Semua Bab หลี่ชิงเหมียว..ภรรยาผู้หวนคืน: Bab 1 - Bab 10

เสียงร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดของสตรี ดังมาจากเรือนหลังหนึ่ง ภายในจวนสกุลหลัว สาวรับใช้วิ่งสวนทางกันให้วุ่น เพราะฮูหยินน้อยกำลังจะคลอดบุตรแล้ว ฮูหยินใหญ่หลัวเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้อง นางรู้สึกใจคอไม่ดีเอาเสียเลย เพราะยามนี้บุตรชายของนาง ได้ออกไปปราบปรามโจรป่า ทำให้ไม่ได้อยู่รอภรรยาคลอดลูก“นางยังไม่คลอดอีกรึ” หลัวฮูหยินถามสาวรับใช้ที่เดินเข้าออกห้อง“ปะ...ปากมดลูกยังไม่เปิดเจ้าค่ะ หมอตำแยนางบอกว่า ตะ...ต้องรีบไปเชิญท่านหมอมาฝังเข็ม ให้ฮูหยินน้อยก่อนเจ้าค่ะ”สาวรับใช้รีบรายงานออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าที่แสดงออกมานั้นก็ซีดเผือด เพราะอาการของฮูหยินน้อย ค่อนข้างน่าเป็นห่วง“แล้วยังจะรออันใดอยู่เล่า เร็ว...รีบให้คนไปเชิญท่านหมอหลินมา” หลัวฮูหยินกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง เรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ กลับยังไม่รีบจัดการ“ฮูหยิน...เจ้าเองก็นั่งลงก่อนเถิด หลูซื่อแต่ไรมาร่างกายก็แข็งแรงมาโดยตลอด นางย่อมคลอดหลานชายของพวกเราออกมา ได้อย่างปลอดภัยแน่นอน”นายท่านหลัวปลอบใจภรรยา แม้ภายในใจจะรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติเช่นกัน ทว่าเขาก็ต้องตั้งสติให้ดีหลัวฮูหยินย่อมฟังสามี นางยินยอมนั่งลงในท

หกปีก่อนเสียงของความครึกครื้น ดังขึ้นมาจากภายในสนามประลอง ของสำนักคุ้มภัยต้าฟง วันนี้มีการจัดงานประลองฝีมือ เพื่อคัดเลือกศิษย์ใหม่ ที่จะเข้าร่วมฝึกวรยุทธ์กับสำนักคุ้มภัยในปีนี้ เด็กหนุ่มวัยเพียงสิบสี่สิบห้าปี ที่มีรูปร่างสูงโปร่ง ก็ได้เป็นหนึ่งในนั้น เขาลงสนามประลองฝีมือ กับบรรดาผู้ที่มาเข้าร่วมคนแล้วคนเล่า ทว่ากลับยังไม่ได้รับการปราชัย“ไอ้หนุ่มผู้นี้มันเก่งจริงๆ รู้หลบ รู้หลีก รู้รับ รู้ปะทะ รู้ถอย” ศิษย์คนหนึ่งของสำนักคุ้มภัยต้าฟงกล่าวชื่นชมเด็กหนุ่มออกมา“ดูก้าวหน้ากว่าผู้อื่น แต่หากปล่อยให้เขาชนะไปเรื่อยๆ จะไม่เป็นการทำให้เขาได้ใจจนเย่อหยิ่งเอาหรอกรึ” เสียงของสหายร่วมสำนัก แสดงความเห็นออกมา เขาชื่นชมคนเก่งก็จริงอยู่ แต่ทว่าคนเก่งก็ต้องรู้จักถ่อมตนด้วย“ก็ต้องดูว่ามีความสามารถถึงขั้นนั้นหรือไม่ วันนี้คุณหนูหลูมาหรือไม่”“หากนางมา มีหรือเจ้าเด็กนั่นจะได้ยืนโดดเด่นอยู่เช่นนั้น”คุณหนูหลู หรือหลูชิงเหลียนที่พวกเขากำลังกล่าวถึง เป็นบุตรีเพียงคนเดียวของท่านเจ้าสำนักคุ้มภัยต้าฟง คุณหนูหลูวัยเพียงสิบสองปีเท่านั้นและถึงแม้ว่านางจะดูเป็นเด็กที่ตัวเล็ก บอบบาง ทว่านางกลับมีฝีมือเก่งกาจ และ

ภาพของบุรุษที่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าหีบศพของภรรยา สร้างความสะเทือนใจให้แก่ผู้ที่เดินทางมา ร่วมพิธีไว้อาลัยในวันนี้เป็นอย่างมาก ตระกูลหลูทันทีที่ได้ทราบข่าว ก็พากันเดินทางมายังจวนตระกูลหลัว ด้วยหัวใจที่แตกสลาย ยังดีที่มีหลานชายตัวน้อย คอยช่วยเยียวยาทุกคน“หลานชายผู้น่าสงสารของข้า” หลูฮูหยินอุ้มทารกน้อยพลางร่ำไห้ออกมา“หลูฮูหยิน…เป็นพวกข้าที่ดูแลนางไม่ดี ฮึก….” หลัวฮูหยินสะอื้นไห้ หลูฮูหยินเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย แววตาหาได้มีความโกรธเคืองไม่“เจ้ากล่าวอันใดเยี่ยงนั้น นางไม่มีวาสนาที่จะได้อยู่ต่อเอง เป็นความผิดเจ้าที่ใดกัน”หลูฮูหยินเคยนำช่วงเวลาตกฟากของหลูชิงเหลียน ไปให้ท่านปรมาจารย์นักพรต จากอารามหลัวเซิง ตรวจดูดวงชะตาให้แก่บุตรสาว ตั้งแต่ครั้งที่หลูชิงเหลียนยังเป็นเด็กแล้ว เพราะตั้งแต่หลูชิงเหลียนเกิดมา นางก็มีร่างกายอ่อนแอ ไม่คิดว่าพอเติบโตขึ้น จะสามารถฝึกวรยุทธ์ และสามารถล้มบุรุษร่างใหญ่กว่าได้“ถะ…ถึงอย่างไร ก็นับว่าเป็นความผิดของพวกเรา พวกเราช่วยนางเอาไว้ไม่ได้” หลัวฮูหยินกล่าวโทษพวกตนทั้งน้ำตา หลูฮูหยินจึงส่งร่างเล็กของหลานชาย ไปให้แม่นม ก่อนที่นางจะหันกลับมาคว้ามือของหลัวฮูหยิน“ท่าน

ณ จวนตระกูลหลี่ภายในห้องนอนเล็ก ของเรือนซานหลิง มีร่างเล็กของเด็กสาววัยแรกแย้ม กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง หากหน้าอกไร้ความเคลื่อนไหว ทุกคนคงจะนึกว่านางจากไปแล้วอี้เหลียน สาวรับใช้คนสนิท ยอมอดหลับอดนอน คอยอยู่เคียงข้าง ดูแลเด็กสาวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงตลอดเวลา เพราะอี้เหลียนกล่าวโทษ ว่าเป็นความผิดของตนเองที่วันนั้นนางทิ้งคุณหนูสาม ให้อยู่กับคุณหนูรองตามลำพัง ทำให้เกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้นมา และตั้งแต่ที่คุณหนูสามฟื้นขึ้นมา เพียงครู่เดียวในวันที่จมน้ำ นางก็หลับมายาวนาน จวบจนวันนี้ ก็นับเข้าวันที่สองแล้วจ้าวฉิง ฮูหยินรอง ผู้เป็นมารดาของคุณหนูสาม หลี่ชิงเหมียว เห็นบุตรสาวของนางยังไม่ฟื้นสักที ก็รู้สึกปวดใจ นางจึงได้ไปเชิญท่านหมอเทวดา ให้มาช่วยตรวจดูอาการของบุตรสาวอีกครา แต่ก็ไม่พบกับความผิดปกติอันใดนางจึงมีความคิด อยากที่จะไปเชิญท่านนักพรต หรือท่านนักบวช จากอาราม มาช่วยตรวจดูดวงชะตา ให้แก่บุตรสาว ทว่านางก็เกรงกลัวหลี่ต้าถง ผู้เป็นสามีเพราะเขาเป็นบัณฑิต ที่ถูกอบรมสั่งสอนมาว่า ขงจื๊อไม่สอนให้เชื่อเกี่ยวกับเรื่องลี้ลับ เขาจึงมักจะคอยย้ำเตือนภรรยาทั้งสาม ถึงเรื่องความเชื่อ งมงายเหล่าน

อนุเหลียวตำหนิบุตรสาว สถานะของนางไม่ควรทำให้ฮูหยินรองขุ่นเคืองใจ เพราะแม้แต่ฮูหยินใหญ่ ก็ยังไว้หน้าฮูหยินรองเลย แล้วนางที่เป็นเพียงอนุภรรยา ตำแหน่งต่ำต้อยถึงเพียงนี้ จะให้กล้าทำตัวอวดดีเกินหน้าเกินตาบรรดาฮูหยินไปได้อย่างไรเพราะนางนั้นหาได้เป็นที่รักของนายท่านอีกแล้วไม่ ก่อนหน้าที่จะมีหลี่ชิงหรงนั้น เขาก็เพียงแค่ลุ่มหลงในเรือนร่างของนางแค่ชั่วคราว บุรุษที่มีความรู้ความสามารถเช่นเขา ย่อมชื่นชอบและยกย่องสตรี ที่สามารถยืนเคียงข้างเขาได้อย่างไม่น่าอายซึ่งสตรีนางนั้น ก็คือฮูหยินรองนั่นเอง ฮูหยินใหญ่ที่แต่งมาก่อน ความสำคัญก็ยังมิอาจเทียบเคียงด้วยซ้ำ ยังดีที่ว่าฮูหยินรองนั้นเป็นสตรีที่จิตใจดี ไม่ชอบชิงดีชิงเด่น และใช้อำนาจกับผู้ใด นางถึงอยู่ในจวนสกุลหลี่อย่างสงบสุขเสมอมาคุณหนูสามเป็นบุตรีของฮูหยินรอง จึงยิ่งมิอาจแตะต้อง คราก่อนที่คุณหนูสามจมน้ำ เพราะอยู่กับหลี่ชิงหรง นางที่เป็นมารดา ก็ต้องไปนั่งคุกเข่ารับโทษแทนบุตรี อยู่ที่ศาลบรรพชนของตระกูลหลี่ทั้งคืน กว่าจะทำให้ความขุ่นเคืองของฮูหยินรองจางหายไป นั้นมิใช่เรื่องง่ายเลยหากหลี่ชิงหรงยังมีความคิดไม่ดีเช่นนี้ต่อไป จะมิใช่วันหน้าต้องเกิดเรื่อง