Semua Bab หลี่ชิงเหมียว..ภรรยาผู้หวนคืน: Bab 61 - Bab 70

หลัวอี้เฉินนำทางหลี่ชิงเหมียวไปยังศาลบรรพชน หญิงสาวมองไปยังแผ่นหลังของสามีในอดีต เป็นเพราะเขาสูงและมีขาที่ยาว ทำให้จังหวะการก้าวเท้าของเขาเร็วกว่านางหลายเท่ามุมปากยกขึ้นเพียงเล็กน้อย ยามที่นางยังคงเป็นหลูชิงเหลียน เขานั้นไม่เคยแม้แต่จะเดินนำหน้านางแม้เพียงครึ่งก้าวเลยด้วยซ้ำ เห็นทีว่าเขาตั้งใจจะเว้นระยะห่าง จากภรรยาที่เพิ่งแต่งเข้ามาใหม่คนนี้เป็นแน่นางไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี ที่เขากลายเป็นบุรุษที่เย็นชา ไร้ความรู้สึกถนอมบุปผาได้ถึงเพียงนี้ นางลอบถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้มใจ แต่จะโทษนางได้หรือ นางหาได้ต้องการให้เรื่องราวจบลงเช่นนั้นไม่“ถึงแล้ว…เจ้าเข้าไปเถิด ประเดี๋ยวจะได้ไปกินมื้อเช้ากัน”หลี่ชิงเหมียวพยักหน้าก่อนที่จะก้าวเข้าไปในศาลบรรพชนของตระกูลหลัว ซึ่งมีป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษตระกูลหลัวอยู่ไม่ถึงยี่สิบป้าย บ่งบอกได้ว่าตระกูลหลัวนั้น เป็นตระกูลที่มีทายาทน้อย เพราะอันใดน่ะหรือ เพราะบุรุษตระกูลหลัวนั้นรักเดียวใจเดียว มีภรรยาคนเดียวมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษหลี่ชิงเหมียวจุดธูปพลางคำนับ บอกกล่าวบรรพบุรุษตระกูลหลัวในใจ ว่านางคือผู้ใด ระ

หลังจากมื้ออาหารเช้าผ่านไป หลัวอี้เฉินก็ขอตัวออกจากจวน เพื่อไปทำหน้าที่ของตน ถึงแม้ว่าเขาจะเพิ่งผ่านการแต่งงานมาหมาดๆ ทว่าสำหรับคนที่เคยผ่านการแต่งงานมาก่อนเช่นเขาแล้ว ไม่นับว่าสำคัญอันใดอีกทั้งภรรยาที่เพิ่งแต่งเข้ามาของเขา ก็เป็นสตรีที่รู้ความ นางไม่ได้เรียกร้อง หรือต้องการสิ่งใดจากเขา อีกทั้งยินดีที่จะดูแลบุตรชายแทนเขาอีกด้วย เขาจึงออกจากเรือนไปได้อย่างสบายใจและเป็นเพราะแต่งงานวันแรก หลี่ชิงเหมียวจึงยังไม่ได้รับหน้าที่สำคัญอันใดจากแม่สามี นางจึงอาศัยยามที่ยังว่างๆ นั่งเย็บปักหมวกใบน้อยให้กับบุตรชาย นางคาดว่าวันนี้เขาจะต้องมาคำนับทักทายนางและก็เป็นไปตามคาด เพราะในยามซื่อ แม่นมซิ่วก็ได้พาคุณชายน้อย มาพบกับฮูหยินน้อย ตามคำสั่งของฮูหยินใหญ่ วันนี้จิ่งอี๋ที่แต่งออกไปกับกู้อี้แล้ว ได้แวะเข้ามาที่จวนตระกูลหลัว เพียงเพราะนางอยากจะพบหน้าฮูหยินน้อยคนใหม่ของตระกูลหลัวสักหนครั้นจิ่งอี๋ได้เห็นรูปโฉมของฮูหยินน้อยคนใหม่นั้น ก็พลันให้ตนต้องตกตะลึง เพราะอีกฝ่ายงดงามราวกับเทพเซียน ใบหน้าทรงไข่ ผิวพรรณเกลี้ยงเกลา หน้าผากนูนอวบอิ่ม คิ้วงามดั่งคันศร ดวงตารูปเมล็ดซิ่ง จมูกเล็กโด

“เป็นอันใดไปรึ…หืม….เหตุใดถึงได้ร้องไห้ออกมาเช่นนี้” หลี่ชิงเหมียวลูบแผ่นหลังของเขา พลางเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ฝัน…ท่านแม่…ท่านกลับมา ฮึก…หา…..”หลัวอี้เจ๋อพยายามอธิบาย ทว่าเด็กสองย่างสามปีย่อมมิอาจพูดออกมาได้ยืดยาว แม่นมซิ่วกลับเข้าใจในสิ่งที่คุณชายน้อยพยายามจะอธิบาย นางยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาตนเอง พลางกล่าว“คุณชายน้อยนึกว่าตนฝันไปเจ้าค่ะ เรื่องที่เขาได้เจอกับฮูหยินน้อย” หลี่ชิงเหมียวน้ำตาคลอโดยไม่รู้ตัว นางพาร่างเล็กของบุตรชาย ไปนั่งลงยังเตียงอุ่นตัวยาว ซึ่งอยู่ติดกับริมหน้าต่าง“แม่อยู่นี่แล้ว จากนี้แม่จะไม่ทิ้งเจ้าไปที่ใดอีกแล้ว”“ฮูหยิน…ท่าน” แม่นมซิ่วอุทานพลางมองอีกฝ่ายด้วยแววตาตกใจนางได้เก็บความสงสัยเรื่องที่คุณหนูของนางอาจจะกลับมาเกิดใหม่ในร่างของคุณหนูจากตระกูลบัณฑิต ดังเช่นที่ท่านนักพรตเคยทำนายเอาไว้ ตั้งแต่ที่นางได้พบหน้ากับอีกฝ่าย ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกทว่านางกลับมิกล้า เอ่ยถามถึงเรื่องที่ตนสงสัยออกมา เพราะต

หลัวอี้เฉินค่อย ๆ วางร่างเล็กลงบนเตียง นัยน์ตาทอแสงประกายอ่อนโยน มองไปยังบุตรชาย เขานั่งลงข้างเตียง ยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของบุตรชาย ที่ยังคงหลับตาพริ้มเขาเข้าใจดี ว่าเหตุใดบุตรชายถึงสนิทสนม กับคุณหนูสามตระกูลหลี่ได้ง่ายเพียงนี้ นั่นก็คงจะเป็นเพราะชีวิตของเขา ขาดมารดามาตั้งแต่เกิด ทำให้เขาโหยหาอ้อมกอดจากนาง“เจ๋อเอ๋อร์ของพ่อ…” เขากลั้นน้ำตาลูกผู้ชายเอาไว้ยามที่นึกถึงภรรยาอันเป็นที่รัก ก่อนที่เขาจะออกไปปราบโจรร้ายเหล่านั้น นางยังบอกให้เขาทำหน้าที่ให้ดีที่สุด และระมัดระวังตนให้ดี ทว่านางกลับมิเคยเป็นห่วงตนเองเลย“นายท่าน…เหตุใดคุณชาย….”แม่นมซิ่วเดินเข้ามาภายในเรือนนอนของคุณชายน้อย เป็นเพราะเห็นแสงจากโคมไฟที่ส่องสว่างอยู่ นางไม่คิดว่าคืนนี้ คุณชายน้อยจะกลับมานอนที่ห้อง เพราะว่าฮูหยินน้อยอาสาจะดูแลเขา“ฮูหยินน้อยกับคุณชายน้อย เข้ากันได้เป็นอย่างดีเลยหรือ” เสียงทุ้มเอ่ยถามแม่นมของอดีตภรรยาออกมา“เจ้าค่ะ…ฮูหยินน้อยเป็นสตรีที่อ่อนโยน นางเอ็นดูคุณชายน้อยจริงๆ วันนี้ทั้งวัน คุณชายน้อยมีคว

กลางดึก หลัวอี้เฉินก็ได้ลุกขึ้นจากเตียง ซึ่งมีตำแหน่งอยู่หน้าม่านกั้น แล้วค่อยๆ เดินด้วยฝีเท้าแผ่วเบา เพื่อเข้าไปดูบุตรชาย ที่อยู่นอนบนเตียงเดียวกันกับภรรยาหมาด ๆ ของเขาอย่างสบายใจ โดยไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมา งอแงกลางดึกเลยสักนิดต่างจากยามที่บุตรชายนอนตามลำพัง เขามักจะตื่นขึ้นมาร้องไห้งอแงกลางดึก กว่าจะนอนได้ ก็สร้างความลำบากให้แก่แม่นมซิ่ว และบรรดาสาวรับใช้ในเรือนนั้นอยู่ไม่น้อย สตรีผู้นี้จะมีความสามารถมากเกินไปแล้วกระมัง เขามองผ่านม่านมุ้งเข้าไป เห็นดวงหน้างามของนางเขาดึงสายตาของตนกลับมา แล้วจึงเดินกลับไปยังเตียงนอนของตน เขาไม่เข้าใจว่า เหตุใดสตรีที่ยังไม่เคยออกเรือน อย่างคุณหนูสามตระกูลบัณฑิตหลี่ ถึงได้เข้าใจถึงวิธีการดูแลเด็กดีเช่นนี้ นางมีสิ่งใดพิเศษกัน ถึงได้ทำให้หลัวอี้เจ๋อ รู้สึกอุ่นใจ ยามที่ได้อยู่ใกล้นางหลัวอี้เฉินได้แต่เก็บงำความสงสัยเอาไว้ ถึงอย่างไรแล้วนี่ก็เป็นเพียงคืนที่สอง ที่สตรีสกุลหลี่แต่งเข้ามา เขายังพอมีเวลา จับตามองการกระทำของนางไปอีกนานหากนางจริงใจต่อหลัวอี้เจ๋อ แน่นอนว่าเขาย่อมยินดี และดีต่อนาง แต่ถ้าหากนางคิดร้ายต่อบุตรชายเพียงคนเดี