Semua Bab นางร้ายต้องได้รัก: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 21“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู” เว่ยเว่ยหันไปมองสาวใช้ของตนที่วิ่งเข้ามาหา ใบหน้าของชิงเอ๋อร์เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “มีอะไรกัน” หญิงสาวถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย“ข้าไปซื้อของในตลาดมา ได้ข่าวว่าท่านแม่ทัพอี้ชนะศึกแล้วนะเจ้าคะ” ดวงตาของเว่ยเว่ยเป็นประกายเมื่อได้ฟัง “เช่นนั้นหรือ ทำไมท่านพ่อไม่เห็นบอกอะไรกับข้าบางเลย”“บางทีอาจจะเป็นเพราะข่าวเพิ่งมาถึงเมื่อเช้าก็ได้นะเจ้าคะ คุณหนูลองถามนายท่านตอนที่กลับมาจวนสิเจ้าคะ” เว่ยเว่ยพยักหน้า ตลอดเช้าเว่ยเว่ยแทบจะทำอะไรไม่ถูก หญิงสาวทั้งสงสัยและยินดีกับข่าวที่ได้ยิน นี่เวลาผ่านไปเพียงแค่ปีครึ่งแต่กลับมีข่าวว่าอี้หยางเฉิงชนะศึก เขาสามารถจัดการศึกใหญ่ครั้งนี้ได้ในเวลาเพียงแค่นี้ช่างเก่งกาจเสียจริง ๆ แต่ก็น่าแปลกใจ ในนิยายต้นฉบับมิได้บอกว่าจะต้องรอจนถึงห้าปีหรอกหรือ เว่ยเว่ยคิดอย่างสงสัย พอบ่ายคล้อยหญิงสาวก็ไปรอบิดาอยู่ที่สวนกลางจวน หญิงสาวนั่งไม่ติด เดินไปเดินมาอยู่นาน จนใต้เท้าเจียงเข้ามาเจ้าตัวถึงได้หยุดและวิ่งไปหาบิดา ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความคาดหวัง“ท่านพ่อ ข่าวเรื่องแม่ทัพอี้จริงหรือเจ้าคะ” “จริง อี้หยางเฉิงตอนนี้ขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้นแล้ว

บทที่ 23“เช่นนี้แล้วแม่ทัพอี้ก็อยู่กินข้าวกับพวกเราที่นี่ กลับไปที่จวนยามนี้ก็คงจะเงียบเหงา” เป็นฮูหยินตระกูลเจียงที่เอ่ยขึ้น ใต้เท้าเจียงยามนี้ก็มิได้ขัดอะไร ไม่ใช่เพราะพระราชโองการเพียงเท่านั้น แต่เขาเองก็เริ่มยอมรับว่าที่ลูกเขยคนนี้แล้ว“หลังจากนี้ก็คงมีเรื่องต้องพูดคุยกันอีกมาก” ใต้เท้าเจียงเอ่ยเป็นนัยถึงเรื่องการหมั้นหมายและพิธีมงคลที่จะเกิดขึ้น “ข้าจะไม่ทำให้ใต้เท้าผิดหวังเลยแม้แต่น้อย”“ลองทำดู ต่อให้เป็นแม่ทัพ แต่ขุนนางฝ่ายบุ๋นอย่างข้าก็จะไม่ละเว้นเลยแม้เพียงนิด” มารดาของเจียงซีเว่ยที่ยืนฟังอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเพราะรู้ว่าคำของสามีนั้นหมายความเช่นไร“ข้าเชื่อว่าท่านแม่ทัพจะดูแลเว่ยเอ๋อร์ของพวกเราได้”ใต้เท้าเจียงแอบพยักหน้าน้อย ๆ อย่างเห็นด้วยกับคำของภรรยาเขารู้ดีว่านี่เป็นความจริง อีกอย่างตอนนี้ทั่วทั้งแคว้นคงไม่มีใครเหมาะกับบุตรสาวของเขาไปมากกว่าอี้หยางเฉิงอีกแล้ว อีกฝ่ายไม่ได้เพียงแค่มีอำนาจบารมี แต่ยังเปี่ยมไปด้วยความรักและความจริงใจที่มีต่อบุตรสาวของเขา เรื่องหลังนี่ดูจะสำคัญกว่าเรื่องแรกเสียอีกเว่ยเว่ยที่ยืนอยู่ท่ามกลางทุกคนที่เอาแต่พูดถึงเรื่องของนา

บทที่ 25หลังจากพิธีมากมาย เว่ยเว่ยยอมรับเลยว่าตนคิดว่าพิธีแต่งงานของคนโบราณมีเพียงแค่ขึ้นเกี้ยวแล้วเดินเข้าจวนอีกฝ่ายไปเพื่อไหว้ฟ้าดิน เสร็จแล้วก็เข้าไปรอในห้องหอ แต่แท้จริงแล้วรายละเอียดเยอะแยะมากมาย ซึ่งเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นิยายหลายเรื่องไม่ได้เขียน พวกข้าวของที่ต้องเตรียมก็มีความหมายทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นผ้าไหม แก้วแหวนเงินทอง หรือแม้กระทั่งของกินที่ต้องมีรวมในขบวนหรือพิธี มาถึงเรือนก็ต้องก้าวข้ามกระถางไฟอีก แต่โชคยังดีที่แม้เว่ยเว่ยจะไม่รู้เรื่องอะไรดีนัก นางก็ไม่ต้องกังวลเพราะทุกขั้นตอนจะมีแม่สื่อคอยอยู่ด้วย หน้าที่ของแม่สื่อจะบอกทุกอย่าง ทำให้นางที่มีผ้าคลุมหน้าอยู่ตลอดไม่ต้องกลัวว่าจะทำอะไรผิดสุดท้ายเมื่อพิธีจบหญิงสาวก็ถูกพาเข้ามารอเจ้าบ่าวอยู่ในเรือนหอ เว่ยเว่ยนั่งอยู่บนเตียงแม้จะอยากเปิดผ้าออกดูแต่ก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะทำให้พิธีเสียหาย อย่างไรนางก็อยากให้การแต่งงานครั้งนี้เป็นไปอย่างราบรื่นและไม่มีปัญหาใด ๆ หญิงสาวกุมมือของตนเองแน่น อย่างน้อยการทำแบบนี้ก็บรรเทาความตื่นเต้นที่พลุ่งพล่านในใจได้บ้างยิ่งเวลาผ่านไปความคิดก็เริ่มทำให้เว่ยเว่ยจะสติแตกเสียให้ได้ และถึง

บทที่ 27พวกเขาทั้งคู่มีความสุขอยู่ได้ไม่นาน เรื่องร้ายแรงก็เกิดขึ้นในเมืองหลวง เมื่อกลุ่มขุนนางที่ไม่พอใจต่อราชสำนักรวมตัวกันก่อกบฏในยามค่ำคืนหนึ่ง เหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันจนไม่มีใครคาดคิดและเตรียมรับมือ แม้แต่เว่ยเว่ยที่เคยรับรู้เรื่องราวมาจากนิยายแล้วก็ลืมเพราะนางมัวแต่เลี้ยงบุตรชายอี้หยางเฉิงถูกตามตัวออกไปอย่างกะทันหันในคืนนั้น ทั้ง ๆ ที่เขาแทบไม่ได้พัก เพราะหลงเฟยบุตรชายคนแรกของพวกเขาค่อนข้างเลี้ยงยากในเวลากลางคืน สองสามีภรรยาอี้จึงต้องผลัดกันดูแลบุตรชายทั้งคืนแทบไม่ได้หลับได้นอน“ท่านพี่ต้องระวังคนใกล้ตัวนะเจ้าคะ อย่าไว้ใจใครง่าย ๆ “ เว่ยเว่ยเอ่ยบอกกับสามีระหว่างช่วยอีกฝ่ายใส่เสื้อเกราะ นางอยากจะระบุชื่อหนึ่งในรองแม่ทัพของอี้หยางเฉิงที่แปรพักตร์ด้วยซ้ำ แต่หากทำอย่างนั้นตัวนางเองก็จะถูกสงสัยแม้จะเพิ่งฟื้นตัวจากความเหนื่อยล้าหลังการดูแลบุตรชายและภรรยาแต่อี้หยางเฉิงก็ยังรีบรุดไปยังวังหลวงได้ในทันทีเมื่อได้รับข่าวจากคนของตน แม้เขาจะไม่ได้เตรียมการล่วงหน้า แต่ด้วยไหวพริบและความเด็ดขาด เขารวบรวมเหล่าทหารที่ภักดีต่อเขาเข้าปราบกบฏได้ภายในคืนเดียวโดยแทบจะไม่เสียเลือดเนื้อ

บทที่ 29ผ่านไปไม่กี่เดือนอาการแพ้ท้องของเจียงซีเว่ยก็ค่อย ๆ ทุเลาลง แม้ในช่วงแรกหญิงสาวจะยังไม่กล้ามองหน้าอี้หยางเฉิงอย่างเต็มตา แต่เมื่อเวลาผ่านไปนางก็เริ่มสังเกตว่าการได้อยู่ใกล้เขาไม่ได้ทำให้รู้สึกไม่สบายตัวอีกแล้วขณะที่อี้หยางเฉิงกำลังฝึกฝนเพลงดาบของตนในลานกว้างของจวน เจียงซีเว่ยก็เดินออกมาจากเรือนอย่างเงียบ ๆ หญิงสาวสวมเพียงเสื้อคลุมกันลมบาง ๆ สีชมพูอ่อน ใบหน้าก็กลับมามีเลือดฝาดและดูสดใสเหมือนเดิม มีเพียงแค่ท้องที่เริ่มโตขึ้นทุกวันเมื่ออี้หยางเฉิงหันมาเห็นก็ตั้งใจจะนำผ้ามาปิดหน้า แต่หญิงสาวก็ห้ามเอาไว้ “ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้วท่านพี่ ท่านไม่ต้องปิดหรอก” เว่ยเว่ยบอกกับสามี แต่อี้หยางเฉิงก็ยังไม่มั่นใจ“ข้ากลัวเจ้าจะได้ไข้ไปอีก” เขาเดินเข้ามาพร้อมกับมีผ้าบาง ๆ ปิดบนใบหน้า “ข้าบอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร” เว่ยเว่ยดึงผ้านั่นออกและประทับริมฝีปากไปที่ใบหน้าคมที่ยังคงมีเหงื่อน้อย ๆ “อย่า เดี๋ยวเจ้าจะเปื้อน”“ไม่เห็นเป็นอะไร แล้วข้าก็ไม่แพ้ท้องยามเมื่อเห็นหน้าท่านพี่แล้วด้วย” อี้หยางเฉิงยิ้มอย่างยินดี “แสดงว่าลูกของเราเลิกแกล้งข้าแล้วใช่หรือไม่” เว่ยเว่ยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น “ข้าก็ไม่รู้ ห