Semua Bab นางร้ายต้องได้รัก: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 12 บรรยากาศในห้องโถงของตระกูลเจียงเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยด้วยความยินดี ใบหน้าของฮูหยินเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ต่างกับใต้เท้าเจียงเจ้าของจวนที่ดูจะไม่ปลื้มกับอาหารมื้อนี้สักเท่าไร แม้ว่าบนโต๊ะจะเต็มไปด้วยอาหารที่ถูกจัดเตรียมอย่างพิถีพิถัน แต่คงเป็นเพราะแขกที่ร่วมโต๊ะที่ทำให้ใต้เท้าเจียงนั่งหน้านิ่ง และสายตาของเขาก็คอยจับจ้องไปยังแม่ทัพอี้หยางเฉิงที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับบุตรสาวของเขาแทบจะตลอดเวลาเว่ยเว่ยที่นั่งอยู่ข้างบิดารู้สึกได้ถึงแรงกดดัน หญิงสาวหันมองบิดาของตนพร้อมทั้งส่งสายตาอ้อนวอนเล็ก ๆ ไปให้ แต่ดูเหมือนแค่นี้จะไม่เพียงพอหญิงสาวตักอาหารโปรดให้กับบิดาก่อนจะตักอาหารอย่างเดียวกันนั้นให้กับแม่ทัพอี้ “ท่านแม่ทัพลองทานจานนี้ดูสิเจ้าคะ เป็นเมนูโปรดของพวกเรา”อี้หยางเฉิงยิ้มก่อนจะคีบอาหารที่หญิงสาววางไว้บนถ้วยข้าวเขาเข้าปาก “หากเป็นสิ่งที่เจ้าชอบ ย่อมต้องเป็นของดี เพราะเจ้าชอบแต่ของดี ๆ” สายตาของชายหนุ่มส่งให้หญิงสาวราวกับบอกว่าของดีที่หญิงสาวชอบอีกอย่างก็คือเขามารดาของเจียงซีเว่ยนั่งสังเกตทุกอย่าง นางเห็นทั้งท่าทางไม่พอใจของสามี และใบหน้าของบุตรสาวที่เดี๋ยวก็แดงเดี๋ยวก็ยิ้มอย่างยินดี

บทที่ 14เว่ยเว่ยนอนพลิกตัวไปมาบนเตียง ดวงตากลมโตจ้องมองเพดานด้วยความรู้สึกสับสน“นี่ตกลงเขาชอบข้าจริง ๆ อย่างนั้นหรือ...” หญิงสาวพึมพำเบา ๆ คำพูดของอี้หยางเฉิงในวันนี้ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของนาง เว่ยเว่ยหยิกตัวเองอีกครั้งแล้วก็ต้องร้องโอดโอยแค่ประโยคเดียวของอีกฝ่ายก็ทำให้หัวใจของหญิงสาวปั่นป่วนไปหมด เว่ยเว่ยไม่รู้ว่าต้องวางตัวอย่างไร ตอนแรกนางก็แค่อยากเจอกับอี้หยางเฉิงก่อนหน้านางเอก และตั้งใจว่าจะจีบอีกฝ่าย แต่ตอนนี้เรื่องทั้งหมดมันผิดไปจากนิยายต้นฉบับที่นางรู้จนหมดสิ้น เดิมทีอี้หยางเฉิงควรจะชอบหยางมี่ตั้งแต่งานเลี้ยงต้อนรับไม่ใช่หรืออย่างไร เหตุใดถึงกลายเป็นนางไปได้ แม้จะยินดีแต่ก็แอบสงสัยหรือนางทำอะไรผิดไปในฐานะนักอ่านที่หลุดเข้ามาในนิยาย แล้วมันจะทำให้นิยายเรื่องนี้วุ่นวายไหมนะ คิดแล้วก็แอบวิตกนิดหน่อย ตอนที่อ่านนิยายแล้วตัวเอกของเรื่องเข้าไปเปลี่ยนนั่นนี่ในโลกของนิยายหรือโลกอดีต เว่ยเว่ยไม่เคยนึกเลยว่ามันจะง่ายดายขนาดนี้ ทุกเรื่องที่อ่าน ตัวเอกมักจะยากลำบากหรือต้องพยายาม แต่ที่นางทำตั้งแต่มายังไม่ถือว่าพยายามเลยกระมัง เดิมแค่คิดจะใช้เสน่ห์เล็กน้อยเพื่อดึงความสนใจของพระเอก แต่

บทที่ 16จางกุนเหยานั่งครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ หลังจากที่ฟังเพื่อนสนิทระบายความในใจ เขาเริ่มคิดหาหนทางที่จะช่วยอี้หยางเฉิง"ข้าพอมีความคิดดี ๆ อยู่" จางกุนเหยาพูดพลางยิ้มมุมปาก "เจ้าเคยได้ยินเกี่ยวกับภาพวาดชื่อ ป่าไผ่ลมหนาว หรือไม่"อี้หยางเฉิงขมวดคิ้ว เขาไม่ใช่คนประเภทสะสมภาพวาดแต่ก็เหมือนจะเคยได้ยินอยู่บ้าง "ข้าเคยได้ยิน เหมือนว่าจะเป็นภาพวาดที่หายากและมีค่าใช่หรือไม่ จำได้ว่าไม่กี่ปีก่อนบรรดาขุนนางต่างตามหา แต่มีข่าวลือว่าภาพนี้ถูกขายทอดตลาดไปและไม่ปรากฏขึ้นมาอีก เจ้าถามถึงทำไม""และเจ้าก็รู้ใช่ไหมว่าหนึ่งในบรรดาขุนนางที่ตามหา คือว่าที่พ่อตาของเจ้า ข้าได้ยินมาว่าในบรรดาทุกคนที่อยากได้ภาพนี้เจ้ากรมคลังให้ราคาสูงสุด แต่เขาก็ไม่ได้มันเอาไว้ในครอบครองเพราะมีคนได้มันไปเสียก่อน เขาถึงขั้นเคยกล่าวชมภาพนี้ในงานชมดอกไม้เมื่อปีก่อน หลายคนคิดเข้าหาเขาด้วยภาพภาพนี้แต่ก็ไม่มีใครหามาให้ได้ หากเจ้าหามันมาได้และมอบให้เขาในฐานะของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ เจ้าอาจจะได้ใจเขาเพิ่มขึ้น"อี้หยางเฉิงนิ่งไป "แล้วข้าจะหามันได้ที่ไหนกัน”“ข้าก็ไม่รู้แต่เจ้ามีคนเคารพนับถืออยู่มาก ลองใช้ตำแหน่งเจ้าให้เป็นประโยชน์” อี้ห

บทที่ 18อี้หยางเฉิงมองข่าวการศึกในมือด้วยท่าทางหนักใจ เขามั่นใจว่าอีกไม่นานฮ่องเต้ก็คงมีคำสั่งให้เขาหรือไม่ก็แม่ทัพสักคนไปที่ชายแดนปกติแล้วเขาไม่เคยรู้สึกอยากให้ฮ่องเต้เลือกคนอื่นเลย แต่ยามนี้ ภาพของเจียงซีเว่ยผุดขึ้นมาในใจ“แต่หากข้าชนะศึกครั้งนี้ก็จะขอราชโองการแต่งกับนางได้ ใต้เท้าเจียงคงไม่ขัดเป็นแน่” ชายหนุ่มกำลังบ่นอยู่กับตนเอง คนรับใช้ก็เดินนำขันทีคนสนิทของฮ่องเต้เข้ามายังห้องทำงาน“แม่ทัพอี้รับราชโองการ” อี้หยางเฉิงคุกเข่าลงตรงหน้าราชโองการของฮ่องเต้ เสียงของขันทีอ่านพระราชโองการก้องกังวาน“แม่ทัพอี้หยางเฉิง จงรีบรุดไปยังชายแดนด้านตะวันตกเพื่อจัดการกับกองกำลังของศัตรูที่รุกรานแผ่นดิน เตรียมตัวเดินทางภายในห้าวัน” “กระหม่อมจะทำสุดความสามารถเพื่อปกป้องบ้านเมือง” อี้หยางเฉิงลุกขึ้นยืนก่อนจะรับม้วนราชโองการ“ฝ่าบาทฝากคำพูดมาถึงท่านแม่ทัพ หากได้ชัยกลับมาพระองค์ยินดีจะช่วยเหลือเรื่องที่ท่านแม่ทัพเคยทูลขอกับฝ่าบาทครั้งก่อน” อี้หยางเฉิงสั่งคนในจวนให้เตรียมของขณะที่เขาเร่งไปยังจวนตระกูลเจียง“ท่านแม่ทัพข้าได้ยินข่าวเรื่องราชโองการส่งท่านไปชายแดนแล้ว” อี้หยางเฉิงพยักหน้า“ข้ากำลังจะมา

บทที่ 20 “ข้าขอเวลาส่วนตัวกับสหายของข้าได้หรือไม่” คนตระกูลหยางมองอย่างสงสัย หลายคนพยายามหลบตาเมื่อเว่ยเว่ยหันไปมอง บางคนกระซิบกระซาบเกี่ยวกับสถานการณ์แปลกประหลาดที่เกิดขึ้น “แม่นางหยาง สบายดีหรือไม่” เว่ยเว่ยถามอีกฝ่ายเสียงเบา หยางมี่พยักหน้าแต่ก็ยังดูกังวล ๆ และแสดงท่าทางเกรง ๆ จะว่าไปครั้งสุดท้ายที่นางได้เจอกับบุตรสาวของเจ้ากรมคลัง ก็เป็นวันที่นางถูกแม่ทัพอี้ทิ้งเอาไว้ที่ตลาดเพียงลำพังตอนนี้ทั้งสองเป็นคนรักกันแล้ว หรืออีกฝ่ายจะย้อนกลับมาหาเรื่องนางในเรื่องวันนั้น ตอนนั้นนางไม่ได้คิดอะไร พี่เหยาให้นางอยู่กับแม่ทัพอี้ นางก็แค่อยู่ตามคำของอีกฝ่าย ไม่นึกว่าจะสร้างปัญหาให้กับตน “ทำไมต้องทำท่าทางกลัวข้าด้วย ข้าก็แค่มาดูว่าเจ้ายังอยู่ดีไม่โดนคนในตระกูลฆ่าตายไปเสียก่อน” “ทำไมแม่นางเจียงถึงสนใจเรื่องของข้าล่ะเจ้าคะ” หยางมี่ถาม น้ำเสียงยังคงเต็มไปด้วยความระแวงเว่ยเว่ยยิ้ม “ข้าแค่ผ่านมาแถวนี้ เลยคิดว่าไม่ได้พบเจ้ามาพักใหญ่มากแล้ว อยากมาเยี่ยมเยียน” เหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นยิ่งทำให้หยางมี่แปลกใจ แต่สุดท้ายเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาหาเรื่องอะไรก็เอ่ยพูดคุยด้วยดี “ข้าก็อยู่ดีตามปกติของข้านั่น