All Chapters of สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน: Chapter 1 - Chapter 10

เมืองหลวงหยางโจว รัชศกเหลียน ปีที่40สายลมแห่งเหมันต์ฤดูพัดพาความหนาวเย็นผ่านม่านหมอกอย่างไม่หยุดหย่อน ในเรือนโกโรโกโสหลังหนึ่ง ปรากฏร่างของสตรีน้อยบอบบางนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของนางงดงามหวานล้ำ แต่ทว่ากลับซีดเผือดเพราะพิษไข้ นางป่วยหนักติดต่อกันเช่นนี้มาร่วมหลายวันแล้ว "ฮืออ คุณหนูของบ่าว""มะ แม่นมหยาง ขะ ข้า ข้า หนาว"เสียงแหบพร่าฟังดูเหมือนแทบจะไร้เรี่ยวแรงของหญิงสาว ทำให้แม่นมหยางปวดใจยิ่งนัก ในใจพลางสาปแช่งก่นด่าสตรีจากตระกูลชุยผู้นั้นที่บังอาจมารังแกคุณหนูของนางนับตั้งแต่ฮูหยินคนก่อนสิ้นไป ชะตาชีวิตของคุณหนูก็ตกที่นั่งลำบากอย่างน่าเวทนา ช่วงชีวิตในตระกูลลั่วดิ่งลงสู่ความตกต่ำ ท่านโหวผู้เป็นบิดาแต่งภรรยาคนใหม่จากตระกูลชุยเข้ามาเป็นฮูหยินใหญ่ ยามนั้นคุณหนูอายุเพียงแปดขวบปี ยามอยู่ต่อหน้าท่านโหว สตรีชั่วร้ายนางนั้นเสแสร้งว่ารักใคร่ดูแลคุณหนูเป็นอย่างดี แต่ลับหลังกลับทุบตีด่าทอคุณหนูราวกับทาส คุณหนูมีชีวิตย่ำแย่เสียยิ่งกว่าสาวใช้ในจวนเสียอีก ยิ่งนางให้กำเนิดบุตรสาวยิ่งไปกันใหญ่ คุณหนูของนางแทบจะไร้ตัวตนในจวนตระกูลลั่วไปเสียด้วยซ้ำลั่วหนิงฮวาค่อย ๆ ลืมตามองไปยังด้านนอกหน้าต่าง หิ

เกือบหนึ่งคืนเต็มที่ลั่วหนิงฮวานอนพักเอาแรง ยามตื่นเช้ามาในอีกวันหนึ่ง นางก็รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเป็นอย่างมากแม่นมหยางนำยาต้มที่มีรสชาติขมมาให้นางดื่ม ลั่วหนิง ฮวาพยายามกลั้นใจกลืนยาถ้วยนั้นลงคอไปอย่างยากลำบากและสิ่งหนึ่งที่ทำให้นางรู้สึกเวทนาตนเองยิ่งขึ้นไปอีกก็คือ นางเพิ่งรู้ว่าร่างนี้มีใบหน้าเป็นอัมพาตเพราะถูกวางยาพิษ ไม่ว่านางจะหัวเราะ ดีใจ ร้องไห้ ก็มีเพียงหน้าเดียวเท่านั้น นั่นก็คือใบหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใดใด มารดามันเถอะ!!! อย่างกับเพิ่งฉีดโบท็อกมาใหม่ ๆ เอ๊ะ? อะไร ถอก ถอก นะ? ช่างเถิด! ลั่วหนิงฮวาไล่ความคิดบ้าบอนี่ออกจากหัว แล้วจึงเดินออกมาจากนอกเรือนเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ ยามนี้สีหน้าของนางดีขึ้นมากแล้ว นางเดินออกมาสำรวจสถานที่ภายนอก ก่อนจะหรี่ตาจ้องมองลำธารสายน้ำใสเบื้องหน้า ฉับพลันแววตาคู่สวยก็ทอประกาย ในน้ำมีปลา ลั่วหนิงฮวายกยิ้มที่มุมปาก แต่เพราะใบหน้าของนางตายด้านไปแล้ว ยามยิ้มจึงเหมือนคนกำลังแสยะยิ้มในขณะที่สีหน้านิ่งเฉยบัดซบ!!! รู้สึกน่าเกลียดอะไรเช่นนี้ "คุณหนูจะทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ" ซือลี่กำลังจะนำผ้าออกมาซัก แต่กลับเห็นลั่วหนิงฮวากำลังใช้มีดเหลาไม

"พี่ชายท่านเห็นหรือไม่ ข้าจะมีสิ่งใดให้พวกท่านปล้นกัน ข้าน่ะหาปลาประทังชีวิต ยามนี้ก็ล้มป่วยเจ็บหนัก เงินที่หามาได้ก็ต้องเอามารักษาใบหน้าตน ท่านเห็นหรือไม่ใบหน้าข้าเป็นอัมพาตมิอาจรักษาได้ ฮึก ซ้ำร้าย ข้ายังถูกคนในตระกูลนำมาทิ้งที่นี่อีก ฮือ" เหล่าบุรุษเมื่อได้ยินเรื่องราวเช่นนี้ก็ให้เศร้าหมองยิ่งนัก แท้จริงพวกเขามิใช่โจรโดยสันดาน แต่เป็นชาวบ้านที่ตกอับ ไร้หนทางทำมาหากินจึงต้องทำเช่นนี้ น่าเวทนายิ่งนัก! หนึ่งในบุรุษชุดดำถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าให้สหายตน นำไก่ย่างที่ขโมยมาได้มอบให้แก่ลั่วหนิง ฮวา ลั่วหนิงฮวายิ้มกริ่มอยู่ในใจ เรื่องโน้มน้าวขอความเห็นใจจากคนอื่นน่ะนางถนัดยิ่งนัก "ขอบคุณพี่ชาย" "แม่นาง หากไร้ที่พึ่ง ข้าจะรับเจ้ามาเป็นภรรยา หากเจ้ายินยอม ข้าสัญญาจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี""พี่ชาย!!!"ลั่วหนิงฮวาแสร้งทำเป็นเขินอาย แม่นมหยางและซือลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ใจหายวาบ นึกอยากห้ามปรามคุณหนูของตน แต่ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าโหดเหี้ยมของชายผู้นั้นก็มิกล้าปริปากเอ่ยสิ่งใดออกไปชายชุดดำผู้เป็นหัวหน้า เมื่อเห็นว่าลั่วหนิงฮวามีท่าทีเขินอายก็ยกยิ้มด้วยความพึงพอใจไม่น้อย สตรีงามถึงเพ

ลั่วหนิงฮวาเดินเข้าไปในโรงพนัน ก่อนจะปรายตามองไปโดยรอบ คนเฝ้าประตูที่เห็นนางก็รีบเข้ามาขวางทันที "แม่นางน้อย นี่มิใช่สถานที่ที่เจ้าจะเข้ามาเที่ยวเล่นได้" "ข้าไม่ได้มาเที่ยวเล่น ข้าจะเล่นการพนันต่างหาก""เอ๋?" "ข้ามีเงิน" "หึ! เช่นนั้นก็เข้าไป"ชายผู้คุมประตูเหลือบมองใบหน้างดงามของลั่วหนิงฮวาคราหนึ่ง ก่อนจะยิ้มเยาะในใจ คอยดูเถิด พวกเขาพบเจอสตรีเช่นนี้มามากนัก ทำเป็นอวดเก่ง สุดท้ายก็ใช้ร่างกายมาขัดดอกแทน เรื่องราวเช่นนี้มีให้เห็นไม่เว้นวันลั่วหนิงฮวามิได้เอ่ยสิ่งใด นางก้าวเดินเข้ามาในโรงพนันหลัวหยงโดยไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นใดใดเลยแม้แต่น้อย ภายในประดับตกแต่งได้หรูหราไม่เบา ผู้คนด้านในก็มากมายจนหนาตาไปหมด จางสงที่เดินตามลั่วหนิงฮวาเข้ามาก็รีบเอ่ยถามทันที"ลูกพี่ ท่านจะเล่นจริง ๆ หรือ?" "จริงสิ เจ้าเห็นลูกเต๋านั่นหรือไม่""ลูกเต๋า? โยนลูกเต๋าน่ะหรือ?" "ใช่แล้ว ตามข้ามา" ลั่วหนิงฮวาเดินตรงไปยังโต๊ะที่ใช้สำหรับโยนลูกเต๋า เมื่อไปถึงก็พบกับชายผู้หนึ่ง ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ "เอาละ เอาละ พี่น้องทั้งหลาย วันนี้ข้าจะให้พวกเจ้าได้ร่วมสนุกสนาน การเล่นโยนลูกเต๋าจะมีเพียงส

วังหลวงตำหนักบูรพา "ฮืออออ องค์รัชทายาท!!!"เสียงร่ำไห้คร่ำครวญของเหล่านางกำนัลและขันทีดังกึกก้องไปทั่วทั้งตำหนักบูรพา ซึ่งเป็นที่ประทับขององค์รัชทายาท โจวอี้เฉิน ผู้เป็นพระโอรสองค์โตของฮ่องเต้โจวเหลียนไม่ไกลมากนัก ปรากฏร่างของสตรีวัยกลางคนนางหนึ่ง ผู้สวมชุดสีแดงงดงามน่าเกรงขาม ใบหน้าสวยหวานดูเย็นชาอำมหิต นางแสยะยิ้มจ้องมองร่างไร้วิญญาณของโจวอี้เฉินอย่างดูแคลน นางก็คือเซียวฮองเฮา มารดาเลี้ยงของโจวอี้เฉิน ทุกการกระทำและการแสดงออกบนใบหน้าของนาง อยู่ในสายตาของโจวอี้เฉินทั้งหมด ในยามนี้วิญญาณของเขาหลุดลอยออกจากร่าง กลายเป็นเพียงดวงจิตดวงหนึ่งเท่านั้น จึงทำให้เขาสามารถรับรู้ได้ในทันที ว่าที่ผ่านมาเขากลายเป็นเครื่องมือให้พวกคนชั่วหลอกใช้มานานหลายปี เมื่อครั้งที่เขายังเป็นเด็กอายุเพียงแปดขวบปี อดีตฮองเฮาผู้เป็นมารดาได้สิ้นพระชนม์ลงอย่างกะทันหัน เสด็จพ่อจึงแต่งตั้งเซียวกุ้ยเฟยขึ้นเป็นฮองเฮา คอยอบรมเลี้ยงดูเขา นางเลี้ยงดูเขาราวกับบุตรในอุทร จนเขาหลงเชื่อนางทุกคำ ยอมละทิ้งตระกูลฝั่งท่านแม่ มอบป้ายทางการทหารของเสด็จแม่ให้นางดูแลทั้งหมด เมื่อนางได้สมดั่งใจปรารถนา จึงวางยาพิษเขาอย่างเลือดเย็