Semua Bab หลี่ชิงเหมียว..ภรรยาผู้หวนคืน: Bab 71 - Bab 80

“ท่านแม่”หลัวอี้เจ๋อหันไปร้องเรียกมารดา พลางฉีกยิ้มตาหยีออกมา แม่นมซิ่วยกแขนเสื้อขึ้นมาซับน้ำตา โดยที่ฮูหยินใหญ่และฮูหยินน้อย ต่างก็ไม่มีผู้ใดทันได้สังเกตเห็น“อ้อ…วันพรุ่งนี้ท่านตากับท่านยายของเจ๋อเอ๋อร์จะแวะเข้ามาเยี่ยม เจ้าก็อยู่ด้วยกัน ช่วยแม่ต้อนรับพวกเขาเถิด นายท่านหลูถือได้ว่าเป็นท่านอาจารย์ของเฉินเอ๋อร์ เจ้าพบหน้าคำนับทักทายพวกเขาหน่อย ย่อมไม่ใช่เรื่องที่ไม่เหมาะ”จู่ๆ หลัวฮูหยินก็นึกขึ้นได้ ถึงกำหนดการมาเยือนของอดีตพ่อตาและแม่ยายของบุตรชาย นางจึงได้บอกกล่าวกับลูกสะใภ้ล่วงหน้าความจริงแล้ว วันก่อนนางได้ส่งเทียบเชิญ ไปให้แก่สองสามีภรรยา เพื่อให้พวกเขาได้มาเห็น ว่าสตรีที่นางเลือกมาดูแลหลานชาย เป็นสตรีที่ดีและมีความสามารถมากเพียงใด ผ่านไปแค่เพียงเดือนเดียว หลานชายของพวกตน ก็รักใคร่สนิทสนมกับมารดาเลี้ยงผู้นี้เสียแล้วหลี่ชิงเหมียวได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกว่าหัวใจของนางนั้นเต้นแรงขึ้น นานแค่ไหนแล้ว ที่นางไม่ได้พบหน้าบิดามารดาในชีวิตก่อน ถึงแม้ว่านางจะมีชีวิตใหม่ กลายมาเป็นผู้อื่น ทว่าสายใยในอดีต ก็มิอาจตัดให้ขาดได้ มิเช่นนั้นน

หลี่ชิงเหมียวมองตามหลัวอี้เฉินออกไป จนร่างสูงของอีกฝ่ายลับสายตา นางจึงหันกลับมาสนใจบุตรชาย นัยน์ตาที่ทอดมองเขานั้นทอแสงอ่อนโยนออกมา นางค่อยๆ ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เขา ความปรารถนาของนาง ในการได้กลับมาเกิดใหม่นั่นก็คือได้อยู่เคียงข้างบุตรชาย ไปจนเขาเติบใหญ่ก็เท่านั้น นางไม่กล้าหวัง ที่จะได้ครองใจของบุรุษที่เพิ่งเดินจากไปอีกหน หากนางหวัง นั่นก็มิเท่ากับว่า นางโลภมากหรอกหรือ หลี่ชิงเหมียวถอนหายใจออกมาก่อนที่จะปิดเปลือกตาลงหลังจากนอนกลางวันไปเกือบหนึ่งชั่วยาม สองแม่ลูกก็พากันตื่นขึ้นมา หลี่ชิงเหมียวให้แม่นมซิ่ว พาคุณชายน้อยกลับไปที่เรือนของเขา เพื่ออาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์เสียใหม่ หลัวอี้เจ๋อไม่ดื้อรั้น ยอมทำตามความต้องการของมารดาทันทีเพราะเขารู้ดี ว่าอีกประเดี๋ยวก็ได้กลับมาอยู่กับมารดาเช่นเดิม เขาจึงกลับเรือนนอนของตนไปพร้อมกับแม่นมซิ่วและบรรดาบ่าวรับใช้อย่างร่าเริง“พรุ่งนี้ท่านอาจารย์ กับท่านอาจารย์แม่ของข้าจะมาเยือนที่จวน ท่านแม่บอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่”หลัวอี้เฉินที่เดินกลับเข้ามาภายในเริือนหอหลังจากที่บุตรชายกลับเรือนนอนไปเกือบสองเค่อ เขาเอ่ยถามภรรยาที่ก

ครั้นผู้ใหญ่ทั้งสี่เดินไปถึงเรือนรับรอง ก็ได้พบกับแม่นมซิ่ว ด้านหน้าของแม่นมซิ่วยังมีสตรีวัยแรกแย้ม ที่มีรูปโฉมงดงาม กำลังยืนฉีกยิ้มมาให้พวกตน หัวใจของนายท่านหลู และหลูฮูหยินบังเกิดความรู้สึกตื้นตัน ตีตื้นขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด ราวกับว่าพวกตนกำลังจะได้สิ่งที่หายไปกลับคืนมาหลี่ชิงเหมียวเองก็ไม่ต่างกัน เพราะหัวใจของนางในยามนี้ช่างเต้นแรงยิ่งนัก ทั้งพยายามกลั้นน้ำตา ไม่ให้ไหลลงมา บิดามารดาในชีวิตก่อนของนาง บัดนี้มาอยู่ตรงหน้านางแล้ว พวกเขาดูสูงวัยกว่าครั้งที่นางยังมีชีวิตอยู่ยิ่งนัก“คารวะนายท่านหลู คารวะหลูฮูหยินเจ้าค่ะ เจ๋อเอ๋อร์…คำนับท่านตากับท่านยายของเจ้าสิลูก”หลี่ชิงเหมียวพยายามดึงสติกลับมา จากนั้นจึงย่อกายกล่าวคำนับทักทายสองสามีภรรยา พลางหันไปบอกบุตรชายตัวน้อย ที่ยืนอยู่ด้านข้างของตนหลัวอี้เจ๋อเชื่อฟังคำของมารดายิ่งนัก เขารีบคำนับท่านตาท่านยาย ทว่ากลับไม่ได้เข้าไปหา ยังคงยืนอยู่เคียงข้างมารดาเช่นเดิมนายท่านหลูกับหลูฮูหยินพยักหน้า รับการคำนับทักทายของสองแม่ลูกต่างสายเลือด ก่อนที่พวกเขาจะหันกลับมามองหน้าสบตากัน พลางพยักหน้าขึ้นลงให้ก

นานนับเค่อ กว่าที่หลี่ชิงเหมียวจะกล่าวออกมา นางทรุดกายลงไปนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น ก้มคำนับมารดาอย่างนอบน้อม แม้นางในยามนี้ จะเกิดใหม่เป็นบุตรีของผู้อื่นแล้ว ทว่าจิตวิญญาณที่ไม่ให้นางหลงลืม ความทรงจำในอดีต ย่อมมีเหตุผลที่นางต้องรู้“เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย เพราะเหตุใด…เพราะเหตุใดกันฮึก….”หลูฮูหยินร่ำไห้ออกมา นางไม่คิดว่าบุตรีจะจดจำเรื่องราวในชีวิตก่อนได้ แม้นางจะรู้สึกยินดีกับการที่บุตรีได้เกิดใหม่จริงๆ แต่เพราะเหตุใดกัน สวรรค์ถึงต้องให้นางจดจำ เรื่องราวในชีวิตก่อนได้ด้วยเหตุใดมิให้นางเริ่มต้นใหม่ ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่ดี หากนางไม่ได้ออกเรือนมาที่นี่ ไม่เท่ากับเป็นการทำให้นางต้องทนทุกข์ทรมานใจหรอกหรือหลูฮูหยินประคองร่างระหง ให้ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอุ่นกับตน พลางประคองกอดนางเอาไว้ในอ้อมอก สองแม่ลูกพากันร่ำไห้ออกมา ในที่สุดวันที่หลูฮูหยินรอคอยก็มาถึงสักทีสวรรค์ไม่ได้กลั่นแกล้งผู้ที่กระทำความดี สามปีที่ผ่านมา นางกับสามี เดินทางไปแสวงบุญทั่วแคว้น ทำบุญทำทานไปตั้งมากมาย ก็หวังให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นในสักวันแม่นมซิ่วยืนอยู่ด้านนอก ได้ยินใน

ครั้นนายท่านหลูกับหลูฮูหยินกลับไปแล้ว ก็ถึงคราวของแม่นมซิ่ว ที่อยากจะพูดคุยกับคุณหนูของตนบ้าง แม่นมซิ่วจึงให้อี้เหลียน คอยดูแลคุณชายน้อย คราแรกอี้เหลียนยังคงลังเล ทว่านางเห็นฮูหยินน้อยพยักหน้าให้ อี้เหลียนจึงพาคุณชายน้อย ออกไปเล่นที่ลานด้านนอกแม่นมซิ่วเห็นทางสะดวกแล้ว นางจึงได้เล่าเรื่องราวของคุณชายน้อย ให้หลี่ชิงเหมียวฟัง เริ่มตั้งแต่คุณชายน้อยเกิดมา จนถึงช่วงเวลาที่นาง ยังมิอาจพบหน้าบุตรชายของตนเอง หลี่ชิงเหมียวรู้สึกซาบซึ้งใจในความรักและภักดีของแม่นมซิ่วยิ่งนัก“ข้าต้องขอบคุณแม่นมซิ่วมาก ที่คอยดูแลเจ๋อเอ๋อแทนข้ามาตลอด” หลี่ชิงเหมียวกล่าวออกมา หลังจากที่ได้ฟังแม่นมซิ่วเล่าจบ นางสามารถจินตนาการ ตามคำบอกเล่าของแม่นมได้ทุกเหตุการณ์“ข้าน้อยยินดีเจ้าค่ะ ไม่มีคุณหนูอยู่… คุณชายน้อยช่วยให้ข้าน้อยคลายเศร้าได้บ้าง” แม่นมซิ่วกล่าวออกมาทั้งน้ำตาคลอ หลี่ชิงเหมียวยื่นมือไป ใช้ผ้าเช็ดหน้าของตน ช่วยซับน้ำตาให้กับแม่นมที่เปรียบดังเสมือนมารดาอีกคน“แม่นมซิ่ว ข้ากลับมาแล้ว…” แม่นมซิ่วกลั้นน้ำตา พลางพยักหน้าขึ้นลง ก่อนที่นางจะเอ่ยถามหลี่ชิงเหมียวออกมาด้วยความลังเล“แล้วทางท่านเขย… ฮูหยินน้อยคิดจะบอก