Semua Bab ปราถนารัก: Bab 41 - Bab 50

ณ บริษัทเอ.เอส.เอ็น“ทุกคนครับ! ผมขอรบกวนเวลาทุกคนสักครู่นะครับ!!” สิ้นเสียงของคุณธนิน พนักงานทุกคนในแผนกที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง ต่างก็พากันเงยหน้าขึ้นมาทางต้นเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง“นี่เกวลิน! เด็กฝึกงานคนใหม่ที่จะมาฝึกงานในแผนกของเราตลอดสามเดือนนี้ครับ” ทุกๆสายตาจับจ้องมาทางฉันที่ยืนอยู่ข้างๆคุณธนิน ซึ่งนั่นมันสร้างความประหม่าและตื่นเต้นกับฉันเป็นอย่างมากเลยล่ะ ฮู่ววว!! ไม่คิดว่ามันจะตื่นเต้นขนาดนี้เลยแฮ่ะ!!“สวัสดีคะ ฉันเกวลินค่ะ ต่อจากนี้ไปก็…ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” ฉันพูดแนะนำตัวเองออกไปตามที่ควรแล้ว แต่รีแอคที่ได้กลับมาดันมีแต่ความเงียบเพียงเท่านั้น ดูเหมือนว่า…ทุกคนจะหันกลับไปสนใจงานของตัวเอง มากกว่าเด็กฝึกงานอย่างฉันซะอีกนะ ซึ่งแบบนี้มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วล่ะ“เดี๋ยววันนี้คุณนั่งทำงานที่โต๊ะนี้ก่อนล่ะกันนะครับ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะให้คนย้ายโต๊ะไปไว้ที่หน้าห้องผู้จัดการ” คุณธนินพูดชี้แจงพลางชี้ไปยังโต๊ะตัวว่างที่วางอยู่ใกล้บริเวณนั้น“ขอบคุณมากค่ะ”“ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมก็ใช้โทรศัพท์นั่นโทรมาหาผมล่ะกันนะครับ เบอร์ศูนย์สองสายจะตรงเข้ามาหาผม ส่

ณ ห้องผู้จัดการก๊อกๆๆ!! ฉันยกมือขึ้นมาเคาะประตูห้องผู้จัดการ หลังจากที่ยืนทำใจอยู่หน้าห้องมาสักพักใหญ่แล้ว “เข้ามา!!” เสียงที่คุ้นหูดังเล็ดลอดออกมาจากในห้อง แอ๊ดดด!! สิ้นเสียงอนุญาตฉันก็ไม่รอช้าที่จะผลักประตูกระจกบานใหญ่เข้าไปในห้องตามคำสั่งทันทีสิ่งที่ฉันเห็นเป็นอย่างแรกหลังจากที่เดินเข้ามาในห้องแล้ว คือร่างของคุณคิมหันต์ที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะของตัวเอง แสงแดดที่เล็ดลอดผ่านเข้ามาจากกระจกห้องข้างหลังโต๊ะทำงานสาดส่องมาที่ร่างสูงตอนนี้คุณคิมหันต์อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตแขนยาวที่ถูกปลดกระดุมตัวบนออกมาสองเม็ดกับเนคไปสีกรมที่ถูกปลดออกมาให้หลวม แขนเสื้อที่ถูกพับขึ้นมาโชว์ให้เห็นแขนเรียวล่ำสุขภาพดีของเขา ตึกตักๆๆ!! ภาพของคุณคิมหันต์ที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า มันทำฉันใจเต้นแรงขึ้นมาดื้อๆอีกแล้ว แค่เห็นหน้าของเขาหน้าอกข้างซ้ายของฉันมันก็เต้นรัวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ สมองมันเบลอจนลืมเรื่องกังวลก่อนหน้านี้ไปจนหมดเลยด้วยซ้ำ ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้อีกแล้วเนี่ย?!!“คุณคิม…เอ่อ…ผู้จัดการมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ?” เกือบเผลอเรียกชื่อเขาไปซะแล้ว เวลาอยู่ที่บริษัทฉันคิดว่าไม่ควรจะเรียกกชื่อเขาตรงๆ

[เกวลิน] “เพราะเธอ…ชอบฉันไงล่ะเกว!” “0///0!!” คำพูดของคนตัวสูงตรงหน้า ทำฉันถึงกับเบิกตาโพลงขึ้นมา คำพูดนั้นของเขามันเหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ที่ทุบเข้ามาที่กลางอกของฉันอย่างแรง สิ้นเสียงของเขาคุณคิมหันต์ก็โน้มหน้าตัวเองเข้ามาใกล้ฉันมากกว่าเดิม สายตาของเขาที่จ้องมองเข้ามาในดวงตาทั้งสองข้าง สลับกับมองต่ำลงไปยังริมฝีปากของฉัน คงเดาไม่ยากว่าเขาตั้งใจจะทำอะไรต่อไป ก๊อกๆๆ!! เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นมาทำลายบรรยากาศที่เงียบสงัดระหว่างเราสองคน และเสียงนั่นก็ยังช่วยดึงสติของฉันกลับมาได้อย่างเต็มร้อย พลั่ก!! ทันทีที่ได้สติฉันรีบผลักร่างของคนตัวสูงตรงหน้าให้ออกห่างจากตัวสุดแรง ก่อนจะรีบยกร่างของตัวเองออกจากโต๊ะ แล้วถอยห่างออกมาจากคนตรงหน้าให้มากที่สุด “หึ!” สิ่งที่ฉันเห็นหลังจากนั้นคือสีหน้าของคุณคิมหันต์ที่ตอนนี้กำลังยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอีกแล้ว สีหน้าแบบนี้เป็นสีหน้าที่เขามักจะแสดงออกมาในตอนที่กำลังพึงพอใจในอะไรบางอย่าง “ถะ…ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เกวขอตัวนะคะ” ฉันรีบหันหลังกลับมาเพื่อกวังจะออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด เพราะถ้าขืนอยู่ต่อไปฉันต้องอึดอัดตายอยู่ในห้องนี้แน่ๆ “เดี๋ยวก่อน!” แต่ยังไ

“คุณ…คิมหันต์0_0!” วินาทีที่สายตาของฉันสบเข้ากับดวงตาของคนที่นั่งอยู่ในรถตรงหน้า หน้าอกข้างซ้ายของฉันมันก็เต้นแรงขึ้นมา…ด้วยความกลัว เพราะแววตาที่เขากำลังมองฉันในตอนนี้ แววตาเรียบนิ่ง เยือกเย็นคู่นั้น…คือแววตาที่ฉันกลัวมากที่สุดไงล่ะ “ทิวจะไม่ยอมยกเกวให้มันเด็ดขาด!!”หมับ!! ทิวเขาพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งยังคว้าข้อมือฉันเอาไว้แน่นก่อนจะลากฉันตรงไปยังรถหรูของเขาที่จอดสนิทอยู่บริเวณใกล้ๆไม่ห่างกัน“ทิวเขา! อย่าทำแบบนี้เลยนะเกวขอร้อง…” ฉันร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตาเพื่อหวังจะให้ทิวเขาหยุดการกระทำที่ไร้เหตุผลของตัวเองสักที แต่มันก็ไม่ได้ผลเลยสักนิด ทิวเขา…ไม่คิดจะฟังฉันเลยสักนิด!พลั่ก!! ทิวเขาหยิบกุญแจรถออกมาจากตัวเพื่อกดปลดล็อคประตูรถ และทันทีที่เดินมาถึงรถ เขาก็ไม่รอช้าที่จะเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับแล้วผลักฉันเข้ามาในรถทันที ก่อนที่ตัวเองจะเดินอ้อมเข้ามานั่งฝั่งคนขับอย่างไว โดยที่ไม่ลืมจะล็อคประตูรถเอาไว้ไม่ให้ฉันหนีออกไปได้อีกด้วย “ทิว! ทิวจะพาเกวไปไหน!?” ฉันร้องถามทิวเขาที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยความร้อนรนใจ “ก็พาไปให้ไกลจากผู้ชายคนนั้นไง” ขวับ!! สิ้

“เพราะฉัน…ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องของของฉันไงล่ะ…เกวลิน” “อื้ม!!” สิ้นเสียงพูดของเขา คุณคิมหันต์ก็โน้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากบางของฉันอย่างรวดเร็วฉันที่ถูกฉวยโอกาสโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเผลอเผยอปากออกมาด้วยความตกใจ แต่นั่นกลับกลายเป็นการเปิดโอกาสให้เรียวลิ้นของคนตัวสูงตรงหน้าบุกรุกเข้ามาในปากของฉันซะได้ วินาทีที่เรียวลิ้นของเขาบุกรุกเข้ามา กลิ่นที่เหม็นที่ชวนขมคอจากควันบุหรี่ที่เขาสูบมันก่อนหน้านี้ มันลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งปากฉันไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูเหมือนว่าจะมีแค่ฉันที่ได้กลิ่นเหม็นนั่นอยู่คนเดียวสินะเพราะถึงแม้ว่ากลิ่นควันบุหรี่จะลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งปาก แต่เขาก็ยังคงตวัดเรียวลิ้นของตัวเองช่วงชิมริมฝีปากของฉันอย่างเอาแต่ใจ รสจูบของเขา…มันไม่มีความอ่อนโยนเลย แต่มันทั้งรุนแรงและหนักหน่วงจนทำฉันหายใจไม่ทัน เขาไม่ยอมปล่อยให้ฉันได้มีเวลาพักหายใจเลยสักนิด แม้แขนทั้งสองข้างของฉันจะเป็นอิสระจากเขาแล้ว แต่ฉันกลับอ่อนแรงเกินกว่าจะผลักเขาออกไปจากตัวได้ สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้มีแค่หลับตายอมรับการฉกฉวยจากเขาอย่างไม่เต็มใจเท่านั้น “จุ๊บๆ…อื้อ!!” ดูเหมือนว่าคนตัวสูงไม่คิดจ