All Chapters of Love Lie Lush (confused ) รักร้ายนายวิศวะ: Chapter 41 - Chapter 50

กว่าเธอจะหาคำอ้างที่จะต้องมาอยู่กับเขาได้.. เธอก็ต้องหาตัวเลือกที่มันน่าจะเหมาะที่สุดและสิ่งที่เธอทำได้ก็คือ.. บอกพ่อไปว่าเธอต้องออกมาพักที่หอของมหาวิทยาลัยเพราะการเรียนต่อปริญญาตรีมันเรียนหนักและกลับบ้านดึกซึ่งการกลับบ้านดึกนั้นคือเธออ้างออกไปว่างานกลุ่มที่จะต้องทำกับเพื่อนๆ ในมหาวิทยาลัยบางครั้งมันใช้เวลาทำนานเธอกลัวว่าจะไม่มีรถกลับและทางมหาวิทยาลัยของเธอได้ยื่นข้อเสนอให้กับเธอ.. นักเรียนทุนสามารถอยู่หอพักได้ (เรื่องนี้เธอโกหกพ่อน่ะเธอแต่งขึ้นมาแต่จะให้เธอทำยังไงได้เล่า… ถ้าเธอไม่พูดแบบนี้พ่อคงไม่ให้เธอออกมาแน่..) เมื่อพ่อได้ยินแบบนั้นวินาทีแรกพ่อก็ลังเลเพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงยังไงล่ะ แต่เมื่อเธอบอกไปว่ามันแบ่งหอระหว่างนักศึกษาหญิงและนักศึกษาชายพ่อเลยวางใจได้และอนุญาตให้เธอมาอยู่หอ (ทิพย์) ได้.. แต่เรื่องนี้เธอก็ได้ขอให้กั๊ฟช่วยเธออีกแรงโดยให้เขาบอกเพื่อนสนิทของเขาว่าให้ทำหนังสือยืนยันมาให้เธอที และเขาก็ทำจดหมายโกหกเป็นลายลักษณ์อักษรส่งมาให้เธอ.. แม้ว่าตอนแรกเขาจะเหวี่ยงใส่เธออยู่เยอะพอสมควรแต่เขาก็ทำ.. กั๊ฟเป็นคนดีคนหนึ่งเลยนะ“ตอนเย็นกลับไปฉันต้องได้เจอเธอที่ห้อง…”นั่นคือข้อความแร

เธอได้ใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่ของกั๊ฟมาได้เกือบสองเดือนแล้ว.. อย่างที่เธอคุยกับเขาว่าวันเสาร์เธอขอกลับบ้านและเธอก็จะกลับมาวันอาทิตย์แต่ตอนนี้..เธอขอเขาเพิ่มเธอบอกว่าวันศุกร์เย็นๆ เธอขอกลับบ้านและเธอจะกลับไปที่คอนโดช่วงบ่าย.. เธอกลับช่วงบ่ายเพราะว่าเธอจะกลับไปเก็บห้องทำความสะอาดด้วย.. ตอนแรกกั๊ฟก็โวยวายนะแต่พอเธออ้อนเขานิดหน่อย.. เขาก็อืมๆ ทำเสียงแค่นี้ให้เธอ.. แล้วเขาก็ไม่พูดอะไรต่อ… “อีฟ… ไปกินหมูกระทะกันไหม…” “วันนี้เหรอ?” “อืม.. ไปป่ะเราเลี้ยงเอง..” “แน่นอนสิบอมต้องเลี้ยงอยู่แล้วบอมมีเงินเยอะนี่นา… ดูสิ ดูเงินในกระเป๋าเราซิมีแค่นี้เอง…” เธอชอบหยอกบอมเล่นแบบนี้เสมอ เธอรู้ว่าบอมไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องเงินเลยสักนิดและเมื่อถึงเวลาเธอก็มักจะช่วยบอมจ่ายค่าอาหารเสมอ แต่ถ้าวันไหนบอมไม่รับเธอก็มักจะซื้อของติดไม้ติดมือไปฝากบอมอยู่เรื่อยๆ มันจะได้ดูไม่น่าเกลียด.. เธอไม่อยากให้คนอื่นมองเธอและบอมไม่ดี.. เธอรู้ว่าแค่ทุกวันนี้บอมก็ถูกนินทาเพราะเขามาคบกับเธอ.. เธอผู้ที่บ้านจนที่สุดในห้อง แต่บอมก็เลือกที่จะคบเธอเป็นเพื่อนคนเดียว.. คนอื่นบอมบอกไม่ขอบนิสัยเพราะคนพวกนั้นไม่จริงใจเลยสักคน เห็นเร

หลังจากที่เขายื่นกุญแจรถของเขาให้อีฟแล้วเขาก็เดินตามหลังของอีฟมาติดๆ.. เขาพึ่งจะสังเกตเห็นว่าอีฟตัวเล็กมาก แขนก็เล็กสุดๆแต่ทำไม.. ทำไมหน้าอกถึงใหญ่ได้ขนาดนั้นนะ ทรวดทรงองค์เอวนี่อย่าให้พูด.. ทุกอย่างมันขึ้นไปกองรวมกันที่หน้าอกสินะ.. ก้นงอนๆที่เขาฟาดลงไปแล้วดังเพี้ยะ.. มันทำให้เขารู้สึกไม่อยากจะละสายตาจากหญิงตัวเล็กราวกับคนแคระอย่างเธอเลย.. “นี้.. รู้เหรอว่ารถคันไหน…” ตึกตึกตึก.. กึก… “น่าจะรู้..” มันมีไม่กี่คันหรอกรถหรูในนี้อ่ะ.. แล้วถ้าเธอปลดล็อกไฟมันก็น่าจะกระพริบสิ.. มันจะมีรถแค่ไม่กี่คันหรอกที่ไฟไม่กระพริบเวลาปลดล็อก.. ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ฉลาดมากนักแต่อย่างน้อยเธอก็สังเกตจากสิ่งเล็กๆพวกนี้ได้หรอก… หึ…. “จะรีบเดินไปไหนกัน.. กลัวเตียงหายรึยังไง…” ดูท่าแล้วเจ้าตัวคงจะหึงสินะ.. แล้วมีสิทธิ์อะไรมาหึงเขากันล่ะ? ไม่น่าจะมีนิ ในเมื่อเขาได้บอกข้อตกลงกับเธอเอาไว้แล้วว่าไม่มีสิทธิ์หึงหวง หรือทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา.. แล้วนี่อะไร.. สิ่งที่เขาเห็นเมื่อครู่มันคือการแสดงออกมาถึงความหึงหวงนะ.. “ง่วง.. ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันง่วงมาก.. ” จะต้องให้เธอตอบกี่ครั้งเชียว.. เขาน่ะมากท่าลีลาจนเ

นับจากวันที่เขาได้พาผู้หญิงคนอื่นมานอนที่คอนโด.. กั๊ฟเปลี่ยนไปมาก เขาแทบจะไม่มีอะไรกับเธอเลยเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขายังให้เธออยู่กับเขาที่นี่ทำไม.. ตอนนี้เธออยู่กับเขาเพื่อรอให้เขาไล่เธอออกไปจากชีวิตเขาก็เท่านั้น.. การมีอยู่ของเธอในตอนนี้ก็เหมือนธาตุอากาศที่เขามองไม่เห็น… เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่ปล่อยเธอไป.. ถ้าเธอขอยกเลิกสัญญาระหว่างเธอและเขาก่อน.. เธอคงจะต้องจ่ายคืนเขาทุกบ้านและเธอลองคิดคร่าวๆ แล้วตอนนี้เงินที่เธอต้องจ่ายคืนเขาก็หลายแสนอยู่เหมือนกัน.. ตอนแรกที่เธอกับเขาตกลงกันเขาบอกเธอว่าสองเท่าของเงินเดือนนั่นก็คือหนึ่งหมื่นสี่พันบาท… แต่เอาเข้าจริงๆ .. เขาให้เธอเดือนละสองหมื่นห้า บางเดือนก็สามหมื่นเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงให้เธอเยอะแยะมากมายขนาดนี้.. แล้วตอนนี้เธอก็อยู่กับกั๊ฟมาได้เกือบจบปีแรกของการเรียนต่อปริญญาโทแล้ว.. เธอเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเธอจะอยู่กับเขาได้นานขนาดนี้.. แล้วลองคิดดูสิ หนึ่งเทอมของเธอเธอเรียนไปสี่เดือนกว่าๆ แล้วยังช่วงปิดเทอมที่เธอยังไงได้รับเงินจากเขาอีกเล่า.. เธอจะไปหาเงินมากมายมาจากไหนจ่ายคืนเขา.. ดังนั้นสิ่งที่เธอทำได้ใน

ช่วงสามสี่วันที่ผ่านมาเธอตามหากั๊ฟมาตลอด.. เขาพูดเอาไว้ว่าเขาอยากได้เงินสด เธอก็ไปกดมาให้แล้วตอนนี้เธอต้องหอบเงินเกือบล้านเทียวไปเทียวมาที่คอนโดกับที่มหาวิทยาลัย.. การปรากฏตัวของเธอในมหาวิทยาลัยนั้นถึงแม้ว่ามันจะสร้างความอับอายให้เธอเป็นอย่างมากกับเรื่องที่พึ่งจะเกิดขึ้นไปในไม่กี่วันที่ผ่านมา.. แต่แล้วอย่างไรเล่าเธอต้องการจบเรื่องราวบ้าๆ นี่ให้เร็วที่สุด เธอไม่อยากถูกมองว่าเป็นผู้หญิงชั่วที่คั่วผู้ชายสองคนพร้อมกันโดยที่ความเป็นจริงแล้วเธอกับบอมไม่ได้เป็นอะไรกันเลยสักนิดนอกจากความเป็นเพื่อนที่ดีให้กัน.. เราสองคนไม่มีอะไรเกินเลยกันทั้งนั้นแต่ดูเหมือนว่าคนอื่นจะไม่สนใจที่จะรับฟังและมองดูตามความเป็นจริง.. เธอจะไม่แก้ข่าวอะไรแล้วเพราะแก้ข่าวไปมันก็กลายเป็นว่าเธอแก้ตัว.. ดังนั้นใครจะมองเธออย่างไรเธอไม่สนแต่จะมาว่าบอม.. บอมที่แสนดี บอมที่เป็นเพื่อนคนเดียวของเธอไม่ได้.. เรื่องนี้เธอจะไม่ยอม…ตึกตึกตึก…“ขอโทษนะคิม.. กั๊ฟมาเรียนรึเปล่า…” ตอนนี้เธอต้องอาศัยเข้าทางเพื่อนของเขา.. เขาหลบหน้าเธอ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ที่ไหน เธอโทรหาเขาแต่เขาไม่รับ ส่งข้อความไปให้เขาก็ไม่อ่าน.. แล้วแบบนี้เธอจะต้