All Chapters of So Good เปลี่ยนรักร้ายให้กลายเป็นกู๊ด: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนนี้ปั้นหยาคนสวยกับยาหยีคนที่สวยเช่นกันเราสองสาวสุดสวยกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางสงครามประสาทของสองหนุ่ม พี่กราฟกับพี่กันต์กำลังนั่งจ้องหน้ากันคล้ายๆ กำลังตวัดมีดฟาดฟันกันทางสายตา ส่วนพี่ฟรังซ์ก็นั่งนิ่งไม่พูดไม่จามองสองคนนี้เหมือนกันแตกต่างจากพวกฉัน พี่เขาไม่มีความเกร็งแต่ดูรำคาญมากกว่ากินข้าวด้วยความเกร็งมากเลยปั้นหยาเอ๊ย! ไม่ไว้ใจอะไรเลยสักอย่างถึงแม้สองคนนี้จะมองหน้ากันมาเกือบ 20 นาทีแล้วก็ตาม ขอบคุณที่พี่กราฟยอมทำตามที่น้องขอร้องด้วยการไม่โวยวาย แต่ก็ไม่รู้ว่าความอดทนจะสิ้นสุดและลุกขึ้นคว่ำโต๊ะตอน ไหน อารมณ์ยิ่งเปลี่ยนไวอยู่ด้วย “มึงมาทำส้นตีนอะไร” มาแล้ว~ คำทักทายตามประสาคนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เกิด หลังจากที่นั่งมองตาประเมินกันอยู่ตั้งนาน“มากินข้าว” พี่กันต์ก็ตอบนะคะ คำตอบก็ดีอยู่หรอกแต่ทำไมรอบนี้น้ำเสียงพี่แกมันกวนจัง“แล้วทำไมมึงไม่กินที่คณะมึงกับเพื่อนของมึง มึงจะมากินที่คณะของแฟนกู นั่งโต๊ะเดียวกันกับแฟนกูทำไม”“แล้วทำไมมึงไม่กินที่คณะมึง?” พี่กันต์ถามเสร็จก็ยิ้มมุมปากส่งให้พี่กราฟ “อยากกินข้าวหรืออยากแดกตีนกันแน่วะ” พอพี่กันต์พูดจบกราฟของหยาก็สวนกลับทันที คุยกันดๆ เถอะพี่เ

​“อย่ามาด่าถึงแม่กู!”“ทำไมกูจะด่าแม่มึงไม่ได้วะ กูแม่งโคตรเกลียดเลย ทั้งมึงแล้วก็แม่ของมึง!”“กูก็เกลียดมึงไอ้เหี้ย! กูโคตรเกลียดมึง! มึงมันไม่เคยรู้อะไร! ไม่รู้เหี้ยอะไรเลย!” พี่กันต์ที่ตอนนี้ใบหน้าบวมช้ำมุมปากทั้งสองข้างมีเลือดไหลออกมาตรงหางคิ้วก็แตกจนเลือดไหลเหมือนกันกำลังตะโกนด่าพี่กราฟจนลั่นห้อง พี่เขาตะโกนเหมือนคนกำลังบ้าคลั่งจนตัวสั่น...แต่มันแปลกตรงที่ทั้งที่เขากำลังโกรธมากแต่หางตาของเขากลับมีน้ำตาไหลออกมา“ไม่รู้เหี้ยอะไร กูรู้ทุกอย่างนั่นแหละ! รู้ว่าแม่มึงสวมหน้ากากเป็นคนดีทำให้พ่อหลงจนลืมแม่กูไง!” พี่กราฟตะโกนใส่หน้าพี่กันต์บ้าง“มึงไม่รู้อะไรหรอกไอ้กราฟ” ทั้งที่เพิ่งตะโกนใส่หน้ากันแต่อยู่ดี ๆ พี่กันต์ก็ลดเสียงลงแถมยังพูดเหมือนคนอ่อนแรง“หึ! แค่ด่าแม่ถึงกับต้องร้องไห้เลยเหรอวะไอ้ลูกแหง่ กลับไปฟ้องแม่มึงไป” ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าพี่กราฟที่เป็นฝ่ายยิ้มสะใจ ส่วนอีผู้ชมเรื่องระทึกก็ยังยืนขาสั่นตรงมุมห้องที่เดิมไม่กล้าขยับไปไหนเพราะดูท่าทางสงครามมันยังไม่จบแน่ ๆ“ฟ้องแม่? ฟ้องให้แม่เสียใจต้องนอนร้องไห้ทั้งคืนเหมือนทุกครั้ง...ที่รู้ว่าพี่น้องทะเลาะกันน่ะเหรอวะ” คราวนี้พี่กันต์มอ

​“แล้วทำไมมึงไม่ออกมา มึงมานั่งฟังกูกับปั้นหยาคุยกันแบบนี้มึงไม่รู้เหรอว่ามันเสียมารยาท”“รู้สิ ตอนแรกกูก็จะออกแต่เห็นมึงบอกเขินก็เลยไม่ออกมาว่ะ เดี๋ยวมึงจะ...เขินกูหนักกว่าเดิม”โอ้โห~ พี่กันต์นี่ก็ร้ายไม่เบานะคะ ดูหน้ากราฟของหยาตอนนี้สิดูเก้อดูทำอะไรไม่ถูกไปเลย อายแน่นอน น่ารักฉิบเป๋ง ฮ่า ๆๆ“เขินเหี้ยไร! หยากลับกันเลยไหม” พี่กราฟน้อยกลอยใจของน้องหยาหันมาถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง นิ่งสนิทชนิดที่ว่าหาคีย์ไม่เจอ เอ็นดูเฮียเขานะคะ ฮ่า ๆๆ โอ๊ยขำโว้ย~ ฮ่า ๆๆๆ“อ้าว~ เมื่อกี้เห็นถามหากูนี่ครับ” พี่กันต์พูดขึ้นมาน้ำเสียงโคตรยียวนกวนประสาทเลยค่ะ“กูถามเฉย ๆ ถามไปงั้น” อีพี่กราฟก็ลอยหน้าลอยตาตอบแต่ไม่มีใครดูไม่ออกเลยว่ากำลังตอบแก้เก้อแก้อาย ไม่มีเลยจริง ๆ ฮ่า ๆๆ“เหรอ?” เหรอสั้น ๆ ของพี่กันต์แต่แววตารู้ทันนั้นโคตรยิ่งใหญ่“เออ!”“หึ ๆๆ”“หัวเราะทำส้นตีนอะไร” พี่กราฟเหมือนเด็กน้อยพอเขาหัวเราะเพราะรู้ทันตัวเองก็จะเกิดอาการพลานแบบงอน ๆ กราฟน้อยหอยสังข์เอ้ย~“ก็นึกว่ามีเรื่องอยากคุยกับกูเห็นถามหา มีเรื่องสงสัยอะไรก็พูดวันนี้กูจะยอมคุยกับมึงดี ๆ สักวัน” พี่กันต์พูดเอื่อย ๆ เอนหลังพิงโซฟา ตวัดขายาว ๆ ขึ

​“อื้ม~” ปั้นหยากำลังทำผมคลั่งเพราะผมเพิ่งจะรู้วันนี้เองว่านอกจากปากจะร้ายแล้วลิ้นปั้นหยาก็ยังร้ายไม่แพ้กันจ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~ตอนนี้เราสองคนกำลังกลืนกินกันและกัน คงไม่ต้องบรรยายนะครับว่าทำยังไงและทำท่าไหน เดี๋ยวจะหาว่าผมใบ้หวย หึ ๆๆ เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกำลังชิมน้ำหวานจากคนสวยของผมส่วนคนสวยที่ทำให้ผมหลงเช้าหลงเย็นก็กำลังกินไส้กรอกยักษ์ที่ใกล้จะกลายเป็นไส้กรอกชีสเยิ้ม ๆ ในเวลาอีกไม่นานถ้าหากผมไม่บังคับให้เธอหยุดกินซะตอนนี้จากตอนแรกเธอไม่กล้าทำเท่าไหร่แต่พอเห็นผมสูดปากด้วยความเสียว ความกล้าของปั้นหยาก็มาเต็มเล่นเอาสติผมกระเจิง แล้วตอนนี้ผมก็ทนที่จะกินน้ำหวานเมียต่อไปไม่ไหวแล้ว“ซี๊ด~ ที่รัก อ่าส์~ อย่าดูดแรง อ่าส์~ หยาจ๋า~” ผมแทบจะแตกอยู่แล้วเพราะลิ้นนุ่มของปั้นหยากำลังปั่นป่วนไปทั่วทั้งลำของผม“อื้อ~ พี่กราฟ~” ผมกลัวว่าจะเสร็จก่อนได้เข้าไปในตัวของเธอก็เลยผละออกแล้วพลิกให้ปั้นหยานอนลงจากนั้นก็ก้มลงไปดูดหน้าอกหวานเต็มแรง“พี่กราฟ~” ปั้นหยากดหัวผมให้ซุกลงไปที่เต้านมใหญ่ของเธอแถมยังแยกขาออกจนกว้างเพื่อให้ผมซุกตัวลงกลางหว่างขาได้ถนัด“หืม~ ทนไม่ไหวแล้วเหรอครับ” ผมขยับขึ้นไปจูบขมับเปียกชื้นของปั

ปัง!!อ๊าส์!“ไอ้เหี้ย!!!” คราวนี้ปืนครับ ปืนของจริงแถมลูกปืนยังเพิ่งวิ่งผ่านส้นตีนกูไปด้วย!“เหี้ยพ่อมึงสิ!” ผมสบถคำว่าไอ้เหี้ยออกมาพร้อมกับกระโดดหลบลูกปืนที่มันเฉียดฝ่าเท้าไปแค่นิดเดียวก่อนที่จะตั้งสติแล้วก็เงยหน้ามองขึ้นไปบนตัวบ้านเพื่อมองหาที่มาของลูกปืนโคตรระห่ำนัดเมื่อกี้พ่อกำนันของปั้นหยาแน่นอนเลยครับ ผู้ชายวัยกลางคนที่หน้าตาโคตรแตกต่างจากที่ผมมโนภาพไว้ นึกว่าจะหัวล้านลงพุงไว้หนวดมีผ้าขาวม้ามัดเอวเอาไว้แล้วก็ลากปืนไทยประดิษฐ์ยาว ๆ มาจ่อยิงไข่ผมเหมือนกำนันบ้านทุ่งในละครไทย แต่ที่ไหนได้พ่อตากูโคตรหล่อและโคตรสมาร์ท หน้าตาหล่อกิ๊กไม่แพ้พ่อผมเลยสักนิดกำลังมองมาที่ผมแล้วก็ใช้มือขวามือเดียวเล็งปืนสั้น Nighthawk GRP มาที่ผม โคตรฉีกทุกกฎของการเป็นกำนันบ้านทุ่งเลยว่ะ ยิ่งตอนนี้ที่ปืนกำลังเล็งมาที่ผมและนิ้วชี้ของพ่อกำนันกำลังขยับไปหาไกปืนช้า ๆ ก็ยิ่งโคตร...เท่“เฮ้ย! / พ่ออย่ายิง!” เสียงของผมกับปั้นหยาร้องขึ้นพร้อมกันจากนั้นก็ปัง!“กรี๊ด! พ่อ!” ปั้นหยารีบวิ่งมาหาผมแล้วก็กรี๊ดเสียงดังลั่นแต่ผมกลัวปั้นหยาโดนลูกหลงเลยรีบกอดเธอเอาไว้จนแน่นแล้วก็เบี่ยงตัวหันหลังบังเธอเอาไว้ ลูกปืนมันไว้ใจไม