Semua Bab ปรารถนาเถื่อน: Bab 91 - Bab 100

ตอนที่ 91..“ผมยังทำได้อีกเยอะ ลองดูไหมล่ะครับ” ภคินทำท่าจริงจัง ดวงตาคมกริบเป็นประกายหิวกระหายไม่จาง“ไม่นะแพรอยากอาบน้ำแล้ว ไม่นะ...”“งั้นอาบด้วยกันก็แล้วกันครับ” ภคินลุกขึ้นก้าวลงไปอยู่ในอ่างน้ำเดียวกันกับแพรวา เด็กสาวพยายามขยับร่างหนีแต่เขาก็คว้าหล่อนเข้าไปกอดแน่น แถมยังจุมพิตหล่อนซะดูดดื่มอีกต่างหาก“คนบ้าไหนว่าจะอาบน้ำไงคะ นี่มัน...” เมื่อเขาถอนจุมพิตแพรวาก็ต่อว่าทันที“ผมสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทำอะไรคุณในนี้...” ชายหนุ่มจับร่างบางให้นอนคว่ำ ใช้มือหนาลูบไล้แผ่วเบาไปทั่วแผ่นหลัง ก่อนจะเลื่อนต่ำลงไปที่บั้นท้ายอวบอัดของหล่อนจากนั้นก็ขย้ำแรงๆ จนเจ้าของร้องครางลั่น“แต่บนเตียงบนทำแน่นอน...”“แพรช้ำมันกันพอดีแบบนี้ คุณเล่นไม่ปล่อยให้แพรพักบ้างเลย” เด็กสาวตัดพ้อไม่จริงจังนัก รอยยิ้มอ่อนหวานระบายบนใบหน้างาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้งบนเตียงนอนจะเป็นอะไรไปล่ะ ถ้าหล่อนจะใช้ชีวิตในช่วงที่เขายังต้องการหล่อนตอนนี้ให้คุ้มค่า ให้มีความสุขที่สุด เขาต้องการอะไรหล่อนก็จะให้ หวังเผื่อว่าไว้สักวันหนึ่งเขาจะเปลี่ยนใจหันกลับมารักหล่อนบ้างหล่อนต้องทำให้เขารักหล่อน ให้เหมือนกับที่หล่อนหล

ตอนที่ 93 พวงชมพูร้องออกมาอย่างตกใจ แต่เขาก็กลืนกินเสียงร้องนั้นเข้าไปในลำคอแกร่งจนหมดสิ้น และไม่ช้าร่างบอบบางของหล่อนก็ถูกเขากระชากให้ลงไปนอนราบอยู่บนเตียงนุ่ม เมธาพัฒน์พลิกกายทาบทับหล่อนไว้ในขณะที่ยังไม่ได้ถอนจุมพิต “อาต้น ปล่อยค่ะ” พวงชมพูร้องอู้อี้อยู่ในลำคอ สองมือพยายามผลักไสคนตัวโตให้ออกห่าง แต่ก็แค่พักเดียวเท่านั้น เพราะเมื่อเขารุกเร้าหนักขึ้น ร่างบางก็ระทวยอ่อนเป็นขี้ผึ้งถูกไฟลนทันที แถมยังตอบสนองเขาอย่างไร้ยางอายอีกด้วย เมธาพัฒน์ตะโบมจูบเรียวปากอิ่มของผู้หญิงในอ้อมแขนอย่างหิวกระหาย มือหนาลูบไล้บีบเคล้นไปทั่วกายสาว กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งในลมหายใจของเขา และมันก็มีอยู่มากมายในสายเลือดของเขาตอนนี้ “อาต้องการเธอ ชมพู...” เขาพูดคล้ายละเมอ เมื่อเลื่อนใบหน้าที่มีหนวดเคราขึ้นประปรายลงมาซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นไอสาว ก่อนจะขบแรงๆ อย่างหมั่นเขี้ยว “เป็นของอานะ” พวงชมพูไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะต่อต้าน เรือนกายสาวตอบสนองเขาอย่างเร้าใจ สะโพกงามส่ายไปมาเสียดสีกับความเป็นชายที่เปลือยเปล่าอย่างเต็มอกเต็มใจที่สุด เด็กสาวตกใจตาโต หล่อนจำได้ว่าหล่อนไม่ได้ถอดมันออ

ตอนที่ 95.“เห็นอาเป็นไอ้งั่งหรือไง” ชายหนุ่มตวาดเสียงดัง สองมือหนาขยุ้มหัวไหล่บอบบางของพวงชมพูแรงๆ อย่างไม่พอใจ“รอยเลือดบนเตียงนั่น... มันก็เป็นหลักฐานที่ชัดเจนอยู่แล้ว เธอจะปฏิเสธมันทำไมกันชมพู”“รอยเลือด...” เด็กสาวครางออกมา เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาพูด ใบหน้างามร้อนผ่าว“ก็ใช่นะสิ แต่ถึงไม่มีมัน อาก็จดจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ทั้งหมด อย่าคิดจะหลอกกันเลย”พวงชมพูเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนน้ำตาของตัวเองไว้ไม่ให้เขาเห็น ในเมื่อปิดไม่อยู่แล้วก็ต้องปล่อยเลยตามเลยไป“อาต้นอย่าคิดมากเลยค่ะ มันไม่มีอะไรจริงๆ”“แล้วอยากให้มีอะไรจริงๆ ไหมล่ะ” เขาถามเสียงห้วนจัด พวงชมพูหันกลับมามองเขาอย่างไม่เข้าใจความหมาย“จะได้ปฏิเสธไม่ออกไง ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” ชายหนุ่มดันร่างบางให้ล้มลงนอนบนเตียง ก่อนจะทาบทับลงไป ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาของเขาซุกไซร้ซอกซอนไปทั่วซอกคอระหงที่หอมกรุ่นติดจมูกเขามาตั้งแต่เมื่อคืน เด็กสาวดิ้นรน ผลักไสเขาพัลวัน น้ำตาแห่งความน้อยใจไหลลงมาอาบแก้ม“ปล่อยชมพูนะอาต้น”“ไม่ปล่อย จะทวนความจำเมื่อคืนนี้ให้ไงล่ะ” เขากระซิบครางใบหูเล็กของหล่อน ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นมาตะโบมเรียวปากอิ่มที่ยังไม่

ตอนที่ 97.“ผมไม่ใช่คนที่คุณจะมาทำกริยาต่ำๆ แบบนี้ด้วยได้ เก็บไอ้พฤติกรรมของผู้หญิงไม่รู้จักโตของคุณไว้ใช้กับผู้ชายคนอื่นเถอะ ผมไม่ชอบ และก็จะไม่อดทนฟังมันด้วย” ภคินตวาดลั่น กรามแข็งแรงของเขาบดเข้าหากันแน่นจนมันแทบจะแตกออกจากกัน“ฉันเกลียดคุณ ภคิน ฉันเกลียดคุณที่สุดเลย” แพรวาวิ่งหนีหายขึ้นไปชั้นบน ชายหนุ่มมองตามไปด้วยสายตาเจ็บปวด เขาไม่มีเวลาจะมาอธิบายอะไรให้กับหล่อนฟังทั้งนั้น ตอนนี้น้องสาวของเขากำลังตกอยู่ในอันตรายชายหนุ่มหันไปจ้องมองสตรีผมทองอีกครั้งหนึ่งอย่างเคียดแค้น แคลลี่หล่อนคือต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด เขาจะต้องจัดการกับหล่อนให้สิ้นซาก ส่วนแพรวาคงต้องรอเขากลับมาจากลอนดอนแล้วนั่นแหละ ถึงจะสามารถอธิบายอะไรต่างๆ ที่เกิดขึ้นได้“บินไปลอนดอนกับผมเดี๋ยวนี้ แคลลี่ ถ้าคุณไม่อยากให้ผมทำอะไรรุนแรงกับคุณ...” ชายหนุ่มเค้นเสียงเลือดเย็นออกมา ก่อนจะเดินลงส้นหนักๆ ตรงไปยังประตูบานใหญ่หน้าบ้าน และเพียงไม่นานรถยนต์คันหรูก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็วราวกับมีปีกเหาะได้พวงชมพูรอเมธาพัฒน์มาทานอาหารกลางวันด้วยความตื่นเต้น เด็กสาวกวาดสายตามองจานอาหารที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะไม้ขัดมันสุดหรูอย่างภูมิใจ อาหาร

ตอนที่ 99.“ไม่กลัวตกเตียงเหรอชมพู ถอยไปซะชิดขอบเตียงแบบนั้นนะ” เมธาพัฒน์ถามขึ้นเสียงล้อเลียนเมื่อเดินออกจากห้องน้ำมาแล้วพบร่างของพวงชมพูนอนตัวลีบเล็กอยู่ขอบเตียงอีกฝั่งหนึ่ง“ไม่นี่คะ อาต้นตัวใหญ่ ชมพูไม่อยากเบียดอาต้น” เด็กสาวพูดเสียงสั่นสะท้าน ยิ่งเห็นสายตาที่พ่อเจ้าประคุณมองมาก็ยิ่งหนาวสะท้านไปทั่วสันหลัง มือบางจับขอบผ้าห่มผ้าไหมที่ดึงขึ้นมาห่มจนปิดถึงลำคอแน่น“อย่าแก้ตัวเลย กลัวก็บอกมาเถอะ เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย เห็นวิ่งเข้าใส่อาจนอาตั้งตัวไม่ทัน” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ทรุดนั่งลงบนเตียง ดวงตาแพรวพราวเมื่อพูดถึงอดีตที่ก๋ากั่นของเด็กสาวที่นอนหน้าแดงอยู่ไม่ห่างจากเรือนร่างทรงพลังของเขานักความร้อนผ่าวที่ส่งผ่านมาจากลำคอจนถึงแก้มสาวทั้งสองข้าง ทำให้พวงชมพูถึงกับอึ้งแทบพูดไม่ออก ความอับอายพุ่งพรวดเข้าใส่หล่อนอย่างจัง“อาต้น...”“ว่าไงครับ” เขาทำหน้ายียวน ทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้กับสิ่งที่เขาพูด“ชมพูเกลียดอาต้นที่สุดเลย” เด็กสาวตวาดแว๊ดใส่เขาอย่างสุดแสนอับอาย เมธาพัฒน์อมยิ้ม ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ หล่อน มือหนาคว้าเอวบางไว้ก่อนจะดึงเข้ามาปะทะร่างแกร่งเต็มแรง“ปล่อยนะ” เด็กสาวดิ้นรน“