู่ข้างบนอย่างไม่วางตา“…” ดูเหมือนว่า…น้ำเสียงที่แผ่วเบาของฉันจะทำให้คนตรงหน้าหยุดชะงักลงทันที แววตาเจ้าเล่ห์ของคุณคิมหันต์ก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่สับสน บวกกับคิ้วที่ขมวดกันเป็นปมทำให้ฉันรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้ากำลังไม่พอใจกับท่าทีของฉันเป็นอย่างมาก“คุณ…ทำแบบนี้กับเกวทำไมคะ?” ไม่ใช่แค่เขาที่สับสน ฉันเองก็สับสนไม่แพ้กันเลย ฉันไม่เข้าใจทั้งตัวเขา และไม่เข้าใจตัวเองด้ว

[เกวลิน]หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้าก๊อกๆๆ!! เสียงดคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ฉันที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเดินตรงไปเปิดประตูห้องด้วยความสงสัยแอ๊ดดด!! เมื่อเปิดประตูออกมาดันเจอกับคนที่ไม่คาดคิดยืนอยู่หน้าห้อง"หวัดดีค่ะน้องเกว" "คุณเกรซ!" ฉันแปลกใจนิดหน่อยที่รู้ว่าคนที่มาเคาะประตูคือคุณเกรซ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบรับให้กับคำทักทายและท่าทีที่สดใสของคุณเกรซ"พี่ขอโทษที่มารบกวนนะ แต่พอดีพี่อยากดื่มกาแฟ แต่หาเมล็ดกาแฟไม่เจอ" "เมล็ดกาแฟเหรอคะ?""ใช่ค่ะ น้องเกวช่วยพี่หน่อยได้มั้ยคะ?""ได้สิค่ะ""ขอบคุณค่ะ"ว่าแล้วฉันก็เดินออกจากห้องตรงไปยังห้องครัวของบ้านทันที อืม...เมล็ดกาแฟน่าจะอยู่ในตู้นี้นะ ครืดดด!! ฉันเปิดตู้ลิ้นชักในครัวก่อนจะเจอสิ่งที่ตามหาอยู่ในนั้นอย่างที่เดาไว้จริงๆด้วย"นี่ค่ะ เมล็ดกาแฟ" ฉันหยิบโหลเก็บเมลฺดกาแฟออกมายื่นให้คุณเกรซที่ยืนรออยู่เคาน์เตอร์ตรงข้ามกับฉัน"ว้าววว อยู่ตรงนี้นี่เอง ฉันหาตั้งนานแน่ะ ขอบคุณมาเลยนะคะน้องเกว""ไม่เป็นไรค่ะ""น้องเกวชงกาแฟเป็นมั้ยคะ?""คะ? ก็...พอได้นิดหน่อยค่ะ" "ดีเลย พี่อยากลองชิมกาแฟฝีมือเราจัง ช่วยชงกาแฟให้พี่ดื่มสักแก้วนึงได้มั้ยคะ" คุณเกรซน้องขอ