ข้าจะเปิดโปงเจ้าด้วยตัวข้าเอง

ยกมือขึ้นดันหน้าอกแน่นไว้ทันทีทำให้ร่างใหญ่ให้ทรุดลงไปนั่งกับแท่นนอน

“ฝ่าบาท ถอยไปหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”

ดันอกกว้างให้ถอยห่างเต็มที่

“ทำไมกัน ก็ข้าอยากจะรู้ว่าเจ้ามึนตึงใส่ข้าทำไม” เริ่มหาทางเอาตัวรอดขืนทำมึนตึงอีกคนจะต้องหาเรื่องไม่เลิก

“ฮ่าาาๆๆๆ ก็เสี่ยวเฟยฮัดชิ้ว….ฮัดเซ้ยยย เป็นหวัดเพราะต้องไอเย็น พูดกับฝ่าบาทมากความ ใกล้กันมากไป ก็จะทำให้ฝ่าบาททรงพระประชวร ลำพังเสี่ยวเฟยป่วยจะเป็นไรไปแต่ถ้าเป็นฝ่าบาทน่ากลัวว่าจะต้องวุ่นวายทั้งวังหลวง”

ม่อเฉวียนยิ้มรู้ว่าอีกคนพยายามปกปิดอะไรอยู่แต่ก็อดขำไม่ได้หากคราวใดที่เสี่ยวเฟยอธิบายเหตุผลมากมาย แสดงว่ามีเรื่องโป้ปด

“ข้าไม่กลัว”

ก้มหน้าลงใกล้ๆ เจียเฟยหันหน้าหนียกมือดันอกกว้างไว้อย่างแข็งขัน

“หากฝ่าบาทประชวรฝ่าบาทก็แค่นอนอยู่บนแท่นนอนแต่เสี่ยวเฟยสิต้องลำบากเคี่ยวยาดูแล ฉะนั้นถอยไปพ่ะย่ะค่ะ”

อาศัยทีเผลอ ผลักม่อเฉวียนให้ทรุดลงไปกองกับแท่นนอน หันหลังจัดแจงอาภรณ์ใช้มือดึงชายเสื้อตรงสะดือให้ตึงเข้าไว้จะได้ไม่เห็นอกอวบที่ดันเนื้อผ้าออกมา

“แน่ใจหรือ กลัวลำบากหรือว่าห่วงข้ากันแน่”

“ก็ห่วงนั่นแหละ ก็ฝ่าบาทเป็นฮ่องเต้ไม่ห่วงฝ่าบาทจะให้เสี่ยวเฟยไปห่วง…” ม่อเฉวียนเอ