Semua Bab ภรรยามิหวนคืน: Bab 21 - Bab 30

หลังการประชุมเสร็จสิ้น ได้เพียงเล็กน้อย ท่านอ๋องน้อยแห่งต้าเหลียง ก็ได้มาเยือนอีกครั้ง พร้อมกับองครักษ์คู่ใจ ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากแม่ทัพอวี่ฟ่านและท่านชายเว่ย“นายหญิง ท่านอ๋องน้อย ให้เรียนนายหญิง ว่าคืนนี้ต้องการที่จะล่องเรือ พร้อมสุราอาหาร จากเหลาของเราขอรับ”“อืม...เจ้าไปจัดเตรียมเถอะ”“เอ่อ...คือว่า...”“อะไร...เด็กน้อยนั่น ชักจะเรื่องมากเกินไปแล้ว”“อาหารที่ขึ้นเรือ ท่านแม่ทัพต้องการ ให้นายหญิงเป็นผู้ปรุงมันขอรับ”ชูเหมยฮวาเลิกคิ้วสูง ดูเหมือนอดีตสหายรัก จะอยากค้นหาตัวตนของนางเหลือเกิน นับตั้งแต่วันแรก ที่เขามาเยือนที่นี่ ก็คอยวนเวียนนาง เสียจนจะสิงร่างนางอยู่แล้ว“เจ้ารอข้าก่อน”หญิงสาวนำกระดาษ ออกมาจรดปลายพู่กัน เขียนสิ่งที่ต้องการให้คนจัดเตรียม อยากเห็นนางก็จะให้เห็น“เจ้าเตรียมของทุกอย่างตามนี้ แล้วจัดขึ้นเรือของเรา ข้าจะปรุงอาหารบนเรือ อ่อ...แจ้งแก่ท่านอ๋องน้อย นายท่านชูจ้านกง จะขอร่วมล่องเรือด้วยคืนนี้”“ขอรับ”คนที่ถูกเอ่ยถึง ได้แต่ทำหน้างง ปกติน้องสาว ไม่เคยรับแขกใดเช่นนี้มาก่อน แต่ครั้งนี้ นอกจากจะรับปากโดยง่าย ยังคิดจะพ่วงเขาไปร่วมด้วย อีกเช่นนั้นรึ!“พี่ต้องไปรึ!”

“เจ้าไม่เจ็บตาหรืออย่างไร เบิกตาจนมันจะถลนออกมาแล้ว นั่งลงแล้วกินกันจะดีกว่า ท่านอ๋องน้อยหิวแล้ว จริงไหมขอรับท่านอ๋องน้อย”ท่านชายเว่ย แสร้งว่าสหาย แม้ว่าน้ำเสียงที่ใช้ มันชัดเจนว่ากำลังกลั้นขำอยู่“ใช่ๆ ข้าหิวแล้ว คุณชายชู มาข้าช่วยตักเนื้อให้”ท่านอ๋องน้อย ที่อยู่ดีๆ ถูกโยนของร้อนใส่ จำต้องรับคำ พร้อมหันไปชักชวน เจ้าของเรือกินอาหาร มิพูดเปล่าชายหนุ่ม รีบคีบเนื้อวางในจานให้แก่ชูจ้านกง“ฮึ!”แม่ทัพหนุ่มทำเสียงในคำคอ ก่อนจะนั่งลง โดยไม่ปล่อยให้ทุกคน ช่วงชิงอาหารในจานไปจนหมด กึก! นับเป็นจังหวะนรกของรองแม่ทัพ ที่เนื้อชิ้นที่เขากำลังจะคีบ มันถูกตะเกียบของผู้นำ คีบพร้อมกันพอดี“ชะ...เชิญท่านแม่ทัพก่อนขอรับ”แม่ทัพหนุ่ม ไม่เอ่ยสิ่งใด เขาทำเพียงคีบเนื้อนั้น เข้าปากไปด้วยท่วงท่าเยือกเย็น“หุ๊ๆ ฮ่าๆ”เป็นท่านชายเว่ย ที่หัวเราะออกมา อย่างไม่อาจอดกลั้นเอาไว้ได้แล้ว สายตาเย็นเยียบ มองไปยังสหายผู้น้อง ที่เอาแต่หัวเราะงอหงาย“ไร้มารยาท”“เจ้ามีมารยาทตั้งแต่เมื่อใดกัน หรือว่าเพราะ...เลยต้องดูดีเข้าไว้”“เว่ยหลง...”ท่านชายเว่ยไหวไหล่น้อยๆ เมื่อยั่วยุ จนสหายผู้พี่ เผยความในใจออกมา อย่างลืมตัว“อาหารม

ครึ่งชั่วยามก่อนหน้า ณ เหลาสุราริมน้ำห้องที่ถูกจัดไว้เป็นชั้นพิเศษ ซึ่งสามารถมองเห็น แม่น้ำและความงามโดยรอบ บุรุษในชุดสีดำ นั่งดื่มกันอยู่นับสิบคน คล้ายกับพวกเขากำลังรอเวลา เพื่อกระทำการสิ่งใดอยู่“ทำยังไงก็ได้ ให้ท่านอ๋องน้อยจบชีวิตซะ!”ชายสวมหน้ากาก สั่งการเสียงกร้าว เขาไม่นึกว่าเรื่องมันจะง่ายเพียงนี้ นกน้อยที่คิดว่าตนเอง ปีกกล้าพอแล้ว ท้ายที่สุดก็เป็นได้เพียงผีเสื้อปีกบาง เขาจะรอชม ตอนผีเสื้อไร้ปีก จะอยู่เยี่ยงไรหากไร้คนเคียงกาย“แล้วพี่น้องสกุลชู เล่าขอรับ”“หึๆ เว้นชูเหมยฮวาเอาไว้ ข้าต้องการให้นางอยู่มิสู้ตาย”“ขอรับ”หนึ่งในผู้ติดตาม รับคำอย่างหนักแน่น หากจะกล่าวว่าภารกิจครานี้ตึงมือไหม ตอบได้เลยว่ามากทีเดียว เพราะพวกเขา ไม่อาจคาดเดาฝีมือ ขององครักษ์ เคียงกายท่านอ๋องน้อยได้เลยด้วยชื่อเสียง ที่เป็นที่กล่าวขวัญ ถึงแม่ทัพผู้คุ้มบัลลังก์ เช่นอวี่ฟ่านแล้ว ยากนักจะประเมินคนผู้นี้ออก ถึงแม้จะทำการจับตามองคนผู้นี้ นับตั้งแต่ก้าวเข้าสู่แผ่นดินชีหยวน จนมาถึงวันนี้ ยังไม่อาจพูดได้เต็มปาก ว่ารู้ถึงฝีมือแท้จริง ของแม่ทัพเลื่องชื่อผู้นี้รวมไปถึงกุนซือ ที่เพิ่งรู้อีกฐานะของเขา ว่าเป็นถึงเช

“หือ!”หมับ! มือหยาบ รวบเอวคอดของหญิงสาว ด้วยมือเพียงข้างเดียว พร้อมหมุนกายหลบการโจมตี ที่พุ่งมาจากด้านหลัง ดวงตาดุกร้าว หรี่มองชายสวมหน้ากากที่จู่โจมเขาและคนในอ้อมแขน ทั้งรวดเร็วและดุดัน แต่นั่นไม่ได้ทำให้ แม่ทัพหนุ่มตื่นกลัวไม่แต่อย่างใด เขายังคงพาร่างงาม เคลื่อนกายหลบหลีกอย่างใจเย็นมือหนาปลดแส้ ที่อยู่ภายใต้เสื้อคลุมออก ก่อนจะก้มมองคนในอ้อมแขน ที่เงยหน้าขึ้นมองเขาพอดี เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เสียงแส้แหวกอากาศ กระทบร่างของชายสวมหน้ากากดังชัดเจนท่ามกลางท้องน้ำ ไม่ต้องบอก ว่าพลังที่ใช่ออกไป จะมากน้อยแค่ไหน เพราะดูได้จากร่างของชายสวมหน้ากาก ที่ถอยร่นไปอยู่ยังขอบเรือชูเหมยฮวา พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ แส้ของนางที่ไม่ได้เห็นมานาน ตอนนี้มันกำลังขยับไหว ด้วยพลังอันแข็งแกร่งของสหายรักเขาซ่อนมันเอาไว้ภายใต้เสื้อคลุม นั่นเท่ากับมันอยู่ติดกายเขามาโดยตลอด หญิงสาวถึงกับน้ำตารื้นขึ้น ด้วยความอบอุ่นใจ ชูเหมยฮวา เคลื่อนกายตามอวี่ฟ่าน โดยไม่คิดต่อต้าน เพื่อไม่ทำให้การต่อสู้ของเขา เกิดความพลาดพลั้ง“บังอาจ!”หญิงสาวคำรามก้อง ก่อนจะพลิกกาย หันหน้าออกจากอกแกร่ง ยกคันธนูพร้อมประทับศร ปล่อยมันออกไป ด้วยความค

‘เจ้าคือผู้นำ จงมีสติให้มาก และจำไว้ว่า อายุ...มิใช่ ตัวชี้วัดการเป็นผู้นำ แม้ประสบการณ์เจ้าจะน้อย ขอแค่เพียงเจ้า เปิดสายตาให้กว้าง เปิดหูฟังให้มาก และปากเจ้าต้องปิดเงียบ ไม่ต้องพร่ำเพรื่อ พูดเมื่อถึงเวลา ต้องพูดเท่านั้น เราเลือกเกิดไม่ได้ และเลือกที่จะก้าวตาม เส้นทางของใจไม่ได้ แต่เจ้าเลือกที่จะสร้างทุกอย่าง ให้เหมาะสม กับฐานะ และหน้าที่ของตัวเอง ปีกของเจ้า จะสยายได้กว้างที่สุด จำต้องมีลมใต้ปีกคอยหนุน ฉะนั้นเจ้าจงทำ ให้มีปีกอีกนับร้อยพัน ช่วยกระพือเป็นลมใต้ปีกให้แก่เจ้า ยามใดไร้พี่สาวยืนเคียง เจ้าต้องเรียนรู้ ที่จะยืนต่อไปให้ได้’คำพูดที่พี่สาวเคยพร่ำสอน ไหลวนเข้ามาในหัว ทำให้ความคลั่งแค้นในใจ ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น เขาคือนาย หากขาดสติลงมือต่อลู่เถิง จนเกิดความผิดพลาดขึ้นมาอีกหลายชีวิตต้อง ตามติดชดใช้ กับความขาดสตินั้นของเขา ชายหนุ่มก้าวออกมายืน อยู่ด้านหน้า ของชูจ้านกง ราวกำแพงสูง ที่กันภัยให้คนเบื้องหลังเขาไม่รู้ว่าพี่น้องสกุลชูดีหรือชั่วเพียงใด แต่สิ่งที่เห็นในตอนนี้ ชูเหมยฮวาผู้นั้น ปกป้องคณะทูตอย่างเต็มกำลัง แต่ทุกการต่อสู้ จะให้มันสมบูรณ์แบบได้อย่างไร การพลาดพลั้งย่อ