Semua Bab หยกงามใต้เงาจันทร์: Bab 31 - Bab 40

หลายวันต่อมา จ้าวไป๋ลู่ได้ตามองค์หญิงหงลี่เข้าวังหลวง เพื่อเยี่ยมเยือนอาการป่วยของฮองเฮา ได้ยินมาว่าพระนางมีอาการอ่อนเพลีย อีกทั้งยังเสวยสิ่งใดมิค่อยลงอีกด้วย จ้าวไป๋ลู่ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงส่งยิ้มให้นางเล็กน้อย และช่วยองค์หญิงหงลี่จัดแจงเตรียมอาหารเข้าวังไปพบกับฮองเฮาในทันที ระหว่างที่นั่งในรถม้า องค์หญิงหงลี่บอกกับจ้าวไป๋ลู่ว่า เจียงฮองเฮากับพระนางเป็นสหายรักกัน เช่นเดียวกับมารดาของจ้าวไป๋ลู่ เจียงฮองเฮามีพระนามเต็ม ว่าเจียงลู่หว่าน อีกทั้งยังบอกนางถึงกฎระเบียบในวัง และให้นางทำตัวตามสบาย เพราะในวังหลวงมิได้เคร่งครัดสิ่งใดมากนัก เมื่อมาถึงวังหลวง ทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังตำหนักเฟิ่งหวงในทันที เจียงฮองเฮาที่ได้เห็นองค์หญิงหงลี่ ใบหน้างามก็เผยรอยยิ้มอย่างดีใจ นางรีบให้คนพยุงตนเองลุกเดินไปหาองค์หญิงหงลี่ทันที"หงลี่ ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่มาเสียแล้ว" "ต้องมาอยู่แล้ว ลู่หว่านอาการเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง" "ไม่ดีเอาเสียเลย ข้ากินสิ่งใดไม่ลง อีกทั้งยังรู้สึกอยากอาเจียนด้วย" "ข้ากับลูกสะใภ้ทำอาหารที่เจ้าชอบมาให้ ลองชิมดูสักหน่อยดีหรือไม่?" "เจ้าช่างดียิ่งนัก" องค์หญิงหงลี่ส่งกล่องอาหารให้เหล่านางกำ

หลัวเทียนเฉินและเซียวถงที่ได้ทราบข่าว ต่างก็มีท่าทีที่ตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะหลัวเทียนเฉินที่รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย เท่าที่เขารู้มานั้น บิดาของจ้าวไป๋ลู่ทำงานด้วยความซื่อสัตย์และรอบคอบเป็นอย่างยิ่ง ผู้อื่นอาจจะคิดว่านี่เป็นความประมาทของจ้าวเยียน แต่สำหรับเขาไม่ได้คิดเช่นนั้น ต้องมีผู้บงการอยู่เบื้องหลังเป็นแน่!!! หลี่รั่วหานรีบมุ่งหน้ากลับจวนโหวทันทีที่ได้ทราบข่าวจากหมิงอวี้ว่าจ้าวไป๋ลู่เป็นลมหมดสติไป ท่าทางของหมิงอวี้ดูอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ คล้ายมีบางอย่างจะบอกเขา แต่นางก็ไม่ได้บอก เขาจึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก รีบเดินเข้าไปหาจ้าวไป๋ลู่ที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียงทันที "ไป๋ไป๋" "อารั่ว ท่านต้องช่วยท่านพ่อข้านะ ช่วยคนตระกูลจ้าวของข้าด้วย ฮืออ ข้าขอร้องท่านละ จะให้ข้าทำสิ่งใดข้ายอมทุกอย่าง ท่านจะหย่ากับข้าก็ได้ ท่านจะกลับไปหาหนิงเสวี่ยก็ได้ ข้ายอมแล้ว ฮืออ ข้าขอร้องท่านละ" หลี่รั่วหานถูกนางโผเข้ามากอดและร้องไห้ช่างเป็นภาพที่น่าเวทนาไม่น้อย เขายื่นมือไปลูบเส้นผมสีดำหนานุ่มของนาง ก่อนจะเอ่ยปลอบโยนนาง"ไป๋ไป๋ คดีนี้เป็นคดีใหญ่ เสด็จลุงรับสั่งให้ศาลต้าหลี

หลัวเทียนเฉินและเซียวถงเดินทางมาถึงเมืองหลวงพอดี เขาได้พบกับขบวนนักโทษที่หน้าประตูเมืองหลวง จึงรีบเอ่ยปากหยุดยั้งเอาไว้เสียก่อน "ช้าก่อน พวกเจ้าอย่าได้กระทำการรีบร้อน จงคุมตัวนักโทษกลับไปที่ศาลต้าหลี่ ข้ามีหลักฐานสำคัญที่จะต้องกราบทูลต่อฝ่าบาท เรื่องนี้ข้าจะรับผิดชอบเอง" จ้าวเยียนและจ้าวเฉียนต่างมองมาที่หลัวเทียนเฉินและเซียวถงด้วยความตื่นตระหนก เซียวถงกระโดดลงจากหลังม้า ก่อนจะเดินมาหาจ้าวเยียน "ท่านลุง ตระกูลจ้าวจะต้องปลอดภัย" "อาถง หากเกิดสิ่งใดขึ้นกับข้า เจ้าจงไปบอกไป๋ไป๋ว่าให้นางอยู่ต่อไป ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้นะ ฮือ" เซียวถงพยักหน้า ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาและคนตระกูลจ้าวเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกันมาก เมื่อมองดูท่านปู่ท่านย่าที่แก่ชราแล้วต้องมาลำบากลำบนเช่นนี้ เขาก็เจ็บปวดใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าเป็นหลัวเทียนเฉินเหล่าทหารก็มิกล้าขัดคำสั่งอีก เมื่อจัดการทางนี้ เรียบร้อยแล้ว เขาจึงไปพบกับหลี่รั่วหานที่ด้านหน้าวังหลวงตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้ในจดหมายก่อนหน้านี้ "หลี่รั่วหาน!!!" "หลัวเทียนเฉิน""ข้าได้ตัวพยานสำคัญมาแล้ว เราต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาทโดยด่วน" หลี่รั่วหานพยัก

เมื่อหลัวเทียนเฉินและเซียวถงตามมาพบกับหลี่รั่วหาน เขาก็ได้เห็นว่าจ้าวไป๋ลู่เลือกจบชีวิตตนเองด้วยการกระโดดหน้าผาไปเสียแล้ว พวกเขารีบวิ่งเข้าไปดึงตัวหลี่รั่วหานเอาไว้ไม่ให้กระโดดตามนางไป เพราะยามนี้หลี่รั่วหานราวกับคนเสียสติ เขาพยายามพุ่งกายจะกระโดดลงไปที่หน้าผาอย่างไม่หยุดยั้ง "ไป๋ไป๋!!! ข้าขอโทษ!!! ข้าไม่ได้ตั้งใจ ฮืออ!!! ปล่อยข้าสิโว้ย!!!" หลัวเทียนเฉินแม้จะจับตัวหลี่รั่วหานเอาไว้แต่ยามนี้สติของเขาก็ไม่อยู่กับตัวแล้วเช่นเดียวกันเซียวถงถลาคุกเข่าลงที่พื้นก่อนจะปล่อยโฮออกมา หลี่รั่วหานนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นราวกับคนจะขาดใจตายเสียตรงนั้น ในมือของเขาจับกำไลหยกของนางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ปากก็พูดพร่ำอยู่เพียงประโยคเดียว ข้าขอโทษ! หลัวเทียนเฉินดวงตาแดงก่ำ เขาไม่เคยคิดเลยว่านางจะกล้าทำเช่นนี้ "เจ้าทำสิ่งใดกับนาง!!! นางจึงทำเช่นนี้! เจ้าทำสิ่งใดกับนาง!!!" ผลัวะ เซียวถงพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อของหลี่รั่วหานขึ้นมาก่อนจะชกเขาอย่างไม่ออมมือ ครานี้หลี่รั่วหานยอมให้เซียวถงทุบตีเขาโดยไม่คิดต่อต้านเลยแม้แต่น้อย หลัวเทียนเฉินพยายามห้ามคนทั้งสองออกจากกันอย่างทุลักทุเล ยามนี้หลี่รั่วหานสภาพยับ

องค์หญิงหงลี่รู้สึกปวดหัวมาหลายวันแล้ว ในใจของนางยังนึกโกรธเคืองหลี่รั่วหานที่เป็นตัวต้นเหตุ อีกทั้งยังคิดถึงจ้าวไป๋ลู่มาก จนกระทั่งไม่อยากอาหารเลยแม้แต่น้อย นางส่งจดหมายไปขอพบฮูหยินหลิวอิ๋ง แต่ทางนั้นกลับไม่ยอมตอบจดหมายนางเลยแม้แต่ฉบับเดียว นางเองก็เข้าใจและไม่ได้โกรธเคืองอันใด นางเข้าใจดี หากนางเป็นมารดาของจ้าวไป๋ลู่ก็คงจะทำเช่นเดียวกัน แม่ทัพใหญ่หลี่สามีของนางก็อับจนหนทางเช่นกัน ยามนี้หลี่รั่วหานราวกับคนไม่เต็มคนไปเสียแล้ว หลัวเทียนเฉินและเซียวถงทิ้งกายลงนั่งข้างหลี่รั่วหาน ก่อนจะยื่นมือไปตบไหล่ของเขาเบา ๆ "หลี่รั่วหาน เจ้าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วเจ้าจะหนีความจริงพ้นอย่างนั้นหรือ?" หลี่รั่วหานที่ได้ยินเช่นนั้นจึงเงยหน้าไปมองหลัวเทียนเฉินคราหนึ่ง "บางครา การดื่มสุราอาจทำให้ข้าเมามายจนลืมนางได้ แต่มันไม่ใช่ ข้าไม่เคยลืมนางได้เลยสักครั้ง" "เช่นนั้นก็ไม่ต้องลืม"คำพูดของหลัวเทียนเฉินทำให้หลี่รั่วหานนิ่งไปครู่หนึ่ง ด้านเซียวถงเองแม้จะไม่ชอบหน้าหลี่รั่วหานเอามาก ๆ แต่เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่หลี่รั่วหานเล่าให้ฟังเขาก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีกจ้าวไป๋ลู่ที่เสียใจเพราะตระกูลจ้าวกำลังจะถูกประหา