Semua Bab หยกงามใต้เงาจันทร์: Bab 21 - Bab 30

หลี่รั่วหานตัดสินใจเดินเข้าไปในเรือนใหญ่ทันที และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่จ้าวไป๋ลู่กำลังจะเดินกลับเรือนของตนเข้าพอดี ใบหน้าของนางที่มองเขายังคงยิ้มแย้ม ไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเกลียดหรือตัดพ้อเลยแม้แต่น้อย เมื่อจ้าวไป๋ลู่ออกจากเรือนไปแล้ว องค์หญิงหงลี่ก็ก้าวเดินเข้ามาหาบุตรชายของตนทันที เพียะ!!! ฝ่ามือขาวเนียนฟาดลงไปบนใบหน้าหล่อเหลาของหลี่รั่วหานจนเต็มแรง ใบหน้าของเขาขึ้นรอยแดงห้านิ้วอย่างเห็นได้ชัด"ท่านแม่" "ทำสิ่งใดอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ นับวันความหน้าไม่อายของเจ้ากับหนิงเสวี่ยจะมากเกินไปแล้ว!!! ถึงไป๋ไป๋จะไม่มาฟ้องข้า ก็อย่าคิดว่าข้าจะไม่เห็น" "เสวี่ยเอ๋อร์มิได้ทำสิ่งใดผิด!!! เหตุใดท่านแม่ต้องชิงชังนางถึงเพียงนี้!!!""นางมิได้รักเจ้าอย่างแท้จริง ยามนี้บิดาของนางเข้าออกโรงพนันราวกับจวนหลังที่สอง สิ่งที่นางรักคือสมบัติของเจ้า ข้ามองออก มีแต่เจ้าที่โง่งมตาบอดอยู่เช่นนี้!!!" "ท่านแม่รู้ได้เช่นไร?" "หึ หูตาของข้ามีมากมายเจ้าก็รู้ อีกอย่าง เว่ยจิ่นซางมารดาของนาง มีเล่ห์เหลี่ยมมากมายเสียจนเจ้าคิดไม่ถึงเป็นแน่" "ระหว่างท่านแม่กับมารดาของหนิงเสวี่ย มีสิ่งใดที่ทำให้หมางใจกันถึงเพียงนี้หรือ

หลี่รั่วหานให้คนส่งจดหมายของเขาไปมอบให้แก่หนิงเสวี่ยเพื่ออยากจะขอพบกับนางอีกครา เมื่อหนิงเสวี่ยได้อ่านจดหมายจากหลี่รั่วหานแล้ว มุมปากสวยก็ยกยิ้มอย่างพึงพอใจคราหนึ่ง ท้ายที่สุดใจของเขาก็ยังมีนางอยู่ เหอะ!!! ในเมื่อนางไม่มีความสุข นางก็จะไม่ยอมให้ผู้ใดได้มีความสุขแม้เพียงคนเดียว นางมารอหลี่รั่วหานที่ห้องด้านบนของภัตตาคารชิงชาง นางยกถ้วยชาร้อนขึ้นดื่มอย่างไม่รีบไม่ร้อน เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก ใบหน้างามที่เย็นชาเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นความหมองเศร้า "เสวี่ยเอ๋อร์!!!" "พี่รั่ว ท่านมาแล้ว" "เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้า..." "พี่รั่วอย่าเอ่ยวาจาใดอีกเลยเจ้าค่ะ ยามนี้ท่านพ่อท่านแม่มิอาจหลีกเลี่ยงราชโองการจากฝ่าบาทได้ พี่รั่ว ข้าทำผิดต่อท่านยิ่งนัก ท่านอย่าได้โกรธเคืองข้าเลยนะเจ้าคะ" "ไม่ ๆ ข้าไม่เคยโกรธเคืองเจ้า" "พี่รั่ว ใจข้ายังคงมีเพียงท่าน แต่ชาตินี้เราทั้งสองช่างไร้วาสนาต่อกันนัก ข้ามิขอสิ่งใดมาก หากในใจท่านยังมีข้า ข้าขอเพียงท่านไม่ลืมข้าก็พอแล้วเจ้าค่ะ" "เสวี่ยเอ๋อร์ หากเจ้าลำบาก ข้ายินดีอยู่ข้างเจ้าเสมอ" "พี่รั่ว" หนิงเสวี่ยยื่นมือไปลูบไล้ใบหน้าหล่อเหลาของหลี่รั่วหานด้วยความหลงให

ยามนี้วังหลวงกำลังจะมีงานใหญ่ ฮ่องเต้หงหยวนทรงสั่งให้คนจัดงานวันคล้ายวันพระราชสมภพให้แก่เจียงฮองเฮา จึงมีรับสั่งให้เหล่าพระญาติรวมถึงขุนนางชั้นสูงเข้าร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ด้วย องค์หญิงหงลี่ทรงรับสั่งให้หาช่างฝีมือดีมาตัดเย็บชุดให้จ้าวไป๋ลู่เพิ่มอีกหลายชุด เพื่อใช้สวมใส่ไปร่วมงานเลี้ยงในวังหลวง ยามนี้อากาศค่อนข้างดีไม่น้อย จ้าวไป๋ลู่รู้สึกว่าอยากสูดอากาศให้เต็มปอด นางจึงพาหมิงอวี้เดินไปที่สวนท้ายจวน ก่อนจะพบกับเหล่าสาวใช้ที่กำลังวุ่นวายอยู่ที่สุสานบรรพชน นางมองดูเสื้อผ้าของสตรีมากมาย ก่อนจะเข้าใจบางสิ่งบางอย่าง ในจวนเคยมีคุณหนูนางหนึ่ง ซึ่งเป็นบุตรสาวขององค์หญิงหงลี่ นามว่าหลี่หลานฮวา องค์หญิงหงลี่มิได้เอ่ยสิ่งใดให้นางฟังมากนัก บอกเพียงว่าหลี่หลานฮวาไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว เพราะความเศร้าเสียใจ องค์หญิงหงลี่จึงทำทุกอย่างราวกับหลี่หลานฮวายังมีชีวิตอยู่ เหมือนกับต้องการปลอบประโลมจิตใจของตนเองจ้าวไป๋ลู่เดินตรงมาที่สระบัวท้ายจวน ก่อนจะทิ้งกายลงนั่งที่ศาลาใต้ต้นไม้ใหญ่ สายลมพัดพาความเย็นสบายเข้ามาไม่ขาดสาย หมิงอวี้รินชาร้อนชั้นดีให้ผู้เป็นนายอย่างรู้งาน จ้าวไป๋ลู่ยกถ้วยชาขึ้นดื่ม พล

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป ฮ่องเต้หงหยวนและฮองเฮาแย้มพระสรวลเบิกบานใจเป็นอย่างยิ่ง ด้านองค์หญิงหงลี่เองก็กำลังนั่งสนทนากับฮ่องเต้หงหยวนผู้เป็นพี่ชายอย่างมีความสุข ด้านจ้าวไป๋ลู่นั้นก็กำลังพูดคุยกับสวีลั่วลั่วอยู่ที่ริมสระบัวอย่างสนุกสนาน นางชอบสวีลั่วลั่วเป็นอย่างยิ่ง สวีลั่วลั่วนั้นพูดเก่ง อีกทั้งยังเป็นสตรีที่ร่าเริงมากอีกด้วย "เอาไว้คราวหน้าข้าจะส่งเทียบเชิญให้เจ้านะไป๋ไป๋ เดือนหน้าจะเป็นวันเกิดของข้า เจ้าต้องมาให้ได้เชียวนะ" "แน่นอนอยู่แล้ว ไว้กลับจวนข้าจะส่งขนมอร่อย ๆ ไปให้เจ้าเช่นกันนะลั่วลั่ว" "เจ้าน่ารักที่สุดข้าชอบเจ้ามาก" "ข้าก็ชอบเจ้า" หนิงเสวี่ยมองดูจ้าวไป๋ลู่และสวีลั่วลั่วที่พูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติก็เบ้ปากทันที เหอะ คนชั้นต่ำย่อมดึงดูดคนชั้นต่ำด้วยกันเสมอ เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงเดินตรงไปหาจ้าวไป๋ลู่ในทันที ยามนี้จ้าวไป๋ลู่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ริมสระเพียงลำพัง ส่วนสวีลั่วลั่วนางกำลังไปหาขนมมาเพิ่ม จ้าวไป๋ลู่หันมามองหนิงเสวี่ยเล็กน้อย "พี่รั่วเป็นเช่นไรบ้าง เขาสบายดีใช่หรือไม่?" หนิงเสวี่ยเอ่ยถามจ้าวไป๋ลู่ด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย จ้าวไป๋ลู่เพียงยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจ

จวนตระกูลหนิง "เจ้าว่าอย่างไรนะ!!!" เสนาบดีหนิงที่ได้ยินคนตรงหน้าเอ่ยเรื่องราวบางอย่างให้ได้ฟังก็ถึงกับลุกพรวดขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก คนของเขากลับมาส่งข่าว ว่าก่อนหน้านี้เขาจะไปส่งจดหมายให้แก่โจรป่าพวกนั้น แต่ทว่าคนของเขากลับพบกับหลี่รั่วหานและจ้าวไป๋ลู่ในป่า หลี่รั่วหานสังหารคนของเสนาบดีหนิงตกตายจนหมด พร้อมกับเก็บจดหมายที่เสนาบดีหนิงลอบส่งให้โจรป่าพวกนั้นอย่างลับ ๆ เอาไว้กับตัว นั่นยิ่งทำให้เสนาบดีหนิงถึงกับเดือดพล่าน มิน่าเล่าระยะหลังมานี้เขาจึงติดต่อกับโจรพวกนั้นไม่ได้เลยแท้จริงแล้วพวกมันไม่ใช่โจร แต่เป็นลูกน้องคนสำคัญที่เขาสั่งให้ไปทำการใหญ่ ลักลอบจับสตรีและเด็กสาวที่มีใบหน้างดงามที่เร่ร่อนไร้บ้าน อีกทั้งยังเป็นสตรีจากตระกูลชนบท ส่งไปค้าประเวณีที่หอนางโลมด้านนอกเมืองหลวง ซึ่งเป็นกิจการใหญ่ที่เขาร่วมสร้างขึ้นมากับเยียนอ๋อง ท่านอ๋องแห่งแคว้นเยียนผู้บงการเบื้องหลัง เยียนอ๋องเป็นคนบ้ากามตัณหามาก เขาเป็นน้องชายของฮ่องเต้หงหยวน ยามนี้ต้าฉินไร้ซึ่งสงครามแผ่นดินสงบศึก รายได้ที่เยียนอ๋องเคยยักยอกจากเสบียงอาหารก็ไม่สามารถทำได้เช่นเดิมอีก จึงร่วมมือกับเขาจับสตรีในเมืองหลวงไปค้าประเวณี