Lahat ng Kabanata ng เกิดใหม่อีกครั้งฉันจะไม่ยอมเป็นคุณหนูผู้อ่อนแอ: Kabanata 21 - Kabanata 30

ส่วนเรื่องลูกชายของท่านเจ้าสัวบุญชัย เจ้าของตลาดวรรณรุ่ง และอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่..นอกจากพวกไตรรัตน์กับกาญจนาจะหัวหมุนในการตามหาตัว..อีกทั้งยังภาวนาในใจให้ชายหนุ่มฉิบหายตายป่วงจะได้หมดเสี้ยนหนามในการฮุบสมบัติตระกูลวรรณรุนชัยตัวเอื้อมนางเองก็กำลังตามหาตัวคุณลุงแท้ๆ อยู่เช่นกัน..เพียงหญิงสาวรู้ตั้งแต่เด็กแล้วว่าคุณตามีลูกชายอีกคน ซึ่งคุณลุงของเธอมีนิสัยอาร์ติสระดับตัวพ่อ..คุณตาเล่าให้เธอฟังว่าตอนนั้นเราสองพ่อลูกทะเลาะกันเรื่องมหาวิทยาลัยที่ชายหนุ่มจะเข้าเรียนความคิดของท่านยามนั้นคืออยากส่งลูกชายไปเรียนต่อที่ต่างประเทศในคณะบริหาร เพื่อหวังจะให้กลับมาพัฒนาธุรกิจที่บ้าน...ขณะที่คุณลุงของเธออยากที่จะเรียนคณะศิลปะเวลานั้นทั้งคู่จึงทะเลาะกันหนักมาก..หนักขนาดที่คุณตาของเธอขู่ตัดพ่อตัดลูก..ยามตายก็ไม่ต้องมาเผาผี..เว้นแต่ลูกชายจะยอมอ่อนและเรียนคณะที่ท่านเลือกให้แน่ละ..ด้วยพลังแห่งวัยรุ่น และการเติบโตมาอย่างคนกำพร้าแม่ ส่วนพ่อวันๆ ก็เอาแต่ทำงาน..นายพสุกานต์จึงตัดสินใจได้ในทันที..ชายหนุ่มเลือกที่จะหนีออกจากบ้านยามที่เล่าเรื่องนี้..ดวงตาของคนที่ผ่านโลกมามา

ณ บ้านหลังใหญ่ตระกูลเตรียมสกุล หญิงวัยกลางคนในชุดสูทเรียบหรูสีกรมท่า ผมดำสนิทตัดสั้นเป็นทรงบ๊อบตามสมัยนิยม..มือเรียวไร้รอยเหี่ยวย่นกำลังหยิบแหวนเพชรขึ้นมาเทียบตั้งใจจะให้เป็นของขวัญลูกสะใภ้คนสวย..ทว่าเมื่อเห็นลูกชายเพียงคนเดียวเดินเข้ามา คุณหญิงลินดารีบกวักมือเรียกหาทันที“กินข้าวมาแล้วหรือยังลูก”“ยังครับแม่ รอมากินกับแม่ครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนแกมประจบเอาใจจากว่าที่คุณหมอหนุ่มถูกส่งมาก่อนที่เจ้าตัวจะทรุดนั่งบนลงโซฟาฝั่งตรงข้ามคุณหญิงลินดาเองก็ถึงกับค้อนให้ทันที..ทว่าก็ยังไม่สามารถปิดบังรอยยิ้มพึงพอใจ“หึ ไม่ต้องมาปากหวานเลย แล้วนี่หนูอ้ายไม่ได้มาด้วยเหรอลูก” คนเป็นแม่พูดพร้อมชะเง้อมองไปด้านหลังลูกชายสุดที่รัก แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อหญิงสาวไม่ได้มาด้วยปาริชาตหรือบุตรสาวนายแพทย์ธนงเกียรติคนที่เจ้าหล่อนหมายปองให้บุตรชายดองด้วย..และยังวางแผนกับครอบครัวฝ่ายหญิงว่าจะจัดงานแต่งหลังเรียนจบซึ่งอีกเหตุผลหนึ่งที่มนุษย์เห็นด้วยกับบ้านฝ่ายหญิงก็คือ หล่อนกลัวว่าหญิงสาวจะมีโอกาส

หึ เมินซะเถอะ ถ้าให้จะให้สงบศึก..ก็คงจะต้องรอให้ต่างฝ่ายต่างเป็นเถ้าธุลีไปเสียก่อน"อ้ายมีเรื่องจะคุยกับพี่อิง"คนอายุน้อยกว่าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ คิ้วเรียวเล็กได้รูปสวยของพี่สาวถูกยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนเจ้าตัวจะเบะปากใส่ ส่วนเรียวแขนขาวผ่องเปลี่ยนมากอดอก"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับผู้หญิงสารเลวแบบเธอ..จบมั้ย?" เสียงแหลมเย้ยหยัน ก่อนที่จะหมุนตัวกลับบิดประตูเข้าห้อง แต่แล้วเสียงแหลมเล็กเจือสั่นเต็มไปด้วยความกลัวของใครบางคนก็ดังขึ้น'หนูขอโทษค่ะ คุณอ้าย''ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษ ฉันแค่อยากรู้ว่าใครเป็นคนสั่งให้เธอทำ!'น้ำเสียงเจ้านายเย็นชาสุดแสน คนละขั้วกับในอดีตที่วีนฉิบหายวายป่วง 'มะ..ไม่มีใครจ้างหนูจริงๆ นะคะคุณอ้าย หนูซุ่มซ่ามเองค่ะ''จี๊ๆ ฉันจะให้โอกาสเธอพูดความจริงอีกครั้ง..อ๊ะๆ คิดดีๆ ก่อนค่อยตอบนะ เพราะถ้าเธอยังเลือกที่จะโกหกอีก..นิสัยแบบนั้นคงไม่เหมาะกับบ้านหลังนี้แล้วละ' ก็จริงอยู่...งานในคฤหาสน์หลังใหญ่ดูเหมือนจะหนัก แต่แท้จริงแล้วคนงานในบ้านนั้นเยอะมาก แถมยังมีกะเช้ากับกะกลางคืนอีก ดังนั้นงานที่ดูเหมือนจะเยอะ แบ่งหน้าที่กัน

กิ่งแก้วจึงกลับมาเลือกใช้หน้ากากแห่งความสุภาพแทน รอยยิ้มละมุนที่เอื้อมนางนึกเกลียด อีกทั้งรู้เช่นเห็นชาติหลังจากตายไปชาติภพหนึ่งผุดขึ้น"ใช่ บ้านเรากับกฤชอยู่ติดกันเลย ตั้งแต่เล็กจนโตกฤชก็เข้าๆ ออกๆ บ้านเราตลอดแหละ"น้ำเสียงโอ้อวดทางอ้อมว่าตนสนิทกับคู่หมั้นตรงหน้า จงใจให้อดีตเพื่อนรักเสียใจ..ทว่าเอื้อมนางกลับรู้สึกกับคำว่า 'บ้านเรา' มากกว่า กิ่งแก้วไม่ใช่ลูกหลานของท่านเจ้าสัว..เจ้าหล่อนกับแม่เป็นเพียงแค่กาฝาก..ที่ใช้ความใจดีที่คุณตา กับคุณแม่ของเธอมีให้ เพื่อมาทำร้ายคนในตระกูลวรรณรุนชัยอีกที..ทว่าแม้จะนึกโกรธมากแค่ไหน คนที่ตายไปหนึ่งภพยังเก็บอารมณ์เก่ง ทำไมเอื้อมนางจะไม่รู้ว่าพี่กิ่งต้องการให้เธออิจฉาเรื่องพี่หมอกับตน แต่ทำไมเธอต้องอิจฉาล่ะ ในเมื่อความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ก็ไม่ต่างกับความสัมพันธ์ของอ้ายกับตงถ้าจะ 'รัก' คง 'รัก' กันไปนานแล้ว ยิ่งโอ้อวดเท่าไรก็ไม่ต่างจากกลัวมากเท่านั้น..ในเมื่อเจ้าหล่อนอยากย้ำความสนิทนัก แขกผู้ไม่รับเชิญจึงช่วยส่งเสริมให้ทันที"น้านซินะ กิ่งกับกฤชนี่เหมือนพี่น้องจังเลยเนอะ เหมือนเรากับตงเลย..คล้ายกับเพื่อน เหมือนกับคนใ

ณ ห้องรับแขกบ้านวรรณรุนชัย เสียงพี่เลี้ยงสาววัยกลางคนกรีดร้องโวยวายผ่านโทรศัพท์มือถือดังลอดมาจนถึงระเบียงหน้าบ้าน ร่างบอบบางในชุดนักศึกษาถึงกับรีบวิ่งเข้าไปดู..ภาพที่เห็นในครรลองสายตาคือใบหน้าของผู้เป็นมารดาอาบไปด้วยคราบน้ำตา...ดวงตาแดงช้ำ..สภาพดูไม่ได้ยังดีบริเวณนั้นไร้คนงานในบ้าน ไม่อย่างนั้นภาพดังกล่าวคงสร้างความอับอายไม่น้อยกิ่งแก้วเห็นดังนั้นจึงทิ้งกระเป๋าสะพาย และวิ่งเข้าไปโอบกอดมารดาทันที“แม่เป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม”“ฮึก พ่อหนูนะซิ”“คุณพ่อทำอะไรคะ?” น้ำเสียงลูกสาวกึ่งประหลาดใจเล็กน้อย...หล่อนเข้าใจว่าสถานการณ์หลังจากทริปเที่ยวกึ่งฮันนีมูนย้อนหลังของคนที่ไม่เคยเป็นตัวจริงจะดีขึ้น...แต่ทำไมเป็นแบบนี้ได้ล่ะ?“ฮือออ แม่รู้มาว่า ฮึก...พ่อเขามีชู้”“มีชู้?”“ใช่ แม่รู้มาสักพักแล้ว..ฮึก ว่าพ่อเขาเลี้ยงเด็กนักศึกษาไว้” กาญจนาพยายามรวบรวมสติเพื่ออธิบายในขณะที่คนเป็นลูกถึงกับพูดไม่ออก..หล่อนไม่นึกเลยว่านอกจากคุณหญิง และ