ฝุ่นบาง ๆ เกาะตามขอบหน้าต่างไม้ที่ปิดสนิท แสงแดดยามสายลอดผ่านช่องไม้กระทบฝุ่นผงที่ลอยวนอยู่ในอากาศ ราวกับทุกอย่างในบ้านหลังนี้ได้หยุดนิ่งไปพร้อมกับกาลเวลาดนุยืนอยู่หน้าบ้านไม้สองชั้นที่แฝงตัวอยู่ในป่าไผ่ลึก ห่างไกลจากความวุ่นวายของเมืองใหญ่ ประตูไม้สีซีดถูกเปิดออกช้า ๆ โดยธนากรที่เดินนำเข้าไปด้านใน เขาไม่พูดอะไร เพียงส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้ดนุก้าวตามเสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดใต้ฝ่าเท้าของดนุในทุกย่างก้าว ไม่ใช่เสียงที่น่ากลัว แต่เป็นเสียงที่คล้ายกับกำลังบอกเขาว่า สถานที่แห่งนี้ยังมีบางสิ่งรอให้เขาเข้าไปค้นพบภายในบ้านยังคงถูกรักษาไว้อย่างดี ทุกอย่างดูเหมือนเพิ่งถูกทิ้งไว้เมื่อวาน โต๊ะไม้กลางห้องยังวางถ้วยชาบางใบ หนังสือเปิดค้างไว้ในหน้าใดหน้าหนึ่ง ผ้าคลุมโซฟามีรอยยับจาง ๆ จากการใช้งาน"ที่นี่... คือบ้านหลังสุดท้ายที่ชลธิชาอยู่ก่อนจะหายไป" ธนากรพูดเบา ๆ ขณะยืนพิงกรอบประตู สายตาทอดมองรอบห้องด้วยแววคิดถึงดนุไม่ตอบ เขาเดินช้า ๆ ไปแตะขอบโต๊ะ ลูบผิวไม้ที่เย็นเฉียบ ปลายนิ้วไล้ผ่านรอยขีดข่วนเล็ก ๆ ที่ฝังแน่นอยู่กับพื้นผิว ร่องรอยของชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยเกิดขึ้นตรงนี้"เธอเคยนั่งเขียนจดหมายตรงนี
Last Updated : 2025-06-13 Read more