บททั้งหมดของ Unchosen เงารักกลางลวงใจ : บทที่ 1 - บทที่ 10

ฝนตก...อีกแล้วเหมือนดั่งทุกค่ำคืนที่เธอรู้สึกว่าโลกทั้งใบไม่หลงเหลือใครอีกกรุงเทพฯ ยังชุ่มด้วยสายฝน ภายใต้แสงไฟสีส้มหม่นที่สะท้อนเป็นเงารางบนกระจกใสของบาร์ลับบนชั้นดาดฟ้า "ลิโอจิน" ละอองฝนบาง ๆ ไหลย้อยเป็นทางลงบนบานกระจก กลิ่นอับชื้นของฝนเจือปนอยู่กับกลิ่นหวานขมของวิสกี้ และความหรูหราบางเบาจากน้ำหอมราคาแพงที่ลอยคลุ้งในอากาศมีนา นั่งอยู่เงียบ ๆ ที่มุมหนึ่งของห้องรับรองวีไอพี มือเรียวของเธอกำแน่นรอบแก้วไวน์สีแดงเข้ม แต่กลับไม่เคยยกจิบแม้เพียงหยดเดียว ริมฝีปากของเธอเพียงแตะแก้วไวน์ราวกับต้องการกลบความสั่นไหวภายใน สายตาไม่ได้มองสิ่งใดเลยนอกจากหน้าจอโทรศัพท์ที่ยังคงเปิดค้างไว้“ณภัทร ควงคู่หมั้นเปิดตัวกลางงานเลี้ยงของบริษัท”ข่าวพาดหัวแทงลึกยิ่งกว่าคำพูดใด ภาพในข่าวทำให้ใจเธอชาวาป เพราะหญิงสาวในภาพนั้น...สวมนาฬิกาเรือนเดียวกับที่เธอเคยใช้เงินเก็บทั้งปีเพื่อซื้อให้เขา มีนาแตะปุ่มปิดหน้าจออย่างแน่นิ่ง ก่อนจะหันไปยังผู้จัดการบาร์ที่เดินเข้ามาโดยไม่มีเสียง“ที่นี่มีอะไร...ที่ลบความรู้สึกเจ็บปวดตอนนี้ได้ดีกว่าเหล้าไหม?” เธอเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบา จนแทบกลืนหายไปในลำคอผู้จัดการหญิงยิ้มบาง อย

แสงไฟสีส้มอบอุ่นจากเพดานสะท้อนระยิบระยับในแก้ววิสกี้ทรงเตี้ยที่วางนิ่งสนิทอยู่บนโต๊ะกระจก ในนั้นมีน้ำแข็งที่เริ่มละลายช้าๆ สะท้อนแสงเป็นริ้วคล้ายภาพวาดสีทองอ่อนโยน แต่บรรยากาศภายในห้องวีไอพีแห่งนี้กลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงณภัทรเอนหลังลงบนโซฟาหนังสีดำเนื้อดีอย่างผ่อนคลาย ดวงตาคมกริบที่ดูสงบนิ่งนั้นกำลังจับจ้องไปยังภาพในจอมอนิเตอร์ด้านหน้าอย่างไม่วางตาผู้หญิงคนที่เขาเฝ้ามองและคอยตามติดชีวิตมานานหลายปี นานเกินกว่าจะเรียกว่าคนรู้จักกันธรรมดาๆ ได้ กำลังนอนใต้ตัวผู้ชายแปลกหน้า และผู้ชายคนนั้น กลับมีใบหน้าคล้ายเขาอย่างน่าประหลาดจนเขาแทบจะรู้สึกเหมือนกำลังจ้องมองเงาตัวเอง แต่เขาก็มั่นใจว่าไม่ใช่เขาแน่ๆเพียงแค่คิดว่าเธอกำลังยิ้มหวานและหัวเราะเบาๆ ให้กับชายคนนั้น ไฟที่ซุกซ่อนอยู่ภายในอกก็ร้อนระอุขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ มันลามจากหัวใจสู่สมองจนทำให้เขาแทบขาดสติ “ไปสืบให้หน่อยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร มาจากไหน มีความเกี่ยวข้องกับเธอยังไง”เขาออกคำสั่งเสียงต่ำที่แฝงด้วยความเย็นชาบอดี้การ์ดก้มหน้าลงเล็กน้อยรับคำสั่งโดยไม่มีข้อสงสัย แล้วเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ“ไม่ว่ามันจะเป็นใคร...” ณภัทรพูดต่อ

ลมกลางคืนบนดาดฟ้าของลิโอจินพัดแรงกว่าทุกคืนที่ผ่านมา ไม่ได้หนาวจัด...แต่อากาศเย็นเฉียบแทรกผ่านผิว ราวกับตั้งใจจะเตือนให้หัวใจตื่นรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ยังค้างคา กลิ่นควันบุหรี่ผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์บางเบาเจือจางอยู่ในอากาศ ชวนให้รู้สึกเหมือนกับว่าคืนนี้ไม่ใช่แค่เงียบ แต่ยังเต็มไปด้วยสิ่งที่ยังไม่ได้รับการเอ่ยถึงดนุยืนพิงราวเหล็ก ปล่อยให้ลมตีผิวแก้มและปลายเสื้อเชิ้ต เสื้อของเขาปลิวสะบัดเป็นจังหวะเงียบงัน เหมือนจะเต้นไปกับความคิดของเขาเอง แก้ววิสกี้ในมือหนึ่งสั่นน้อย ๆ เพราะแรงลม มืออีกข้างคีบบุหรี่ที่ไหม้เกือบหมด ดวงตาเขามืดครึ้มและลึกเกินกว่าที่ใครจะอ่านออกแสงไฟจากถนนฝั่งตรงข้ามกระพริบสลับแผ่วเบา ราวกับจะบอกว่าโลกภายนอกยังหมุนไป แต่สำหรับเขา บนดาดฟ้าแห่งนี้ เวลาคล้ายจะหยุดอยู่ตรงจุดที่เธอหายไป เสียงความเงียบแทรกซึมทุกอณูความรู้สึก มิใช่ความว่างเปล่า หากแต่เต็มไปด้วยคำถามที่เขาไม่กล้าถามใครอีกเขาก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ เสียงเข็มวินาทีกระทบกันเบา ๆ ฟังดูชัดเกินเหตุ สองทุ่ม... สามทุ่ม... สี่ทุ่ม...ไม่มีเงาของเธอบนบันได ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีแม้แต่ความหวังที่หลงเหลือ สิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู

ห้องสมุดยามเย็นเงียบสงัด เหลือเพียงเสียงแอร์ที่แผ่วเบากับแสงไฟขุ่นมัวที่เริ่มจางลงตามเวลามีนานั่งอยู่ในมุมลึกสุดของห้อง ใกล้ชั้นหนังสือที่แทบไม่มีใครเดินผ่าน โต๊ะไม้ตรงนั้นให้ความรู้สึกเหมือนเป็นที่หลบซ่อนตัวจากโลกภายนอกได้ชั่วคราวหนังสือเรียนคณิตเปิดอยู่ตรงหน้า แต่เธอไม่ได้อ่านจริงจัง มือแค่พลิกหน้ากระดาษช้า ๆ ขณะที่สายตาเหม่อลอยไปไกลไม่ใช่เพราะไม่เข้าใจบทเรียน แต่เพราะหัวใจยังไม่สงบพอจะรับอะไรเข้ามาได้ เธอแค่อยากอยู่คนเดียว ไม่ต้องเจอ ไม่ต้องพูด และไม่ต้องรู้สึกเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังใกล้เข้ามา เธอชะงัก เงยหน้าขึ้นอย่างระแวดระวัง เงาทอดผ่านหน้าโต๊ะ บดบังแสงไฟเหนือศีรษะดนุยืนอยู่ตรงนั้น ไม่มีคำทัก ไม่มีรอยยิ้ม สายตาของเขานิ่งสงบแต่แน่วแน่ จนเธอไม่แน่ใจว่าเขามาเพราะตั้งใจหรือบังเอิญ“มีอะไร?” เธอถามเรียบ ๆ ไม่หลบสายตา“เปล่า เดินผ่านมา แล้วเจอเธอ” เขาตอบเหมือนมันเป็นเรื่องปกติเธอกลับไปมองหนังสือ พยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่ภายในใจกลับปั่นป่วน ราวกับทุกอย่างที่พยายามซ่อนไว้ถูกเขาเปิดออกหมดแล้วเขาเดินอ้อมมาฝั่งตรงข้ามโต๊ะ หยิบแว่นตาของเธอขึ้นมาหมุนเล่นด้วยปลายนิ้ว“ขอคืนเถอะ อย่ามาเล่นแบ

แสงไฟจากเพดานสูงส่งลำแสงสีขาวทะลุม่านฝุ่นจางในอากาศ กระทบลงบนโมเดลโลหะขนาดครึ่งโต๊ะเรียนซึ่งยังต่อไม่เสร็จ สายไฟบางเส้นสั่นไหวตามแรงสั่นสะเทือนที่ไม่มีผู้ใดสังเกต กลิ่นควันบัดกรีผสมกลิ่นกาแฟเย็นที่ถูกวางทิ้งไว้ริมโต๊ะลอยคละคลุ้งไปทั่วห้องบนเวทีใจกลางฮอลล์ ณภัทรยืนสง่าภายใต้สูทเรียบง่าย ข้างกายเขาคือวินัย พ่อของมีนา ท่าทีเงียบสงัด ไร้รอยยิ้มและแววตาสะท้อนความคิดใด ๆ“โครงงานปีนี้เราไม่มองแค่ว่าใครทำได้ดีที่สุด แต่เลือกคนที่กล้าคิดต่างจนเปลี่ยนโลกได้จริง” น้ำเสียงของเขาหนักแน่น เปล่งออกด้วยจังหวะมั่นคงเหมือนผ่านการฝึกฝน ทุกถ้อยคำหล่อหลอมจากริมฝีปากด้วยน้ำหนักที่หนักแน่นยิ่งเสียงปรบมือเบา ๆ ดังขึ้นจากมุมหนึ่งของห้อง แต่สำหรับมีนา โลกทั้งใบกลับเงียบกว่าที่เคย เธอยืนนิ่ง ปลายนิ้วแนบแฟ้มแน่นแนบอก เพราะรู้ดีว่า…ไม่เคยมีถ้อยคำใดจากพ่อที่จะกล่าวถึงเธอเลยชื่อทีมจากมหาวิทยาลัย S ปรากฏบนหน้าจอขนาดใหญ่ ชื่อหัวหน้าทีมโดดเด่นอยู่บรรทัดแรก “ดนุ ศิระเวช” เธอขมวดคิ้วหนักหน่วง ไม่ใช่ด้วยความประหลาดใจ แต่มั่นใจว่าไม่ได้สมัครเอง แล้วชื่อของเธอก็ตามมาเป็นลำดับถัดไป “มีนา วินัยพงศ์”เธอยังคงนิ่ง สายตาปล่อ