ห้องประชุมยังคงนิ่งสงบเหมือนเมื่อวาน เอกสารกองเดิมยังวางอยู่บนโต๊ะ ไม่มีใครกล้าแตะต้อง โต๊ะไม้เนื้อดีขัดเงาวับรับกับแสงไฟสีขาวเย็นด้านบน ทว่าบรรยากาศในห้องกลับอบอวลด้วยความตึงเครียด จนคล้ายอากาศหายไปจากห้องทั้งใบณภัทรนั่งประจำอยู่ตรงหัวโต๊ะ เหมือนเช่นทุกครั้ง มือข้างหนึ่งวางอยู่บนปากกา แต่ไม่ได้เขียนอะไรคุณสุชาดาเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสาร ก่อนจะเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“คุณอ่านเอกสารนั่นแล้วใช่ไหมคะ?”เขาพยักหน้าเบา ๆ ช้า ๆ“คิดว่ายังไงคะ?”เขาไม่ตอบในทันที หากแต่มองไปยังแฟ้มตรงหน้าด้วยสายตาหนักแน่น ก่อนจะพูดช้า ๆ ราวกับกำลังพูดกับตัวเอง“ผมไม่เคยรู้เลยว่าแม่ของดนุกับคุณพ่อของผม...เคยรู้จักกันใกล้ชิดขนาดนั้น”คำพูดนั้นแผ่วเบา ทว่าเพียงพอจะทำให้บรรยากาศทั้งห้องนิ่งลงยิ่งกว่าเดิมอธิชาติเท้าศอกลงบนโต๊ะเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้า“ผมเข้าใจว่าคุณกำลังสับสนครับ...แต่ตอนนี้เราอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ที่ต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด”ณภัทรเงยหน้าขึ้น ชัดเจน“คุณอยากให้ผมเลือกข้างใช่ไหม?”ไม่มีใครในห้องตอบกลับมาเขาหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นไม่ใช่เสียงที่มีความสุข หากเป็นเพียงรอยยิ้มแบบขมขื่
Last Updated : 2025-06-02 Read more