Semua Bab นางร้ายต้องได้รัก: Bab 1 - Bab 10

บทนำ เว่ยเว่ยเป็นนักอ่านนิยายตัวยง ตามซื้อนิยายขายดีทุกเรื่อง เงินเดือนที่หามาได้ก็มาบำรุงบำเรอความสุขของตัวเองด้วยการอ่านนิยาย ในระหว่างที่อ่านนิยายเรื่อง ดวงใจแม่ทัพ ก็เผลอหลับไป พอตื่นมาก็พบว่าตัวเองทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายเรื่องที่กำลังอ่านอยู่ หากเป็นคนอื่นที่ทะลุมิติมาคงจะพยามยามให้ตัวเองไม่รักพระเอก และหาหนทางหนีจากเส้นทางของเนื้อของนิยาย แต่ไม่ล่ะ เธอจะไม่ทำแบบนั้น ก็พระเอกงานดีเสียขนาดนั้น พอได้รักกับนางเอกก็รักเดียวใจเดียว ที่สำคัญนักเขียนได้บรรยายภาพอิมเมจของพระเอกเอาไว้ ดวงตาคมเข้มดุจราชสีห์ ผิวสีน้ำตาลแดงราวกับหินเหล็กชิ้นดี และประโยคสุดท้ายที่ทำให้เว่ยเว่ยสะดุดใจก็คือ เมื่อรักสตรีใดเขาจะรักนางเพียงผู้เดียวตราบสิ้นลมหายใจ มวนท้องมากแม่ นี่ล่ะคนที่เว่ยเว่ยต้องการ แล้วผู้งานดีขนาดนี้จะปล่อยไปได้อย่างไร ในเมื่อเวลานี้พระเอกกับนางเอกยังไม่ได้รักกัน แล้วนางจะจีบพระเอกก่อนไม่ได้เชียวหรือ ไม่ได้เป็นมือที่สามเสียหน่อย เมื่อเขายังโสดไม่มีผู้ใดจับจองหัวใจ แล้วนางร้ายมือใหม่อย่างเว่ยเว่ยคนนี้จะไม่มีสิทธิ์ทดลองจีบเลยหรือไร หากลองแล้วไม่สำเร็จก็ค่อยว่ากัน นางร้ายอย่างเว่ยเว่

บทที่ 3เว่ยเว่ยเดินไปทั่วทั้งตลาดและมั่นใจว่าตอนนี้นางคงทะลุมิติมาเป็นแน่ แม้จะน่าเหลือเชื่อแต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อนี่ก็คือหนึ่งในสิ่งที่นางเคยอยากให้เกิดกับชีวิต“งานลอยโคมอีกกี่วันหรือ” หญิงสาวถามสาวใช้คนสนิท ที่นางถามนั้นมีเหตุผลเพราะพระเอกของเรื่องนี้กลับมาก่อนเทศกาลลอยโคมเพียงสองวัน ทุกคนต่างบอกว่าเขานำความสุขกลับมาสู่แคว้น แต่ตอนนี้ยังคงไม่มีใครรู้เว่ยเว่ยมองเส้นทางที่น่าจะเป็นทางที่ขบวนของแม่ทัพอี้จะผ่าน แล้วก็หลุดยิ้มออกมาเมื่อมองไปที่โรงน้ำชาที่ดูจะเป็นที่นิยม “งานโคมหรือเจ้าคะ...คุณหนู คุณหนูไปไหนแล้ว” ชิงเอ๋อร์ที่กำลังคิดคำตอบให้เจ้านาย หันมาอีกทีนางก็เดินเข้าโรงน้ำชาไปแล้วจนสาวใช้อย่างนางวิ่งตามแทบไม่ทันเว่ยเว่ยขึ้นไปที่ชั้นสองและมองซ้ายขวา เมื่อเจอโต๊ะที่ถูกใจก็บอกให้ชิงเอ๋อร์ไปบอกกับเถ้าแก่ของร้านว่านางจะจองโต๊ะนี้สองวันก่อนจะถึงงานลอยโคมโต๊ะที่จองเป็นจุดที่เว่ยเว่ยรู้ว่าขบวนของแม่ทัพจะเคลื่อนเข้าสู่เมืองหลวง และเป็นจุดที่เห็นทุกอย่างชัดเจนที่สุด หากเป็นตั๋วคอนเสิร์ตก็เรียกได้ว่า VVIP มือเรียวยกชาขึ้นดื่ม การรู้เนื้อเรื่องล่วงหน้าก็ดีอย่างนี้เอง เว่ยเว่ยคิด ตอนนี้ก็ร

บทที่ 5 อี้หยางเฉิงกลับมาที่จวนของตนหลังจากเข้าไปรายงานเรื่องต่าง ๆ กับฮ่องเต้แล้วเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของเขาก้องไปทั่วโถงทางเดินของจวนแม่ทัพที่กว้างใหญ่ แต่กลับดูเงียบเหงา ร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะเหล็กสีดำที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากสนามรบเดินผ่านคนในจวนที่ออกมายืนรอต้อนรับเจ้านายของจวนเมื่อมาถึงเรือนชายหนุ่มก็เริ่มถอดเกราะหนัก ๆ ของเขาออกช้า ๆ เสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ ขณะที่เขาวางเกราะลงบนแท่นที่วาง กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกำยานช่วยปลอบประโลมความเหนื่อยล้าจากการศึกที่ยาวนาน ชายหนุ่มกำลังถอดเกราะชิ้นสุดท้ายออก ทันใดนั้นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอ่อนก็ร่วงหล่นลงออกมาจากด้านในอี้หยางเฉิงคว้าผ้าผืนนั้นเอาไว้ได้ก่อนที่มันจะหล่นไปถึงพื้น เขาชะงักมองมันด้วยสายตาครุ่นคิด คิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อผ้าไหมเนื้อดีที่ปักลวดลายดอกเหมยด้วยฝีมือประณีตผืนนี้อย่างไรก็คงไม่ใช่ของเขาแน่ ๆ “ต้องเป็นนางแน่ ๆ” อี้หยางเฉิงพึมพำเบา ๆ ใบหน้าคมเข้มฉายแววประหลาดใจ ภาพหญิงสาวที่ตกจากระเบียงโรงน้ำชาผุดขึ้นในความคิดอีกครั้ง มือแกร่งพลิกผ้าเช็ดหน้าดูอีกครั้ง ก่อนจะสังเกตเห็นตัวอักษรเล็ก ๆ ปักอยู่มุมหนึ่ง "เว่ย" “เว่ยอย่างนั้นหรือ แต่นาง

บทที่ 7“ทำไมวันนี้คุณหนูสีหน้าไม่ดีเลยเจ้าคะ” ชิงเอ๋อร์อดสงสัยไม่ได้ตั้งแต่คุณหนูของนางกลับมาจากงานเลี้ยง แทนที่จะดูมีความสุขแต่นี่ข้ามวันมาแล้วก็ยังดูเหมือนในใจมีอะไรบางอย่าง“ไม่มีอะไรหรอก...” แม้จะโกหกสาวใช้ของตนเองได้ แต่เว่ยเว่ยรู้ว่านางโกหกตัวเองไม่ได้ นี่คงไม่ใช่ว่านางมีนิสัยของตัวร้ายไปแล้วกระมัง ถึงได้เอาแต่คิดอิจฉานางเอกที่พระเอกใส่ในนางมากกว่า คิดแล้วก็ถอนหายใจเพราะไม่อยากจะแย่งชิงแต่เพราะนางชอบพระเอกของเรื่องนี้มากจริง ๆ ตั้งแต่เห็นรูปเขาในแจ้งเตือนนิยายใหม่ของนักเขียนคนโปรด หญิงสาวก็รู้สึกใจเต้นแปลก ๆ แม้ว่าจะเป็นเพียงลายเส้นของรูปวาดมิใช่รูปถ่าย แต่กลับรู้สึกราวกับดวงตานั้นจ้องมองนาง “หรือดวงตาคู่นั้นจะไม่มีไว้จ้องมองข้า” เว่ยเว่ยบ่นออกมาพลางคิดถึงสายตาของแม่ทัพอี้ที่มีให้กับนางเอกของเรื่องอย่างหยางมี่ ในใจก็คิดวนเวียนว่านางอุตส่าห์ได้ทะลุมิติมาแล้วแท้ ๆ ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องให้นางมาเกิดใหม่ที่นี่นี่นาแต่นิยายแต่ละเรื่องที่มีการเกิดใหม่ล้วนมีสาเหตุ จะบอกว่าให้นางมาเกิดใหม่เพื่อแค่ให้บิดามารดาคอยเอาอกเอาใจหรืออย่างไร เพราะดูเหมือนเรื่องนั้นจะเป็

บทที่ 9เว่ยเว่ยตัดสินใจไปเดินซื้อของเล่นในตลาดตามแบบฉบับคุณหนูบ้านร่ำรวย หญิงสาวเลยใช้เวลาเดินดูของไปเรื่อย ๆ เปื่อย ๆ เมื่อคิดอะไรไม่ออกในโลกเก่าตอนนั้น เว่ยเว่ยอยากจะมีเงินในกระเป๋ามาก ๆ จะได้ซื้อของแก้เครียด และทำให้หัวของนางปลอดโปร่งมากกว่าเดิม ตอนนี้สิ่งเหล่านั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่ความคิดแล้ว“เอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันที่เพิ่งดูไปก่อนหน้าด้วย” ชิงเอ๋อร์รับคำของคุณหนูของตนและเร่งบอกกับเถ้าแก่ของร้าน นี่เป็นร้านที่สี่แล้วที่หญิงสาวเดินเข้าไปเลือกซื้อสิ่งของราวกับต้องการระบายอารมณ์อะไรสักอย่าง"คุณหนูเจ้าคะ…" ชิงเอ๋อร์สาวใช้ที่เดินตามมาติด ๆ เอ่ยเรียกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล จู่ ๆ วันนี้คุณหนูของนางก็บอกว่าอยากออกมาเดินเล่นที่ตลาด หลังจากนางเก็บตัวอยู่หลายวัน ตอนแรกชิงเอ๋อร์รู้สึกสบายใจที่คุณหนูเลิกเก็บตัว แต่หลังจากเห็นคุณหนูของตนแวะซื้อทุกอย่างอย่างไม่บันยะบันยังตั้งแต่ร้านแรกจนถึงร้านที่สี่ ชิงเอ๋อร์ก็เริ่มกลับมากังวลอีกครั้ง เว่ยเว่ยที่กำลังเอื้อมมือออกไปหยิบพัดที่หุ้มด้วยแพรไหมชั้นดีที่วาดลวดลายดอกเหมยอย่างงดงามขึ้นจากแผงร้านตรงหน้า หันกลับมามองสาวใช้ของตน ค