All Chapters of สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน: Chapter 41 - Chapter 50

กองทัพทหารกลับหยางโจวอย่างยิ่งใหญ่ ท่ามกลางการรอต้อนรับจากราษฎรที่มารอคอย ทันทีที่กลับถึงวังหลวง โจวอี้เฉินก็ได้เข้าเฝ้าบิดาของตนเอง และเรื่องที่เขาต้องการมาตลอดนั่นคือการได้ป้ายสั่งการทางทหารกลับคืนกำลังจะเป็นจริงแล้ว แต่ทว่าเมื่อกลับถึงวังหลวง เสด็จพ่อกลับบอกเขาว่า เซียวฮองเฮาล้มป่วยมาหลายวันแล้ว อย่างไรเสียเรื่องนี้คงต้องรอท่าไปอีกสักระยะโจวอี้เฉินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่งเสียงเฮอะในลำคอคราหนึ่ง คิดว่าเขาไม่รู้หรือ สตรีต่ำช้านางนั้นคงแกล้งล้มป่วยเพื่อจะยื้อเวลาในการคืนป้ายสั่งการทางทหารกับเขาสินะหึ!!! น่าเจ็บใจนัก แต่ช่างเถิด อีกไม่นานเขาจะต้องหาทางบีบคั้นให้นางยอมคืนป้ายสั่งการทางทหารมาให้เขาได้อย่างแน่นอนโจวอี้เฉินออกจากตำหนักมังกรก่อนจะมุ่งหน้าไปยังอุทยานหลวง ยามนี้อากาศค่อนข้างดีไม่น้อย เขาเองอยู่ชายแดนมาร่วมสามเดือน ที่นั่นทั้งแห้งแล้งและกันดารเขาเองมิชอบเท่าใดนักการออกรบครานี้ทำให้เขาได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ มากมาย อีกทั้งยังสังเกตได้ถึงความผิดปกติของเสด็จอาเสด็จอาจ้องมองเขาด้วยแววตาที่เย็นชา ในบางคราก็คล้ายต้องการจะเอ่ยถามบางเรื่องกับเขา แน่นอนเขาย่อมรู้ว่าเป็นเรื่องของลั่วหน

ด้านโจวอี้เฉินเมื่อเข้าร่วมประชุมยามเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะออกไปที่ใด จึงรั้งขอเข้าเฝ้าผู้เป็นบิดาเสียก่อน ฮ่องเต้โจวเหลียนรู้สึกชื่นชมพระโอรสผู้นี้มากขึ้นทุกวัน"อาเฉิน เจ้ามีสิ่งใดอีกหรือ" "ทูลเสด็จพ่อ ลูกอยากขอพระราชทานสมรสพ่ะย่ะค่ะ" ฮ่องเต้โจวเหลียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็วางฎีกาในมือลง ก่อนจะจ้องมองโจวอี้เฉินด้วยความสงสัย "เป็นบุตรีจากตระกูลใดกัน" "ทูลเสด็จพ่อ นางมีนามว่าลั่วหนิงฮวา เป็นบุตรีจากจวนท่านแม่ทัพตระกูลลั่วพ่ะย่ะค่ะ" ฮ่องเต้โจวเหลียนครุ่นคิดคราหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น บุตรสาวจากจวนท่านแม่ทัพตระกูลลั่วเช่นนั้นหรือ ได้ยินว่าเคยถูกโจวเหวินกวงถอนหมั้นไปแล้วมิใช่หรือ? ยังไม่ทันที่ฮ่องเต้จะได้เอ่ยสิ่งใด ขันทีก็เข้ามารายงานเสียก่อน "ทูลฝ่าบาท ชินอ๋องขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ" โจวอี้เฉินที่ได้ยินเช่นนั้นหว่างคิ้วก็ขมวดเป็นปม แต่ทว่าใบหน้ายังคงเรียบเฉย โจวเหวินกวงก้าวเดินเข้ามาในตำหนักก่อนจะทำความเคารพฮ่องเต้โจวเหลียน และหันมาส่งยิ้มให้โจวอี้เฉิน โจวอี้เฉินไม่ได้แสดงท่าทีใดใดออกมาเลยแม้แต่น้อย "เหวินกวง ยามปกติเจ้ามิค่อยจะเข้าวังหลวง เหตุใดวันนี้จึงมาเข้า

โจวเหวินกวงที่กลับมาถึงจวนอ๋องของตนนั้น ยามนี้เขานำโทสะทั้งหมดมาระบายกับบ่าวไพร่ในจวนอย่างเดือดดาล "หนิงฮวา!!! เจ้าไม่มีวันหนีข้าพ้น!!!" "ท่านอ๋องโปรดระงับโทสะด้วย!!!" "ไสหัวไปให้หมด!!!" พ่อบ้านที่เห็นว่าท่านอ๋องของตนในยามนี้น่าหวาดกลัวเพียงใดก็ไม่รอช้า รีบไล่เหล่าข้ารับใช้ออกไปด้านนอกจนหมด โจวเหวินกวงทิ้งกายนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ ดวงตาคมฉายแววเย็นชาอย่างไม่ปิดบัง แต่ไหนแต่ไรมาเขาเองต้องทนแบกรับหลายสิ่งหลายอย่างมาโดยจำยอมตลอด เพื่อคำว่าจงรักภักดี เขาต้องแสร้งทำเป็นยิ้มแย้มอ่อนโยน สิ่งใดที่เขาอยากได้ย่อมต้องรอให้เสด็จพี่เอ่ยปากเสียก่อน ทั้งที่เขาเองก็เก่งกาจไม่แพ้ผู้ใด โจวอี้เฉินเจ้าเด็กหนุ่มเสเพลผู้นั้น แต่ก่อนมิได้เก่งกาจน่าเกรงขามถึงเพียงนี้ เขาเองก็ไม่เคยใส่ใจมันเช่นกัน แต่เหตุใดลั่วหนิงฮวาจึงไปสนใจคนเช่นโจวอี้เฉิน ทั้งที่เขาเพียบพร้อมกว่าโจวอี้เฉินตั้งหลายเท่า เขาตั้งตนอยู่ในกรอบประเพณี ไม่เคยนอกลู่นอกทางเลยแม้แต่น้อย เหตุใดพออยู่ข้างกายโจวอี้เฉิน นางกลับดูน่าค้นหาและเย้ายวนกว่ายามที่ยังหมั้นหมายกับเขา!!! หลายวันก่อนเขาส่งคนไปตามสืบเรื่องการตายของลั่วซูซู แต่จนแล้วจนรอดก็ไ

โจวอี้เฉินมาหาลั่วหนิงฮวาในยามดึกของคืนนั้น ลั่วหนิงฮวามองดูชายยอดรักที่ยามนี้มีสีหน้าบึ้งตึงก็นึกสงสัยเป็นอย่างยิ่ง "เป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงมองข้าเช่นนี้" "หนิงฮวา เจ้าเคยพบกับหลิงหวางน้องชายข้าหรือ?""หลิงหวาง เอ๋ ไม่นี่เจ้าคะ" "เขาบอกว่าเจอเจ้ากำลังถูกบุรุษผู้หนึ่งลวนลาม จึงเข้าไปช่วยเอาไว้" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลั่วหนิงฮวาก็ร้องอ๋อขึ้นในใจ ก่อนจะเอ่ยตอบโจวอี้เฉิน "อ้อ ข้าจำได้แล้วเจ้าค่ะ เขาช่วยข้าไว้แต่ข้าไม่ได้จำ เพราะไม่สำคัญ ที่แท้ก็เป็นน้องชายของท่านนี่เอง" "มันบอกว่ารักเจ้า" "แต่ข้าไม่ได้รักเขานี่ เพิ่งเจอกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น" ลั่วหนิงฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย โจวอี้เฉินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มตาหยี ก่อนจะดึงนางเข้ามากอดแนบอก "ภรรยาข้างดงามจนบุรุษถึงกับหลงรักเช่นนี้ ข้าไม่วางใจเอาเสียเลย" "ท่านหึงหวงข้าหรือ?" "แน่นอนอยู่แล้ว" "เช่นนั้นก็รีบแต่งกับข้าเสียสิ มิใช่แวะมาเอาเปรียบข้าเช่นนี้" "หนิงฮวา อีกเพียงสามเดือนเท่านั้น เจ้ารอหน่อยนะ" "ข้าย่อมรอได้อยู่แล้ว" "อืม ส่วนเรื่องบุตรสาวตระกูลเซียวเจ้ามิต้องเป็นกังวล ข้ามีวิธีจัดการนางด้วยตนเองแล้ว"

"พระโพธิสัตว์โปรดคุ้มครองข้าด้วย ขอให้ข้าเดินทางโดยปลอดภัยด้วยเถิด ขอให้ข้าได้พบกับเสด็จพี่ด้วยเถิด!!!" ท่ามกลางความมืดมิดที่ปกคลุมทั่วท้องนภา ปรากฏร่างของโจวหลิงหวางที่ควบม้าอย่างรวดเร็วโดยมิหยุดพักท่ามกลางแสงจันทร์ที่ให้แสงสว่างเลือนราง เป้าหมายของเขาคือชายแดนทางทิศใต้ ป้ายทางการทหารนี้จะต้องถึงมือของโจวอี้เฉินให้ได้เขาร้องไห้ไม่หยุดระหว่างเดินทาง ภาพที่เสด็จแม่วางยาพิษเสด็จพ่อยังคงติดตาของเขา เขาเสียใจทุกข์ใจยิ่งนัก ที่มิอาจช่วยเสด็จพ่อได้เลยแม้แต่น้อย อีกทั้งภาพที่เสด็จแม่ถูกเสด็จอาสังหารก็สร้างรอยแผลลึกในใจให้แก่เขา เขาเกลียดเสด็จอายิ่งนัก!!!ยิ่งนึกถึงเสด็จพ่อที่ถูกสังหารอย่างไม่เป็นธรรม ใจของเขาก็บีบรัดจนแน่น"เสด็จพ่อได้โปรดคุ้มครองลูกด้วย" โจวหลิงหวางใช้แส้ฟาดตีไปที่ท้องม้าเพื่อเร่งให้มันวิ่งให้เร็วขึ้น โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่า ด้านหลังของตนนั้นมีร่างของชายชราสวมชุดมังกรสีทองกำลังติดตามเขาออกเดินทางไปด้วยเช่นกันโปรดวางใจเถิดลูกพ่อ ตลอดเส้นทางจะไร้ซึ่งภัยร้ายมากล้ำกรายเจ้า ด้านลั่วหนิงฮวาและแม่ทัพลั่วในยามนี้นั้น ถูกควบคุมตัวมายังคุกหลวงใต้ดินพร้อมกัน ส่วนโจวอวี้หลันเอง