All Chapters of ปรารถนาเถื่อน: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1.ลำแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ยามอัสดงค่อย ๆ ลาลับโค้งขอบฟ้าลงไป ก็เหมือนกับใจของเด็กสาวแสนสวยที่กำลังห่อเหี่ยวเกินจะทานทนเข้มแข็งต่อไปได้ สาวน้อยหันไปมองรอบ ๆ บริเวณโรงเรียนที่แสนจะเงียบสงัด น้ำตาใส ๆ ไหลออกมาด้วยความเสียใจ ความน้อยใจโหมกระหน่ำเข้าใส่ราวกับคลื่นทะเลยักษ์ที่กำลังคลั่งทุกคน... เพื่อน ๆ ของหล่อนทุกคนกลับบ้านกันไปหมดแล้ว ไม่มีใครต้องนั่งเศร้าเสียใจเหมือนหล่อนเลยสักคน ทุกคนมีญาติอันเป็นที่รักมารับกลับบ้านกันหมด เหลือแต่หล่อนคนเดียวเท่านั้นใบหน้าสวยแสนหวานแหงนเงยขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มอย่างหม่นหมอง ทำไมนะ ทำไมอาต้นของหล่อนถึงไม่เคยใยดีหล่อนสักนิด แม้ว่าหล่อนจะเรียกร้องความสนใจจากเขาแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยให้ความสนิทสนมกับหล่อนเลย เขาไม่รักหล่อน... เขารังเกียจหล่อน... เขาคงจะลำบากใจมากซินะ ที่ต้องมารับภาระในการส่งเสียหล่อน ความเจ็บปวดที่สาดซัดเข้าใส่ทำให้พวงชมพูอดสะอื้นไห้ออกมาอีกไม่ได้“อาต้นใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย...”พวงชมพูลุกขึ้นจากม้านั่ง ก่อนจะเงยหน้ากู่ร้องออกมาเสียงดังสนั่นเพื่อระบายอารมณ์ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหยุดอยู่ใกล้ๆ“อา

ตอนที่ 3.“เรื่องเมื่อเย็นนี้” เมธาพัฒน์กำลังจะอธิบาย แต่หล่อนขัดขึ้นเสียงขุ่น“ลืมมันไปได้เลยค่ะ อาต้น” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาท้าทาย“เห็นไหม ชมพูสบายดี ไม่ได้ทุกข์ใจอะไรสักหน่อย” หล่อนยิ้มให้เขา ทำเป็นร่าเริง แม้ภายในจะเจ็บหนักแค่ไหนก็ตาม“นั่นคือสิ่งที่ชมพูต้องการอย่างนั้นหรือ” เขาถามเสียงเครียด แต่ไม่ได้เคร่งเครียดแค่น้ำเสียงเท่านั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างร้ายกาจของเขาก็เครียดขรึมลงไปด้วย“ค่ะ อาต้นไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับชมพูมากนักหรอก อาต้นก็เป็นแค่ผู้ปกครอง ชมพูแค่อยากแกล้งอาต้นเล่น ๆ ให้อาต้นทุกข์ ชมพูเห็นแล้วสนุกดี เลยขยันทำบ่อย ๆ ก็แค่นั้น” หล่อนพูดแล้วเชิดหน้า มองเขาก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างขบขัน“แค่นั้นเองหรือ? ที่เธอต้องการจากอา...” น้ำเสียงของเขาเสียงเย็นชาน่ากลัว แถมรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนมุมปากหยักสวยของเขายังเลือดเย็นอีกต่างหาก“แล้วจะให้ชมพูต้องการอะไรอีกล่ะคะ อาต้นให้อะไรชมพูได้อีก...”“ไม่มี...”เมธาพัฒน์เค้นเสียงเดือดดาลตอบออกมา จากนั้นร่างสูงใหญ่แสนสมบูรณ์แบบของเขาก็เดินดุ่ม ๆ ออกไปจากห้องนอนของหญิงสาวทันที และเมื่อสิ้นเสียงปิดประตูลง รอยยิ้มที่พยายามปั้นไว้ก

ตอนที่ 5.“ก็อาต้นดีซะขนาดนี้... แล้วจะให้ชมพูเลิกรักอาต้นได้ยังไงล่ะคะ” สาวน้อยพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา และก็อดร้อนวูบวาบไปทั้งเนื้อทั้งตัวไม่ได้เมื่อสมองหวนกลับไปนึกถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความหิวกระหายของเมธาพัฒน์ยามที่มองร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง เขามองอย่างหลงใหล มองด้วยสายตาผู้ชายคนหนึ่งที่มองผู้หญิงที่ตัวเองกำลังถูกใจขณะที่พวงชมพูกำลังยิ้มหวานอย่างมีความสุข เมธาพัฒน์กลับกำลังทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสเลยทีเดียว เมื่อภาพความอวบอิ่มของแม่สาวน้อยกำลังเข่นฆ่าเขาอย่างอำมหิต ทำให้กายหนุ่มร้อนรุ่ม อึดอัด และในบางส่วนของร่างกายก็แข็งขืนขึ้นมาในทันทีเขากำลังจะบ้า... ไม่... อาจจะบ้ามาตั้งนานแล้วก็ได้ หนุ่มหล่อระเบิดกัดฟันแน่นจนเกิดเสียงดังกร๊อด ขณะก้าวเดินมาหยุดที่หน้าสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของตัวเอง มือใหญ่กระชากเสื้อผ้าออกจากตัวอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็พุ่งตัวลงไปในสระน้ำตรงหน้าทันที สายน้ำสาดกระเซ็นเมื่อกายสูงใหญ่ปะทะกับผิวน้ำเต็มแรงชายหนุ่มแหวกว่าย โจนจ้วงอยู่ภายในน้ำเย็นเฉียบนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า รอบแล้วรอบเล่า คาดหวังอยู่ภายในอกเต็มเปี่ยมว่าการออกกำลังกายหนักหน่วงแบบนี้จะทำให้ความต้องการอันน่าละ

ตอนที่ 7.“ดังนั้น... อาจะเป็นคนหาให้ชมพูเอง ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีสามีหรอก แต่... ต้องเรียนให้จบปริญญาตรีเสียก่อน” เขาพูดจบก็ปล่อยมือจากต้นแขนของหล่อนทันที จากนั้นก็ก้าวเท้าถอยหลังออกห่างราวกับกำลังหาหลักยึดเกาะ“อาขอตัวไปทำงานก่อน” เขาพูดและกำลังจะหมุนตัวเดินจากไป แต่พวงชมพูพูดออกมาซะก่อนด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เมธาพัฒน์จึงต้องหันหน้ากลับมาจ้องมองหล่อนอีกครั้งหนึ่ง“คำสอนของอาต้นฟังแล้วดูดีมาก...” หล่อนเน้นเสียงสูง ใบหน้าร้อนผ่าวไปด้วยความโมโห“แต่แปลกนะ ชมพูกลับไม่ชอบสักนิด เก็บไว้ไปสอนลูกสาวหรือไม่ก็น้องสาวของอาต้นเถอะค่ะ ชมพูรับเกียรตินี้ไม่ลงจริงๆ ขอตัวนะคะคุณพ่อ... เอ่อ คุณอา...” จบคำพูดประชดประชันแล้วพวงชมพูก็รีบหมุนตัววิ่งหนีขึ้นไปบนห้องนอนทันที เมธาพัฒน์ร้องเรียกตามหลังไปแต่แม่สาวน้อยก็ไม่แยแสสักนิด“เด็กเอาแต่ใจ...” เมธาพัฒน์สบถออกมาอย่างเหลืออด ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีดำเส้นเล็กหยักศกของเขาส่ายไปมาอย่างระอาใจ ก่อนจะเดินดุ่มๆ ออกจากบ้านไปพร้อมกับความหงุดหงิดลูกใหญ่พวงชมพูซบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่บนเตียงของตัวเองด้วยความเจ็บช้ำ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดหลั่งรินออกมาราวกับเขื่อนแตก ค

ตอนที่ 9.“อาต้น...” พวงชมพูอุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ นี่ไม่ใช่อาต้นที่หล่อนเคยรู้จักนี่ สาวน้อยเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวโต และก็ถูกกระแสแห่งความปรารถนาเต้นไหวอยู่ภายในดวงตาสีดำสนิทของเขาพุ่งเข้าใส่อย่างรุนแรง เด็กสาวแก้มร้อนผ่าวไม่ผิดจากถูกน้ำร้อนจัดลวก“อาไม่อยากทำร้ายชมพู แต่ชมพูยั่วอาเกินไปแล้ว” มือหนาของเขายกขึ้นมาลูบไล้นวลแก้มของหล่อนเบา ๆ อ่อนโยนที่สุด พวงชมพูครางในลำคอเบาๆ ราวกับฝันไป สาวน้อยหลับตาพริ้มเมื่อรู้สึกว่าใบหน้าสุดหล่อเหลาของเมธาพัฒน์กำลังจะก้มลงมาหา เรียวปากอิ่มเต็มสีสวยเผยอออกจากกันน้อยๆ ด้วยความเชิญชวนแสนน่ารัก“แต่อาทำอย่างที่ชมพูต้องการไม่ได้ อาเป็นผู้ปกครองของชมพู ถึงแม้จะไม่ใช่ตามกฎหมาย ก็ตามแต่คำมั่นสัญญาที่อาได้ให้ไว้กับพ่อของชมพู ดังนั้นเลิกคิดเรื่องพวกนั้นซะ...” คำพูดของเขาเหมือนแก้วน้ำที่ถูกปาลงพื้นจนแตก มันบาดลึกเข้าไปทั่วหัวใจ สาวน้อยลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว แก้มนวลแดงก่ำด้วยความอับอาย มองเขาด้วยความผิดหวังแกมอับอาย“งั้นก็ปล่อยชมพูได้แล้ว และออกไปให้พ้นหน้าชมพูเลย คนใจร้าย...” พวงชมพูดิ้นรนเต็มแรงจนรอดพ้นมาจากพันธนาการเถื่อนของเขาออกมาได้ เด็กสาวกัดฟันข่มค