Semua Bab หยกงามใต้เงาจันทร์: Bab 41 - Bab 50

เหมยหลิงไปยืมรถเทียมเกวียนจากคนในหมู่บ้านให้ไปส่งจ้าวไป๋ลู่ที่เมืองหลวง ระยะทางจากหมู่บ้านชาวประมงกับเมืองหลวงค่อนข้างห่างไกลไม่น้อย เกรงว่ากว่าจะถึงจวนตระกูลจ้าวก็คงจะย่ำค่ำเป็นแน่ จ้าวไป๋ลู่จึงให้เหมยหลิงพาบุตรชายของตนเองไปด้วย นางอยากให้เหมยหลิงพักที่จวนตระกูลจ้าวสักคืน แล้วค่อยออกเดินทางกลับ เหมยหลิงพยักหน้าเล็กน้อย นางฝากคำพูดกับคนในหมู่บ้านเอาไว้ว่าหากสามีของนางมา ให้บอกไปว่านางไปส่งจ้าวไป๋ลู่ที่เมืองหลวง เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพพวกนางจึงออกเดินทางกันในทันที ยามนี้เข้าสู่ปลายฤดูหนาวอากาศจึงไม่หนาวมากนัก จ้าวหยางขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นมารดาก่อนจะผล็อยหลับไป จ้าวไป๋ลู่ใช้ผ้าห่มห่อหุ้มร่างกายของบุตรชายเอาไว้เพื่อมิให้เขาหนาวจนป่วยมิเช่นนั้นจะลำบากเอาได้ ด้านหลี่รั่วหานก็มาตามที่นัดกับสามีของเหมยหลิงเอาไว้ เขาตั้งใจที่จะขี่ม้าไปเพราะมันรวดเร็วมากกว่า จึงได้มอบม้าให้สามีของเหมยหลิงตัวหนึ่ง ส่วนรถเทียมเกวียนนี้เขาจะให้คนนำไปส่งที่หมู่บ้านในภายหลัง การเดินทางในครั้งนี้ มีหลัวเทียนเฉินและเซียวถงติดตามไปด้วย จ้าวไป๋ลู่รู้สึกกังวลอยู่ในใจตลอดเวลา นางหันซ้ายแลขวา ด้วยกลัวว่าร

ร้านสุรา หลัวเทียนเฉินและเซียวถงมองดูหลี่รั่วหานที่ยกจอกสุราจอกแล้วจอกเล่าเข้าปากด้วยสายตาที่เอือมระอา "กินให้ตายนางก็ไม่หายโกรธเจ้า" "อาถง เจ้าสนิทกับนางมานาน เจ้ารู้หรือไม่ว่าจะต้องทำเช่นไรให้นางหายโกรธข้า" "ข้าไม่รู้" เซียวถงเอ่ยตัดบทอย่างไร้เยื่อใย หลัวเทียนเฉินที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาในทันที "เจ้าต้องให้เวลานางหน่อยอารั่ว" "อืม ข้าจะไม่กดดันนาง ข้าจะไม่ทำให้นางลำบากใจอีก" "หากอยากเขียนหนังสือหย่าก็บอกข้านะ ข้าจะรีบช่วยเจ้าอย่างเต็มที่" "เจ้าว่าเช่นไรนะ!!!" "อ้อ หมาป่าในจวนน่ะ จวนข้ามีหมาป่า" หลัวเทียนเฉินแกล้งทำเปลี่ยนเรื่องก่อนจะยกจอกสุราขึ้นดื่ม เฮ้อ!!! ข้าน่ะเป็นถึงหัวหน้าองครักษ์มังกรพยัคฆ์ที่ผู้คนยำเกรง เอาเถิด ข้าไม่คิดแย่งภรรยาผู้ใดอยู่แล้ว แต่ถ้าได้ก็ดี!!! เฮ้อ!!! สงสัยต้องรีบกลับจวนไปชัก...เสียแล้ว ข่าวการกลับมาของจ้าวไป๋ลู่สร้างความดีใจให้แก่องค์หญิงหงลี่เป็นอย่างมาก นางถึงกับแอบไปดูที่หน้าจวนตระกูลจ้าว เผื่อว่าจะได้พบกับจ้าวไป๋ลู่และจ้าวหยางหลานชายของนางสักครา แต่จนแล้วจนรอดนางก็ไม่มีโอกาสได้พบสองแม่ลูกเลยสักครา เจียงฮองเฮามีรับสั่งให้จ้าวไป๋ลู่แล

ยามนี้เข้าสู่ช่วงฤดูใบไม้ผลิ เหล่าราษฎรต่างพากันออกมาทำมาหากิน บ้างก็ทำเรือกสวนไร่นา บ้างก็ออกมาขายของที่ตลาด ช่างเป็นบรรยากาศที่คึกคักเป็นอย่างมาก วันนี้จ้าวไป๋ลู่พาจ้าวหยางที่มีอายุสองขวบกว่าแล้ว มาที่ร้านอาหารของท่านปู่ท่านย่า นางอยากให้เขาเรียนรู้การใช้ชีวิตให้มาก ๆ จึงตั้งใจให้เขาเรียนรู้ทุกอย่างในชีวิต "นี่ เต้าหู้ เด็กดีพูดตามแม่สิ เต้าหู้" "เต้าหู้ ท่านแม่ ท่านแม่ เต้าหู้" "เก่งมากเลยจ้ะลูกรัก" จ้าวไป๋ลู่ตบมือให้จ้าวหยางด้วยความชื่นชม เด็กน้อยที่เห็นเช่นนั้นก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข "ขอหม้อไฟสองที่ ซุปซี่โครงหมูหนึ่งที่" "เชิญ..." จ้าวไป๋ลู่หันไปมองก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะจางหายไป มาอีกแล้ว!!! "แม่นางคนงาม ข้ารอหม้อไฟอยู่นะ" หลัวเทียนเฉินเอ่ยด้วยท่าทียั่วเย้า หลี่รั่วหานที่เห็นเช่นนั้นจึงแอบยื่นมือไปหยิกบั้นท้ายหลัวเทียนเฉินจนเขาสะดุ้งโหยง หึ!!! ถึงข้าจะเหลือแขนเดียวแต่ข้าก็สู้นะ!!! "ใต้เท้ารอสักครู่ พี่เซียวถงนั่งก่อนเถิด" จ้าวไป๋ลู่เดินกลับเข้าไปในโรงครัวพักใหญ่ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับจ้าวหยาง นางวางหม้อไฟลงบนโต๊ะ พร้อมกับซุปกระดูกหมูที่มีพริกสีแดงสดลอยเต็ม

จ้าวไป๋ลู่ถูกลักพาตัวมาที่เรือนโกโรโกโสหลังหนึ่งบนหุบเขา นางกอดจ้าวหยางเอาไว้แนบอก พยายามปกป้องบุตรชายเอาไว้อย่างสุดชีวิต "ลงมา!!! เดินเข้าไป!!!" ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนพากันล้อมตัวนางเอาไว้ ก่อนจะบังคับให้นางเดินเข้าไปในเรือนหลังนั้น เมื่อนางมาถึงก็พบกับองค์หญิงหงลี่ที่ยามนี้ถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ ใบหน้าขององค์หญิงหงลี่บวมเป่งคล้ายกับถูกตบตีมาอย่างหนัก "ท่านแม่!!!" "ไป๋ไป๋" จ้าวไป๋ลู่ถูกนำมาขังรวมเอาไว้กับองค์หญิงหงลี่ นางกอดจ้าวหยางไว้แนบอก ก่อนจะหันมองไปโดยรอบอย่างระแวดระวัง พวกมันจับตัวนางมาด้วยเหตุใดกัน ไม่นานนักความสงสัยของนางก็กระจ่าง เมื่อได้พบกับ หนิงเสวี่ยและมารดาของนาง หนิงเสวี่ยจ้องมองนางด้วยแววตาที่เย็นชา ก่อนจะสลับมองมาที่จ้าวหยางอย่างเกลียดชัง "หึ!!! ตายยากเสียจริงนะจ้าวไป๋ลู่ เจ้าไม่เพียงไม่ตาย แต่ยังคลอดเด็กนรกนี่ออกมาอีกด้วย!!!" "อย่ายุ่งกับบุตรของข้า" "ฮ่า ๆ ๆ ๆ เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาขอร้องข้ากัน" นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน ก่อนจะครุ่นคิดถึงเรื่องที่ท่านแม่บอกเล่าให้ฟัง ท่านแม่บอกว่าจ้าวไป๋ลู่รอดตายกลับมาได้อีกทั้งยังมีบุตรชายที่เกิดจากหลี่รั่วหานตามมาอีกด้

เว่ยจิ่นซางหยิบยาพิษออกมาจากในอกเสื้ออีกขวดหนึ่ง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาองค์หญิงหงลี่ช้า ๆ "ตายซะเถอะ ในที่สุดข้าก็ล้างแค้นได้สำเร็จสักที" ฉึก! ยังไม่ทันที่เว่ยจิ่นซางจะสังหารองค์หญิงหงลี่ได้สำเร็จ มีดเล่มหนึ่งก็แทงเข้ามาที่แผ่นหลังของนางทะลุมาที่หน้าท้อง เมื่อนางหันกลับไปช้า ๆ จึงได้พบว่าเป็นฝีมือของหนิงเสวี่ย "นะ!!! นังชั่ว นังเนรคุณ!!!" "ฮือออออ" หนิงเสวี่ยแทงมีดจนสุดด้าม ก่อนจะทิ้งกายลงนั่งบนพื้นแล้วปิดหน้าร้องไห้โฮออกมาอย่างเจ็บปวดเว่ยจิ่นซางตกตายด้วยมีดเล่มนั้นของหนิงเสวี่ย"ท่านแม่!!!"ด้านนอกมีเสียงการต่อสู้ดังขึ้น ก่อนจะมีคนเปิดประตูพุ่งเข้ามา เป็นหลี่รั่วหานนั่นเอง เขามองสภาพศพของเว่ยจิ่นซางที่นอนตายอยู่บนพื้นดวงตาเบิกกว้าง ข้าง ๆ กันมีหนิงเสวี่ยที่นั่งร้องไห้อยู่ เขาไม่มีเวลาสนใจหนิงเสวี่ยมากนัก เขารีบวิ่งเข้าไปแก้มัดให้องค์หญิงหงลี่ ก่อนจะเดินเข้าไปหาจ้าวไป๋ลู่และลูกที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่ข้าง ๆ กัน"ไป๋ไป๋!!!" "นางสลบไม่ได้สติมาหลายชั่วยามแล้ว" เสียงของหลี่รั่วหานปลุกหนิงเสวี่ยให้ตื่นจากความสับสนและหวาดกลัวในจิตใจ นางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองเขาช้า ๆ เมื่อเขาหันมาส