Semua Bab Unchosen เงารักกลางลวงใจ : Bab 71 - Bab 80

เช้าวันนั้น จอมอนิเตอร์หน้าลิฟต์ฉายแถบข่าวเดิมซ้ำๆ ‘นักลงทุนต่างชาติเทขายหุ้นอย่างต่อเนื่อง’ ตัวอักษรสีแดงสดเลื่อนผ่านพื้นหลังสีเทาอย่างเย็นชา ผู้คนที่ยืนรอลิฟต์ส่วนใหญ่ทำเพียงชำเลืองมอง ก่อนจะหันกลับไปจ้องตัวเลขแสดงชั้นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นโทรศัพท์ในมือของมีนาสั่นเบาๆ แอปฯ การเงินแจ้งเตือนข่าวเดียวกันพอดี เธอเหลือบมองมันเพียงเสี้ยววินาทีแล้วปัดทิ้งไป เธอเดินผ่านล็อบบี้ที่เงียบสงบ ไปยังออฟฟิศของมูลนิธิ... ที่ที่กลายเป็นเหมือนโลกอีกใบของเธอบนโต๊ะทำงาน มีกองซองจดหมายวางรออยู่หลายซอง แต่ละซองมีลายมือแตกต่างกัน แต่จ่าหน้าถึงคนคนเดียวกัน—ถึงพี่มีนา บางซองขอบยุ่ยเหมือนผ่านการเดินทางมาไกล บางซองยังใหม่จนกระดาษสะท้อนแสงไฟ เธอวางกระเป๋าลง สูดหายใจเข้าลึกเหมือนกำลังรวบรวมใจ แล้วจึงนั่งลงเธอแกะซองแรกออกอย่างระมัดระวัง‘พี่มีนาคะ หนูดูคลิปสัมภาษณ์ของพี่แล้ว ดีใจมากที่มีคนกล้าพูดแทนพวกเรา แต่หนูก็กลัว... กลัวว่าสุดท้ายมันจะกลายเป็นแค่โชว์ เรื่องของเราไม่ใช่เวทีนะคะ หนูเลยอยากถามพี่ว่า... ในโลกใบใหม่นี้ พวกเรายังปลอดภัยในเรื่องของเราเองใช่ไหมคะ’มีนาวางจดหมายลงแผ่วเบา หยิบซองต่อไปขึ้นมา ลายมือ

หยดน้ำตาที่เพิ่งไหลรินยังไม่ทันแห้งเหือดดี เสียงทุ้มหนักที่ดังขึ้นจากด้านหลังก็ทำให้ดนุต้องหันขวับกลับไปทันที ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบ... ร่างของลุงกรทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นไม้เก่า มือข้างหนึ่งกุมหน้าอกไว้แน่น ใบหน้าซึ่งเคยเรียบเฉยอยู่เสมอ บัดนี้กลับซีดเผือดจนน่ากลัว เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มหน้าผากทั้งที่อากาศในบ้านเย็นชื้น“ลุงกร!”ดนุโยนกรอบรูปในมือทิ้งราวกับมันไร้ความหมาย เขาพุ่งเข้าไปประคองร่างของชายคนเดียวที่เปรียบเสมือนครอบครัวที่เหลืออยู่ไว้ในอ้อมแขน สัมผัสได้ถึงร่างกายที่สั่นเทาและเย็นเฉียบอย่างผิดปกติ“ดนุ... ลุง...” ลุงกรพยายามจะพูด แต่เสียงที่ออกมากลับแหบพร่าและขาดห้วง ลมหายใจของเขาหอบถี่จนน่าใจหาย“ไม่ต้องพูด!” ดนุตวาดเสียงกร้าว ความเยือกเย็นที่เคยเป็นเกราะป้องกันตัวมาทั้งชีวิตพลันสลายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความตื่นตระหนกที่เขาไม่เคยรู้สึกมานาน “ผมจะพาลุงไปหาหมอ!”เขากำลังจะช้อนร่างของลุงขึ้น แต่กลับถูกมือที่สั่นเทาของอีกฝ่ายคว้าแขนไว้แน่น แรงบีบนั้นน้อยนิด แต่กลับหนักอึ้งไปด้วยความหมายที่ไม่อาจปฏิเสธได้“ไม่ทันแล้ว...” ลุงกรไอโขลกอย่างรุนแรงจนตัวงอ ที่มุมปากของเขาม

การเดินทางเพื่อตามหาร่องรอยอดีตของแม่ ได้พาณภัทรมายังสถานที่ที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้เหยียบย่างเข้ามา... เรือนจำหญิงหลังจากได้พูดคุยกับป้านวล เขาตระหนักว่าเรื่องราวของอำภาไม่ได้เป็นเพียงโศกนาฏกรรมส่วนบุคคล แต่มันคือภาพสะท้อนของปัญหาเชิงโครงสร้างที่กัดกินสังคมอยู่เงียบๆ เขาจึงตัดสินใจติดต่อขอเข้าเป็นผู้บรรยายพิเศษในโครงการให้ความรู้แก่ผู้ต้องขังหญิง... ไม่ใช่ในฐานะทายาทตระกูลพัชรลักษณ์ แต่ในฐานะลูกชายคนหนึ่งที่กำลังพยายามทำความเข้าใจโลกในมุมที่แม่ของเขาเคยยืนอยู่ห้องอบรมภายในเรือนจำมีบรรยากาศที่เรียบง่ายและเคร่งขรึมไปในเวลาเดียวกัน ผนังห้องสีครีมที่เริ่มหมองคล้ำและลูกกรงเหล็กที่หน้าต่างเป็นเครื่องย้ำเตือนถึงอิสรภาพที่ขาดหายไป ผู้ต้องขังหญิงหลายสิบคนในชุดสีฟ้าอ่อนนั่งฟังอย่างสงบเสงี่ยม แต่ในแววตาของแต่ละคนนั้นเต็มไปด้วยเรื่องราวที่แตกต่างกันออกไปณภัทรยืนอยู่หน้าห้อง เขาไม่ได้มาพูดเรื่องการลงทุนหรือความสำเร็จทางธุรกิจเหมือนที่เคยทำ แต่เขากำลังพูดถึง “การเริ่มต้นใหม่” ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและถ่อมตนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาแบ่งปันเรื่องราวความผิดพลาดของตัวเอง การสูญเสีย และความพยาย

โพสต์ของมีนากลายเป็นไวรัลในชั่วข้ามคืน มันจุดประกายการถกเถียงครั้งใหม่ที่รุนแรงยิ่งกว่าเดิม สังคมแตกออกเป็นสองฝ่าย: ฝ่ายที่มองว่ามันคือการยอมรับความจริงอย่างกล้าหาญ และอีกฝ่ายที่มองว่ามันคือการยอมรับสารภาพที่ไม่อาจให้อภัยได้แต่สำหรับดนุแล้ว... ถ้อยคำสั้นๆ ของเธอเปรียบเสมือนการปลดล็อกกุญแจดอกสุดท้ายในใจ มันคือการยอมรับในตัวตนของเขาทั้งด้านมืดและด้านสว่าง... และมันคือเชื้อไฟที่ทำให้เขาตัดสินใจทำในสิ่งที่อันตรายที่สุด... นั่นคือการเผชิญหน้ากับอดีตของตัวเองอย่างแท้จริงร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ ในตรอกที่เงียบสงัดแห่งหนึ่ง กลิ่นน้ำมันและกระเทียมเจียวตลบอบอวลอยู่ในอากาศที่อบอ้าว ดนุเลือกที่จะมาที่นี่... สถานที่ที่ห่างไกลจากห้องประชุมที่หรูหราและแสงไฟสปอตไลต์ เขานั่งรออยู่เงียบๆ ที่โต๊ะในมุมที่มืดที่สุดของร้านไม่นานนัก ชายคนหนึ่งก็เดินเข้าประตูมา เขาเป็นชายวัยกลางคนที่ดูธรรมดาจนแทบจะกลืนหายไปกับฝูงชน เสื้อยืดสีซีด กางเกงยีนส์เก่าๆ และรอยสักจางๆ ที่แขน แต่แววตาของเขากลับนิ่งและว่างเปล่า... เป็นแววตาของคนที่เคยเห็นความตายมาจนชินชาเขาคือหนึ่งในอดีตลูกน้องของหน่วยเงา... มือสังหารที่เคยรับคำสั่งจา

เปลวเพลิงที่ลุกโชนในวันนั้นไม่เพียงมอดไหม้ร่างของบุคคลอันเป็นที่รัก แต่ยังเผาผลาญทุกอย่างที่เป็นอดีตของดนุจนสิ้น และในความเงียบงันเบื้องหน้ากองเถ้าถ่านนั้นเอง... เขาได้ให้คำสัตย์สาบานอันหนักแน่นไว้กับตัวเอง คำสัตย์สาบานที่จะสานต่อเจตนารมณ์สุดท้ายของลุงกรการเดินทางครั้งใหม่ของเขามิได้เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางห้องประชุมใหญ่ของบริษัทหรือบนเวทีการเมืองอันฉาบฉวย หากแต่เริ่มต้น ณ บ้านไม้หลังเล็กกลางทุ่งนาในจังหวัดทางภาคเหนือ... บ้านหลังเก่าที่ชลธิชาเคยอาศัยอยู่เมื่อครั้งยังเป็นสาวอากาศที่นี่แตกต่างออกไป... มันคือลมหายใจของผืนดิน กลิ่นหอมของรวงข้าวอ่อน และความทรงจำที่ยังบริสุทธิ์ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่แห่งการหลบหนี แต่เป็นจุดเริ่มต้นชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง... ก่อนที่เงาของโลกอีกใบจะทอดทับลงมาและพรากทุกสิ่งไปดนุไม่ได้กลับมาที่นี่เพื่อรำลึกถึงอดีต หากแต่เขากลับมาเพื่อสร้างอนาคตเขาจึงเริ่มต้นโครงการเล็กๆ ด้วยเงินทุนทั้งหมดที่ได้รับมาจากลุงกร... โครงการซึ่งเปรียบเสมือนคำตอบต่อเสียงสะท้อนสุดท้ายของลุงกรที่ยังคงดังก้องอยู่ในห้วงความคิด และเขาได้ตั้งชื่อโครงการนั้นว่า “เรือนเยียวยา”“พอได้แล้วกับการทำลา