All Chapters of เลขาหน้าคุ้นๆของคุณท่านประธาน: Chapter 21 - Chapter 30

“โอ้ย ไม่เอาหรอกค่ะพี่ดิว เบลล์ไม่ชอบหรอกค่ะแบบนั้น อึดอัดจะแย่อยู่แล้วค่ะ พี่ดิวเห็นรังสีอำมหิตแผ่รอบตัวท่านประธานมั้ยคะ น่ากลัวมากเลยค่ะ” “พี่ว่าก็ดีนะน้องเบลล์ ท่านประธานไฟแรงแบบนี้ งานพวกเราก็เดิน และอีกอย่างอีกหน่อยผลกำไรก็เพิ่มขึ้น และอาจจะมีโบนัสให้พวกเราก็ได้นะครับ”เงินเท่านั้น ที่มีความสำคัญกับดิสกรมากที่สุด เขามาจากฐานะทางบ้านยากจน การได้มาถึงจุดนี้ได้ก็เพราะบริษัทนี้ และเขาก็คิดจะฝากชีวิตการทำงานไว้กับบริษัทนี้ตลอดไป “ไม่เห็นจะดีเลยค่ะพี่ดิว เอาตรงไหนมาดีคะ” “บริษัทนี้มั่นคงจัดตั้งมาเกือบ20ปีแล้ว และอีกอย่างเงินเดือนก็เยอะมาก บริษัทนี้ไม่มีวันที่จะล้มได้หรอกน้องเบลล์ เชื่อพี่สิ เราตั้งใจกันทำงานดีกว่านะครับ” “พี่ดิวจะต้องการเงินไปทำไมเยอะแยะคะ หรือพี่ต้องดูแลลูกและภรรยาคะ”เปรมมิกายิงคำถามเด็ดของเธอ เปรมมิกาอยากรู้ว่าหนุ่มหล่อที่อยู่ตรงหน้าเธอนี้ ยังโสดอยู่หรือเปล่า “เฮ้ย! ไม่ใช่นะครับ พี่ยังไม่มีครอบครัวครับน้องเบลล์ พี่พึ่งอายุ 29 เองนะครับ ยังไม่มีแฟนครับ มีพ่อแม่และน้องครับที่พี่ต้องดูแล นี่น้องเบลล์ไปเอาข้อมูลของพี่จาก

[เวลาต่อมา] “เชิญครับ” ณภัทรเชื้อเชิญเด็กสาวที่เป็นญาติของคนไข้ด่วนของเขาในวันนี้ เพื่อที่จะคุยถึงเรื่องอาการของแม่เธอ “ค่ะ” พลอยไพลินเดินเข้าไปนั่งลงตรงข้ามตามคำเชิญของแพทย์ผู้รักษาแม่ของเธอ ภายในใจของเธอตอนนี้ ถึงแม้จะสบายใจกับอาการของผู้เป็นแม่แล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอหนักใจอยู่ตอนนี้คือค่ารักษาพยาบาลนั่นเอง “แม่ของคุณมีโรคประจำตัวคือโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ เราได้ทำการรักษาโดยการขยายหลอดเลือด ซึ่งโรคหลอดเลือดหัวใจตีบหรือตันเกิดจากหลอดเลือดแดงที่ไปเลี้ยงกล้ามเนื้อหัวใจแข็งตัว หรือมีไขมันไปเกาะผนังของหลอดเลือด ทำให้#%!&^%*#@” “หมอคะ...แล้วค่ารักษาแม่หนูล่ะคะ”พลอยไพลินพูดหลังจากที่หมอหนุ่มอธิบายวิธีการรักษาของแม่เธอเสร็จ เธอจ้องไปที่ตาคมเข้มของคุณหมอ โดยที่ไม่ได้เห็นใบหน้าของเขาเลย เนื่องจากเขาปิดบังใบหน้าด้วยหน้ากากอนามัยตลอดเวลา “การประเมินค่ารักษาเบื้องต้นอยู่ที่ประมาณแปดแสนบาทครับ และ...” “ห๊ะ! อะไรนะคะ แปดแสนเหรอคะ!”และแล้วสิ่งที่พลอยไพลินกลัวก็เกิดขึ้น เงินมากมายขนาดนั้นเธอจะหาจากไหนกัน “ผมยังอธิบายคุณไม่จบเลย

[ณ สนามบินสุวรรณภูมิ บนเครื่องบินที่กำลัง Take-off] ภายในห้องผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาส ที่ถูกจับจองโดยนักธุรกิจหรือผู้คนมีระดับเท่านั้น และเปรมมิกาก็คือหนึ่งในคนที่จะเรียกว่าโชคดีที่สุดก็ว่าได้ ในการมาทำงานกับเจ้านายของเธอครั้งนี้ เงินเบี้ยเลี้ยงก็ได้แบบ*จุกๆ หนำซ้ำยังได้นั่งเครื่องบินแบบสบายๆ สไตล์คุณหนูอีก สิ่งนี้เธอต้องแลกกับการมาทำงานหนัก (ยอมให้เจ้านายจิกหัวใช้...เธอก็ยอม)“ดิฉันจองโรงแรมที่กัวลาลัมเปอร์ของมาเลเซีย ไม่ไกลจากท่าอากาศยานนานาชาติกัวลาลัมเปอร์ค่ะ และดิฉันสั่งจองรถเช่าพร้อมบริการจากโรงแรมเรียบร้อย แต่ดิฉันไม่เห็นว่า ทางลูกค้าที่เราจะไปเปิดการตลาดที่นั่นจะติดต่อกลับมานะคะ ท่านประธานแน่ใจนะคะ ว่าลูกค้าจะมาตามนัดน่ะค่ะ”เปรมมิกาหันไปบอกคนข้างๆ ที่กำลังนั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ เขาสวมแว่นตากันแดด เธอเลยมองไม่เห็นแววตาของเขา ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่“ผมบอกว่าจะจัดการเรื่องลูกค้าเอง คุณจำไม่ได้เหรอ...เบลล์”ฌอนเรียกชื่อเล่นของเธออย่างสนิทสนม ทั้งที่ความเป็นจริงเจ้านายกับลูกน้องจะไม่เรียกกันแบบนี้แน่นอน แต่เธอเองก็คงจะไม่รู้ตัวอะไรเลย“อ่อค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ คือดิ

“ใช่ค่ะ ดิฉันคือคนที่เคยขายบริการให้กับคุณเมื่อสี่ปีที่แล้ว และดิฉันก็คือคนที่ขายของในร้านสะดวกซื้อที่คุณไปซื้อของตอนนั้นค่ะ ที่ดิฉันบอกว่าคุณจำคนผิด และไม่เคยเจอคุณ นั่นดิฉันก็โกหกค่ะ และเหตุผลของการโกหกของดิฉันก็คือ ดิฉันไม่อยากให้คุณหรือแม้กระทั่งใครก็ตามเอาอดีตของดิฉันมาพูดอีกค่ะ ดิฉันอยากลืมมันไป ซึ่งไม่มีใครดีๆ ที่ไหนจะอยากจดจำเรื่องที่ตัวเองขายตัวหรอกนะคะคุณฌอน!”เปรมมิกาโต้กลับแบบรัวๆ มาถึงจุดนี้แล้วเธอจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงในอดีตของเธอซะที ให้มันจบๆ ไปเลย “แล้วทำไม คุณถึงคิดว่าผมจะเอาอดีตของคุณมาพูดล่ะ ทำไมไม่คิดว่าผมอาจจะอยากเริ่มความสัมพันธ์ดีๆ กับคุณบ้างล่ะ” “แบบไหนล่ะคะ แบบที่คุณเคยขอซื้อดิฉันด้วยเงินสองล้านนั่นอีกหรือคะ หรือตอนนี้คุณกำลังอาจจะเสนอให้ดิฉันมากกว่าสองล้านอีกหรือเปล่าคะ...นี่ใช่มั้ยคะความสัมพันธ์ของคุณ”ไวน์แก้วที่สองถูกยกดื่มอีกครั้ง เอาสิ อยากจะสาวไส้เธอแบบไหนก็ทำเลย เปรมมิกาจะไม่ติดเรื่องนี้อีกแล้ว เปิดทุกประเด็นที่เขาอยากรู้ “อึ้ม...แล้วคุณสนใจเท่าไหร่ล่ะที่มากกว่าสองล้าน”เป็นคำพูดที่ฌอนคิดไว้ตามคำแนะนำของเพื่อนเขา ‘นาย

“อึ้ม...” เสียงครางอย่างพอใจจากชายหนุ่ม เมื่อสัมผัสรสหวานของจูบสาว สิ่งที่ฌอนต้องการ ก็คือเธอเท่านั้น ปากหนาขบเม้มริมฝีปากล่างของอีกฝ่าย ความกระสันรัญจวนหลอกล่อเรียวลิ้นเล็กให้ตามกลับมาในปากของตน โรมรันเข้ามาดุจนักเดินทางกลางทะเลทรายที่พบเจอแหล่งน้ำ เนิ่นนานจนทำให้หญิงสาวเกือบขาดอากาศหายใจ คนตัวใหญ่รู้จังหวะถอนจูบนั้นออกทันที“คุณฌอน... ดิฉัน” เปรมมิการู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังหมุนคว้างล่องลอยไปในอากาศ ในหัวของเธอขาวโพลนไปหมด ความตื่นเต้นเกิดขึ้นเพียงช่วงแรกเท่านั้น แต่ทว่าตอนนี้ ความรู้สึกแปลกใหม่บางอย่างเกิดขึ้นในร่างกายของเธอ ความปั่นป่วนก่อวนอยู่ในช่องท้องมันซาบซ่านอย่างที่สุด“หวานเหลือเกิน...”เสียงแหบพร่ากระซิบแนบหู พร้อมกับดันร่างอวบอิ่มให้เอนกายลงบนเตียงกว้างขนาดคิงส์ไซต์ ตามด้วยร่างหนาแนบชิดมาติดๆ ชายหนุ่มเริ่มตะโบมจูบอย่างหิวกระหาย มือเขาลูบไล้ไปตามลำคอ เรื่อยลงมาจนพบกับอกอวบคู่ใหญ่ ปลายนิ้วแกร่งแวะสะกิดยอดปทุมตุ่มไตเบาๆ จนทำให้ร่างอวบอิ่มสะท้านขึ้นมาทันใด “อ๊ะ≈” เปรมมิกาหลุดเสียงครางออกมา เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองได้ลอยเคว้งขึ้นกลางอากาศ เมื่อความเสียดเสียวนั้นแล่