All Chapters of Unchosen เงารักกลางลวงใจ : Chapter 81 - Chapter 90

สายลมแรกแห่งฤดูใบไม้ร่วงในกรุงเวียนนาพัดพาความเย็นอันสดชื่นเข้ามาปะทะใบหน้าของมีนา เธอกระชับผ้าพันคอผืนบางขณะก้าวเดินไปตามทางเท้าที่ปูด้วยหินเก่าแก่ สองข้างทางเรียงรายไปด้วยสถาปัตยกรรมคลาสสิกอันงดงามราวกับหลุดออกมาจากหน้าประวัติศาสตร์การเดินทางมายังที่แห่งนี้จึงมิใช่การหลบหนี หากแต่คือการเลือกที่จะก้าวเดินต่อไปบนเส้นทางของตนเองอย่างแน่วแน่เธอเดินทางมาเพื่อเข้าร่วมหลักสูตรฝึกอบรมระยะสั้นสำหรับผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาบาดแผลและการเยียวยาด้วยศิลปะ ณ มหาวิทยาลัยเก่าแก่แห่งหนึ่งของเมือง ในแต่ละวัน เธอจะตั้งใจเรียนรู้ทฤษฎีใหม่ๆ และแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับผู้เข้าร่วมอบรมคนอื่นๆ จากทั่วทุกมุมโลกณ ร้านกาแฟเล็กๆ ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมกรุ่นของเมล็ดกาแฟคั่วบดใหม่ๆ ในช่วงบ่ายวันหนึ่ง คลาร่า เพื่อนร่วมคลาสจากเยอรมนีได้เอ่ยขึ้น “แต่บางครั้งฉันก็อดสงสัยไม่ได้นะ ทฤษฎีเรื่อง Post-traumatic growth มันก็ฟังดูสวยงามอยู่หรอก แต่ในความเป็นจริง คนที่แตกสลายไปแล้ว... พวกเขาจะกลับมาสมบูรณ์เหมือนเดิมได้จริงๆ เหรอ”มีนานิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเธอทอดมองไปยังไออุ่นที่ลอยกรุ่นขึ้นมาจากถ้วยกาแฟ ก่อนจะใช้ช้อนคนมัน

ชีวิตใหม่ของดนุได้เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน... ไม่ใช่ความเงียบอันน่าอึดอัดของห้องสอบสวน หรือความเย็นเยียบของโลกใต้ดิน หากแต่เป็นความเงียบสงบของ ‘เรือนเยียวยา’ ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นดินและแสงแดดยามเช้าในทุกๆ วัน เขาจะตื่นขึ้นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ภารกิจแรกของเขามิใช่การตรวจสอบรายงานลับหรือสั่งการหน่วยเงา แต่คือการทำความสะอาดพื้นที่ส่วนกลางของเรือนเยียวยาให้สะอาดเอี่ยมอ่อง มือที่เคยจับแต่เอกสารและอาวุธ บัดนี้กลับจับไม้ถูพื้นอย่างคล่องแคล่ว เขาค้นพบว่าการขัดพื้นอย่างเงียบๆ แต่เพียงผู้เดียว ทำให้จิตใจที่เคยฟุ้งซ่านของเขาสงบลงได้อย่างน่าประหลาดเขาไม่ได้กระทำมันในฐานะ ‘ผู้บริหาร’ ที่มาตรวจงาน แต่เขาทำในฐานะ ‘คนธรรมดา’ คนหนึ่งที่ปรารถนาจะดูแลบ้านของแม่ให้ดีที่สุดหลังจากนั้น เขาจะเข้าไปช่วยในครัว จัดเตรียมอาหารเช้าที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยประโยชน์ และนำไปเสิร์ฟให้แก่สตรีที่พักอาศัยอยู่ด้วยตนเอง เขาเรียนรู้ที่จะจดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ในชีวิตเก่าของเขาไม่เคยมีอยู่เลย... ว่าผู้ใดไม่ชอบทานอะไร หรือผู้ใดแพ้อาหารประเภทไหนแต่หน้าที่ที่สำคัญที่สุดของเขาในแต่ละวัน คือการ ‘รับฟัง’บ่ายข

ก่อนที่ประตูแกลเลอรีจะเปิดในเย็นวันนั้น มีนายืนอยู่กลางห้องที่เงียบสงัดเพียงลำพัง แสงไฟสีนวลถูกปรับให้ส่องกระทบผลงานแต่ละชิ้นอย่างลงตัว พื้นไม้ขัดมันสะท้อนเงาของเธออย่างเลือนราง เธอยกข้อมือซ้ายขึ้นมา... นิ้วโป้งลูบไล้ไปบนรอยสักรูปผีเสื้อเบาๆ มันคือเครื่องเตือนใจ... คือแผนที่การเดินทางที่ผ่านมาทั้งหมดของเธอสายลมแรกของฤดูใบไม้ร่วงในกรุงเวียนนาพัดพาความเย็นที่สดชื่นมาพร้อมกับเสียงระฆังจากโบสถ์ที่อยู่ห่างไกลออกไป ประตูแกลเลอรีเปิดออก ผู้คนเริ่มทยอยเข้ามา... ทั้งนักวิจารณ์ศิลปะ, นักศึกษา, จิตแพทย์ที่เธอรู้จักจากคลาสเรียน, และผู้คนทั่วไปที่สนใจในชื่อนิทรรศการที่เรียบง่ายแต่กลับสะดุดใจ“Wounds and Wings” มีนาถอยกลับไปยืนเงียบๆ ที่มุมหนึ่งของห้อง เฝ้ามองผู้คนที่เคลื่อนตัวไปตามผนังสีขาวสะอาดอย่างช้าๆ บรรยากาศในแกลเลอรีเต็มไปด้วยความเงียบที่ให้เกียรติ มีเพียงเสียงฝีเท้าเบาๆ และเสียงกระซิบกระซาบเป็นครั้งคราว เธอเห็นบางคนหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าภาพวาดเป็นเวลานาน, บางคนยกมือขึ้นปิดปากด้วยความสะเทือนใจ, บางคนหันไปกอดคนที่มาด้วยเบาๆ... เธอรู้สึกว่าความเจ็บปวดส่วนตัวของเธอ บัดนี้ได้กลายเป็นภาษาสากลที่ทุ

เช้าวันนั้นที่ ‘เรือนเยียวยา’ ดนุไม่ได้ตื่นขึ้นมาเพื่อทำความสะอาดหรือเตรียมอาหารเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้เขามีภารกิจที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิตรออยู่ เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เรียบง่ายที่สุดและกางเกงสีเข้ม ขับรถกระบะคันเก่าที่ใช้ในมูลนิธิออกเดินทางไปยังตัวอำเภอเพียงลำพังถนนหนทางที่เขาขับผ่านเต็มไปด้วยภาพชีวิตที่แสนจะธรรมดา... เด็กนักเรียนปั่นจักรยานไปโรงเรียน, ชาวบ้านที่ตั้งแผงขายของในตลาดเช้า, และข้าราชการที่กำลังเดินทางไปทำงาน... มันคือภาพที่เขาเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคย ‘มอง’ อย่างแท้จริง วันนี้... ทุกอย่างกลับดูคมชัดและมีความหมายอย่างน่าประหลาดสำนักงานเขตในบ่ายวันนั้นอบอ้าว เสียงพัดลมเพดานหมุนเอื่อยๆ เจ้าหน้าที่นั่งทำงานอยู่หลังเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย ผู้คนเดินเข้าออกทำธุรกรรม... มันคือสถานที่ราชการที่แสนจะธรรมดา แต่สำหรับดนุแล้ว... วันนี้คือวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขานั่งรออยู่บนเก้าอี้พลาสติกอย่างสงบเสงี่ยม ไม่รีบร้อน ไม่หงุดหงิด เขาเพียงแค่มองดูทุกอย่างรอบตัว เขามองเห็นแม่คนหนึ่งที่กำลังปลอบลูกน้อยที่ร้องไห้งอแง, เห็นชายชราที่กำลังค่อยๆ บรรจงประทับล

ความเย็นเยียบของห้องเก็บศพที่แผนกนิติเวชกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของดนุไปแล้ว เขากำลังใช้ผ้าชุบแอลกอฮอล์เช็ดทำความสะอาดเตียงสแตนเลสที่ว่างเปล่าอย่างเงียบๆ การทำงานบริการสังคมของเขาที่นี่คือการเผชิญหน้ากับความตายในรูปแบบที่สงบและเป็นธรรมดาที่สุด... มันคือการมอบเกียรติครั้งสุดท้ายให้กับร่างไร้วิญญาณที่ไม่เคยมีใครแสดงความอาลัยท่ามกลางความเงียบนั้นเอง... โทรศัพท์มือถือของเขาก็สั่นขึ้นเบาๆ ในกระเป๋ากางเกงมันเป็นอีเมลฉบับหนึ่งที่ถูกส่งมาถึงเขาโดยตรง... คำเชิญจากรายการออนไลน์เล็กๆ ที่ชื่อว่า “เราคือคนที่เปลี่ยนได้ไหม”ดนุเหลือบมองชื่อรายการและรายละเอียดคร่าวๆ ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า... ‘รายการสนทนาเชิงลึกที่จะเชิญบุคคลที่เคยผ่านจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญในชีวิตมาพูดคุยถึงการเดินทางภายใน’... เขาไม่มีความปรารถนาที่จะกลับไปอยู่ใต้แสงไฟหรือตอบคำถามของใครอีกแล้ว โลกใบนั้นมันได้ตายไปจากเขาแล้ว... เขาจึงกดลบอีเมลนั้นทิ้งไปในทันทีแต่ในคืนนั้นเอง... ขณะที่เขากำลังนั่งอ่านรายงานความคืบหน้าของเด็กๆ ในโครงการทุนการศึกษา ‘ชีวิตใหม่’ ที่ออฟฟิศของมูลนิธิ เขาก็ได้เปิดอ่านจดหมายจากเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่พ่อของ