บทที่ 45 รอยแผลเป็น

กระท่อมกลางป่าหลังหนึ่ง

หนิงเสวี่ยในยามนี้กำลังมองดูรอยแผลเป็นที่หัวไหล่ด้านซ้ายของนางด้วยแววตาที่ครุ่นคิด รอยแผลเป็นนี้ติดตัวนางมาตั้งแต่เด็ก มันเป็นรอยแผลเป็นทางยาว ราวกับถูกของมีคมบาด แต่นางก็นึกไม่ออกว่ามันเกิดจากสาเหตุใด ท่านแม่เคยบอกนางว่า นางซุกซนมากในวัยเด็ก จึงได้รอยแผลเป็นรอยนี้มา

"ข้านำอาหารมาให้เจ้า"

เมื่อเห็นว่าหวังเจียหมิ่นนำอาหารเข้ามา หนิงเสวี่ยจึงดึงเสื้อกลับขึ้นมาดังเดิมเพื่อปกปิดรอยแผลเป็นเอาไว้

"ท่านแม่เล่า"

"กำลังนอนพักอยู่ในห้อง"

หนิงเสวี่ยพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมองอาหารตรงหน้าที่หวังเจียหมิ่นนำมามอบให้

หวังเจียหมิ่นยินดีพานางและท่านแม่หนีออกจากเมืองหลวง แม้จะรู้ดีว่าเขาอาจจะได้รับโทษไปด้วย แต่เขาก็ไม่เกรงกลัวเลยสักนิด

ท่านพ่อถูกประหารพร้อมพี่ชายของนางไปแล้ว ส่วนนางนั้นหนีมาพร้อมกับท่านแม่ที่นอกเมืองหลวง

นางไม่เข้าใจท่านแม่เลยแม้แต่น้อย ท่านพ่อและพี่ใหญ่ตกตายจากไป แต่ท่านแม่กลับไม่มีท่าทีโศกเศร้าเสียใจเลยแม้แต่น้อย มีเพียงท่าทีเหม่อลอยและบางคราที่ท่านแม่พึมพำอยู่กับตนเองเพียงลำพัง นางเคยพยายามแอบฟังแต่ก็ไม่อาจจับใจความได้เลยแม้เพียงประโยคเดียว

ท่านแม่บอก