All Chapters of So Good เปลี่ยนรักร้ายให้กลายเป็นกู๊ด: Chapter 1 - Chapter 10

“นั่งเพ้อ”“เพ้อสิพี่กราฟเดินผ่านไปต่อหน้าเลยนะหยี”“ไม่เดินไปกระชากมาจูบเลยล่ะคุณปั้นหยา”“ทำแบบนั้นพี่เขาก็คงจิกหัวหยาไปกระทำชำเราแล้วก็เฉดหัวทิ้งแน่นอนค่ะยาหยี”“ถ้างั้นก็เลิกเพ้อถึงพี่สุดหล่อคนนั้นแล้วก็มาตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเถอะค่ะคุณปั้นหยาคะ ต้องสอบนะคะอย่าลืม”“ค่า~”^^ฉันทำตามที่เพื่อนแนะนำด้วยการยิ้มอ่อนให้แล้วก็ก้มหน้าก้มตาลงไปจดจ่อสายตาอยู่ที่หนังสือเล่มหนาตรงหน้าเพราะวันพรุ่งนี้ต้องสอบ สอบ สอบ!สวัสดีค่ะฉันมีชื่อน่ารัก ๆ ว่า ปั้นหยา พ่อแม่เรียกลูกหยา ปู่ย่าตายายลุงป้าน้าอาเรียก หนูหยา ส่วนเพื่อน ๆ เรียก อีหยา แต่ที่เห็นเรียกคุณปั้นหยาเมื่อกี้คือการเรียกแบบดัดจริตล้วน ๆหยาอายุ 21 ค่ะ เรียนอยู่ปี 3 ม. S มหาวิทยาลัยชื่อดังที่โคตรจะไฮโซ การสอบเข้าที่นี่ของฉันนำมาซึ่งความภาคภูมิใจของพ่อแม่และวงศ์ตระกูลเพราะน้องหยาคนนี้สอบชิงทุนของจังหวัดได้ และคณะที่ฉันสอบได้คือคณะแพทย์ศาสตร์รู้ไหมคะว่าวงศ์ตระกูลของฉันภาคภูมิใจระดับไหน อย่าให้พูดเลยค่ะ เดินไปไหนก็ยิ้มหน้าบานเพราะโรงเรียนทำป้ายแสดงความยินดีพร้อมรูปนางสาวปริชญาใส่ชุดมัธยมปลายกระโปรงสูงถึงซี่โครงซี่สุดท้าย มัดผมรวบตึง ฉีก

​“ปั้นหยา เกิดอะไรขึ้นครับ ไปตกน้ำได้ยังไงใครทำ”“มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยค่ะก็เลยตกน้ำแต่เคลียร์แล้วค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว”“ใครเคลียร์กับเธอ!” ฉิบหาย! อีหยานึกว่าไปผุดไปเกิดอยู่ใต้หนองน้ำของคฤหาสน์ใหญ่แล้วซะอีก แม่งเอ๊ย! ตามมาหลอนขนาดนี้ติดใจความสวยของปั้นหยาเหรอไอ้พี่กราฟ!“มึงเป็นคนทำน้องเขาตกน้ำเหรอ” พี่กันต์หันไปถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรกับไอ้พี่กราฟทันทีที่เห็นหน้า“เออ กูผลักยัยนี่ตกลงน้ำเองโทษฐานที่กล้าเสนอหน้าไปใกล้ปาร์ตี้ของกู” น้ำเสียงพี่กันต์ว่าไม่เป็นมิตรแล้วน้ำเสียงไอ้พี่กราฟโคตรไม่เป็นมิตรยิ่งกว่าค่ะ แค่ได้ยินสองประโยคก็รู้แล้วว่าสองคนนี้ไม่ได้กินเส้นกัน“ไอ้เหี้ยกราฟมึงมีสิทธิ์อะไรวะ!”“สิทธิ์ที่กูเป็นเจ้าของบ้านไง มีมดเหลือบไรเข้ามาในบ้านของกูกูจะจัดการยังไงก็ได้” โคตรจุก! ว่ากูเป็นมดเป็นเหลือบเป็นไรเหรอ? โถ~ ไอ้เห็บหมา! ได้แค่ด่าในใจถึงแม้จะคันปากยิบ ๆ แต่ก็ต้องให้เกียรติพี่กันต์ซึ่งฉันเองก็เพิ่งรู้จักได้ไม่ถึงชั่วโมง“มากไปแล้วนะไอ้กราฟ นี่ผู้หญิงนะ!” พี่กันต์ตรงดิ่งเข้าไปยืนเผชิญหน้ากับไอ้พี่กราฟ ฉันเห็นพี่เขากำหมัดจนเห็นเส้นเลือดแถมยังสั่น คงกำลังพยายามควบคุมอารม

“ถ้านายมาโดนตัวฉันอีกนายโดนดีแน่ มีอะไรว่ามาเร็ว ๆ”“หึ ๆๆ ดุจริง ๆ พี่ไม่ได้มีอะไรหรอกแค่จะบอกว่าตอนแรกพี่คิดจะขอโทษให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยทำอย่างอื่น แต่ไม่ยกโทษให้ก็ทำควบคู่กันไปเลยแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะขอโทษไปด้วยจีบปั้นหยาไปด้วย จีบจนกว่าจะยกโทษให้พี่เลยครับ”“โอ้โห~ คิดว่าฉันจะหลงคารมนายเหรอ ตีหน้าใสในใจซาตาน พูดจาแบบปกติในชีวิตนายเถอะขอร้องอย่าพยายามพูดให้ดูดีแบบนี้เลยฉันไม่อินหรอก” ปั้นหยาแสลงหูค่ะ น้ำเสียงอบอุ่นทำเอาท้องไส้ปั้นหยาปั่นป่วน พูดอีกทีจะวิ่งไปขี้ให้ดู“โอเคครับโอเค เอาเป็นว่าไม่ให้ไปส่งก็ไม่เป็นไร แต่พี่พูดจริงนะว่าพี่จะจีบน้อง เตรียมใจตกหลุมรักพี่ให้ดีล่ะ...น้องสิ่งปลูกสร้าง ไปก่อนนะครับคนดี” ไอ้พี่กราฟพูดไปยิ้มอารมณ์ดีไปด้วยก่อนที่จะเดินเก๊กหล่อเอามือขวาล้วงกระเป๋าเดินผิวปากไปขึ้นรถ แถมยังตบท้ายด้วยการลดกระจกแล้วมองฉันพร้อมกับเอานิ้วชี้แตะขมับแล้วก็ปัดมันออกจากหน้า เออนั่นแหละซิสจะเข้าใจไหมว่ามันทำท่ายังไงก็ช่างซิสเถอะนะคะหยาอธิบายไม่ถูกเพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่ติดอยู่ในใจก็คือไอ้พี่กราฟมันเรียกฉันว่า...น้องสิ่งปลูกสร้าง...สิ่งปลูกสร้างพ่อง!ชื่อฉันออกจะเก๋ ปั้นหยา

​“ที่ไม่อยากคุยกับพี่ดี ๆ เพราะกลัวตกหลุมรักพี่เหรอ”ขวับ!"..."พ่อง!!!อย่าคิดว่าพูดในใจอย่างเดียวนะคะเพราะฉันทำปากพูดคำว่า พ่อง! ออกมาด้วยแค่ไม่ออกเสียงเท่านั้น พอด่าด้วยรูปปากไอ้พี่กราฟก็แสดงอารมณ์ผ่านรูปปากเช่นกันด้วยการ...กระตุกยิ้ม!“พี่โคตรชอบเลยผู้หญิงหยาบ ๆ อย่างเราเนี่ย” ไอ้! พอเห็นฉันทำแบบนั้นเขาก็พูดแก้เกมออกมาแล้วก็อมยิ้มสะใจที่แก้เผ็ดฉันได้“เลิกเล่นได้รึยัง เพื่อนเล่นเหรอ?”“หึ ๆๆ อาการแบบนี้กลัวตกหลุมรักพี่แน่นอน” กรี๊ด! ปั้นหยาเกลียด! เกลียดไอ้พี่กราฟ! เกลียดโว้ย!“ขออนุญาตค่ะ” เจ้พนักงานคนเดิมเดินมาพอดีฉันกับเขาก็เลยต้องสงบศึกพร้อมกับมองอาหารที่กำลังทยอยมาเสิร์ฟ กลิ่นมันหอมมากและหน้าตาก็น่ากินมาก พออาหารมาครบทุกเมนูถึงจะหยิ่งแต่ปั้นหยาคนสวยไม่ยอมอดตายแน่นอนค่ะ นี่มัน 3 ทุ่มกว่า ๆ แล้ว เรียนตั้งแต่ บ่าย 3 ยันทุ่มครึ่ง จนถึงเวลานี้ข้าวปลาอาหารน้ำสักหยดยังไม่มีตกถึงท้อง ยิ่งเจออาหารทะเลยิ่ง อื้ม~ ลองกินคำแรกก็พบว่าร้านนี้อร่อยเลิศค่ะ!ตอนนี้หยาขอถือคติด้านได้อายอด ฉันกินด้วยความหิวทันทีกินข้าวกับคนที่ไม่ชอบขี้หน้าจะยัดอาหารด้วยท่าทางซกมกแค่ไหนก็ไม่น่าเกลียด“นี่ครับ”ไ

​“ยังไงครับกับน้องหยาของกู ได้ข่าวว่าไปบังคับขืนใจให้น้องเขากินข้าวเที่ยงข้าวเย็นด้วยทุกวัน”“เสือก” ผมเงยหน้าจากหนังสือเพื่อตอบไอ้ฟรังซ์เพื่อนรักด้วยคำตอบเดิม ๆ เวลาที่มันถามเรื่องปั้นหยาหมากระเป๋า“ตอบคำอื่นบ้างก็ได้ กูก็อยากรู้เรื่องความรักของเพื่อน เห็นตามเกินปกติ ไม่เหมือนทุกคน”“ก็ปกติ แต่ยัยเด็กนี่กวนตีนเข้าถึงยากเลยไม่ปกติ” ผมตอบมันโดยที่ไม่ได้เงยหน้าไปตอบ คิดถึงปั้นหยาแล้วอดอมยิ้มไม่ได้กับความดื้อแล้วก็ความเกรี้ยวกราด แม่งเกรี้ยวกราดไปหมด หลายครั้งผมก็นึกสงสัยว่าต่อปากต่อคำกับผมขนาดนี้แล้วในใจของเธอจะด่าไปถึงไหนแล้ววะ ไม่รู้ถึงโคตรเง่าตั้งแต่สมัยบรรพกาลของผมรึยัง“ระวังตกหลุมรักแล้วจะขึ้นไม่ไหวนะมึง ทำอะไรคิดบ้างอย่าเลวเยอะ” ไอ้ฟรังซ์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจังทำเอาผมกระตุกยิ้มขำแทบไม่ทัน“มึงเตือนกูแบบนี้กับทุกคนแล้วกูเคยรักใครบ้างรึยัง?”“เออ ๆ เรื่องของมึงเถอะไอ้ห่า” ไอ้ฟรังซ์ตอบกลับมาเหมือนเบื่อที่จะคุยเรื่องนี้กับผม ซึ่งผมก็เบื่อที่จะคุยเรื่องนี้กับมันเหมือนกัน“มันเป็นไงบ้างล่ะ”“มันก็ปกติดี เห็นไปหาน้องหยาบ้างแต่ไปไม่เคยทันเพราะหมาคาบไปแดกก่อน”“ไอ้สัส!” แม่งด่าว่ากูเ