Semua Bab ภรรยามิหวนคืน: Bab 81 - Bab 90

จวนสกุลเผย หลังกลับจากวังหลวง ท่านราชครูเผย รีบเร่งกลับเข้าห้องหนังสือ เพื่อสงบใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาไม่เคยจนตรอกเท่าครั้งนี้มาก่อน ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากคนสกุลเหวิน หาไม่แล้วบุตรสาวโง่เง้าของเขา จะเอาความคิดใด มาสร้างเรื่องราวเสียใหญ่โต “เจ้าคิดว่าเหนือข้าได้หรือเหวินโหรว ข้าเคยทำให้เจ้าพบจุดจบเช่นไร ลูกของเจ้าก็เช่นกัน” ราชครูเผย พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน เขาไม่สนใจว่าวิญญาณของอดีตภรรยา จะได้ยินมันหรือไม่ ขอแค่เขาได้ระบายมันออกมาเท่านั้น ก็นับว่าผ่อนคลาย ความคลั่งแค้นในใจไปไม่น้อยเลย “ท่านพี่!” เผยฮูหยินรีบก้าวตามสามี เข้าไปภายในห้องหนังสือ ใจของนางในตอนนี้ ร้อนราวกองไฟนับสิบสุมรวมกัน นางจะเอาหน้าที่ไหน ไปพบปะญาติและสหาย บุตรสาวเพียงคนเดียว ต้องแต่งกับพี่เขย ถึงจะได้เป็นเมียเอกแต่การหย่าขาดของลูกเลี้ยง มันชี้ชัดว่าต้นเหตุมาจากบุตรสาวของนาง ที่บีบคั้นให้เผยอิงเถา พาลูกแฝดก้าวออกจากสกุลเหล่ย เพื่อหลีกทางให้กับความรัก ของน้องสาวและสามี ให้ได้อยู่อย่างสมใจ และออกหน้าออกตา ผู้คนทั่วทั้งเมืองหลวง ล้วนต้องมองนางกับ

“ท่านแม่เชื่อข้าเถอะ ว่างานแต่งจะยังคงเกิดขึ้น ในอีกหกวันข้างหน้า ปีนี้ฮ่องเต้ประชวรบ่อยครั้ง การแต่งตั้งองค์รัชทายาท ย่อมต้องมีโดยไว เหล่ยฟู่เฉา ยากจะหลบเลี่ยง หากเขาต้องการเข้าหาสกุลเผย” “หึๆ นี่คือสิ่งที่พ่อภูมิใจในตัวเจ้า มองหมากในกระดานขาดทุกอย่าง ครั้งก่อนที่เขาแต่งกับเผยอิงเถา เขาไม่อาจเข้าหาเราได้อย่างที่คิด ทั้งที่คืนนั้นเขารู้ดีแก่ใจ ว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้น แต่กลับจำยอมอย่างไม่คิดปฏิเสธ ลูกนกที่ยังสยายปีกได้น้อยนิด คิดที่จะเทียบอินทรีที่ผ่านลมหนาวมาเช่นข้า ไม่เจียมตนเสียจริง” “ท่านพี่หมายความว่า...เหล่ยฟู่เฉา รู้อยู่แล้วว่าเผยอิงเถา ไม่ได้ปีนขึ้นเตียงเขาเอง แต่ถูกจัดฉากให้เป็นเช่นนั้น แล้วการที่เขาต้องไปชายแดนกะทันหัน ก็เพราะ...” “ใช่! เพราะข้าทำให้มันเป็นเช่นนั้น เจ้าคิดว่าข้าแค่อยากให้ลูกเราเข้าสู่ราชวงศ์เท่านั้นหรือ ข้าแค่ไม่อยากติดปีกให้อิงเถา ความโง่และหยิ่งผยองของนาง อาจทำให้หัวหลุดจากบ่าได้ในสักวัน แต่เจ้าลืมไปแล้วหรือ ถ้านางเข้าวังหลวงเมื่อไหร่ สกุลเหวินย่อมมีหนทาง เปลี่ยนนางให้เป็นอีกคนได้อย่างง่ายดาย และนั้นคือหายนะของเรา ข้าจึงเลือกให้นาง ต

“ผมของท่านลุง แม้จะคล้ายของคนแก่ ทว่ามันกลับสวยและนุ่มลื่นยิ่งนักเจ้าค่ะ ฟู่อิงอยากมีผมที่นุ่มลื่นแบบนี้บ้าง” “ลุงจะให้คนส่งเครื่องบำรุงผม ที่เหมาะกับเจ้าส่งไปให้ที่ร้านดีไหม...” “ท่านลุงรู้จักบ้านข้าด้วยหรือเจ้าคะ” “หึๆ เจ้าเป็นถึงเจ้าของร้านขนมชื่อดัง ผู้คนทั้งเมืองต่างรู้จัก” “เช่นนั้นข้าจะไถ่โทษ ด้วยการมอบขนมสูตรพิเศษของท่านแม่ให้นะเจ้าคะ ที่สำคัญยังไม่มีวางขายเลยเจ้าค่ะ” เด็กน้อยโน้มกายเข้ากระซิบ ในตอนท้ายของการสนทนา ก่อนจะขยับออกมายืนตัวตรง พร้อมรอยยิ้มแต้ ทำให้บุรุษผู้ไม่เคยแย้มยิ้ม คลี่ยิ้มออกอย่างเอ็นดู และนั้นทำให้ขุยกวง ถึงกับมีอาการอ้าปากค้าง ดวงตาจับจ้องที่ผู้เป็นนาย อย่างมิอยากเชื่อต่อสายตา ว่ากู้อ๋องผู้เย็นชาราวน้ำแข็งพันปี จะยิ้มกับเด็กที่ไม่เคยชิดใกล้ “เผยอิงเถา คารวะกู้อ๋อง” ดวงตาสีสนิม เหลือบขึ้นมองหญิงสาว ที่เขาจงใจให้เป็นความบังเอิญในการพบกัน ด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะแปรเปลี่ยนกลับมาเย็นชาดังเดิม “คุณหนูเผย”อ๋องหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทว่ามือเรียวยาว ยังคงจับมือกลมป้อม ของเหล่ยฟู่อิ

“คนที่ต้องขอโทษมิใช่เจ้าหรอกหรือ เพราะนับตั้งแต่พบหน้า มีเพียงเจ้าที่ใช้วาจาต่ำช้าต่อนาง หรือข้าหูฝาดไป กับคำว่าหย่าสามีมิทันถึงสองเดือน ก็ออกมาเที่ยวเล่น กับชายอื่นเสียแล้ว คำพูดนี้เจ้าแน่ใจหรือ ว่าไม่ได้หมายถึงข้า ในเมื่อชายอื่นที่เจ้าพูดถึง ก็มีเพียงข้าที่ยืนอยู่ข้างนาง ข้ากับนางจะพบกันกี่ครั้ง ก็มิได้เกี่ยวอันใดกับเจ้าหรือใครๆ ในเมื่อข้าและนาง หาได้ทำเรื่องใดผิดต่อศีลธรรม และในภายหน้าข้ากับนาง จะเป็นอันใดต่อกัน ข้าก็คงไม่ต้องไปรายงานเจ้า รึ! เจ้าคิดว่าตนเอง เป็นมารดาข้า!” ตึก! รีบโขกหัวกับพื้น และหมอบกราบตัวสั่นเทา ด้วยไม่คิดว่ากู้อ๋องผู้ไม่เคยสนใจสตรีใดมาก่อน จะกล้าออกหน้าแทนเผยอิงเถา ทั้งเอานางไปเทียบไทเฮา ต่อให้มีร้อยหัวก็ไม่พอให้ตัด “ท่านอ๋อง ข้าน้อยมิเคยคิดเยี่ยงนั้นเลยนะเจ้าคะ ไยต้องปรักปรำข้าน้อยให้เป็นผู้ผิดด้วยเจ้าคะ” “สามหาว! มิว่าวาจาหรือการกระทำของเจ้า ล้วนส่อเสียดนายข้าทั้งสิ้น” ขุยกวง กำด้ามอาวุธข้างกายแน่น จนเส้นเลือดปูดโปน เขาอยู่ข้างกายผู้เป็นนาย มาตั้งแต่เล็กจนโต ในฐานะองครักษ์และสหายร่วมศึกษา ไม่เคยมีใครอาจหาญ หมิ่นนายเขาเช่นน

“ไยเขามิฉลาดเยี่ยงบิดา และน้องสาวนะ”เผยอิงเถา พูดด้วยความรู้สึกละเหี่ยใจ นางไม่คิดเดาให้เสียเวลา เกี่ยวกับแขกที่กำลังเฝ้ามองนางอยู่ คงต้องกำจัดหมากตัวแรก ให้พ้นกระดานเสียแล้ว นางต้องการเพียงความสงบ แต่เมื่อพวกเขามองว่านางคือเสี้ยนหนาม ก็คงต้องทำตัวให้สม กับคำนิยามนั้นสักหน่อย“สั่งสอนหรือ...”“กำจัดเสีย ใจดีไปก็ไม่เกิดผล โอกาสสำหรับเขา ข้าให้มามากพอแล้วเจ้าค่ะ”“ขอรับ”ไป๋อวิ๋นรับคำ ก่อนจะส่งสัญญาณให้คนข้างๆ เปลี่ยนเส้นทางของรถม้า ไปยังทุ่งดอกไม้ป่า ริมทะเลสาบตะวันออก แน่นอนว่าการรับมือศัตรูในพื้นที่คับแคบ ย่อมเสียเปรียบมากกว่า ทุ่งดอกไม้จึงเหมาะสมที่สุด กับการปิดจบหมากตัวนี้เสียเงาร่างในความมืดมากกว่าสิบชีวิต พุ่งติดตามรถม้าไปอย่างกระชั้นชิด แน่นอนว่าคนในขบวนรถม้า รู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขาแล้ว พวกเขาจำต้องเร่งลงมือ มิอาจปล่อยเป้าหมายให้หลุดมือไปได้ฟิ้ว! เพียงแค่รถม้าเคลื่อนสู่ทุ่งดอกไม้ กลุ่มคนที่ไล่ติดตามมาทัน ได้เหนี่ยวคันธนูปล่อยลูกศรออกไป ประหนึ่งห่าฝน เคร้ง! ไป๋อวิ๋น พร้อมเหล่าผู้คุ้มกัน ต่างตวัดดาบในมือเข้าต้านทาน รถม้าถูกทำให้หยุดลงอย่างกะทันหันม้าลากที่ใช้ถูกฝึกมาเป็นอย่าง