All Chapters of เลขาหน้าคุ้นๆของคุณท่านประธาน: Chapter 11 - Chapter 20

ชายหนุ่มก้มลงไปอีกครั้งอย่างหนักหน่วง เขาใช้ปลายลิ้นโลมเลียปลายถันกวัดแกว่งไปมา ดูด เม้ม หยอกเอินจนทำให้ร่างของหญิงสาวสะท้าน ร่างบางเด้งเข้าหาปากของเขา การกระทำของเธอกระตุ้นให้ร่างเขาร้อนเป็นไฟ! มือข้างหนึ่งของเขากำลังเลื่อนต่ำลงลากผ่านหน้าท้องอันเรียบแบนจนพบกับโหนกนูนอวบอูมที่มีกลุ่มหญ้าขึ้นประปราย ไม่รอช้า นิ้วเรียวแกร่งกดแซะเข้ากับร่องกุหลาบสวยช่อนั้นทันที“อ๊ะ!” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกทันที เมื่อพบว่าจุดสำคัญของเธอกำลังโดนรุกล้ำ ความเสียวเสียดเกิดขึ้น จนทำให้ร่างของเธอเด้งรับมือหนาอย่างอัตโนมัติตามสัญชาตญาณดิบของมนุษย์ทั่วไป เปรมมิการู้สึกว่าตัวเองหูอื้อไปหมด เธอกำลังโดนฉุดให้ไปยังอีกโลกหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก “ร้อนแรงจริงๆ เด็กน้อย อึ้ม≈”เสียงครางของฌอนดังขึ้น อารมณ์ของเขาตอนนี้บอกได้เลยว่าสุดมากๆ ต้องการอย่างที่สุด ความทรมานในร่างกายของเขามันปวดร้าวไปทั่วร่างกำยำ โดยเฉพาะเจ้าดุ้นมังกรใหญ่ของเขา“อ๊ะ≈” มือบางคว้าผ้าปูที่นอนพร้อมกับขยุ้มมันเพื่อยึด ตัวเองไว้ เมื่อความเสียวซ่านที่แผ่ไปทั่วเรือนร่างของเธอ‘นี่มันคือความรู้สึกอะไร ทำไมมันช่างเบาหวิวไปเรื่อยๆ ท้องน้อยของเธอวูบวาบราว

[ร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมืองกรุง] Cheers! “ฉันดีใจกับนายด้วยนะโว้ยฌอน ในที่สุด นายก็ทวงคืนสมรรถภาพทางเพศของนายคืนมาได้” “น้อยๆ หน่อยเดียว เอาแค่ความมั่นใจก็พอ”ฌอนต้องขอบคุณผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่คิดว่าตัวเองจะสูญเสียสมรรถภาพทางเพศไปตลอดกาลเสียแล้ว “ฉันบอกแล้วไงฌอน ว่าให้นายใจเย็นๆ แค่ในตอนนั้นนายหมดอารมณ์กับผู้หญิงที่ไอ้เดียวโดนหลอกมาให้นายก็เท่านั้นเอง แต่นายไม่รู้สึกตัวไง มันทำให้ร่างกายของนายรวนไปหมด” “พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงวะภัทร นายต้องบอกให้ฌอนมันขอบคุณฉันสิ ถึงจะถูก นายเองก็เถอะไม่ทดสอบร่างกายของตัวเองบ้าง อายุ 27 แล้วเคยเจาะไข่แดงใครมาบ้างหรือยังล่ะ อย่ามาอ้างว่าเป็นหมอไม่มีเวลา ไม่ได้นะ” “ถึงเวลาฉันก็มีเองแหละ ฉันไม่ได้มักมากอย่างนาย อายุ 27 แล้วเคยฟันสาวบริสุทธิ์บ้างหรือเปล่า หรือมัวแต่คุย เจอแต่ปลอมๆ มาล่ะสิ” “ฮึ่ม! ภัทร นายมาวัดกันมั้ยล่ะ ว่าใครจะแน่กว่าใคร เรื่องบนเตียงฉันไม่เป็นสองรองใครนะโว้ย หยามกันชัดๆ จัดเลยมั้ยล่ะ ดูนายไม่สนใจหญิง ฉันว่านายสนใจผู้ช

พลอยไพลินพยายามที่จะโน้มน้าวเพื่อนรักจอมดื้อของเธอ โดยใช้เหตุผลร้อยแปดในการหว่านล้อมให้เพื่อนล้มเลิกความตั้งใจ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเพื่อนของเธอจะสนใจสักนิด สี่ปีที่ผ่านมาเปรมมิกาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เหตุผลก็น่าจะเป็นเพราะว่าเพื่อนเธอคงมีคุณภาพชีวิตที่ดีแล้วมั้ง มนุษย์เงินเดือน ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ดูแลผู้เป็นพ่อได้ ก็ถือว่าโอเคแล้ว “ยังไม่มาหรอก ฉันดูตารางงานแล้ว”ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองไปยังพี่ดิวสุดหล่อของเธอ ที่กำลังนั่งคุยงานกับลูกค้า ความหล่อขั้นเทพ (มาจุติ) มันทำให้เธอใจเต้นแรงแบบสุดๆ พี่ดิวอาจจะเป็นผู้ชายคนสุดท้ายที่เธอหวังอยากได้เป็นคู่ชีวิต “แต่แกก็ควรรีบไปทำงานนะเบลล์!” “แกจะเสียงดังทำไมพลอย เดี๋ยวเหยื่อก็ตกใจหมดหรอก”แทนที่จะรู้สึก เปรมมิกากลับหันไปดุเพื่อนแทน “ฉันละปวดตับกับแกเลยเบลล์”พลอยไพลินส่ายหัวกับความดื้อดึงของเพื่อน พลอยไพลินทำงานในตำแหน่งฝ่ายการตลาดส่วนเปรมมิกาเป็นประชาสัมพันธ์ (ไม่ได้เกี่ยวกับที่เรียนมาเลยสักนิด) เปรมมิกาต้องไปทำงานตำแหน่งเลขาให้กับท่านประธานชั่วคราว เนื่องจากเลขาคนเดิมลาคลอด “เบลล์ แกรีบกลับฐา

“อย่าชวนฉันลาออกเด็ดขาด! ฉันจะไม่ทำมันแน่นอน เงินดีขนาดนี้ เราจะต้องมาหาวิธีแก้ปัญหาเรื่องท่านประธานกัน”“ทำไงล่ะแก”“แกแกล้งจำเขาไม่ได้ หรือแกล้งบอกว่าเขาจำผิดคนล่ะ”“อย่างหลังน่ะ”“แล้วเขาบอกว่าไง”“เขาขอโทษ เขายอมรับว่าเจอคนหน้าเหมือนฉัน และอยู่ดีดีเขาก็โกรธ...น้ำเสียงของเขาบอกว่าโกรธนะถ้าจำไม่ผิด และเขาก็เดินออกไปเลย แถมยังปิดประตูเสียงดังใส่ฉันอีกนะ”“เฮ้ย! ฉันว่าแปลกนะ ท่านประธานจะโกรธแกทำไม หรือว่าจะฝังใจตอนที่แกปฏิเสธเขาไปเมื่อสี่ปีที่แล้ววะ เขาเสียหน้าหรือเปล่าแก เขาเป็นถึงหนุ่มหล่อพ่อรวยเลยนะ เสนอให้แกสูงถึงสองล้าน แกยังไม่แลเลย และอีกอย่างมาเจอแกที่บริษัทของตัวเอง ก็เลยดีใจทักแก แต่แกเสือกแกล้งจำเขาไม่ได้ เขาก็เลยโกรธ”“จะมาโกรธฉันทำไมก่อน...ถ้าเป็นแกจะทำยังไงพลอย แกเคยขายตัวเพื่อแลกเงินให้กับเขา และหนำซ้ำต้องมาทำงานเป็นลูกน้องเขาเนี่ยนะ แกจะทำยังไง แกคิดเหรอว่าจำเขาได้ และเขาจะขอแต่งงานน่ะ มันไม่ใช่นะแก เขาเป็นถึงประธานบริษัท ร่ำรวยขนาดนั้น ใครเขาจะมามองผู้หญิงระดับรากหญ้าอย่างเรา แกคิดดูสิ”“เออ มันก็จริงของแกนะ เขาคงอยากเอาแกอีกมั้ง แกคงสวยโดนใจเขาแหละ แต่คงไม่มีทางหรอกท

“อะไรเนี่ย! ผิดอีกแล้ว...โอ้ย...ยัยเบลล์แกต้องมีสติสิ!”เปรมมิกากำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์งาน โดยไม่สนใจว่ามีใครบางคนกำลังยืนมองเธออยู่ไม่ไกล “...” ฌอนมองเสี้ยวดวงหน้าหวานของเธอ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ว่ามีใครมายืนอยู่ใกล้เลยสักนิด ‘นายเสนอมากกว่าสองล้านสิ...ฉันว่าเธอยอมนายแน่นอน ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอก ที่จะปฏิเสธเงินเยอะขนาดนั้น เธอเคยเป็นของนายแล้วยิ่งง่ายไปใหญ่...เชื่อฉันสิ’ คำพูดของพิรัชย์ยังดังก้องอยู่ในหัวของฌอนตลอดเวลา “ผิดอีกแล้ว! เฮ้อ ยัยเบลล์เอ้ย แกนี่มัน...อุ้ย!!!”เปรมมิกาหยุดบ่นตัวเองทันที เมื่อเจอเข้ากับร่างสูง คนที่ทำให้เธอไม่เป็นอันทำงานนั้น ยืนอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะเธอ ‘ตายแล้ว! เขามายืนนานหรือยังเนี่ย’ “สวัสดีค่ะท่านประธาน” เปรมมิกาลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกมือไหว้เขาในทันที “คุณเป็นอะไร...” “คะ?” เปรมมิกาไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาถาม...ไม่ใช่สิ...เธอไม่คิดว่าคนระดับท่านประธานจะถามลูกน้องระดับรากหญ้าแบบนี้ด้วยเหรอ “ผมเห็นคุณโมโห และก็บ่น ผมถามว่าคุณเป็นอะไร” “อ่อ คือดิฉันกำลังเตรียมวาระการประชุมอยู่ค่ะท่านประธาน และมันก็ผิ