Semua Bab ภรรยามิหวนคืน: Bab 31 - Bab 40

ริมฝั่งแม่น้ำ คนในชุดคลุมสีดำ ซึ่งได้เฝ้าจับตามอง เหตุการณ์ทุกอย่าง ภายในความมืด เวลานี้เขาทำได้เพียง กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ริมฝีปาก ภายใต้หน้ากากสีรัตติกาล ขบกันแน่นด้วยความเจ็บใจ ตลอดหลายปี ที่เฝ้าวางแผน เพื่อให้ทุกอย่างค่อยๆ เกิดความเปลี่ยนแปลง โดยไม่มีใครทันได้คิด ว่าเป็นฝีมือของใคร ทว่าเพราะความไม่รอบคอบ และตัวเขาเองที่เชื่อใจ คนไม่เอาไหนเยี่ยงสวีกงจื่อ ทำให้เกิดความผิดพลาดเช่นนี้ ต่อให้สวีกงจื่อ ไม่รู้ตัวตนแท้จริงของเขา ว่าเป็นชายหรือหญิง มิรู้ฐานะ แต่ก็ไม่อาจวางใจได้ สิ่งที่สามารถ วางใจได้ คือความตายเท่านั้น “อย่าให้เขาได้เอ่ยถึงข้า” “ขอรับ” สิ้นคำสั่งชายชุดดำ ได้เคลื่อนตัวหายไป ราวภูตผี เพื่อจัดการกับความผิดพลาด ที่อาจนำภัยมาสู่ตัวเขา และผู้เป็นนาย พรึ่บ! พรึ่บ! คบไฟถูกอาวุธลับดับลง ทำให้ตลอดทั้งลำเรือ ไร้แสงสว่าง มีเพียงแสงจันทร์เท่านั้น ที่สาดส่องลงมา ชูเหมยฮวา หรี่ตาลงจนเรียวรี ความมืดสำหรับนาง ไม่ได้เป็นอุปสรรคใดต่อการ ปิดบัญชีหนี้แค้น ที่ลู่เถิงกระทำต่อนาง และน้องชาย ส่วนคณะทูต ต่างเคลื่อนกาย เข้ายืนล้อม

เช้าวันถัดมา ทุกอย่างเกิดขึ้น รวดเร็วประหนึ่งสายฟ้าฟาด เมื่อฮ่องเต้มีพระราชโองการ ออกมาประหนึ่ง เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้น ในค่ำคืนที่ผ่านมา ทรงนั่งมองทุกอย่าง ด้วยพระเนตรตนเองเนื้อความในพระราชโองการ นับเป็นครั้งแรกในยุคสมัย ที่ทรงลบชื่อสกุลสวี ออกจากแผ่นดิน มิให้เอ่ยอ้างหรือกล่าวถึง แม้จะเคยมีผลงาน ของชนรุนก่อนก็ตามมิหนำซ้ำยังทรงมีรับสั่ง ประหารเก้าชั่วโคตร สำหรับการคิดกบฏในครั้งนี้ ของสวีกงจื่อ ด้วยสืบทราบทั้งรับสินบน และทุจริตมากมาย ทำให้โทษตายมิอาจละเว้น หาไม่แล้ว...จะเป็นเยี่ยงอย่าง ให้ขุนนางสกุลอื่น คิดการใหญ่ในภายหน้าได้สิ้นพระราชโองการ ฮูหยินสวี และบรรดาอนุ ของสวีกงจื่อ ต่างเป็นลมล้มพับ ทว่ากลับไร้ความเมตตาจากทหาร ที่พาทุกคนออกจากจวน เพื่อรอการประหาร ในอีกเจ็ดวันข้างหน้า ส่วนสกุลลั่วนั้น ถูกทางการตรวจสอบ เรื่องการค้าที่ไม่โปร่งใส ทุกอย่างคล้าย ได้ถูกจัดเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เพราะแค่เพียงทหารจากวังหลวง เข้าตรวจสอบได้มิถึงครึ่งชั่วยาม ก็พบสินค้าหลายอย่าง ซึ่งมีจำนวนมากกว่า บัญชีที่แจ้งแก่ทางการ เมิ่งจื่อ ที่ได้รับพระบัญชา ให้จัดการเรื่องนี้ ชายหนุ

เที่ยงคืน ณ จวนเมิ่ง ร่างสูงใหญ่ ก้าวออกจากหลังม่าน ซึ่งกั้นระหว่าง มุมดื่มชา กับสระน้ำร้อนขนาดใหญ่ ภายในเรือนของเมิ่งจื่อ สายตาที่เคยดุกร้าว พลันอ่อนแสงลง เมื่อทอดมองไปยังคนที่กำลัง ทอดอารมณ์กับการจิบสุรา แช่น้ำร้อนอยู่อีกด้าน ผิวที่ขาวราวสตรี ทำให้คนที่มีรูปร่าง และผิวพรรณที่ตรงกันข้าม หัวเราะในลำคอ ก่อนที่จะก้าวตรงไปย่อกายนั่งลง จ้องสบตากับเจ้าของห้อง ที่เงยหน้าขึ้น ประสานกับเขาเช่นกัน “เจ้ามาช้า...อื้อ...” ทว่าเรียวปาก แดงระเรื่อเยี่ยงสตรี ถูกปิดลงด้วยริมฝีปากหนา ความโหยหาซึ่งกันและกัน ทำให้รสสัมผัสนั้น เร้าร้อนยิ่งกว่าน้ำในสระเสียอีก “ข้าก็มาหาเจ้าหรือไม่เล่า” มือหยาบวางประคองใบหน้า ที่อยู่ห่างเพียงเส้นด้ายกั้น พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนที่เขา จะมอบความดูดดื่ม ปนเร้าร้อน ให้แก่คนช่างน้อยใจอีกครั้ง มือเรียวยาวของคนในสระ ปัดสะเปะสะปะไปตามอาภรณ์ ที่ยังกีดขวาง มิให้เขาได้สัมผัสผิวเนื้อ ของคนที่นั่งคุกเข่า อยู่ริมสระ ได้อย่างที่ใจต้องการนั่นจึงทำให้ คนที่ครึ่งกายแช่อยู่ในน้ำ ดึงทึ้งเสื้อผ้าของอีกฝ่าย ให้ออกพ้นกาย ก่

“โฮ่ง!” เป็นเถาเถา ที่พุ่งกระโจนเข้าหาเงาดำนั้น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น เมื่อคมเขี้ยวฝังเข้าที่ลำคอ แม่นยำราวจำวาง ก่อนที่หัวอันใหญ่โต ของเถาเถา จะสะบัดส่ายไปมา จนเนื้ออ่อนบางฉีกขาด เลือดพุ่งออกมาราวทำนบแตก จูชินรีบวิ่ง ซึ่งก็เหมือนเดินเร็วหน่อย ในสายตาของเป่ยหวัง และผู้ติดตามคนอื่น ที่ออกมาสมทบ ทว่าไม่มีใครจะหัวเราะเยาะหยัน ทว่ากลับเอ็นดูในความตั้งใจ ที่จะไม่อยู่ เป็นภาระของคนด้านนอก หนึ่งในผู้ติดตาม ได้ก้าวยาวๆ เข้าช้อนอุ้มร่างของชายชรา พาพุ่งตรงไปยังตัวเรือน เพียงพริบตา เขาก็ส่งจูชินเข้าไปในห้อง พร้อมสำทับให้ชายชรา ลงดานประตูด้วย “ได้ๆ” ชายชรารีบทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะรีบไปหาที่ซ่อนตัว เพื่อไม่ให้ คนด้านนอกวิตกกังวล นายน้อยทั้งสองไม่อยู่ ยังมีแขกมาเยือน เขาช่างไร้ค่าเหลือเกิน ชายชราตัดพ้อตนเอง ลานกว้างหน้าเรือน เป่ยหวังพร้อมเหล่าผู้ติดตาม ยืนประจันหน้ากับแขก ที่นายหญิงได้สั่งการ ให้เตรียมต้อนรับเอาไว้ก่อนแล้ว ไม่คิดว่าคนพวกนี้ จะลงมืออย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด แต่น่าเสียดาย ที่หมายจะนำสิ่งของ มาเพื่อใส่ความสกุลชู แ

“กงกง”เหยาอ๋อง เรียกคนที่ยืนข้างกาย เขาในตอนนี้ คือกบฏไปแล้ว หากไม่ลงมือ ท้ายสุดจะเป็นตัวเขา และมารดา รวมถึงสกุลมารดา จะต้องถูกลบออกจากแผ่นดิน เช่นที่สกุลสวี เพิ่งประสบไปเมื่อสองวันก่อน“ท่านอ๋อง รีบไปที่งานเลี้ยง เพื่อทำการเปิดโปง เรื่องตัวปลอมที่อยู่ในงาน และป้ายทุกอย่าง ให้สกุลฮองเฮา ส่วนทางนี้กระหม่อมจัดการเอง”ปัง! ปัง! ทว่ายังไม่ทัน ที่เหยาอ๋องจะก้าวเท้า ประตูทุกบาน พลันถูกปิดเอาไว้ นั่นเท่ากับว่า คนที่จะออกไปได้ คือผู้กำชัยเท่านั้น เหยาอ๋อง มองไปยังพี่ชายต่างมารดา กรามแกร่งขบกันแน่น“ทรงคิดดีแล้วใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ ที่จะให้มันเป็นเช่นนี้”เหยาอ๋องเอ่ยถามพี่ชาย ในเมื่อเขาเอ่ยปากขอดีๆ ไม่ยินยอมให้ ก็ต้องช่วงชิง มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ของแต่ละเผ่าพันธุ์ ผู้แข็งแกร่งเท่านั้น ที่จะอยู่รอด“คิดดี...ตั้งแต่ข้า สร้างความหวังให้แก่เจ้า กับมารดาแล้ว คนนอกสายเลือด ย่อมมิคู่ควรจะอยู่เหนือบัลลังก์”“เหลวไหล ท่านพูดบ้าอันใดกัน”“ไม่ถามคนข้างๆ ของเจ้าดูเล่า”เหยาอ๋อง หันมองจู่กงกง ด้วยสายตามีคำถาม แม้เขามิใช่เด็กอมมือแล้ว แต่เรื่องละเอียดอ่อนเช่นนี้ ก็ต้องมีบ้าง ที่เขาจะหวั่นไหว ใช่ว่าเรื่องแบบนี