Semua Bab ปราถนารัก: Bab 61 - Bab 70

ห้องคิมหันต์ฉันเดินถือกล่องยาขึ้นมาชั้นสองของบ้าน และกำลังตรงไปที่ห้องของคนที่ฉันไม่อยากเจอหน้าที่สุดตอนแรกว่าจะไม่ขึ้นมาแล้ว แต่ฉันเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปขึ้นมาจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่กึก!! ฉันเดินมาถึงหน้าห้องของคุณคิมหันต์แล้ว กำลังจะยกมือขึ้นไปเคาะประตูห้องแล้วด้วย แต่กลับต้องชะงักลงเมื่อได้ยินบทสนทนาบางอย่างดังเล็ดลอดออกมาจากภายในห้อง'เรื่องยูกับเด็กคนนั้น''ไม่เห็นมีอะไรให้ต้องถามเลย'เสียงของคุณเกรซกับคุณคิมหันต์หันกำลังคุยกันอยู่นี่ ขวับ!! ฉันตัดสินใจหันหลังกลับเพื่อเดินออกมาจากห้องนั้น ฉันไม่ควรเข้าไปรบกวนเขาทั้งสองคนคุยกันตอนนี้'ยูชอบน้องเขาเหรอ?' กึก!! แต่แล้วบทสนทนาที่เล็ดลอดออกมาจากห้องก็ทำเอาฉันต้องชะงักฝีเท้าลงซะก่อน ความตั้งใจที่จะเดินออกไปในตอนแรก เลยกลายเป็นกาหันหลังกลับมายืนฟังบทสนทนาอยู่หน้าห้องเหมือนเดิม'ใช่จริงๆด้วยสินะ' เสียงคุณเกรซ คำถามที่ทำฉันชะงักเมื่อกี้ก็เป็นเสียงคุณเกรซในห้องมีแค่คุณเกรซกับคุณคิมหันต์ งั้นบุคคลที่สามที่ถูกกล่าวถึงเมื่อกี้คือ...ฉันสินะคุณคิมหันต์...ชอบฉันเหรอ?! 0_0!'ถ้าจะมาถามแค่นี้ไอขอตัวนะ''ไอไ

เวลา 18.00 น.ฉันนั่งจ้องหน้าจอคอมตัวเองพร้อมกับเอกสารกองโตที่ยังเคลียร์ไม่เสร็จ เหตุการณ์เมื่อเช้าทำฉันเข้างานสายจนได้ โดนพี่ขิมบ่นชุดใหญ่ไฟกระพริบ แถมยังมอบเอกสารกองโตเป็นของขวัญที่เข้างานสายอีกด้วยวันนีทฉันไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลยเอาแต่เหม่อลอยทั้งวัน งานกองโตที่ควรจะเสร็จก่อนสี่โมง เลยโดนลากยาวมาจนถึงตอนนี้ไงล่ะหนึ่งชม.ผ่านไป“หาวววว!” ฉันยืดตัวบิดขี้เกียจพร้อมกับหาวออกมาด้วยความง่วง หลังจากที่นั่งหลังขดหลังแข็งจัดการกับการกับกองเอกสารอยู่ตั้งนาน ในที่สุดก็เคลียร์งานเสร็จสักทีโครกกก~ ทันทีที่เคลียร์งานเสร็จท้องเจ้ากรรมของตัวเองก็ร้องดังขึ้นมาอย่างรู้งาน จะว่าไปวันนี้ทั้งวันฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยแฮะ กินไม่ลงน่ะ แต่พอเจอเอกสารกองโตขนาดนี้เข้าไป ชักจะหิวจนตาลายขึ้นมาแล้วแฮะ ก่อนกลับแวะไปหาไรกินที่ตลาดใกล้บ้านก่อนดีกว่าฟุ่บ!! นึกได้ดังนั้นฉันก็ไม่รอช้ารีบปิดคอม เก็บของ แล้วหยิบกระเป๋าเดินออกมาจากออฟฟิศอย่างรวดเร็วพอดเดินออกมาจากออฟฟิศแล้ว ฉันก็ตรงมาที่ลิฟต์ทันที …เห็นลิฟต์แล้วหน้าของคุณคิมหันต์ก็ลอยเข้ามาในหัวทันทีเลย ขนาดตัวไม่อยู่แต่เขาก็ยังตามมาทำให้ฉันหงุดหงิดใจได้อยู

ห้องพักฟื้นในโรงพยาบาลวันนี้ฉันมาโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าเพื่อมาเยี่ยมคุณคิมหันต์ แต่พอมาถึงฉันก็ได้ยินข่าวดีจากพยาบาลบอกว่าคุณคิมหันต์ฟื้นแล้ว และถูกย้ายมาอยู่ห้องปกติแล้วด้วย ฉันเลยรีบวิ่งตรงมาที่ห้องด้วยความดีใจในทันที“คุณคิมหันต์ :)” ฉันมองดูผ่านกระจกบานเล็กๆของประตูห้อง ก่อนที่ความรู้สึกโล่งใจและดีใจจะผุดขึ้นมา เมื่อเห็นร่างของคนที่นอนไม่ได้สติ ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วจริงๆ กึก! แต่แล้วมือที่กำลังจะเอื้อมไปเปิดประตูกลับหยุดชะงักลงซะดื้อๆจู่ๆฉันก็นึกถึงคำขอโทษที่เขาเอ่ยออกมาตอนเกิดอุบัติเหตุ พอนึกถึงมันแล้วฉันก็เกิดกลัวขึ้นมา …กลัวว่าฉันจะได้ยินคำนั้นออกมาจากเขาอีกถ้าเขาพูดคำนั้นออกมาอีก ฉันควรจะรู้สึกยังไงดี? โกรธเหรอ? หรือเสียใจดี? แต่ฉันคิดว่าฉันทำไม่ได้หรอก ฉันจะโกรธคนที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องฉันขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะ?ฉันรู้ดีว่าใจตัวเองตอนนี้ไม่มีทางรู้สึกโกรธเขาแน่ๆ เพราะฉัน…รักเขา แต่นี่แหละปัญหาถ้าเขารู้ว่าฉันรักเขา เขาจะยังใจร้ายและปฏิเสธฉันอีกรึเปล่านะ? “ญาติคนไข้ใช่มั้ยคะ?” เสียงของคุณพยาบาลที่ดังอยู่ข้างหลังทำฉันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะสังเกตเห็นว่าคุณพยาบาลกำล

ณ โรงพยาบาลหลังจากทิวเขากลับไปแล้ว ฉันก็เดินทางมาที่โรงพยาบาลทันที ฉันยังคงรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดกับทิวเขาไม่หาย แต่ก็รู้สึกโล่งใจมากๆเลยล่ะที่ได้เคลียร์ความรู้สึกของตัวเองกับทิวเขาด้ซะที แม้ว่าความจริงอาจจะทำให้ฉันสูญเสียเพื่อนคนเดียวของฉันไป แต่ฉันก็หวังว่าทิวเขาจะได้เรียนรู้ที่จะยอมรับความจริงซะบ้าง และไม่ว่ายังไงฉันก็ยังคงหวังดีกับเขาอยู่เสมอนั่นแหละแอ๊ดดด!! ฉันกำลังเดินไปที่ห้องพักฟื้นของคุณคิมหันต์พร้อมกับช่อดอกกุหลาบในมือ แต่แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาจากข้างในซะก่อน “คุณธนิน!” และคนๆนั้นที่เปิดประตูออกมาก็คือคุณธนินเลขาของคุณคิมหันต์นั่นเอง“สวัสดีครับคุณเกว” คุณธนินกล่าวทักทายฉัน“สวัสดีค่ะ มาเยี่ยมคุณคิมหันต์เหรอคะ?” “ใช่ครับ แต่กำลังจะกลับแล้วล่ะ”“งั้น…กลับดีๆนะคะ” ฉันพูดก่อนจะเดินผ่านคุณธนินไป“เอ่อคุณเกวครับ” แต่แล้วฉันกลับต้องหยุดชะงักลงเพราะเสียงเรียกของคุณธนิน”คะ?”“พอจะมีเวลาสักครู่หนึ่งมั้ยครับ? ผมมีเรื่องจะคุบชยด้วยน่ะครับ” สีหน้าที่ดูจริงจังของคุณธนินทำฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าเรื่องที่เขาจะคุยด้วยคือเรื่องอะไรกันนะ?ณ สวนในโรงพยาบาลฉันกับคุณธนินพา

เคร้ง!! เสียงข้าวของที่อยู่บนอ่างล้างหน้าในห้องน้ำตกลงบนพื้นกระจัดกระจาย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันกับคุณคิมหันต์สนใจมากพอจะผละริมฝีปากที่ประสานกันอยู่ในตอนนี้ออกได้หรอก“อื้มมม~” เสียงครวญครางในลำคอของเราทั้งสองคนยังคงดังลั่นไปทั่วทั้งห้องน้ำ เรียวลิ้นที่เกี่ยวตระหวัดช่วงชิมรสหวานของกันและกันอย่างไม่มีใครยอมใครตุบ!! แต่แล้วฉันกลับต้องเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อฉันรู้สึกเหมือนกับว่าร่างของตัวเองกำลังลอยขึ้นมาด้วยฝีมือของคนตัวสูงตรงหน้า คุณคิมหันต์อุ้มร่างฉันให้ขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างมือ ในขณะที่ยังคงจูบฉันไม่ปล่อย แต่ฉันเองก็ยินดีร่วมมือกับคนตัวสูงอย่างว่าง่ายอยู่แล้ว“แฮ่กๆๆ~” รสจูบที่ดูดดื่มและเร่าร้อนหยุดชะงักลงไปชั่วครู่ ฉันรีบกอบโกยลมหายใจเข้าปอดทันทีที่ได้รับอิสระ พรึ่บ!! แต่แล้วใจฉันกลับเต้นรัวขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเบิกตาโพลงขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อคนตัวสูงตรงหน้าเอื้อมมือไปถอดเสื้อคนไข้ของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว“คุณคิมหันต์ เอื้อก!” แม้อาจจะดูลามก แต่วินาทีที่ฉันได้เห็นกล้ามเนื้อที่รวมตัวกันแน่นอยู่บนร่างหน้าของคนตัวสูง มันก็อดไม่ได้ที่ฉันจะต้องแอบลอบกลืนน้ำลายลงคอเพื่