Semua Bab ภรรยามิหวนคืน: Bab 101 - Bab 110

“นี่เจ้าตำหนิแม่...”เหล่ยฮูหยิน เบือนหน้าไปจากบุตรชาย ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับหัวตา“ฟู่หลง ฟู่อิง วันนี้น้าเตรียมของโปรด ไว้ให้พวกเจ้าด้วยนะ”เผยอันหลิง เดินเข้าหาสองพี่น้อง ก่อนจะโน้มกายลง ใช้สองมือประคองแก้มชาลาเปาของเหล่ยฟู่อิง ซึ่งนั้นทำให้ทุกคนยิ่งเอ็นดู ในความใส่ใจที่หญิงสาวมีต่อลูกเลี้ยง ที่พ่วงอีกฐานะคือหลานโดยสายเลือดทว่าสองพี่น้องกลับขำขันอยู่ในใจ กับความจอมปลอมของน้าสาว ได้ส่งผ่านทางแววตา และรอยยิ้มเยาะหยัน ที่ยากจะปิดบังของคู่แฝด ในจวนนี้มีใครไม่รู้บ้าง ว่าตลอดเจ็ดปีของพวกเขาและมารดา มีของกินดีที่สุดแค่หมั่นโถวไร้รสชาติ จะมามีสิ่งใดเรียกว่าของโปรดได้“ท่านน้า...มิกลับจวนเผยหรือเจ้าคะ”เหล่ยฟู่อิง เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มกว้าง ดวงตาที่เปล่งประกายไร้เดียงสา ทำให้ใบหน้าแย้มยิ้มของเผยอันหลิง เปลี่ยนไปในทันที ก่อนที่หญิงสาวจะคลี่ยิ้มจางๆ อีกครั้ง แล้วขยับยืดกายขึ้นตรง“น้าว่าพวกเจ้า ไปเล่นกับพี่น้องคนอื่นก่อนเถิด เดี๋ยวน้าเตรียมของว่างเสร็จ ค่อยมากินร่วมกันนะ”แม้น้ำเสียงจะยังคงความอ่อนละมุน ทว่ามือบางที่ประสายกันอยู่ภายใต้แขนเสื้อ มันบีบกันแน่นด้วยความโกรธ เด็กปากมิสิ้นกลิ่นน้ำนม

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มรับคำ แม้ว่าในใจของนาง จะสวนทางกับคำพูดอย่างสิ้นเชิง ใครมันจะไปนั่งรอความตายอยู่เล่า รถม้าชะลอช้าลง ก่อนจะหยุดนิ่ง ขุยกวงรีบวิ่งจากรถม้าอีกคัน พร้อมสิ่งของสำหรับให้ผู้เป็นนายได้ใช้สอย โดยมีปี้เหลียนก้าวตามมา พร้อมตะกร้าอาหาร ทุกคนล้วนช่วยกันจัดเตรียมที่นั่ง สำหรับเจ้านายกันอย่างเร่งรีบ จนเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นลง จึงได้พากันแยกย้ายนั่งพัก ทว่าก็หาได้ลดการคุ้มกันแม้แต่น้อย ซึ่งนี่ทำให้กลุ่มคนที่ติดตามมา เริ่มหาช่องทางเข้าหากู้อ๋อง และนายหญิงโหรวอิง “นำตัวเขาและนาง ไปส่งให้แก่นายท่าน ส่วนที่เหลือกำจัดทิ้งเสียให้หมด” ผู้นำกลุ่มไล่ล่า ออกคำสั่งเสียงเข้ม แผนการได้เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย แต่เป้าหมายนั้นยังคงเดิม นั่นคือสองชีวิต ต้องมีลมหายใจไปจนถึงมือท่านผู้นำเท่านั้น ฟิ้ว! เคร้ง! ขุยกวงตวัดดาบ สกัดลูกธนูเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่จะถึงตัวของผู้เป็นนาย และนั้นเองทำให้ทุกคน เข้าโอบล้อมร่างของนายทั้งสองเอาไว้ตรงกลาง ซึ่งในชั่วพริบตาเดียว กลุ่มที่ใช้หน้ากากปกปิดใบหน้า ได้ปรากฏตัวขึ้นล้อมคณะของกู้อ๋องเอาไว้ จนยากนักที่จะห

“ท่านอ๋อง!” หญิงสาวเรียกชายหนุ่มเสียงหลง “กลัวข้าอยู่เหนือท่านอย่างนั้นรึ! จึงได้ยัดเยียดข้าเป็นสายเลือดต่ำๆ เยี่ยงนี้” “ต่ำรึ!” ชายสวมหน้ากาก พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประหนึ่งคนละเมอ จะกี่ล้านความร้ายกาจ ยังไม่เท่ากับสายเลือด ที่ถูกดูหมิ่นว่าชั้นต่ำเยี่ยงนี้เลย “ท่านบ้าตามพวกมันไปแล้วรึ! คิดได้อย่างไร ว่าข้าคือลูกของท่านราชครูเผย ข้าคือองค์ชายรองกู้หย่งฉี สายเลือดที่สูงส่ง โอรสมังกรโดยแท้” “ก่อนที่เจ้าจะมั่นใจสิ่งใด ไยมิลองถามพ่อแม่แท้จริงดูก่อนเล่า ว่าจริงๆ แล้วเป็นอย่างที่เจ้าคิด หรือความจริงมันสวนทางกัน” “หุบปาก! เจ้าคิดว่าการยั่วยุแค่นี้ จะทำให้ข้าลืมจุดประสงค์ ที่พาพวกเจ้ามารึ! องค์ชายรอง มีสติหน่อยพ่ะย่ะค่ะ อย่าได้ปล่อยให้พวกมันปั่นหัวได้” เมื่อได้ยินคำพูดของชายสวมหน้ากาก องค์ชายรองเริ่มสงบสติอารมณ์ลงได้บ้าง เขาพลาดอีกแล้วอย่างนั้นรึ! หากไม่เพราะคำพูดของผู้เป็นอา เขาคงไม่รีบร้อนเผยตัวตนออกมาเช่นนี้ “ในเมื่อท่านอารู้แล้ว ว่าข้ากำลังคิดทำสิ่งใด เช่นนั้นข้ามิอ้อมค้อมเลยแล้วกัน ส่งตราแผ่นดินให้แก่ข้าเสีย แล้วนาง!”

“เจี๋ย คือใคร...อนุชาร่วมบิดามารดา เจ้าคิดว่าเขาจะแตกต่างจากข้าสักเท่าใดกันเชียว”เผยหลี่ เพิ่งรู้ว่าพี่น้องคู่นี้ สร้างละครฉากใหญ่ ล่อลวงเขามานานนับสิบปี พวกเขาทนได้อย่างไร ไยมิกำจัดเขาไปเสียแต่แรก จะรอเวลาให้ล่วงเลยมาถึงขนาดนี้ทำไมกัน“ทำไม...อึก พรู๊ด!”คำถามที่คาใจ ต้องชะงัก...เพราะเลือดที่คลั่งในกาย พุ่งขึ้นสู่ลำคอ จนต้องพ่นมันออกมาอย่างมิอาจข่มกลั้นอยู่“หากข้าลงมือตั้งแต่แรก ข้าจะเก็บกวาดแผ่นดินให้สะอาดได้อย่างไรกัน อีกอย่างเวลานั้นลูกข้ายังไม่โตพออีกด้วย”เผยหลี่หลับตาสูดลมหายใจลึกๆ ทว่าความเจ็บร้าวพลันแผ่ซ่านไปทั้งกาย มันคือการซุ่มดูเหยื่อ ที่ใจเย็นเกินไปแล้ว ฮ่องเต้รู้ทั้งรู้ว่าเขาคือเบื้องหลัง แต่นิ่งเฉยเพื่อรอดูผู้สมรู้ร่วมคิด ช่างมีความอดทนยิ่งนัก!เผยอิงเถา ค่อยๆ ดันตัวออกจากอ้อมแขนของกู้อ๋อง หญิงสาวเดินไปหยุดอยู่เบื้องหน้าของบิดา ก่อนจะย่อกายลงนั่ง แล้วโน้มใบหน้าไปใกล้ผู้เป็นพ่อ“ท่านตายสบายไป ท่านราชครู ต่างจากที่ท่านทำกับมารดาของข้าหลายเท่านัก ไม่ต้องห่วง...ลูกเมียทั้งหลายของท่าน จะติดตามไปรับใช้ท่านอยู่ในนรก...”“เจ้า!”ชายชราฝืนกลืนเลือดคำใหญ่ลงคอ ด้วยไม่อยากให้บุตร

“แต่เขาดูเหมือน...มิใช่คนเดิมเลยนะเจ้าคะ” “จะเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนไป อย่างไรเสียผลลัพธ์ก็คงเดิม และถ้าเจ้าอยากเพิ่มผู้ลงมือ ก็แค่ทำให้พี่สาวของเจ้า คิดว่าสกุลเหล่ยแตะต้องลูกของนาง ข้ารับรองเลยว่า...สกุลเหล่ย อาจหลงเหลือเพียงชื่อเท่านั้น” “อื้อ...เรื่องนั้นเรามิต้องลงมือ เพราะดูเหมือนแม่สามีของข้า กำลังวางแผนอยู่แล้ว อ๊ะ...อื้อ...” เรียวปากอิ่มถูกบดจูบอย่างหิวกระหาย ก่อนที่ร่างระหง ถูกดันจนชิดกับกำแพงด้านหลัง สองร่างต่างแลกลิ้น เกี่ยวกวัดกันอย่างดูดดื่ม ปนไปด้วยเสียงลมหายใจหอบถี่ จากอารมณ์ที่กำลังระอุร้อน มือหยาบกร้าน เลื่อนลงไปดึงชายกระโปรง ของหญิงสาวขึ้นมาเหนือเอว ก่อนจะดึงรั้งกางเกงตัวบางของนางลง ทุกการกระทำนั้นแม้จะดูรีบร้อน ทว่ามันกลับช่ำชอง เหมือนเรื่องเช่นนี้ เกิดขึ้นอยู่เป็นนิจ เสียงครางเบาๆ ไม่ได้ทำให้คนที่ยืนอยู่ อีกด้านของกำแพง รู้สึกขุ่นเคือง หรือแปลกใจแม้แต่น้อย เพราะทุกอย่างย่อมมีมูลความจริง มันถึงเป็นข่าวลือออกมาได้ ร่างสูงปล่อยให้ชายหญิง ที่จงใจทำให้เขาเป็นเพียงลาโง่ เริงรักกันต่อไปในความมืด แม่ทัพหนุ่มก้าวออกจากตรงน