พลอยไพลินพยายามที่จะโน้มน้าวเพื่อนรักจอมดื้อของเธอ โดยใช้เหตุผลร้อยแปดในการหว่านล้อมให้เพื่อนล้มเลิกความตั้งใจ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเพื่อนของเธอจะสนใจสักนิด สี่ปีที่ผ่านมาเปรมมิกาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เหตุผลก็น่าจะเป็นเพราะว่าเพื่อนเธอคงมีคุณภาพชีวิตที่ดีแล้วมั้ง มนุษย์เงินเดือน ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ดูแลผู้เป็นพ่อได้ ก็ถือว่าโอเคแล้ว “ยังไม่มาหรอก ฉันดูตารางงานแล้ว”ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองไปยังพี่ดิวสุดหล่อของเธอ ที่กำลังนั่งคุยงานกับลูกค้า ความหล่อขั้นเทพ (มาจุติ) มันทำให้เธอใจเต้นแรงแบบสุดๆ พี่ดิวอาจจะเป็นผู้ชายคนสุดท้ายที่เธอหวังอยากได้เป็นคู่ชีวิต “แต่แกก็ควรรีบไปทำงานนะเบลล์!” “แกจะเสียงดังทำไมพลอย เดี๋ยวเหยื่อก็ตกใจหมดหรอก”แทนที่จะรู้สึก เปรมมิกากลับหันไปดุเพื่อนแทน “ฉันละปวดตับกับแกเลยเบลล์”พลอยไพลินส่ายหัวกับความดื้อดึงของเพื่อน พลอยไพลินทำงานในตำแหน่งฝ่ายการตลาดส่วนเปรมมิกาเป็นประชาสัมพันธ์ (ไม่ได้เกี่ยวกับที่เรียนมาเลยสักนิด) เปรมมิกาต้องไปทำงานตำแหน่งเลขาให้กับท่านประธานชั่วคราว เนื่องจากเลขาคนเดิมลาคลอด “เบลล์ แกรีบกลับฐา
“เอ่อ ดิฉันต้องขอโทษท่านประธานด้วยค่ะ เนื่องจากตารางงานที่ดิฉันได้รับนั้น เห็นว่าท่านประธานจะเข้ารับตำแหน่งอาทิตย์หน้านี่คะ”เปรมมิกาเหลือบมองไปที่ชายหนุ่ม หน้าตาของเขายังคงเหมือนเดิม ที่เพิ่มเติมอาจจะเป็นความภูมิฐานและมีอายุเพิ่ม จากหนุ่มเพลย์บอย เขาดูเป็นผู้ใหญ่มาก ระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา เธอลืมเขาไปแล้ว และไม่คิดที่จะจดจำเรื่องราวต่างๆ มีเพียงก็แต่ไม่เคยลืมว่าตัวเองได้เสียความบริสุทธิ์ให้กับชายคนนี้เท่านั้น“เธอสบายดีมั้ย”คำพูดของเขาถูกปรับทิศทางทันที เมื่อฌอนรู้ว่าผู้หญิงคนเมื่อสี่ปีที่แล้วกับตอนนี้ คือคนเดียวกัน เขาจำเธอได้แน่นอน แต่เธอนี่สิ จะจำเขาได้หรือเปล่า“คะ? เอ่อ ท่านประธานหมายถึงอะไรคะ?”เปรมมิกาตกใจกับคำพูดของเขา ‘นี่เขาจำเธอได้จริงๆ เหรอ...ไม่นะ!’“ฉันถามว่าเธอสบายดีมั้ย ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา”ฌอนถามตรงๆ ความรู้สึกดีใจวาบเข้ามาในอกของเขา เธอไม่เปลี่ยนไปเลย กลับเพิ่มความน่ารักและสดใสขึ้นไปอีก“สบายดีค่ะท่านประธาน...เอ่อ...เรื่องเมื่อสักครู่ ดิฉันต้องขอประทานอภัยด้วยนะคะ เรื่องเล่นมือถือในเวลางานน่ะค่ะ ดิฉันจะไม่ทำมันอีก ก่อนอื่นดิฉันยินดีต้อนรับท่านประธานนะคะ ดิฉันทำงานแทน
“อย่าชวนฉันลาออกเด็ดขาด! ฉันจะไม่ทำมันแน่นอน เงินดีขนาดนี้ เราจะต้องมาหาวิธีแก้ปัญหาเรื่องท่านประธานกัน”“ทำไงล่ะแก”“แกแกล้งจำเขาไม่ได้ หรือแกล้งบอกว่าเขาจำผิดคนล่ะ”“อย่างหลังน่ะ”“แล้วเขาบอกว่าไง”“เขาขอโทษ เขายอมรับว่าเจอคนหน้าเหมือนฉัน และอยู่ดีดีเขาก็โกรธ...น้ำเสียงของเขาบอกว่าโกรธนะถ้าจำไม่ผิด และเขาก็เดินออกไปเลย แถมยังปิดประตูเสียงดังใส่ฉันอีกนะ”“เฮ้ย! ฉันว่าแปลกนะ ท่านประธานจะโกรธแกทำไม หรือว่าจะฝังใจตอนที่แกปฏิเสธเขาไปเมื่อสี่ปีที่แล้ววะ เขาเสียหน้าหรือเปล่าแก เขาเป็นถึงหนุ่มหล่อพ่อรวยเลยนะ เสนอให้แกสูงถึงสองล้าน แกยังไม่แลเลย และอีกอย่างมาเจอแกที่บริษัทของตัวเอง ก็เลยดีใจทักแก แต่แกเสือกแกล้งจำเขาไม่ได้ เขาก็เลยโกรธ”“จะมาโกรธฉันทำไมก่อน...ถ้าเป็นแกจะทำยังไงพลอย แกเคยขายตัวเพื่อแลกเงินให้กับเขา และหนำซ้ำต้องมาทำงานเป็นลูกน้องเขาเนี่ยนะ แกจะทำยังไง แกคิดเหรอว่าจำเขาได้ และเขาจะขอแต่งงานน่ะ มันไม่ใช่นะแก เขาเป็นถึงประธานบริษัท ร่ำรวยขนาดนั้น ใครเขาจะมามองผู้หญิงระดับรากหญ้าอย่างเรา แกคิดดูสิ”“เออ มันก็จริงของแกนะ เขาคงอยากเอาแกอีกมั้ง แกคงสวยโดนใจเขาแหละ แต่คงไม่มีทางหรอกท
“นายแน่ใจนะเดียว” “ความคิดของไอ้เดียว มันทำให้หายนะมาเยือนนายได้เลยนะฌอน ความคิดที่ไม่ใช้สมองอย่างนั้น นายคิดดูให้ดีก่อนนะ” “ก็แล้วไง...ความคิดอย่างฉันมันเคยได้ผลมาครั้งหนึ่งแล้วนะโว้ยภัทร...นายมองโลกในแง่ร้ายอย่างนี้นี่ไง นายถึงไม่มีหญิงกับเขาสักที อืม จะว่าไป นายน่าจะยังไม่เคยเจาะไข่แดงใครเลยด้วยซ้ำ พนันได้เลย ล้านเปอร์เซ็นต์” “ฉันไม่ได้โชว์ความแมนโดยการเจาะไข่แดงใครอย่างนายนี่เดียว...ถึงฉันยังไม่มีหญิง แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าอนาคตฉันจะไม่มีนี่ มันแค่ยังไม่ถึงเวลาของฉัน ก็แค่นั้นเอง”ณภัทรตอบกลับเพื่อนของเขา ณภัทรผ่านชีวิตตอนวัยเด็กจนมาถึงขนาดนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ที่ณภัทรยังไม่คิดที่จะมีใคร นั่นก็เป็นเพราะเขาเองยังไม่มีเวลา การทำงานเป็นหมอ เวลาเป็นสิ่งสำคัญมาก “จริงเหรอภัทร นายไม่มีเวลาจริงๆ หรือนาย*ป๊อดกันแน่” “ป๊อดอะไร ฉันปกติดี”ความจริงณภัทรต้องโกรธพิรัชย์แล้วที่พูดจาดูถูกเขาแบบนี้ ‘จะโกรธเพื่อนได้ยังไง ในเมื่อมันก็คือเรื่องจริง’ ณภัทรยังไม่เคยมีแฟน และยังไม่เคยเจาะไข่แดงอย่างที่เพื่อนเขาพูดจริงๆ นั่นสินะ ทำไมตอนนี้เขาถึงไม่คิดที่
“อะไรเนี่ย! ผิดอีกแล้ว...โอ้ย...ยัยเบลล์แกต้องมีสติสิ!”เปรมมิกากำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์งาน โดยไม่สนใจว่ามีใครบางคนกำลังยืนมองเธออยู่ไม่ไกล “...” ฌอนมองเสี้ยวดวงหน้าหวานของเธอ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ว่ามีใครมายืนอยู่ใกล้เลยสักนิด ‘นายเสนอมากกว่าสองล้านสิ...ฉันว่าเธอยอมนายแน่นอน ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอก ที่จะปฏิเสธเงินเยอะขนาดนั้น เธอเคยเป็นของนายแล้วยิ่งง่ายไปใหญ่...เชื่อฉันสิ’ คำพูดของพิรัชย์ยังดังก้องอยู่ในหัวของฌอนตลอดเวลา “ผิดอีกแล้ว! เฮ้อ ยัยเบลล์เอ้ย แกนี่มัน...อุ้ย!!!”เปรมมิกาหยุดบ่นตัวเองทันที เมื่อเจอเข้ากับร่างสูง คนที่ทำให้เธอไม่เป็นอันทำงานนั้น ยืนอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะเธอ ‘ตายแล้ว! เขามายืนนานหรือยังเนี่ย’ “สวัสดีค่ะท่านประธาน” เปรมมิกาลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกมือไหว้เขาในทันที “คุณเป็นอะไร...” “คะ?” เปรมมิกาไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาถาม...ไม่ใช่สิ...เธอไม่คิดว่าคนระดับท่านประธานจะถามลูกน้องระดับรากหญ้าแบบนี้ด้วยเหรอ “ผมเห็นคุณโมโห และก็บ่น ผมถามว่าคุณเป็นอะไร” “อ่อ คือดิฉันกำลังเตรียมวาระการประชุมอยู่ค่ะท่านประธาน และมันก็ผิ
[ณ ห้องประชุมใหญ่บริษัทเปรมธาราโชติฟุ๊ดจำกัด] บรรยากาศภายในห้องประชุมใหญ่ที่เต็มไปด้วยบุคลากรของบริษัทเปรมธาราโชติฟุ๊ดจำกัด นั่งเรียงรายกันเป็นรูปตัวยู โดยมีท่านประธานใหญ่นั่งกึ่งกลาง และเลขาคนสนิทนั่งขนาบข้าง ฝ่ายบริหารที่มีทั้งกรรมการ ผู้จัดการฝ่ายต่างๆ อาทิเช่น ผู้จัดการฝ่ายผลิต ฝ่ายขาย หัวหน้าแผนก จำนวนเกือบร้อยคน กำลังนั่งมองไปยังประธานหนุ่มไฟแรงที่นั่งเป็นประมุขในการประชุมครั้งนี้ ซึ่งมาก่อนกำหนดการที่จะเปิดตัวด้วยซ้ำ “แนะนำตัวเสร็จเรียบร้อย แต่ละฝ่ายจะรายงานข้อมูลเสนอต่อท่านประธานแบบสั้นๆ คนละไม่เกินห้านาทีครับ เชิญผู้จัดการฝ่ายการตลาด คุณดิสกรหรือคุณดิวเป็นอันดับแรกครับ”เสียงผู้จัดการฝ่ายบุคลากรเป็นผู้ดำเนินการจัดการประชุมครั้งนี้ “สวัสดีอีกครั้งนะครับ ผมดิสกร ผู้จัดการฝ่ายการตลาด มีข้อมูลมานำเสนอเกี่ยวกับแผนการตลาดของบริษัท &%$#!&$#” “^^” เปรมมิกายิ้มออกมาทันที เมื่อเห็นหวานใจของเธอกำลังนำเสนออยู่ด้านหน้าของที่ประชุม ท่วงท่าและลีลาการนำเสนอของเขานั้นช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน ‘อร๊ายย์ พี่ดิวสุดหล่อ’ ดวงตากลมโตจ้องแบบไม่วางตาเลยทีเดียว โดย
“โอ้ย ไม่เอาหรอกค่ะพี่ดิว เบลล์ไม่ชอบหรอกค่ะแบบนั้น อึดอัดจะแย่อยู่แล้วค่ะ พี่ดิวเห็นรังสีอำมหิตแผ่รอบตัวท่านประธานมั้ยคะ น่ากลัวมากเลยค่ะ” “พี่ว่าก็ดีนะน้องเบลล์ ท่านประธานไฟแรงแบบนี้ งานพวกเราก็เดิน และอีกอย่างอีกหน่อยผลกำไรก็เพิ่มขึ้น และอาจจะมีโบนัสให้พวกเราก็ได้นะครับ”เงินเท่านั้น ที่มีความสำคัญกับดิสกรมากที่สุด เขามาจากฐานะทางบ้านยากจน การได้มาถึงจุดนี้ได้ก็เพราะบริษัทนี้ และเขาก็คิดจะฝากชีวิตการทำงานไว้กับบริษัทนี้ตลอดไป “ไม่เห็นจะดีเลยค่ะพี่ดิว เอาตรงไหนมาดีคะ” “บริษัทนี้มั่นคงจัดตั้งมาเกือบ20ปีแล้ว และอีกอย่างเงินเดือนก็เยอะมาก บริษัทนี้ไม่มีวันที่จะล้มได้หรอกน้องเบลล์ เชื่อพี่สิ เราตั้งใจกันทำงานดีกว่านะครับ” “พี่ดิวจะต้องการเงินไปทำไมเยอะแยะคะ หรือพี่ต้องดูแลลูกและภรรยาคะ”เปรมมิกายิงคำถามเด็ดของเธอ เปรมมิกาอยากรู้ว่าหนุ่มหล่อที่อยู่ตรงหน้าเธอนี้ ยังโสดอยู่หรือเปล่า “เฮ้ย! ไม่ใช่นะครับ พี่ยังไม่มีครอบครัวครับน้องเบลล์ พี่พึ่งอายุ 29 เองนะครับ ยังไม่มีแฟนครับ มีพ่อแม่และน้องครับที่พี่ต้องดูแล นี่น้องเบลล์ไปเอาข้อมูลของพี่จาก
“แกจำตอนที่แกกับคุณฌอนเจอกันเมื่อสี่ปีที่แล้วได้มั้ยเบลล์ แกบอกว่าคุณฌอนดูเป็นคนดี และยังให้เงินแกเพิ่มอีก มันแค่สี่ปีเองนะเบลล์ คนอะไรจะเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือได้เร็วขนาดนี้ ฉันว่าสาเหตุคือแก!” “แล้วจะมาโกรธอะไรกับฉันวะพลอย ฉันไปทำอะไรให้เขากันล่ะ แกคิดสิ ฉันขายตัวให้เขาครั้งเดียว แต่ต่อมาเขาขอซื้ออีกครั้งฉันก็ปฏิเสธไป...หือ...มัน...จะใช่...เรื่องตรงนี้หรือเปล่าวะพลอย หรือเขาไม่พอใจ ที่ฉันดันหยิ่งปฏิเสธเงินสองล้านของเขาครั้งนั้นวะ” “นี่ก็มีส่วน และยิ่งไปกว่านั้น คุณฌอนเจอแกอีกครั้ง เขาดีใจและอุตส่าห์ถามไถ่แกไป แต่! แกบอกว่าเขาจำคนผิด แต่เอ๊ะ! มีอีกเรื่องหนึ่งนะ” “อะไรพลอย” “ก็ไม่แน่ใจนะ ว่ามันเกี่ยวกับพี่ดิวของแกหรือเปล่าเบลล์ วันนี้แกไปทำอะไรบ้างนอกจากชื่นชมพี่เขาและกินข้าวกับพี่เขาอีก” “ไม่มีแล้วนะ ฉันกินข้าวไปไม่กี่คำ พี่ดิวก็โดนตาม” “นั่นไง! คุณฌอนหึงแกแน่เลยเบลล์” “บ้า! แกบ้าไปแล้วพลอย จะเป็นไปได้ยังไง เขาจะมาหึงฉันกับพี่ดิวทำไมกัน คนระดับเขาหานางงามนางฟ้ายังได้เลย จะมาสนใจอะไรกับคนบ้านๆ อย่างฉันวะพลอย แกนี่
[อีกฝากฝั่งหนึ่ง...มาเลเซีย] “นี่คุณไม่เหนื่อยบ้างเลยเหรอคะ คุณฌอน” “ผมแรงเยอะนะ ไม่มีทางที่จะเหนื่อยง่ายๆ หรอกครับเบบี๋ อืม คุณเองก็...ร้องครางไม่เหนื่อยเหรอครับ...” “คนบ้า! ก็คุณไม่หยุดพักบ้างเลยนี่คะ”เปรมมิกาหน้าแดงราวกับมะเขือเทศสุก เธอไม่สามารถที่จะนับจำนวนของการร่วมรักมาราธอนของเธอกับเขาได้เลย มันมากมายเสียจนแทบไม่มีเวลาหยุดพัก หลังจากที่ท่านประธานหนุ่มของเธอนั้น ได้ขอเธอแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ ระหว่างเปรมมิกากับเขา ก็ได้เคลียร์ทุกอย่างกันแล้วแต่เธอก็ได้แต่ขอเวลากับเขาก่อน มันเร็วเกินไปจนเธอตั้งตัวแทบไม่ติด ‘ถ้ายัยพลอยรู้คงช็อคแน่ๆ’ “เบลล์” “คะ?” “สรุป คุณจะตอบตกลงแต่งงานกับผมได้หรือยังครับ” “ก็เบลล์บอกคุณไปแล้วนี่คะ ว่าเบลล์ขอเวลาสักพัก คือเบลล์ขอเวลาปรับตัวกับคุณก่อนค่ะ คุณรู้มั้ยคะ ไม่ใช่แค่เบลล์คนเดียวนะคะที่ต้องตกใจ ที่เบลล์จะต้องแต่งงานกะทันหัน เบลล์ยังมีพ่ออีกคนนะคะ ที่ท่านจะต้องตกใจแบบสุดๆ แน่นอนค่ะ ที่อยู่ดีๆ ลูกสาวก็แต่งงานแบบสายฟ้าแลบค่ะ” “กลับจากมาเลเซีย ผมจะไปหาท่านครับ ผมรอไม่ไหวแล้ว อืม..
ร่างนุ่มหยุ่น ผิวเนียนละเอียดนุ่มมือ เม็ดทับทิมสีชมพูระเรื่อพุ่งชูชันสู้กับความร้อนจากริมฝีปากชายหนุ่มที่ทำงานอย่างหนัก ร่างบางชักเกร็งไปด้วยความเสียวกระสันที่ไม่อาจอดกลั้นไว้ได้ ยิ่งลิ้นหนาละเลงไปที่ปลายถันของเธอเท่าไหร่ ความเสียดเสียวก็ทะยานขึ้นไปเรื่อยๆ“โอ๊ะ! พลอย...ผม” หมอหนุ่มร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด ความทรมานปวดหนึบแผ่ซ่านลงไปที่ดุ้นร้อนของเขา ณภัทรจะต้องจัดการกับสิ่งนี้ให้เร็วที่สุด“อ๊ะ!” ร่างบางอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงเพราะสัมผัสจากปากร้อนที่แนบลงมาอย่างดุเดือด มือบางโอบกอดศีรษะของชายหนุ่มแนบกับลำตัว ‘เอาวะยัยพลอย...หลังจากนี้เขาจะเป็นยังไงก็ช่าง ขอฉันมีความสุขกับเทพบุตรของฉันหน่อยนะ!’“อื้ม” เสียงครางบ่งบอกความพึงพอใจของชายหนุ่ม กายกำยำร้อนรุ่ม เบื้องล่างเขาปวดหนึบ จนความเครียดขึงของท่อนแห่งความเป็นชายแข็งตัวขยายจนเห็นเส้นเอ็นรอบแท่งชัดเจน“อ่าร์...” ร่างบางร้องครางอย่างรัญจวนในสัมผัส มือเล็กขยุ้มไปที่กลุ่มผมอันดกดำของชายหนุ่ม สัมผัสร้อนจากริมฝีปากหนาลากไล้ไปทั่วบริเวณปลายถันสีชมพู ลิ้นของเขาละเลงรอบวน ใจเธอเต้นแรงรัวถี่ ปวดหนึบตรงช่องท้องเพราะความเสียวซ่านทะยานขึ้นไปจนส
ณภัทรยอมรับแต่โดยดี หลักฐานปรากฏชัดเจนขนาดนี้ ก็คงต้องยอมรับแล้ว พิรัชย์ทำอะไรไม่ปรึกษาเขาก่อนเลย จะให้เขากับเธอมีอะไรกันเนี่ยนะ “อุ้ยตาย! ทำไมแกล้งกันแรงขนาดนี้คะ แล้วคุณหมอ โอเคมั้ยคะตอนนี้ ให้ดิฉันตามหมอมั้ยคะ” “มะ-ไม่ครับ ผมจะไปหาหมอได้ยังไงครับ ผมเป็นหมอ และอีกอย่าง...โอวว์ ผะ-ผมอาย ไปไม่ได้หรอกครับ อึ้มมม์”ณภัทรทรมานอย่างแสนสาหัส ตอนนี้ตัวยาคงออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว ร่างกายของเขาร้อนไปหมด ริมฝีปากเขาสั่นระริกเพราะความต้องการจนถึงขีดสุด “เอ่อ แล้วให้ดิฉันช่วยยังไงคะ เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวคุณหรือเปล่าคะ หรือคุณจะไปอาบน้ำดีคะ ดิฉันเห็นในหนังค่ะ เขาต้องทำแบบนั้นนะคะ มาค่ะ ดิฉันจะพาไปค่ะ”พลอยไพลินพูดจบไม่รอช้า เพราะความร้อนรน ทำให้เธอรีบจนเกินเหตุเลยสะดุดขาตัวเองเข้า ร่างของเธอล้มลงบนตัวเขาอีก “โอ๊ะ!” “อุ้ย! ขอโทษค่ะคุณหมอ”พลอยไพลินรีบตะเกียกตะกายที่จะผละจากบนตัวของเขา แต่ทว่าการทำเช่นนี้มันยิ่งไปเร่งปฏิกิริยาของชายหนุ่มเข้าไปอีก “ผะ-ผมไม่ไหวแล้วพลอย ได้โปรด โอย...ผมปวดไปหมดแล้ว ชะ-ช่วยผมด้วย เอ่อ ขอโทษครับ อึ้มม์”ร่างกำยำพลิ
“มาเลยครับ” ณภัทรรีบคว้าแก้วน้ำเย็นที่บริกรส่งให้แทบจะทันที ไม่ไหวแล้ว ปากเขาแทบไหม้แล้ว “รับอีกมั้ยครับ” ปริมาณยาแก้วแรกใส่ไปเต็มสูบ ส่วนแก้วที่สองใส่ไปนิดหน่อย ‘รู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้จัง ^^’ “ครับ” ณภัทรฟังอะไรไม่รู้เรื่องแล้ว เขาต้องการความเย็นเข้าไปภายในปากของเขาเพื่อดับความเผ็ดร้อน ‘ไอ้เดียว! นายจะไม่ตายดีแน่!’ “เอ่อ ค่อยๆ ดื่มค่ะคุณหมอ”พลอยไพลินเห็นสภาพคนทานเผ็ดแล้วอดขำไม่ได้เลย ดูจากลักษณะของเขาแล้ว ไม่น่าที่จะทานของเผ็ดได้ แต่ที่เขาทำไป ก็น่าจะเป็นเพราะเจอเพื่อนเขาแกล้ง ก็เลยไม่อยากเสียหน้าแหละมั้ง ‘ตลกดีเหมือนกันนะ หมอสุดหล่อเนี่ย...น่าร้ากกก!’ “ครับ” ณภัทรไม่น่าใจร้อนและโมโหเพื่อนของเขาเลย ความจริงเขาทานเผ็ดไม่ได้เลย เพื่อนตัวร้ายจะรู้จุดอ่อนเขา และชอบเอามาเล่นงานเขา อืม เขาเองนี่แหละที่โมโหจนขาดสติ “ดีขึ้นบ้างยังคะ” “เริ่มเบาลงแล้วครับ เอ่อ คุณทานเลยนะครับ”ณภัทรรู้สึกเหมือนตัวเองเสียหน้าอย่างแรง เพราะความใจร้อนของตัวเอง ทำให้หลงกลไอ้เพื่อนบ้านั่น “ค่ะ ดิฉันยังไม่หิวเท่าไหร่ค่ะ” “งั้น คุณดื่
[ณ ร้านอาหารอาหารอิตาเลียนสุดหรู...ใจกลางเมืองกรุง] บรรยากาศภายในร้านอาหารอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นชาติยุโรปตะวันตกเป็นอย่างมาก ทุกอย่างถูกเนรมิตให้ราวกับการยกห้องอาหารของเจ้าของประเทศมาเลยทีเดียว ผู้คนที่มาส่วนใหญ่ก็ระดับไฮโซกันทั้งนั้น ช่างผิดกับพลอยไพลินตอนนี้ที่เป็นเหมือนกับ ‘อีกาในฝูงหงส์’ ^^ “ทำไมดูเริ่ดหรูอลังการขนาดนี้”พลอยไพลินพึมพำกับตัวเอง เมื่อเธอมาถึงก่อนเวลานัดหมายเกือบชั่วโมง เหตุก็เพราะความตื่นเต้น ประกอบกับชุดที่เธอสวมใส่นั้น มันทำให้เธอดูไม่ใช่ตัวเองเลยสักนิด แต่ก็มีพี่พนักงานที่คอยแต่งตัวให้กับเธอนั้นยังเอ่ยให้กำลังใจกับเธออยู่นะ ‘น้องใส่ชุดนี้แล้วเหมาะมาก สวยจนพี่*จึ้งไปเลยนะ จากเด็กกะโปโลกลายเป็นเจ้าหญิงไปเลย’ พลอยไพลินก้มมองชุดเดรสเข้ารูปสีชมพูพาสเทล ช่วงอกค่อนข้างลึกไปหน่อย เธอรู้สึกเหมือนตัวเองโป๊ะท่ามกลางสายตาใครหลายคนที่กำลังมองมา “ขอโทษนะครับ คุณคือ คุณพลอยหรือเปล่าครับ”บริกรคนหนึ่งเอ่ยทักเธอ “ใช่ค่ะ” “งั้นเชิญทางนี้เลยนะครับ คุณผู้ชายมารอคุณแล้วเหมือนกันครับ เชิญครับ” ‘หือ? คุณผู้ชายมารอแล
“เดียวไหนเหรอคะ? เอ่อ ต้องขอโทษด้วยนะคะ คือดิฉันไม่รู้จักคุณค่ะ” “ผมเป็นเพื่อนหมอภัทร และเป็นเพื่อนกับฌอนเจ้าของบริษัทที่คุณทำงานไงครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณตกใจ”ความใจร้อนของพิรัชย์ที่รู้ว่าเพื่อนรักของเขาแอบใจกระตุกเมื่อเจอสาวคนนี้ ปกติณภัทรจะไม่เคยมีปฏิกิริยากับสาวคนไหนเลย มันเลยทำให้เขาอยากช่วยให้เพื่อนของเขาให้สมหวังเร็วเป็นพิเศษ “อ่อค่ะ งั้นเชิญนั่งค่ะ” แต่พลอยไพลินก็ยังงงอยู่ดี แล้วเขาจะมาหาเธอทำไมกัน“คุณแม่ของคุณป่วยใช่มั้ยครับ แล้วไอ้หมอเพื่อนผมมันกำลังรักษาแม่ของคุณอยู่ ภัทรมันเป็นคนใจบุญนะครับ ชอบช่วยเหลือคน”พิรัชย์ของเกริ่นสรรพคุณเพื่อนของเขาหน่อยก็แล้วกัน “เอ่อ คุณจะมาทวงค่ารักษาของแม่ดิฉันเหรอคะ ดิฉันขอผ่อนจ่ายไปแล้วนี่คะ ไม่ทราบว่า...” “เอ้ย! ไม่ใช่นะครับผมไม่ได้มาทวงหนี้ เอาไงดีล่ะครับ ผมกับคุณก็พึ่งจะเจอกันครั้งแรกด้วยสิ”ถ้าพิรัชย์รู้จักเธอคนนี้มาก่อนล่ะก็ คงไม่พูดพร่ำทำเพลงแบบนี้หรอกนะ “แล้วคุณมาทำอะไรคะ ถ้าไม่ได้มาทวงหนี้ มีเรื่องเดียวที่ดิฉันกับคุณหมอภัทรเกี่ยวข้องกันก็คือเรื่องที่ดิฉันค้างค่ารักษาของแม
“อึ้มมม์ เบลล์ คุณช่างร้อนแรงจริงๆ”เสียงครางกระเส่าแหบพร่าของชายหนุ่มดังขึ้น เมื่อนิ้วเรียวแกร่งกำลังเร่งจังหวะไปที่เม็ดทับทิมสีสด ในขณะที่ปากร้อนของเขากำลังลากไล้มาที่ปทุมคู่งาม เขาปล่อยมือเธอเป็นอิสระ เมื่อเห็นว่าร่างบางนั้นกำลังสั่นสะท้านเพราะสัมผัสร้อนจากเขาแล้ว “อ๊า!” กายสาวเด้งขึ้นอย่างอัตโนมัติเมื่อปลายนิ้วเรียวเร่งจังหวะ ความซาบซ่านหาที่สุดไม่ได้ทะยานขึ้นเรื่อยๆ มือของเธอคว้าไปที่ผ้าปูที่นอน และจิกมันเอาไว้แน่น เมื่อความซ่านสยิวแผ่เข้ามาในร่างของเธอ ‘นี่มันเธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมถึงได้รู้สึกดีไปกับสัมผัสของเขา’“อึ้ม คุณคือยัยแม่มดตัวร้าย...เบลล์”เสียงทุ้มแหบพร่าสกัดกั้นความปวดหนึบของตัวเองเอาไว้ เมื่อน้ำหวานจากดอกไม้นั้นเริ่มทะลักเต็มมือของเขาแล้ว ชายหนุ่มรีบผละออกจากร่างบาง เพื่อปลดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างรวดเร็ว โดยครั้งนี้ไร้เครื่องป้องกันใดๆจากเขา “ดูสิ...ว่าผมต้องการคุณมากขนาดไหน”ฌอนคว้ามือของเธอมาสัมผัสกับเจ้ามังกรใหญ่ของเขาที่กำลังผงาดชูชันพร้อมรบ“อุ้ย!! คุณฌอน! คนบ้า!!”เปรมมิกาตกใจกับแท่งเหล็กร้อน เธอรีบชักมือกลับใบหน้าสวยร้อนผ่าว ‘คนอะไรหน้าไม
เปรมมิกาตกใจกับการกระทำของเขาเป็นอย่างมาก เขาจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถึงแม้ว่าเมื่อคืนเธอกลับเขาจะสนิทแนบชิดกันแล้วก็ตาม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว “เรียกผมใหม่” “คุณฌอนคะ กรุณาออกไปนะคะ นี่มันห้องของดิฉันนะคะ” “และก็แทนตัวเองใหม่ด้วย” “เอ๊ะ! คุณนี่ยังไงคะ ทำไมต้อง...อุ้ย!”โดยไม่ทันระวังตัวร่างของเธอถูกชายหนุ่มรวบในทันใดพร้อมกับล้มลงไปอยู่บนตัวเขาทันที “ไม่ไปเที่ยว งั้น ทำอย่างอื่นดีกว่า”จมูกโด่งสูดดมความหอมจากพวงแก้มสาวหนึ่งทีโดยไม่สนใจในท่าทีต่อต้านของอีกฝ่าย เมื่อคืนที่ผ่านมา นอกจากที่ฌอนจะพิสูจน์ร่างกายสำเร็จแล้ว เขาก็ยังรู้บางอย่างในจิตใจของเขาอีกด้วย ว่าเพราะอะไร ทำไมต้องเป็นเธอ “คุณฌอน! ปล่อยดิฉันนะคะ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะทำกับฉันแบบนี้นะคะ ปล่อยค่ะ”เปรมมิกาดิ้นขลุกขลักอยู่บนเรือนร่างกำยำ “ไม่ปล่อย...สิทธิ์ของผมมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คุณจำไม่ได้เหรอเบลล์ ว่าเมื่อคืนเราทำอะไรไปบ้าง”ใบหน้าคมซุกไซร้เข้าไปยังซอกคอขาวผ่องของเธอ ปากเขากำลังจูบซับไปทั่วลำคอ “ดิฉันบริการ คุณจ่ายเงินมันก็จบแล้วนี่คะ คุณยังจ
[ณ ห้องSuite...โรงแรมxxx...มาเลเซีย]บนเตียงกว้างขนาดคิงไซต์กลางห้อง ร่างกำยำของชายหนุ่มยังคงทอดกายอยู่บนที่นอนนุ่ม สายตาคมกวาดไปทั่วบริเวณห้อง ‘ว่างเปล่า’ ไม่ปรากฏเรือนร่างของใครบางคนอยู่ ชายหนุ่มเหลือบมองเวลาบนสมาร์ทโฟนของเขา ‘10.20น.’ นี่สายขนาดนี้เลยเหรอนี่ เขานอนไปนานเลยทีเดียว ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเตียงในสภาพที่เปลือยเปล่านิ้วเรียวแกร่งกดสมาร์ทโฟนเพื่อต่อสายหาคนเมื่อคืนฌอนมีความสุขจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายได้อีกแล้ว เธอคือคนที่เติมเต็มชีวิตของเขาในช่วงเวลาที่ผ่านมาจนสุขล้นตึ๊ด! ตึ๊ด! ปลายสายกลับไม่ว่าง!‘อะไรกัน...เธอคุยกับใครอยู่’ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เมื่อรู้ว่าปลายสายนั้นกำลังติดสนทนาและไม่ว่างสำหรับเขาที่จะโทรหาเธอติ๊ด! ติ๊ด! สายต่อไปถูกกดทันที...ไม่นาน“เฮ้ย! นี่ฉันฝันไปหรือเปล่าวะ...นายฌอนมีเวลาว่าง Call หาเพื่อนแล้วโว้ย”“อะไรของนาย...เดียว”“ก็ฉันพึ่งคุยกับไอ้ภัทรไปเมื่อวาน บ่นถึงนายอยู่ ว่านายหายเข้ากลีบเมฆไปเลยไม่อัพเดทข่าวคราวให้เพื่อนรู้บ้างเลย เออ ว่าแต่ตอนนี้นายมีเวลาแล้วหรือไง อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนหนัก เสียงของนายเหมือนพึ่งตื่นนอนเลยว่ะ”“เออ ฉันพึ่งจะตื่น”ส