All Chapters of ปราถนารัก: Chapter 71 - Chapter 80

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปณ สุสานแห่งหนึ่งผ่านไปราวอาทิตย์หนึ่งที่คุณคิมหันต์ต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ในที่สุดวันนี้เขาก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้แล้วล่ะ ตอนบ่ายนี้ฉันตั้งใจว่าจะไปรับเขาที่โรงพยาบาลด้วย แต่เช้านี้ฉันมีธุระสำคัญต้องทำ ก็เลยแวะมาทำธุระซะก่อนน่ะธุระที่ว่า…คือการมาเยี่ยมพ่อในวันครบรอบวันตายของท่านที่สุสานนี่แหละตั้งแต่พ่อกับแม่เสียฉันก็จะมาเยี่ยมท่านทุกปี ปีนี้เป็นปีที่สี่แล้วสินะ ไวจังเลยแฮะทุกครั้งที่มาเยี่ยมฉันจะเตรียมดอกลิลลี่ ซึ่งเป็นดอกไม้ที่พ่อกับแม่ชอบมากที่สุดให้คนละช่อ วันนี้ก็เหมือนกันเพราะหลุมฝังศพของท่านทั้งสองอยู่ใกล้กัน ถ้าฉันเตรียมให้ใครคนใดคนหนึ่งแค่ช่อเดียว อีกคนก็ต้องน้อยใจแย่เลยน่ะสิ โดยเฉพาะแม่ ถ้าฉันลืมช่อดอกไม้ของแม่ล่ะก็…แม่คงน้อยใจ งอนฉันไปถึงชาติหน้าแน่ๆ!!กึก!! ในขณะที่ฉันกำลังเดินตรงไปที่หลุมฝังศพของพ่อกันแม่ พร้อมกันช่อดอกลิลลี่ในมือสองช่อ ใกล้จะถึงอยู่แล้วเชียว แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นแผ่นหลังกว้างที่คุ้นเคยของใครบางคนยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของพ่อกับแม่ฟึ่บ!! ชายตัวสูงแปลกหน้าก้มลงไปวางช่อดอกกุหลาบสีแดงลงตรงหน้าหลุ

“จุ๊บๆ อื้มมม~” เสียงครวญครางดังลั่นไปทั่วทั้งเรือนกระจก ภายใต้ความมืดมิดในยามค่ำคืน ไม่มีแสงใดส่องผ่าน มีเพียวแสงของดวงจันทร์เท่านั้น ที่สอดส่องตกกระทบไปยังร่างของเราสองคนกำลังคลอเคลียกันอยู่ใต้แสงจันทร์อย่างไม่มีความเขินอายใดๆทั้งสิ้นพรึ่บ!! เราทั้งสองต่างปลดเปลื้องเสื้อผ้าของกันและกัน ในขณะที่ริมฝีปากยังคงประกบกันเพื่อช่วงชิมรสจูบที่หอมหวานจากอีกฝ่ายโดยที่ไม่มีใครยอมใครกันเลย เสีนงของเรียวลิ้นที่เกี่ยวตระหวัดหยอกล้อกันไปมา ทำฉันมวนท้องราวจนแทบะคลั่งตายอยู่แล้ว “อืมมม~” ยิ่งอีกฝ่ายเพิ่มความร้อนแรงของรสจูบมากเท่าไร เสียงครวญครางก็ยิ่งดังออกมาจากของฉันมากเท่านั้นรสจูบครั้งนี้แตกต่างจากครั้งไหนๆอย่างสิ้นเชิง เพราะครั้งนี้มันเต็มไปด้วยความรัก ความปรารถนาที่เราทั้งสองคนมีให้กัน และเป็นความรักที่ร้อนแรงราวกับสีแดงสดของดอกกุหลาบเลยล่ะฟุ่บ!! ร่างของเราสองคนล้มลงไปนอนกอดกับบนโซฟาที่ตั้งอยู่ในเรือนกระจก ในสภาพที่เปลือยเปล่ากันทั้งคู่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เราสองคนเขิยชนอายใดๆเลยทั้งสิ้น แต่กลับยิ่งเพิ่มความปรารถนาในตัวของกันและกันมากขึ้นไปต่างหากแม้โซฟาตัวนี้จะเป็นตัวเดิมกับที่เคยเข

[เกวลิน]“ยินดีต้อนรับน้องๆฝึกงานทุกคนเลยนะคะ” เสียงของผู้จัดการโรงแรมเอ่ยขึ้น หลังจากที่พาพวกเราที่เป็นเด็กฝึกงานใหม่ ไปแนะนำสถานที่ต่างๆในโรงแรมเสร็จแล้ว“ต่อไปนี้ก็ตั้งใจทำงาน แล้วก็ขอให้โชคดีกับการฝึกงานนะคะ” พี่แอนพี่พนักงานอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น“ขอบคุณค่ะ” ฉันและเพื่อนอีกคนที่เป็นเด็กฝึกงานเหมือนกันเอ่ยขอบคุณผู้จัดการและพี่แอนพร้อมๆกัน“วันนี้ก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ เราสองคนกลับไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวค่อยมาเริ่มงานพรุ่งนี้อีกที”“ได้ค่ะ”“งั้นพี่ไปก่อนนะ” ร่ำลากันเสร็จผู้ตัดการกับพี่แอนก็เดินกลับไปทำงานของตัวเองกันต่อ เหลือไว้แค่ฉันกับเพื่อนร่วมฝึกงานกันอยู่สองคน“หวัดดี เราชื่อรินณ์นะ” เพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ หันมาทักทายด้วยสีหน้าที่สดใส“หวัดดี เราชื่อเกว”“เกวมาจากกรุงเทพเหรอ?”“อื้อ แล้วรินณ์อ่ะ?”“เราเรียนที่นี่แหละ แล้วก็อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กแล้วด้วย” อ่อ เป็นคนที่นี่สินะ“อ่อ อื้ม!”“แล้วนี่…เกวจะกลับเลยรึเปล่า? เราไปกินข้าวกันมั้ย?”“โทษทีนะ พอดีเราเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อวานเองอ่ะ คงต้องขอตัวกลับไปจัดของที่ห้องก่อน” “อ่อ งั้นไม่เป็นไร ไว้ไปกินข้าวกั

[คิมหันต์]ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งผมขับรถตามรถของเกวลินมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่ร้านอาหารที่ตั้งอยู่ริมทะเลร้านหนึ่ง เกวลินกันเพื่อนของเธอคงจะมากินอาหารกันที่นี่ ผมไม่อยากให้เกวบินคลาดสายตาผมไป เลยตามเกวลินเข้ามาในร้านด้วยเหมือนกันแต่ผมไม่เข้าใจว่าไอ้กวินท์มันจะตามผมมาถึงที่นี่ด้วยทำไมเนี่ย?“นั่งตรงนี้มั้ยเกว?”“ได้สิ” เกวลินกับเพื่อนของเธอเลือกนั่งลงบนโต๊ะๆหนึ่งในร้านอาหาร ฟุ่บ!! ผมที่เดินตามอยู่ห่างๆ เลยเดินเข้าไปนั่งใกล้กับโต๊ะของเกวลิน ซึ่งระยะห่างระหว่างผมกันเกวลินก็ห่างกันเพียงแค่โต๊ะอาหารคั่นกลางไว้แค่โต๊ะเดียวเท่านั้นตุบ!! ส่วนไอ้กวินท์ที่ตามติดมาด้วยก็ดันเลือกที่จะมานั่งข้างๆผมอีกซะงั้น ที่มีตั้งเยอะแยะจะมานั่งติดผมทำไมเนี่ย?“แกจะตามฉันมาด้วยทำไมเนี่ย?”“ฉันไม่ได้ตามแกมาซะหน่อย ลืมไปแล้วรึไงว่ารถที่แกขับมาน่ะ รถฉันเว้ย!” มันพูดด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก ความจริง ผมสังเกตเห็นตั้งแต่ที่โรงแรมล่ะ ไอ้กวินท์เอาแต่ชะเง้อมองตามใครสักคนอยู่ตลอดเวลา ไม่ต่างจากผมเลยสักนิด และผมก็เดาว่าคนที่มันกำลังตามอยู่คงจะเป็นเพื่อนที่อยู่กับเกวลินตอนนี้แน่ๆ“ใครว่ะ? แฟนเหรอ?” ผมเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม

หนึ่งเดือนผ่านไปวันเวลาผ่านไปเร็วราวกับพลิกหน้ากระดาษ ตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนกว่าแล้วที่ฉันมาฝึกงานที่นี่ ทุกๆวันที่อยู่ที่นี่ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันจะไม่คิดถึงคนที่ตัวเองรักอย่างคุณคิมหันต์ แต่ถึงอย่างนั้น…ฉันก็ยังสนุกกับการฝึกงานที่นี่อยู่นั่นแหละและดูเหมือนว่าใกล้ถึงเวลาที่ฉันจะกลับไปหาคนที่ตัวเองรักสักที“เอ้า! ทุกคน ใกล้ถึงเวลาที่แขกวีไอพีขอบโรงแรมจะมาแล้ว รีบออกมาต้อนรับกันเร็ว” เสียงของผู้จัดการตะโกนร้องเรียกพนักงานทุกคนที่อยู่ในล็อบบี้โรงแรมเมื่อสองวันก่อนผู้จัดการแจ้งมาว่าในวันนี้จะมีแขกวีไอพีมาพักที่โรงแรม ซึ่งแขกคนนี้เป็นแขกคนสำคัญมากๆเลยล่ะ ลือกันว่าเขาเป็นเพื่อนของท่านประธานคนใหม่ของที่นี่ ดังนั้นเราจึงต้องให้การต้อนรับแขกวีไอพีคนนี้ให้ดีที่สุดและห้ามทำอะไรผิดพลาดโดยเด็ดขาด“ไปกันเถอะเกว” เสียงของรินณ์ที่ยืนอยู่หน้าล็อบบี้เรียกให้ออกไปยืนรอด้วยกัน“อื้อ!” ฉันกันรินณ์ออกไปรอต้อนรับแขกวีไอพีคนดังกล่าวที่หน้าประตูโรงแรม พร้อมกับผู้จัดการและพี่แอนเอี๊ยดดด!! ยืนรอกันได้อยู่พักหนึ่ง ไม่นานก็มีรถหรูคันหนึ่งเข้ามาจอดเทียบที่หน้าประตูโรงแรมพนักงานชายเดินไปเปิดประตูรถ ก่อนท