All Chapters of สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน: Chapter 31 - Chapter 40

ชุยหยวนผู้เคราะห์ร้ายถูกโจวอี้เฉินสังหารอย่างไม่ทันตั้งตัว เพียงเท่านั้นยังไม่พอ โจวอี้เฉินยังชักชวนลั่วหนิงฮวาเล่นสนุกกับชุยอี้เหนียงอีกด้วย โจวอี้เฉินสั่งให้องครักษ์ลับที่ท่านตามอบให้เข้าไปจุดกำยานผสมยานอนหลับรอบเรือนของชุยอี้เหนียงอย่างลับ ๆ แน่นอนว่านี่เป็นจวนแม่ทัพการคุ้มกันย่อมแน่นหนา แต่ทว่ามิได้เกินความสามารถขององครักษ์ลับยอดฝีมือของท่านตาแน่นอน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเขาจึงแบกชุยหยวนไปที่เรือนริมสระบัวอย่างไม่รีบไม่ร้อน ลั่วหนิงฮวาตามติดเขาไม่ห่าง คอยดูทางหนีทีไล่ให้อย่างระแวดระวัง เมื่อมาถึงเรือนริมสระบัวก็พบว่าทุกคนหลับสนิทกันหมด ทางสะดวกเช่นนี้โจวอี้เฉินและลั่วหนิงฮวาจึงปีนหน้าต่างเข้าไปได้อย่างง่ายดาย นางรู้ว่าชุยอี้เหนียงมักชอบนอนเปิดหน้าต่างเป็นประจำ "ท่านจะทำสิ่งใด" "แขวนคอคนชั่วอย่างไรเล่า" โจวอี้เฉินหันมาขยิบตาให้ลั่วหนิงฮวาอย่างเจ้าเล่ห์ เขาใช้ผ้าขาวที่นางหามาให้มัดรอบคอของชุยหยวน ก่อนจะให้ลั่วหนิงฮวานำผ้าที่เหลือไปผูกบนคานไม้ในห้องนอนของชุยอี้เหนียง ทั้งสองช่วยกันออกแรงดึงจนร่างของชุยหยวนห้อยโตงเตงขึ้นไปด้านบน ก่อนจะช่วยกันจัดฉากให้เหมือนกับว่าชุยหยวนจงใจมาผู

เวลาล่วงเลยมาจนถึงวันเทศกาลโคมไฟ ลั่วหนิงฮวาเองยังจำได้ว่านางนัดกับโจวอี้เฉินเอาไว้ และนางก็ไม่ลืมว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเจ้าของร่างเดิม หากเป็นจวนตระกูลใหญ่ ยามนี้ผู้เป็นมารดาคงตระเตรียมพิธีปักปิ่นให้บุตรสาวที่มีอายุครบสิบห้าปีแล้ว แต่สำหรับนาง ชุยอี้เหนียงในยามนี้สติเลอะเลือน วัน ๆ พร่ำแต่ว่าถูกผีหลอก จึงไม่มีผู้ใดใส่ใจนาง ท่านพ่อก็มัวแต่ทำงาน นางเองก็มิได้ใส่ใจมากเท่าใดนัก จึงปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปเสียอย่างนั้น"หนิงเอ๋อร์ ข้ามาแล้ว" เสียงทุ้มต่ำของบุรุษเอ่ยขึ้นมาที่หน้าต่างห้องนอน ลั่วหนิงฮวาหันไปมองก่อนจะพบกับโจวอี้เฉินที่เดินเข้ามาพอดี นางหันไปส่งยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองบุรุษตรงหน้าด้วยแววตาที่หลงใหล ชุดสีเขียวไม้ไผ่ของเขาเข้าคู่กับชุดสีเขียวอ่อนของนางพอดิบพอดี ราวกับว่าคนทั้งสองนัดหมายกันใส่มาก่อนหน้า "เจ้าช่างงามยิ่งนัก" "ท่านก็หล่อเหลาเช่นกัน" ไม่พูดเปล่า ลั่วหนิงฮวายังยื่นมือไปดึงร่างของเขาให้โน้มลงมาหานาง ก่อนจะมอบรสจูบที่แสนเร่าร้อนให้แก่เขาอย่างรวดเร็ว โจวอี้เฉินเองก็ตอบรับรสสัมผัสของนางอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน จูบกันต่ออีกครู่หนึ่ง คนทั้งสองก็ผละออกจากกัน ลั่ว

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้าผ่านบานหน้าต่าง ลั่วหนิงฮวาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนจะรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกอดนางจากทางด้านหลัง เมื่อหันกลับไปมองลั่วหนิงฮวาก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก โจวอี้เฉิน!!! โจวอี้เฉินในยามนี้นั้น เขากำลังนอนมองหน้านางด้วยแววตาที่ใสกระจ่าง ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเจิดจ้าชวนหลงใหล เดี๋ยวก่อน!!! ไม่ถูกต้องสิ!!! "เจ้าทำอันใดข้า!!!" "ข้าเปล่านะ เมื่อคืนเป็นเจ้าเองที่ชักชวนข้าให้ลองเป็นสามีภรรยากัน ข้าไม่อยากขัดใจเจ้าจึงตอบตกลง" "นี่ท่าน!!!" ลั่วหนิงฮวาพยายามครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ก่อนที่นางจะสบถด่าทอตนเองในใจ หลังกลับจากงานชมโคมไฟ นางกับเขานั่งดื่มสุราด้วยกัน ปกตินางจะไม่เมาง่าย ๆ แต่เมื่อคืนคงเป็นเพราะนางไม่ระวังตัวจึงเผลอดื่มหนักเกินไป จนกระทั่ง...ให้ตายเถิด!!! ลั่วหนิงฮวายกมือขึ้นตีที่หน้าผากตัวเองคราหนึ่ง ก่อนจะหันไปถลึงตามองโจวอี้เฉินที่กำลังคลอเคลียนางไม่ยอมห่าง "สาแก่ใจท่านแล้วสิ!!!" "อันใดกัน เมื่อคืนเจ้ายังบอกให้ข้ากระแทกแรง ๆ อยู่เลยนี่" "ข้าพูดหรือ?" "ก็ใช่น่ะสิ อ๊าาาา อาเฉิน กระแทกอีก" โจวอี้เฉินเลียนแบบท่าทางของลั่วหนิงฮวาจนนางรู

รุ่งเช้าลั่วหนิงฮวาก็นำตัวไต้ซือผู้นั้นมามอบให้บิดาของนางที่จวน ไต้ซือยอมสารภาพจนหมดสิ้น แท้จริงเขาเป็นคนของตระกูลชุย เป็นญาติห่าง ๆ ของชุยอี้เหนียง เดิมทีสำมะเลเทเมาไม่ทำงานทำการ หลอกลวงเงินชาวบ้านไปวันวัน อี้เหนียงจ้างเขาให้ทำทีเข้ามาในจวน และปล่อยข่าวว่าลั่วหนิงฮวาล้มป่วยเพราะดวงเป็นอัปมงคลกับจวนตระกูลลั่ว ต้องให้นางออกไปโดยด่วน ชุยอี้เหนียงจึงส่งนางไปโดยไม่ปรึกษาแม่ทัพลั่วเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังพูดจาหว่านล้อมแม่ทัพลั่วให้หลงเชื่อในครานั้นอีกด้วย แม่ทัพลั่วโกรธจัดจึงสั่งให้บ่าวรับใช้รุมกระทืบไต้ซือลวงโลกผู้นี้ และจับส่งทางการไปเสีย เวลาผ่านไปราวหนึ่งเดือน ทหารจากชายแดนทางใต้ก็ส่งจดหมายมารายงานว่าแคว้นเยี่ยนแอบซ่องสุมกำลังพลเพื่อเตรียมก่อกบฏ ฮ่องเต้โจวเหลียนรู้สึกกังวลใจไม่น้อย จึงเรียกโจวเหวินกวงเข้าวังหลวงเพื่อหารือ โจวเหวินกวงเข้ามาถึงก็มุ่งหน้าไปที่ห้องทรงอักษรในทันที เมื่อมาถึงเขาก็พบกับโจวอี้เฉินและโจวหลิงหวางที่กำลังนั่งอยู่ในห้องทรงอักษรเช่นกัน อีกทั้งยังมีแม่ทัพลั่ว บิดาของลั่วหนิงฮวา และลั่วจินหยาง รวมถึงแม่ทัพใหญ่จวนกั๋วกงผู้เป็นท่านตาของโจวอี้เฉินก็มาร่วมหารือด้วยหล

กลางดึกคืนนั้น โจวอี้เฉินก็มาหาลั่วหนิงฮวาที่เรือนเหมือนเช่นทุกครา เขาได้บอกกับนางเรื่องที่จะต้องเดินทางไปแคว้นเยี่ยนเพื่อปราบเหล่ากบฏ ลั่วหนิงฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็แนบใบหน้าซบลงไปบนแผงอกของเขาอย่างออดอ้อน"รักษาตัวด้วยเล่า ข้าจะรอการกลับมาของท่าน" "ข้าจะรีบกลับมาหาเจ้าแน่นอน จะรีบจัดการเหล่ากบฏโดยเร็วจะได้รั้งอยู่แคว้นเยี่ยนไม่นาน" "อืม ห่างกันเช่นนี้ข้าคิดถึงท่านยิ่งนัก"ลั่วหนิงฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ มือสวยล้วงเข้าไปในหว่างขาของโจวอี้เฉินก่อนจะจับลำแท่งเอ็นร้อนของเขารูดชักขึ้นลงอย่างหน้าตาเฉย "เอ่อ หนิงเอ๋อร์ มันแข็งแล้ว" "นั่นละคือสิ่งที่ข้าต้องการ สามีของข้า ท่านไปครานี้คงอีกนานกว่าจะกลับ มิสู้ปรนเปรอข้าก่อนจากดีหรือไม่?" "เอ่อ จะดีหรือ?" "ดีแน่นอน" "เจ้าว่าดีข้าก็ว่าดี" โจวอี้เฉินอุ้มลั่วหนิงฮวาไปนอนบนเตียง ก่อนจะบรรเลงบทเพลงรักที่หวานซึ้งและเร่าร้อนกันอยู่ค่อนคืน เกือบฟ้าสางโจวอี้เฉินจึงลุกจากเตียงนอนเพื่อจะกลับวังหลวง แต่ทว่าลั่วหนิงฮวากลับยื่นมือไปรั้งเขาเอาไว้เสียก่อน "หนิงเอ๋อร์" "อาเฉิน รีบกลับมาเล่า" "อืม เจ้ารอข้านะ ข้าจะกลับมาสู่ขอเจ้า" เขาโน้มใบหน้าไปจูบ