หลี่ชิงเหมียว..ภรรยาผู้หวนคืน のすべてのチャプター: チャプター 81 - チャプター 90

วันต่อมา ในยามเช้าขณะที่หลี่ชิงเหมียวไปคำนับแม่สามีที่เรือนใหญ่ จึงได้เอ่ยปากขออนุญาตหลัวฮูหยิน ออกไปไหว้พระที่อารามหลัวเซิงกับแม่นมซิ่ว เพราะนางต้องการที่จะไขข้อข้องใจของตนเอง เกี่ยวกับการเกิดใหม่ด้วยการแทนที่ร่างของผู้อื่น นางจึงอยากไปที่อารามแห่งนั้น เพื่อขอพบท่านปรมาจารย์นักพรต ที่เคยทำนายดวงชะตาให้นางในอดีตนางอยากรู้ว่าเพราะเหตุใดกัน นางถึงได้มาเกิดใหม่ ในร่างของคุณหนูสามสกุลหลี่ ที่ตระกูลหลูของนางไม่เคยรู้จักกับอีกฝ่ายมาก่อน แล้วนางกับเด็กสาวผู้น่าสงสารที่จากไปแล้วนั้น มีความเกี่ยวข้องอันใดกัน“ไปสิ…อืม…แม่ไปด้วยกันกับเจ้าก็แล้วกัน แม่อยากจะไปถวายน้ำมันตะเกียงที่อารามอยู่พอดี เพราะหลังจากเจ้าแต่งเข้ามา แม่ก็ยังไม่ได้ไปกราบไหว้ บอกกล่าวกับท่านปรมาจารย์เลย”หลัวฮูหยินไม่คัดค้าน นางไม่ใช่แม่สามีที่มีกฎเกณฑ์ใดๆ อาจจะเป็นเพราะนางมาจากตระกูลคหบดี ที่ไม่ได้อบรมบุตรีให้เข้มงวด นางจึงไม่อยากเข้มงวดกับสะใภ้เช่นกัน เพราะนั่นจะเป็นการทำให้สะใภ้เอาใจออกห่าง ไม่กล้าสนิทสนมกับแม่สามีเช่นตน“เจ้าค่ะท่านแม่” หลี่ชิงเหมียวรับคำอย่างว่าง่าย แท้จริงแล้วนางอยากไปกับแม่นมซิ่ว แต่ในเมื่อแม่สามีกระตือ

รถม้าสองคันของตระกูลหลัว ถูกบังคับให้ขับเคลื่อนไปตามถนนที่ทอดไปเบื้องหน้า สองข้างทางเริ่มมีต้นไม้ใหญ่ ไม่นานนักรถม้าก็หยุดนิ่งลงที่ลานจอดรถม้าของอาราม อารามหลักของอารามหลัวเซิง จะต้องเดินเท้าขึ้นไปอีกหลายขั้นบันได หลี่ชิงเหมียวยังเยาว์วัย นางย่อมไม่ย่อท้อต่อหนทางทว่าหลัวฮูหยินนั้น พละกำลังย่อมแตกต่างออกไป นางจึงขอรอลูกสะใภ้อยู่ด้านล่างอาราม กับสาวรับใช้คนสนิทของตน ปล่อยให้แม่นมซิ่ว และสาวรับใช้ของลูกสะใภ้ ติดตามหลี่ชิงเหมียวขึ้นไปยังอารามหลักที่อยู่บนเขา“ฮูหยินน้อยเจ้าคะ” ระหว่างเดินขึ้นบันได อี้เหลียนเอ่ยปากเรียกหลี่ชิงเหมียวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น“หืม… มีอันใดหรืออี้เหลียน” หลี่ชิงเหมียวถามสาวรับใช้คนสนิท โดยที่ไม่ได้หยุดเท้า นางยังคงก้าวเท้าขึ้นบันไดไปข้างหน้าอย่างมั่นคง“อารามหลัวเซิงช่างงดงามยิ่งนักเจ้าค่ะ”อี้เหลียนรู้สึกตื่นตายิ่งนัก เพราะนี่นับว่าเป็นครั้งแรก ที่นางได้มาเยือนอารามเต๋า ยามที่ยังอาศัยอยู่ในจวนตระกูลหลี่ที่เมืองถง นางไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก นั่นก็เป็นเพราะว่า นางเป็นสาวรับใช้ของหลี่ชิงเหมียว“อือ…” หลี่ชิงเหมียวตอบรับออกมาอย่างเห็นด้วยแต่ทว่าครานี้หาใช่คร

“ลงไปหาท่านแม่กันเถิด นางคงจะรอพวกเราอยู่นานแล้ว” แม่นมซิ่วกับอี้เหลียนรับคำ สตรีทั้งสามจึงเดินลงบันไดไปยังอารามด้านล่าง ท่านเจ้าอาวาสกับท่านนักพรตน้อย ลูกศิษย์ยืนมองสตรีทั้งสามที่ค่อยๆ เดินห่างไกลออกไป“พลังสีทองเข้มข้นปกคลุมจิตวิญญาณนางอยู่ นางสร้างบุญกุศลเอาไว้เท่าใดกันแน่ขอรับท่านอาจารย์” นักพรตน้อยเอ่ยถามท่านเจ้าอาวาสออกมา นัยน์ตาของท่านเจ้าอาวาสทอประกายอบอุ่นออกมา“หลายภพหลายชาติเชียวล่ะ เดิมทีแม่นางที่จากไปแล้วก็เป็นส่วนหนึ่งของนาง เจ้าอย่าลืมว่าคนเรามีหลายจิตวิญญาณ แม่นางที่จากไปแล้วล้วนแล้วแต่เป็นหนึ่งในจิตวิญญาณของนาง เจ้าคิดว่าหากไม่มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว นางจะได้ไปเกิดใหม่ในร่างนั้นหรือ”“ศิษย์เข้าใจแล้วขอรับ” นัยน์ตาของนักพรตน้อยมองไปยังหนทางที่สตรีนางนั้นเพิ่งเดินไปอย่างเข้าใจ ไม่ว่าจะเป็นแม่นางหลูหรือแม่นางหลี่ พวกนางล้วนเป็นคนคนเดียวกันหลี่ชิงเหมียวเดินนำหน้าแม่นมซิ่วและอี้เหลียน เข้าไปหาแม่สามี หลัวฮูหยินส่งยิ้มให้กับลูกสะใภ้ เอ่ยปากถามว่าสบายใจขึ้นบ้างหรือไม่ หลี่ชิงเหมียวจึงฉีกยิ้มออกมาตอบกลับแม่สามีตามตรง บัดนี้นางสบายใจขึ้นมากแล้ว อย่างน้อยการกลับมาเกิดใหม่ในร่า

วันนี้หลี่ชิงเหมียวทำผมมวยสูง ประดับด้วยปิ่นระย้าทอง ที่มีพวงไข่มุกห้อยลงมาสามเส้น ยามเยื้องย่างพวงไข่มุกแกว่งไกวกระทบกัน บนร่างงามสวมใส่ชุดผ้าไหมสีเหลืองนวล ปักด้วยลวดลายดอกโบตั๋นดิ้นทอง ชายกระโปรงยาวระพื้น ช่วยขับเน้นให้เรือนร่างของนาง ดูเพรียวระหง สง่างามยิ่งขึ้นทุกย่างก้าวของนาง มีสายตาจับจ้องมองมา ไม่ว่าจะเป็นบรรดาฮูหยิน หรือบรรดาคุณหนู ที่ติดตามครอบครัวมาร่วมงานเลี้ยงน้ำชาในวันนี้ ต่างก็มิอาจละสายตา ไปจากคนงามเช่นนางได้“นั่นน่ะหรือ…ฮูหยินน้อยหลัว ดูเยาว์วัยอีกทั้งรูปโฉมก็ช่างงดงามยิ่งนัก บุปผางามเหล่านี้ ยังดูสดใสงดงามได้ไม่เท่านางเลย” โจวฮูหยินกล่าวชื่นชม ผู้ที่เพิ่งเดินเข้ามาในโถงบุปผาอย่างไม่ปิดบัง ฮูหยินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กัน พยักหน้าขึ้นลงอย่างเห็นด้วยจะว่าไปแล้ว ใต้เท้าอสุราผู้นั้น ก็หาใช่คนที่มีอายุมากไม่ อีกฝ่ายเพิ่งจะถึงวัยสวมกวน แต่เขากลับประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน มีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้ามือปราบ แห่งสำนักพิทักษ์เมฆา ที่ผู้ใดได้ยินก็ต้องหวั่นเกรง“ยินดีต้อนรับ ฮูหยินน้อยหลัว” หลิวฮูหยิน ภรรยาท่านนายอำเภอ รีบก้าว

สตรีร่างเพรียวระหงตรงหน้า ไม่แสดงท่าทีว่าจะเกรงกลัว ชายร่างโตทั้งสองแม้เพียงนิด คนพวกนั้นเห็นว่า เรื่องนี้ไม่อาจชักช้าได้ เพราะเกรงว่าทางคุณหนูหลิน จะถ่วงเวลาพวกมือปราบเอาไว้ได้ไม่นาน พวกเขาจึงกรูกันเข้าไป หมายจะผลักสาวรับใช้ตรงหน้าให้พ้นทาง“หากไม่อยากเจ็บตัวก็หลีกไป!!!” หญิงสาวยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ“น้องสาว…หูเจ้าไม่ดีหรือ ข้าบอกให้หลีกไป” เพราะเป้าหมายของพวกเขา คือฮูหยินที่อยู่ภายในรถม้า เพียงทำให้นางเสียโฉมเท่านั้น ก็ถือว่างานที่รับมาย่อมเสร็จสิ้น“พี่ชาย…สงสัยข้าจะหูไม่ดีจริงๆ” หลี่ชิงเหมียวทำท่าแคะหู พลางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงยียวน“ฮ่าๆๆ ดี…ดี!!! ช่างไม่เจียมตัว” หนึ่งในนั้นหัวเราะก่อนที่จะก้าวเข้าไปหาหญิงสาว ที่ทำท่าอวดดีตรงหน้า หมายจะดึงร่างบางให้หล่นลงมาจากรถม้าทว่ายังไม่ทันได้ถึงตัว หลี่ชิงเหมียวก็กระโดดถีบผู้รุกราน จนชายร่างโตที่เพิ่งก้าวเข้ามา ล้มตึงลงไปบนพื้นถนนอย่างไม่ทันตั้งตัว ชายอีกคนเห็นสหายถูกล่วงเกิน ก็นึกโมโหขึ้นมา หมายจะเข้าไปคว้าข้อมือเล็ก แล้วตบหน้าหญิงสาวทว่าย