Unchosen เงารักกลางลวงใจ のすべてのチャプター: チャプター 61 - チャプター 70

เสียงโห่ร้องและถ้อยคำก่นด่าในห้องประชุมยังคงก้องสะท้อน แต่พัชรลักษณ์กลับยืนนิ่งสงบอยู่บนโพเดียมอย่างไม่น่าเชื่อ ใบหน้าที่เคยเย็นชาดุจน้ำแข็ง บัดนี้เริ่มปรากฏรอยสั่นไหวที่ไม่อาจซ่อนเร้นดวงตาคมกล้าที่เคยกดข่มทุกคนจนสิ้นฤทธิ์ บัดนี้กลับสั่นพร่าราวกับม่านน้ำตาบางๆ กำลังก่อตัวขึ้น ต้านทานแรงกดดันมหาศาลที่ถาโถมเข้ามาไม่ไหวอีกต่อไป เขาจ้องลึกลงไปที่ดนุ คู่ปรับคนสำคัญที่ยืนนิ่งอยู่กลางเวที... มุมปากของอีกฝ่ายกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกลับสู่ความเรียบเฉยที่น่าขนลุกแววตาของพัชรลักษณ์ที่เคยทอประกายแห่งอำนาจ บัดนี้เหลือเพียงร่องรอยความร้าวรานที่ซ่อนอยู่ลึกสุดใจ ริมฝีปากพยายามขยับราวกับอยากจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใด แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา มีเพียงความเงียบที่น่าอึดอัดแล้วจู่ๆ...ร่างสูงใหญ่ที่เคยสง่างามของพัชรลักษณ์ก็ซวนเซ มือหนากำขอบโพเดียมไม้เนื้อแข็งแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เสียงหอบหายใจหนักหน่วงดังขึ้น ก่อนที่ร่างนั้นจะทรุดฮวบลง... หมดสิ้นสภาพของราชันผู้ยิ่งใหญ่“พ่อ!”ณภัทรตะโกนสุดเสียง ทะยานฝ่าความวุ่นวายและกลุ่มนักข่าวที่เริ่มเคลื่อนตัวเข้ามา แต่ยังไม่ทันที่มือของเขาจะได้สัมผัสร่างของบิดา

เช้าวันนี้ ห้องประชุมใหญ่ของผู้ถือหุ้นบริษัทพัชรลักษณ์ถูกปกคลุมด้วยมวลบรรยากาศอันหนักอึ้งและเงียบงันจนผิดสังเกตโต๊ะประชุมตัวยาวสีเข้มขลับสะท้อนแสงไฟจากเพดานสูง มันถูกจัดวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบสมบูรณ์แบบ บนโต๊ะนั้นมีกองเอกสารหนาเตอะวางอยู่ตรงหน้าของผู้เข้าร่วมประชุมทุกคน ทว่ากลับมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยอมก้มสายตาลงอ่านเนื้อหาในนั้นอย่างแท้จริงเสียงกระซิบกระซาบสั้นๆ แทรกตัวขึ้นมาเป็นระยะ ประหนึ่งเสียงรอยร้าวของรากฐานที่กำลังปริแตกอยู่ในความเงียบอันเยียบเย็น เสริมด้วยกลิ่นกาแฟเข้มข้นที่เจือจางในสายลมจากเครื่องปรับอากาศ ซึ่งถูกปรับอุณหภูมิต่ำกว่าปกติจนรู้สึกได้ถึงความเย็นชืดที่เสียดแทงผิวบนเวทีเบื้องหน้า คณะกรรมการบริหารนั่งเรียงแถวกันด้วยท่วงท่าที่เป็นทางการ ทว่าสีหน้าของแต่ละคนกลับปรากฏร่องรอยความตึงเครียดฉายชัดผ่านดวงตาที่แข็งกระด้างและมุมปากที่เม้มแน่น สายตาบางคู่จงใจเบนหลบเลี่ยงกันไปมา ดุจไม่พร้อมจะยอมรับความจริงที่กำลังจะถูกเปล่งออกมาในที่สุด ประธานในที่ประชุมก็เอ่ยขึ้น เสียงของเขาชัดถ้อยชัดคำแต่กลับแฝงด้วยน้ำหนักที่แผ่วลงอย่างเห็นได้ชัด“ตามวาระการประชุมที่หนึ่ง… บริษัทจ

เช้าวันนั้น ฮอลล์กระจกของอาคารใจกลางเมืองสว่างจ้าไปด้วยแสงแดด แสงส่องทะลุผ่านผนังกระจกสูงจรดเพดานลงมากระทบพื้นหินอ่อนขัดมันจนเงาวับ ราวกับเป็นกระจกเงาอีกบานหนึ่ง บนเวทีมีเพียงป้ายสีขาวครีมที่สลักชื่อ "มูลนิธิชลธิชา" ด้วยตัวอักษรเรียบง่าย ไม่มีลวดลายหรูหรา แต่กลับแฝงไว้ด้วยน้ำหนักที่สามารถดึงดูดทุกสายตาให้จับจ้องได้ในทันที... ราวกับชื่อนั้นกำลังแบกรับเรื่องราวมากมายที่น้อยคนนักจะเข้าใจบรรยากาศในงานถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายและให้เกียรติ ไม่มีการประดับตกแต่งที่ฟุ่มเฟือยเกินจำเป็น มีเพียงดอกลิลลี่สีขาวและดอกไม้สีอ่อนที่ถูกจัดวางอย่างงดงามบนโต๊ะรับรอง กลิ่นหอมสะอาดของดอกไม้ลอยอวลอยู่ในอากาศ แขกผู้มีเกียรติซึ่งส่วนใหญ่คืออดีตผู้ถือหุ้นและบุคลากรระดับสูงของอาณาจักรพัชรลักษณ์ทยอยเข้ามานั่งประจำที่ พวกเขานั่งกันอย่างสงบเสงี่ยม บ้างก็พูดคุยกันด้วยเสียงอันแผ่วเบา บ้างก็ก้มหน้าเลื่อนจอโทรศัพท์ แต่สายตาก็ยังคงเหลือบมองไปยังเวทีเป็นระยะด้วยความรู้สึกที่หลากหลายณ หลังเวที ในมุมที่แสงไฟสาดไปไม่ถึง ดนุยืนนิ่งเงียบ ชุดสูทสีดำสนิทของเขาเรียบตึงราวกับไม่เคยมีรอยยับ แสงไฟสปอตไลต์จากด้านบนตกกระทบลงบนช่วงไ

เสียงนาฬิกาในห้องอบรมดังแผ่วเบา เป็นจังหวะสม่ำเสมอที่เคล้าไปกับกลิ่นกาแฟจางๆ ซึ่งลอยมาจากมุมห้อง มีนานั่งอยู่แถวหน้าสุด สมุดโน้ตบนโต๊ะถูกเปิดทิ้งไว้ แต่ปากกาในมือกลับหยุดนิ่งครูผู้สอนกำลังพูดถึงหัวข้อ “การฟังอย่างลึกซึ้ง” ( น้ำเสียงของเขานุ่มทุ้ม และอ่อนโยนในแบบที่ทำให้กำแพงในใจของผู้ฟังค่อยๆ ลดระดับลงมีนาจดบ้างไม่จดบ้าง ไม่ใช่เพราะเธอไม่ตั้งใจ แต่เพราะหลายประโยคที่ได้ยินในวันนี้ มันชัดเจนเสียจนไม่จำเป็นต้องบันทึกซ้ำ“อย่าด่วนตีความความเจ็บปวดของใคร ด้วยกรอบความเข้าใจของเราเอง” เสียงของครูยังคงก้องอยู่ในโสตประสาท “หน้าที่ของเราคือการรับฟัง... ฟังให้ได้ยินเสียงที่ซ่อนอยู่หลังถ้อยคำเหล่านั้น ฟังให้ถึงรากของความร้าวราน ก่อนที่จะยื่นมือออกไป”ประโยคนั้นซ้อนทับกับใบหน้าของผู้คนมากมายที่เธอเคยพบเจอ ผู้หญิงที่นั่งเงียบอยู่นานก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่ว่างเปล่าว่า ‘หนูไม่อยากอยู่แล้ว’ หรือผู้ชายที่ร้องไห้อย่างเงียบงันขณะเล่าเรื่องราวของพ่อที่เขาไม่เคยเข้าใจมีนาไม่ใช่นักจิตวิทยา ไม่ได้จบการศึกษาด้านนี้โดยตรง และไม่ใช่หมอ... แต่เธอรู้ว่าเธอมีบางอย่างที่เชื่อมโยกกับคนเหล่านั้น เธอเคยแตกสลาย

เสียงแจ้งเตือนสั้นๆ จากโทรศัพท์ทำให้ณภัทรเงยหน้าจากแฟ้มงาน ข้อความจาก “บีม” น้องในทีมเด้งขึ้นบนหน้าจอบีม: พี่ ดูเพจ “ตาสว่าง” ด่วน บีม: เขาแฉเรื่องหน่วยเงาณภัทรกดลิงก์ไปที่เพจนั้น มีเพียงคลิปวิดีโอเดียวที่ถูกปล่อยออกมา ภาพแรกคือห้องคอนกรีตไร้หน้าต่าง แสงจากหลอดไฟกะพริบเป็นช่วงๆ ชายคนหนึ่งถูกมัดมือพาดพนักเก้าอี้ ข้อมือแดงช้ำ เสื้อยืดซีดเปื้อนคราบน้ำ เสียงหายใจหอบถี่ของเขาดังเข้าไมค์ชัดเจนเสียงผู้ชายอีกคนดังมาจากนอกเฟรม น้ำเสียงทุ้มเรียบ แต่เต็มไปด้วยอำนาจ“พูดชื่อมา”คนถูกมัดเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ตาแดงก่ำเหมือนยังไม่พร้อมจะยอมแพ้ “ผม…ไม่รู้”เสียงกระแทกหนักๆ ฟาดเข้าที่แขน กล้องสั่นวูบ เสียงครางต่ำหลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ“อย่าทำเป็นไม่รู้” อีกเสียงโผล่จากมุมห้อง “ใครสั่ง นายแค่พูดชื่อ”“ปล่อยผมเถอะ…” คำพูดแทบจะหายไปกับลมหายใจ“พูด” คนแรกย้ำช้าๆภาพตัดไปทันที ความมืดเต็มจอ ก่อนตัวหนังสือสีขาวจะปรากฏขึ้น #หน่วยเงาบีม: ของจริงปะพี่ณภัทร: ส่งคลิปต่อมาอีกไม่ถึงชั่วโมง โพสต์ใหม่ก็ถูกปล่อยออกมา เป็นภาพจากกล้องวงจรปิดในโกดัง โต๊ะยาวตั้งอยู่กลางห้อง แผนที่เมืองปูแน่นอยู่ใต้แผ่นพลาสติกใส หมุดสีแ