Semua Bab ภรรยามิหวนคืน: Bab 41 - Bab 50

“ก็ดีนะเจ้าคะ”ชูเหมยฮวา มิใช่สาวแรกแย้ม ที่จะไม่เข้าใจความนัย ที่พี่ชายคิดจะสื่อ คำถามนี่เพียงแค่เกริ่นนำ คำต่อไปคงเข้าเรื่อง และต้องตามมาด้วย การเสนอให้นางกับอวี่ฟ่าน ปลงใจกันอย่างแน่นอน“พี่เองก็คิดว่าเขาใช้ได้ทีเดียว แต่อย่างว่า...คนเราต้องดูกันนานๆ เอ่อ...ช่วงเจ้าไร้สติ เขาก็ดูแลเจ้ามิห่าง พี่คิดว่าหากเขายกย่องเจ้า อย่างออกหน้าออกตา พี่...”“ให้เขาสู่ขอก่อนเถิดเจ้าค่ะ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน ดีไหมเจ้าคะ”หญิงสาวยกสุราขึ้นจิบ เป็นอย่างที่คิด พี่ชายกำลังคิดหาหลักพักพิงให้แก่นาง หากถามว่านาง อยากจะกลับไปต้าเหลียงหรือไม่ ย่อมต้องคิดเช่นนั้นแต่ถ้านางกลับไป แล้วคนที่ นั่งอยู่ข้างกายนาง ในตอนนี้เล่า จะทิ้งเขาให้ต่อสู้ เพียงลำพังอีกแล้วหรือ ชูจ้านกง ต้องเผชิญความเจ็บปวดมาเพียงลำพังนานปี พอได้อยู่กับน้องสาว และกลับมาสดใสอีกครั้ง นางกลับจะเห็นแก่ตัว ทิ้งเขาไปได้อย่างไรกัน“ถ้าเขามาสู่ขอ เจ้าจะแต่งจริงใช่ไหม”“พี่รอง ไม่อยากให้ข้า อยู่ด้วยแล้วหรือ”“น้องรัก พี่เป็นเพียงซากไม้ที่รอวันผุพัง แต่เจ้าคือหัวใจของพี่ทั้งสอง สิ่งใดที่สามารถปกป้องเจ้าได้ พี่ย่อมยินดี สตรีเราต่อให้เก่งกาจเพียงใด ก็ไม่อ

“เหยาฟง! เจ้าคนไร้น้ำยา ตัวเจ้าเองดีมากนักหรือ อายุจนปูนนี้แล้ว เจ้ายังมิอาจมีโอรสสืบสายเลือด เมียรักก็เป็นบ้า ตรงไหนที่เจ้าสู้ลูกข้าได้กัน!”“พระนาง ทรงปรักปรำหม่อมฉัน มากไปหรือไม่เพคะ”เสียงหวานจากเบื้องหลัง ทำให้ทุกสายหันไปจับจ้อง สตรีในชุดสีทอง เฉกเช่นเดียวกับฮ่องเต้ ก้าวเข้ามาหยุดอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ใบหน้าที่คงความอ่อนเยาว์ เยี่ยงสตรีแรกแย้ม ของฮองเฮา ทำให้เหลาขุนนาง และครอบครัว ต่างชื่นชมในความงาม มิเสื่อมคลายของพระนาง“เจ้า!”“หม่อมฉันขออภัยเพคะฝ่าบาท ที่มาถึงช้า”“ฮองเฮา เจ้ามาข้าก็ดีใจมากแล้ว”แต่ก่อนที่ฮ่องเต้ จะก้าวมาถึงภรรยารัก เหล่านางรำ ที่ถวายการแสดงเมื่อครู่ ต่างเคลื่อนกาย เข้าโอบล้อมไทเฮา และจู่กงกงเอาไว้ ก่อนร่างกายเย้ายวนเหล่านั้น พลันโยกย้าย สะบัดกายร่ายรำ ทว่า....เคร้ง! แม่ทัพหนุ่มถึงกับถอนหายใจ เมื่อจอกสุราในมือ ถูกชายผ้าสะบัดพาดผ่าน จนร่วงลงพื้นแตกกระจาย หากเขาจะขัดขวางก็ย่อมได้ แต่มันจะสนุกอะไร เมื่อต้องลงมือ โดยไร้ข้ออ้าง สู้เขาเป็นฝ่ายถูกกระทำ แล้วสนองคืนด้วยการป้องกันตัว ใครเล่าจะตำหนิแขกในงานต่างแตกตื่น ทว่าไม่อาจขยับไปไหนได้ ด้วยผู้เป็นนายยังคงนิ่งเงีย

“เสด็จแม่”เมิ่งจื่อเข้าใจในวันนี้เอง ว่าทำไมเขาจึงยังรักษา ความเป็นบุรุษเอาไว้ โดยไม่เคยถูกตรวจสอบสักครั้ง แท้จริงเพราะเขา คือโอรสของฮ่องเต้ และปีกของพระบิดา ก็สยายคุ้มตัวเขาจนเติบใหญ่“เจ้าเป็นว่าที่ฮ่องเต้ ต้องไม่บ้าอำนาจเยี่ยงเสด็จพ่อนะ ที่ไม่ยอมให้พี่สาวของเจ้าทั้งสอง ออกไปพบโลกภายนอก”องค์หญิงรอง รีบหาแนวร่วมในทันที ด้วยเกรงบิดา จะเปลี่ยนใจ จับพวกนางให้แต่งงาน ก่อนจะได้ออกไปท่องเที่ยว ชายหนุ่มหันมองพี่สาว ที่เคยวิ่งเล่นด้วยกัน ในฐานะองค์หญิง กับขันทีน้อยเมื่อวัยเยาว์“ข้าย่อมต้องเชื่อฟัง พี่หญิงทั้งสองพ่ะย่ะค่ะ”“ฮ่าๆ ต้องอย่างนี่สิ! น้องรักของพี่”องค์หญิงทั้งสอง ก้าวเข้าสวมกอดมารดา และน้องชาย ครอบครัวที่ต้องอยู่อย่างหลบซ่อน ไม่อาจเปิดเผย ความสัมพันธ์ใดได้ มันอึดอัดยิ่งนัก พวกนางสองคน ล้วนได้รับการฝึกฝน วิชายุทธ์อย่างลับๆ ส่วนภายนอก เป็นสตรีกรีดกรายไปวันๆ มิเอาไหนสักเรื่องทั่วทั้งเมืองหลวง ไม่มีสกุลใด ยากที่จะยอมรับ องค์หญิงทั้งสองเข้าสกุล ทว่านั่น...คือหนึ่งในแผนการ ของพระบิดา ที่ต้องการปกป้องลูกๆ ให้ปลอดภัย“เมิ่งจื่อ ขอบคุณทุกท่าน ที่คอยอบรมเลี้ยงดู ชี้แนะผิดถูกข้ามาตั้งแต่

สามเดือนต่อมา หลังจากอวี่ฟ่าน ไม่อาจทานทนต่อหัวใจ ได้อีกต่อไป จึงได้ขอเข้าเฝ้า ฮ่องเต้ชีหยวน เพื่อทูลขอให้ทรงช่วยเหลือ เป็นผู้ใหญ่ฝ่ายตน ไปสู่ขอชูเหมยฮวาให้แก่เขา เรื่องนี้นับเป็นที่ฮือฮา ไปทั่วทั้งเมืองหลวง ที่สตรีหม้ายผู้ร่ำรวย กำลังจะเป็นฮูหยิน ของแม่ทัพต่างแคว้น แน่นอนว่าเรื่องนี้ ได้รับการช่วยเหลือ จากองค์รัชทายาท จึงทำให้งานวิวาห์เกิดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ สมฐานะของคู่บ่าวสาว หลังงานแต่งได้เพียงไม่ถึงสิบวัน คณะทูตได้เดินทางกลับสู่ต้าเหลียง ด้วยมีสาสน์จากขันทีคนสนิท บอกว่าตอนนี้ เหล่าขุนนางต้องการเข้าเฝ้าฮ่องเต้เยี่ยจง เพื่อให้แน่ใจ ว่าทรงยังมีชีวิตอยู่จริง... จวนแม่ทัพอวี่ฟ่าน แคว้นต้าเหลียงเพียงก้าวแรก ที่เหยียบย่างเข้าสู่บ้านของสามี สายตาของทุกคน ล้วนจับจ้องอยู่ที่นาง ชูเหมยฮวา ขบขันอยู่ภายในใจ ทุกอย่างที่นี่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย รวมถึงแม่นมชราของอวี่ฟ่าน“ฮูหยินเดินทางมาไกล บ่าวจะช่วยนำทางนะเจ้าคะ”หัวหน้าสาวใช้ ก้าวออกมาเสนอตัว ที่จะนำนายหญิงไปยังเรือนพัก แน่นอนว่าแววตาของนาง มิใคร่จะยินดี ต่อการปรากฏตัวของฮูหยิน“ฮูหยินจะอยู่ห้องเดียวกับข้า

“ทะ...ท่านเป่ย ขะ...ข้าอธิบายได้นะขอรับ” มู่เฉิน คลานเข้าหาเป่ยหวัง หมายจะกอดขาแกร่งนั้น ทว่าเขาคว้าได้เพียงอากาศ เมื่ออีกฝ่ายขยับถอยห่าง “แน่นอน เจ้าต้องอธิบายเรื่องนี้ กับนายหญิง” มู่เฉิง มองตามสายตา ของเป่ยหวังไปในทันที สตรีที่นั่งอยู่เบื้องหน้า คือนายหญิงหรอกหรือ แล้วนางมิใช่ ฮูหยินแม่ทัพอวี่ด้วยรึอย่างไร แล้วไยตอนไปรอดูนางที่ประตูเมือง เขาถึงได้ไม่เห็นเป่ยหวังเล่า ถ้าเขาเห็นตัวแทนนายหญิง เขาย่อมต้องระวังตัว ให้มากกว่านี้ หรือหลบหนีไปก่อนหน้าแล้ว “นางบอกว่าเป็นเจ้าของร้าน แล้วข้าเล่าเป็นใครกัน” ชูเหมยฮวา เอ่ยถามพร้อมชี้นิ้ว ไปที่หญิงวัยกลางคน “ท่านพี่ นะ...นางเป็นใครกันเจ้าคะ” “ยังจะมีหน้ามาถามอีกรึ! นางก็คือนายหญิง เจ้าของร้านตัวจริงอย่างไรเล่า” “เจ้าของร้าน! แล้วไม่ใช่ท่านหรอกหรือ” “ขะ...ข้าแค่ผู้ดูแลสาขาเท่านั้น หุบปากเจ้าซะ! แล้วคุกเข่า” “ไม่! ข้าไม่ทำ และข้าก็มิเกี่ยวกับเรื่องนี้” กึก! ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวไปที่ใด เป่ยหวัง ได้ก้าวเข้าขวางไว้เสียก่อน “สิ่งที่นายหญิงของข้