บททั้งหมดของ Love Lie Lush (confused ) รักร้ายนายวิศวะ: บทที่ 51 - บทที่ 60

สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่เห็นเธอคนนั้นอีกเลยนี่มันก็เข้าเดือนที่สามแล้ว.. ถามว่าเขารู้สึกยังไง.. ถ้าตอบแบบโง่ๆ เลยก็ไม่เห็นจะอะไรเลยสักนิดแต่ถ้าตอบตามความรู้สึกของเขาจากภายในมันก็.. รู้สึกแปลกๆ หัวใจของเขาและความรู้สึกมันเปลี่ยนไป.. มันเปลี่ยนไปเหมือนอย่างที่พวกไอ้คิมไอ้เต้และไอ้ฟลุ๊คพูดจริงๆ เขารู้สึกว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาของเขามันช่างน่าเบื่อยิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก.. เขาที่พยายามหาผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ามานอนด้วยแต่ความรู้สึกมันกลับไม่เหมือนกับเธอคนนั้น.. ถามว่าเธอคนนั้นแตกต่างยังไง.. คงจะแตกต่างเพราะเธอเป็นของเขาคนเดียว.. รึเปล่า.. ไม่รู้เว้ย แต่ที่รู้ก็คือเขาคือคนแรกของเธอคนนั้น.. เขาเป็นคนแรกที่ได้เธอแล้วใครจะเอาเธอต่อจากเขาก็อีกเรื่อง.. เธอผู้ที่ไม่รู้ห่าเหวอะไรเกี่ยวกับเรื่องบนเตียง.. เธอผู้ที่ไม่รู้ว่าจะต้องอมยังไงถึงจะทำให้เขาแตก.. และเขาก็เป็นคนสอนเธอทุกอย่าง.. ในระยะเวลาเจ็ดแปดเดือนที่ผ่านมา.. เขาบอกได้เลยเขาจากที่ไม่ค่อยอยากจะกลับคอนโดนั่นมันกลับทำให้เขารีบร้อนกลับไปเพราะเขารู้ว่าถ้าเขากลับไปเขาจะได้เจอผู้หญิงคนนั้น.. ผู้หญิงที่ทำให้เขารู้สึกสงบ บางครั้งเธอก็ดูแลเขาในเรื่องเล็กๆ น้อยโด

เมื่อแม่ของเขาเสิชหาข้อมูลต่างๆนานาได้แล้วท่านก็รีบบอกให้เขาพาท่านไปทันที.. ไปไหนน่ะเหรอ? ไปสระบุรีน่ะสิ ท่านบอกว่าที่สระบุรีมีวิหารพระหลวงพ่อสำเร็จศักดิ์สิทธิ์ทันที.. บอกตามตรงนะเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงคิดว่ามันคือที่นี่.. แต่เมื่อเขาลองคิดทบทวนดูดีๆ.. เขาเจอป้าคนนึงที่โรงพยาบาลแล้วท่านก็พูดแปลกๆ ตอนแรกเขาคิดว่าป้าแกคงบ้า.. ท่านพูดไปเรื่อยและท่านก็บอกว่าให้เขาไปไหว้วิหารๆอะไรสักอย่างซึ่งตอนนั้นเขาเองก็จับใจความไม่ได้หรอกเพราะมันยังตกใจอยู่.. แต่เมื่อมาเจอป้าคนที่อยู่ในวัดมาจับแขนเขาแล้วก็พูดคล้ายๆกับป้าคนแรก.. มันก็มีบ้างที่ทำให้เขาเผลอคิดขึ้นมาว่าหรือว่ามันจะเป็นเรื่องจริง…“ถึงแล้ว.. ลงมาสิตากั๊ฟจะนั่งอีกนานไหมหรือว่าร้อน.. ฉันว่าพวกเปรตมันก็อยู่ตามวัดได้นะหรือว่าแกเป็นตัวอะไรถึงไม่กล้าเข้าวัด…”“แม่.. นี่ผมลูกแม่นะ..” อะไรวะ อยู่ๆก็โดนด่าเฉย.. “ก็เพราะแกเป็นลูกน่ะสิฉันเลยพูดแค่นี้.. ลงมาได้แล้วแกจะได้รู้ว่าสิ่งที่แกกำลังเจออยู่น่ะมันคืออะไรกันแน่…”“ก็ได้ๆ…”เพียงเขาก้าวเข้าไปยังบริเวณวัดมันก็ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ.. ทั้งที่อากาศข้างนอกมันร้อนมากแต่ทำไมนะ ทำไมภายในวัดนี้มันถึง

ในที่สุดเขาก็ได้เมียสักทีและที่นี้แม่ของเขาก็จะได้ไม่ต้องกระแหนะกระแหนเขาเกี่ยวกับเรื่องลูกเรื่องหลาน.. เพราะตอนนี้แม่เขาได้พาอีฟและน้องอ้ายไปอยู่บ้านท่านแล้วนั่นเลยทำให้เขาต้องมาอยู่บ้านแม่แทน.. เมื่อก่อนเขาไม่อยากมาที่นี่สักเท่าไรเพราะมาทีไรเขามักจะเจอแม่บ่นเรื่องนิสัยที่เหมือนป๊าไปทุกวันๆ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วเพราะว่าตอนนี้เมียและลูกของเขามาอยู่กับแม่ถามว่ามาตอนไหน.. ก็ตอนที่เขาพาอีฟไปจดทะเบียนสมรสนั่นแหละ แม่นะรีบพาน้องอ้ายกลับบ้านท่านทันทีเมื่อมาถึงคอนโดเขาและอีฟหาลูกไม่เจอจนเขาต้องโทรหาป๊าและป๊าก็บอกว่าแม่ได้พาน้องอ้ายมาที่บ้านของท่านแล้วสุดท้ายอีฟร้องไห้.. กว่าจะปลอบได้หลังเขานี่แทบขาด.. เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะว่าอีฟฟาดเอาๆ แล้วก็ด่าเขายกใหญ่แต่ไม่ได้ด่าคำหยาบคายนะจะเรียกว่าด่าก็ไม่ได้เรียกว่าบ่นจะดีกว่า…“อีฟ.. ไปทำงานด้วยกันไหม.. เค้าจะได้มีกำลังใจ..”“ไม่ว่างต้องเลี้ยงน้องอ้าย…”“ก็เอาน้องอ้ายไปด้วยไง.. เอาไปเลี้ยงที่นั่นก็ได้…”“ไม่.. น้องอ้ายยังเล็กน้องอ้ายไม่ควรที่จะเจอกับสิ่งแบบนั้น…”“ก็ถูก.. งั้นไม่ไปทำงานมันละ..” “ไม่ได้นะกั๊ฟนายจะไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ไม่ได้นะ…”

ตื่นเต้นมากๆ เลย.. วันนี้เป็นวันเปิดเทอมครั้งแรกเธอรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ การที่เธอต้องกลับมาเรียนที่นี้โดยไม่มีบอมเพื่อนสนิทของเธอบางครั้งมันก็น่ากลัวอยู่นะและด้วยที่เธออายุเยอะกว่าคนอื่นๆ ในคลาสด้วย.. มันทำให้เธอทำตัวไม่ค่อยถูก…“ณิชา จิตขจร..”“มาค่ะ…” เปิดเทอมวันแรกมันมักจะตื่นเต้นแบบนี้สินะแต่ทุกครั้งมันไม่ค่อยกังวลเท่าไรเพราะมีบอมอยู่ข้างๆ แต่วันนี้ไม่แล้ว.. เพื่อนของเธอเรียนจบกันไปหมดแล้ว..“นึกว่าใคร.. ครั้งนี้จะกลับมาเรียนจนจบไหมเนี่ยณิชา..”“จบค่ะอาจารย์..”แฮะๆเพียงสิ้นประโยคของอาจารย์ประจำภาควิชาเสียงของนักศึกษาคนอื่นก็ดังขึ้นมาทันที.. เธอไม่รู้หรอกว่านักศึกษาคนอื่นซุบซิบเธอเรื่องอะไรแต่ที่แน่ๆ เธอจะไม่ใส่ใจกับอย่างอื่นเธอจะใส่ใจแค่เรื่องเรียนเท่านั้น.. ออ.. เธอลืมบอกไป หลังจากที่กั๊ฟพยายามขอร้องให้เธอท้องลูกคนที่สองอีกครั้งเธอก็ไม่ไว้ใจเขาอีกเธอเลยซื้อยาคุมมาเผื่อไว้มีทั้งที่บ้านและในกระเป๋าของเธอ.. เขาน่ะเจ้าเล่ห์จะตาย… ไว้ใจไม่ได้ ส่วนน้องอ้ายก็เริ่มคลานแล้วตอนนี้คลานเร็วมาก เร็วจนบางครั้งพวกเราก็เหนื่อยสุดๆ เหนื่อยวิ่งตามเพราะกลัวว่าน้องอ้ายจะไปชนหรือร่วงจากบันไดนะสิ.. ดื

เสียงคลื่นทะเลที่ซัดสาดเข้ามาที่ชายฝั่งพร้อมกับลมที่พัดพากลิ่นทะเลอันหอมสดชื่นทำให้ใครก็ตามที่ได้มาเที่ยวทะเลต่างก็ต้องชื่นชอบและผ่อนคลาย.. ตอนนี้เธอพาทุกคนมาเที่ยวทะเลจะว่าเธอพามาก็ไม่ถูก ต้องบอกว่ากั๊ฟพามามากกว่า.. กั๊ฟมาครอบครัวเขาและครอบครัวเธอมาเที่ยวทะเลตามที่เขาสัญญาเอาไว้… กั๊ฟเลือกเช่าบ้านพักตากอากาศริมชายหาดและมีพื้นที่ใช้สอยส่วนตัวสำหรับพวกเราเอาไว้ด้วย.. แม่แป้งบอกว่าจะออกไปซื้ออาหารทะเลกับพ่อของเธอ.. เพราะว่าพ่อน่าจะมีความรู้เกี่ยวกับการเลือกซื้อมากกว่าแม่แป้ง แม่แป้งทำอาหารเป็นแต่เลือกซื้อของไม่เป็นดังนั้นหน้าที่ในการเลือกซื้อก็เลยตกเป็นของพ่อเธอ…^_^“ว่าไงคะคนสวยของแม่… น่ารักเชียว.. กั๊ฟ.. ให้น้องอ้ายเดินเองบ้าง.. น้องอ้ายน่าจะชอบ..”“อีฟ.. เรากลัวเปลือกหอยจะบาดเท้าลูกนี่นา..”“แล้วยังไงกัน บาดก็บาดสิ มันคือเรื่องธรรมชาติที่เราเองก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้.. ให้ลูกได้ทำในสิ่งที่เจ้าตัวไม่เคยทำบ้างก็ได้เราจะคอยตามโอ๋ลูกไปตลอดไม่ได้นะกั๊ฟ…”“แต่เราเลือกที่จะหลีกเลี่ยงได้นิอีฟ…”เฮ้อ.. ก็เป็นซะแบบนี้ไง.. เวลาเธอจะทำอะไรเธอก็ต้องแอบอยู่เสมอ.. กั๊ฟน่ะหวงลูกมากเกินไป หวงจนบาง