Semua Bab ภรรยามิหวนคืน: Bab 91 - Bab 100

ฉึก! ปลายกระบี่ ที่ทะลุผ่านผนังรถม้า สะท้อนแสงจากตะเกียง มันช่างวาววับยิ่งนัก เผยอิงเถา สูดลมหายใจลึกๆ และเป่าลมออกมาจากปากถี่ๆ ก่อนจะเปิดม่านหน้าต่างออก ยื่นหน้าไม้ออกไป กดไกถี่รัว แล้วพลิกกายหลบ ไม่ให้อยู่เป็นเป้านิ่งหญิงสาวคว้ากระบอกใส่ลูกดอก ก่อนจะพุ่งออกไปจากรถม้า เสียงการต่อสู้ที่ดุเดือด คงยากนักจะสิ้นสุด ถ้าเป้าหมายไม่ปรากฏตัว และมันคือตัวของนางเอง...“เผยตง! เจ้าคนขี้ขลาด ออกมา!”การปรากฏตัวของหญิงสาว ทำให้บุรุษที่ยืนเคียงกัน แสดงออกทางสีหน้าแตกต่างกันยิ่งนัก หนึ่งยิ้มสาแก่ใจ อีกหนึ่งห่วงใยจนแทบเก็บอาการนั้นเอาไว้ไม่อยู่ ยังดีที่ความมืด บดบังมันเอาไว้ หาไม่แล้วคนข้างกายคงเห็นมันทั้งหมดปี้เหลียนเคลื่อนกายไปอยู่เคียงนาย หญิงสาวไม่คิดเอ่ยถามสิ่งใด จากผู้เป็นนายให้มากความ เพราะไม่ว่าอย่างไร นายหญิงย่อมต้องไต่ตรองมาแล้วทั้งสิ้นสองนายบ่าวหันหลังชนกัน ขยับช้าๆ เป็นวงกลมมิยอมเป็นเป้านิ่ง คนของพวกนางมีจำนวนที่น้อยกว่า หากยังยื้อต่อไปย่อมหมดแรงได้ เมื่ออยากเจอนาง...นางก็จะให้ได้เจอ!แปะ! แปะ! เสียงตบมือเป็นจังหวะเนิบช้า ดังขึ้นห่างจากการต่อสู้ไม่มากนัก ก่อนที่ร่างสูงของชายหนุ่มสองคน

“ไม่นะ...พี่ใหญ่ ได้โปรดเมตตาข้าสักครั้ง” “ยโสให้พอเผยตง ทะนงให้ได้ อย่างที่ปากเจ้าพ่นออกมาตลอด คนจริงแม้ต้องตายเป็นผี ก็ไม่ก้มหัวให้ศัตรู ส่วนความเมตตาเจ้ายังกล้าเรียกหาจากข้าอีกหรือ ช่างต่ำช้านัก!” คำนี้มันเคยออกมาจากปากของนาง ในตอนที่ร้องขอความเห็นใจ ครั้งที่ออกเรือนแล้วตกที่นั่งลำบาก แม้สักเสี้ยวสายเลือดของนาง ก็มิเคยหยิบยื่นมาให้ แล้วไยยังจะกล้ามาร้องขอจากนางอีกเล่า... ภาพเจ้าของร่าง พาร่างกลมโตแบกหน้ากลับบ้าน ร้องขอเมตตาจากครอบครัว มันฉายชัดอยู่ในหัวของนาง น้ำตาของเผยอิงเถา สำหรับสกุลเผยเป็นแค่เศษผง เช่นนั้นน้ำตาของคนเหล่านั้น จะมีค่าอันใดให้นางหยิบยื่นน้ำใจให้ “ข้าสำนึกผิดแล้ว พี่ใหญ่ ข้าขอโทษ” เผยอิงเถา ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง ความเย็นชาของนางในสายตาผู้อื่น จะเป็นเช่นไรนางไม่คิดจะใส่ใจ ใช่ว่านางไม่ให้โอกาสแก้ไข แต่ไม่เลือกที่จะรักษามันไว้เอง นางไม่ชื่นชอบตีงูให้หลังหัก แต่ต้องปิดจบเพื่อมิให้ งูตัวนั้นย้อนมาแว้งกัดในภายหลัง ปี้เหลียนเดินตามผู้เป็นนาย โดยปล่อยให้ท่านไป๋ อยู่คุ้มกันคุณชายใหญ่ ซึ่งยากจะบอกได้ว่าจะมีอสรพิษตัวใด

“เวลาทำผู้อื่น ฮูหยินเคยคิดบ้างไหม...ว่าผู้ถูกกระทำ จะรู้สึกเช่นไร ไยพอตัวเองโดนบ้าง จึงแบกรับมันเอาไว้ไม่ได้เล่าขอรับ” ชายหนุ่มไม่คิดที่จะถอยหนี แต่กลับย้อนถามอีกฝ่าย ด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเดิม “เจ้าหมายความว่าอย่างไร ต้วนเสิ่น” ท่านราชครูเผย เอ่ยถามชายหนุ่ม ซึ่งเขาเองมิค่อยได้สนิทเท่าใดนัก อีกทั้งยามได้พบเจอ ก็น้อยครั้งที่จะได้พูดคุยกัน “ท่านราชครู คิดว่าอย่างเล่าขอรับ” บุรุษต่างวัยสบตากันนิ่ง อ๊ะ! และเป็นฝ่ายของชายชรา ที่ผงะถอยเล็กน้อย เมื่อมองชายหนุ่มได้ถนัดตา เหมือนยิ่งนัก...เหมือนกับอดีตภรรยาของเขา ที่ตายไปแล้ว... “เจ้าเป็นอะไรกับนาง” “หึๆ คำถามของท่านราชครู ยังไม่ตรงประเด็นเท่าใดนัก ท่านควรถามข้าว่า...ไยเจ้ายังมีชีวิตอยู่อีก! แบบนี้จะตอบง่ายกว่านะขอรับ” “ท่านพี่! ที่เขาพูดหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ หรือท่านพี่มีสตรีอื่นนอกจวนกัน” ด้วยมัวแต่เสียใจ จนหูอื้อตาลาย เผยฮูหยิน จึงตีความหมาย ในคำพูดของสามี และชายหนุ่มไปเสียไกล “ฮ่าๆ ช่างคิดได้ตื้นเขินนัก ทั้งชีวิตนอกจากเรื่องสามีภรรยา และการช่วงชิงข

สายวันเดียวกัน วังหลวง ณ ตำหนักหลี่เต๋อเฟย พระนางหลี่เต๋อเฟย เดินกลับไปกลับมา ราวหนูติดจั่น เรื่องที่เพิ่งได้รู้มา ทำให้พระนาง มิอาจนิ่งนอนใจได้ “องค์ชายรองมาแล้วหรือยัง” “เสด็จแม่...หย่งฉี ถวายพระพรเสด็จแม่” องค์ชายรอง ก้าวเข้ามาหยุดยืนต่อหน้าพระมารดา ใบหน้าแย้มยิ้มของเขา ดูไร้ความตื่นตระหนกกับเรื่อง ที่กำลังเกิดขึ้น “หย่งฉี เจ้ายังจะมาทำหน้าระรื่นอยู่อีก พวกเจ้าออกไปก่อน” พระนางเต๋อเฟย หันไปสั่งขันทีและนางกำนัล ให้ออกจากห้องไปเสีย นางไม่วางใจใครทั้งนั้น มิเว้นแม้แต่นางกำนัลคนสนิท เรื่องนี้สำคัญต่อชะตาชีวิตของนางและลูก รวมถึงสกุลหลี่ “เจ้ารู้เรื่องบุตรชายของท่านราชครูรึยัง” “พ่ะย่ะค่ะ” “เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลัง หาไม่แล้วเขาต้องรีบเข้าวัง เพื่อทูลต่อฝ่าบาทแล้ว แต่เขายังคงเลือกที่จะปิดข่าว แม่เกรงว่ามันจะเกี่ยวพันกับ...” “เสด็จแม่คงหมายถึง เกี่ยวพันกับเสด็จอากู้เจี๋ย ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ทรงวางพระทัยได้เลย จะข้องเกี่ยวกับผู้ใดบ้าง มันก็ไม่สำคัญแล้วในตอนนี้” องค์ชายรอง ประคองผู้เป็นแม่ให้ไปนั่นพัก

ยามบ่าย วังหลวง ณ ตำหนักใหญ่ ฮองเฮารีบก้าวตรงไปยังห้องบรรทม ด้วยอาการร้อนใจ เมื่ออยู่ๆ ฮ่องเต้ก็ทรงพระประชวร ทั้งที่เมื่อช่วงเที่ยง นางยังมาร่วมมื้ออาหาร และนางก็เห็นว่ายังทรงแข็งแรงดี “หมอหลวง ฝ่าบาททรงเป็นอย่างไรบ้าง” “ทูลฮองเฮา ตอนนี้ฝ่าบาททรงไร้สติรับรู้ กระหม่อมคิดว่าคงมาจากทรงงานหนัก” “เจ้าแน่ใจเช่นนั้นรึ!” “เอ่อ...พ่ะย่ะค่ะ” “พวกเจ้าออกไปก่อน เว้นหมอหลวงจางให้อยู่ก่อน” “พ่ะย่ะค่ะ/เพคะ” ขันทีและเหล่านางกำนัล ล้วนพากันรีบเร่งออกจากห้องบรรทม ตามรับสั่งของมารดาแผ่นดิน “เอาล่ะ! ว่ามาให้หมด” ฮองเฮาเดินไปนั่งขอบเตียง ก่อนจะคว้ามือหนาของพระสวามี ขึ้นมาแนบแก้มด้วยความรักใคร่ “กระหม่อมคิดว่าฝ่าบาท อาจถูกวางยาพิษพ่ะย่ะค่ะ” “จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อทุกครั้งก่อนเสวย จะมีการตรวจอย่างเข้มงวด ส่วนข้าเองก็กินพร้อมกัน ไยยังมิเป็นอันใดเลย” “เพราะแบบนี้อย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมถึงได้ไม่พูดออกไปเมื่อครู่” “ทันการณ์หรือไม่” “ทูลฮองเฮา กระหม่อมเกรงว่าจะยากยิ่งพ่