All Chapters of So Good เปลี่ยนรักร้ายให้กลายเป็นกู๊ด: Chapter 11 - Chapter 20

​“อืม~”ไอ้พี่กราฟเขา เขา...จูบฉัน จูบเบา ๆ แค่แตะปากลงมาแล้วก็เม้มริมฝีปากฉันเอาไว้ แต่มันทำให้ฉันสติหลุดลอย เขาแตะอยู่แบบนี้นานเท่าไหร่ฉันก็ไม่รู้ก่อนที่เขาจะเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากฉัน“เดี๋ยวพี่จะพุ่งชนอย่างที่หยาแนะนำ”“...”-///-“ลงไปได้แล้วคุณหมอพี่จะได้กลับ” เขาผละตัวออกมาแล้วก็พูดด้วยเสียงอารมณ์ดี แต่อีหยานี่สิคะ ค้างเป็นหิน จูบแรกของฉัน T_T“หยา...ปั้นหยา”“ฮะ? อือ” ฉันรับคำแบบงง ๆ แล้วก็เอื้อมมือไปจับประตูรถ พอก้าวขาลงจากรถสติมันถึงได้กลับมา“ไหวไหมเนี่ยเรา” ไอ้พี่กราฟลดกระจกฝั่งฉันลงแล้วก็ชะโงกหน้ามาถามแถมยังมายิ้มล้อเลียนใส่ฉันอีก แล้วคนแกร่งอย่างปั้นหยาควรหันไปตอบว่ายังไง ไม่ตอบมันดีกว่าแค่นี้ก็ทำหน้าไม่ถูก ฮือ~ ไอ้โจร! ไอ้พี่กราฟมันเป็นโจรมาปล้นจูบฉันฉันหันไปมองเขาแค่แป๊บเดียวแล้วก็เผ่นแน่บเลยค่ะ เผ่นขึ้นห้องให้มันเร็วกว่าความไวแสงทำให้ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ไล่หลังมากรี๊ด!!!>///หยา! ปั้นหยาทำไมแกยอมให้เขามาจูบแบบนั้น ไอ้พี่นั่นมันเจ้ากรรมนายเวรนัมเบอร์วันของแกเลยนะ แกไปนั่งเป็นอนุสาวรีย์หุ่นอีงั่งแบบนั้นได้ยังไง แกเป็นหุ่นขี้ผึ้งมาดามทุสโซเหรอที่ได้นิ่งแข็งเป็นห

​“คบกับพี่นะหยา~ ตอนนี้ยังไม่รักไม่คิดอะไรกับพี่ก็ไม่เป็นไรแค่ให้โอกาสพี่อีกสักนิดก็พอ...แค่นิดเดียว~”“เอ่อ...” ช็อคค่ะคนหล่อมาขอคบ เพิ่งโดนจูบจนปากช้ำปากชามาหยก ๆ ก็โดนขอคบต่อเลยทันที หัวใจไม่ได้หยุดพักเลย เกิดเป็นหยานี่ทั้งน่าอิจฉาและน่าสงสารซะจริง -///-“ไม่ต้องปฏิเสธ หยาไม่มีสิทธิปฏิเสธเพราะพี่ไม่ยอมรับ” ฮะ? เอาแบบนี้เลยเหรอ?“...”“กลับเลยเนอะดึกแล้ว” เขาถามฉันที่นั่งเงียบ พอสบตากันตอนนี้ฉันก็รีบก้มหน้าลงต่ำมองหาเศษเหรียญไปเลยค่ะก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี๊ดี แล้วก็ขับรถออกไปเลย“หิวอะไรไหม แวะกินก่อนก็ได้นะ” ประโยคสุดฮิตประโยคติดปากที่เขาชอบถามเวลาลากฉันไปตะลอนแล้วก็พามาส่งช่วงดึก ๆ ถูกเอ่ยขึ้นอีกครั้ง“...”“ที่ไม่ตอบนี่เพราะไม่หิวหรือเพราะโดนจูบจนปากชาเลยตอบไม่ได้”เพี๊ยะ!“พี่กราฟ!” อุตส่าห์นั่งอายดี ๆ อยู่แล้วเชียว ขนาดเพิ่งขอคบยังปากร้ายไม่เลิก!“ฮ่า ๆๆ จ๋า~ เรียกแฟนทำไมคะน้องหยาคนสวย”“ใครเป็นแฟนพี่!” ฉันรีบพูดไปด้วยความเขิน แฟนบ้าอะไรล่ะฉันยังไม่ได้ตกลงเลย“หยาไง อย่าเล่นตัวน่าคนหล่อขนาดนี้มาขอคบเลยนะ”“ชิส์~ ระดับปั้นหยามีคนหล่อ ๆ มาจีบเยอะจะตายอย่าหลงต

“ยาหยีขับเฟอร์รารี่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เหี้ย!” ผมแม่งตะโกนลั่นรถเหมือนคนบ้าทำเหี้ยอะไรวะ หึ! ไม่เห็นต้องสงสัยเลยว่ายาหยีขับเฟอร์รารี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แค่การขับที่พุ่งมาด้วยความเร็วแล้วก็เบรคเสียงดังลั่นเมื่อกี้ก็บอกชัดอยู่แล้วว่ามันไม่มีทางเป็นยาหยีแน่นอน!มันเป็นใคร! ไอ้เหี้ยที่มันมาส่งปั้นหยาเป็นใคร! แถมพอผู้หญิงคนนั้นลงจากรถก็ยังไม่ยอมจากกันง่าย ๆ ยังลดกระจกคุยกันยิ้มหัวเราะมีความสุขกันสองคนอีกพักใหญ่ แม่งจะยืนคุยกันอีกนานไหมวะไอ้เหี้ยกูจะห้ามส้นตีนไม่ให้เหยียบคันเร่งขับรถกูไปชนรถมึงตอนนี้ไม่ไหวอยู่แล้ว!ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดติ๊ด!“ครับ”(พี่กราฟหยาถึงหอแล้วนะ พี่กราฟทำอะไรอยู่จะนอนรึยัง) หึ! พอไอ้เหี้ยเฟอร์รารี่สีแดงเหมือนเลือดที่กำลังขึ้นหน้าผมอยู่ตอนนี้มันขับรถออกไปก็รีบกดโทรศัพท์โทรมาหาผมเลย สับรางโคตรเก่งเลยว่ะ อยากรู้ฉิบหายว่าปั้นหยาสับรางเก่งแบบนี้มานานรึยังวะ แต่ดูจากสายตาท่าทางน่าจะเก่งเข้าขั้นเซียน“ยัง พี่อยู่ข้างนอก” นอกจากอยู่ข้างนอกก็อยู่ข้างหอเธอด้วยปั้นหยา“หือ พี่กราฟเป็นไรอ่ะ อารมณ์ไม่ดีเหรอเสียงแปลก ๆ”“เปล่าพี่แค่หงุดหงิดรถแถวนี้ มันขับกวนส้นตีน” ไอ้เหี้ยเฟอร์รารี่คั

​“หยา~”“พี่รักหยานะ หลังจากนี้ทุกสิ่งที่พี่ทำมันก็เพราะพี่...รักหยา เป็นของพี่นะครับ~” พี่กราฟพูดจบสมองฉันก็เบลอไม่รับรู้อะไรภายนอกอีกแล้ว ตอนนี้มันมีแค่คนตรงหน้าเท่านั้นที่ฉันสนใจพี่กราฟก้มลงมาจูบเขาจูบแบบสูบวิญญาณแล้วก็เอามือไปยุ่มย่ามตามเนื้อตัวของฉัน ทั้งลูบไล้แล้วก็ปลดเสื้อผ้าฉันไปด้วยจนตอนนี้น้องหยาอยู่ในชุดวันเกิดเรียบร้อย แล้วพี่เสือของหยาก็ขยับยืดตัวขึ้นพี่เขานั่งคร่อมฉันไว้พร้อมกับส่งสายตาร้าย ๆ มองมาที่ฉัน มือก็กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเอง ท่าทางตอนนี้ของพี่เขากร้าวใจหยามากเลยค่ะ >///“สวย~” พี่กราฟโยนเสื้อทิ้งแล้วก็ก้มลงมาดูดหน้าอกฉัน แต่มือเขามันกำลัง...กำลังปลดเข็มขัดของตัวเองอยู่ไม่นานพี่กราฟก็ลุกขึ้นยืนจากนั้นฉันก็ไม่กล้ามองแล้วค่ะ เขินกับการที่พี่เขาถอดกางเกงด้วยความรวดเร็ว ถึงในห้องมันจะมีแสงสว่างแค่สลัวแต่สายตาก็ไม่ได้มืดจนมองไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไรนี่คะพี่กราฟขึ้นมาคร่อมฉันเอาไว้อีกครั้ง ตอนนี้ฉันก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่ากำลังจะโดนอะไร ของจริงใช่ไหม แล้วไอ้ที่มันกำลังถูไถโดนขาอ่อนปั้นหยามันก็ของจริงใช่ไหม ทำไมมันดู...ใหญ่ ๆ ยาว ๆ จังเลย -///-“พี่กราฟ”“หืม~” พี

​“ขนาดไม่ได้เล่นโหมด HD พี่ว่าภาพมันก็ยังชัดดีนะ ที่รักว่ามันชัดไหมคะ”“...พี่กราฟ~” ฉันเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกคอแห้ง มือสั่นจนแทบจะจับโทรศัพท์ในมือไม่ไหว ท้องไส้ก็ปั่นป่วนไปหมดพอเลื่อนสายตาไปมองเขาก็เห็นรอยยิ้มที่โคตรจะเย็นชา เขาส่งรอยยิ้มเย็นชามาให้ฉันทั้งที่ยังโอบไหลฉันเอาไว้เหมือนเดิม“พี่...ทำแบบนี้ทำไม” ฉันไม่ได้โง่นะคะ ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้มันมากกว่าการแกล้งหรือการล้อกันเล่น“ลงโทษคนโกหกไง” พี่กราฟมองหน้าฉันแล้วก็ตอบ แต่สายตาของเขามันร้าย ไม่เหมือนสายตาที่ใช้มองฉันมาตลอดระยะเวลาที่เราคบกัน“ลบเดี๋ยวนี้พี่กราฟ! พี่ทำบ้าอะไรเนี่ย!” ฉันรีบเรียกสติแล้วก็รีบหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมากดลบคลิปอุบาทว์ ๆ นั่น ลบแล้วก็เช็คดูจนละเอียดว่ามันหมดแล้วจริง ๆ ไม่มีคลิปอื่นแล้วถึงได้ยอมวางลงแล้วก็หันไปมองหน้าเขาที่ยังเอนตัวพิงหัวเตียงด้วยรอยยิ้มปีศาจนั่น“หยาก็น่าจะฉลาดพอและรู้ว่าพี่คงไม่เก็บคลิปไว้ที่เดียว...จริงไหม?” นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับชีวิตฉัน ฉันงงไปหมดแล้ว ฉันทำอะไรให้เขาโกรธนักหนา แล้วที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้มันคืออะไร เขาต้องก