Semua Bab สาวน้อยส่งอาหารทะลุมิติxองค์ชายมังกรน้ำแข็ง: Bab 71 - Bab 80

เสียงหายใจของเขายังสะท้อนอยู่ในอกฉัน หลังจูบที่ร้อนแรงจนดึงเขากลับมาชั่วครู่—...แววตาของหลงอวิ๋นก็เริ่มสั่นไหวแต่ก่อนที่ฉันจะได้เรียกชื่อเขาอีกครั้งเงานั้น...ก็เคลื่อนไหวมันก้าวออกมาจากหลังเงาไม้ฉันลุกขึ้นยืนเบื้องหน้าเงาร่างสีหม่นที่คืบคลานออกมาจากความว่างเปล่า—มันมีใบหน้าของหลงอวิ๋น แต่เย็นชา ไร้แววตา…ไม่มีฉันอยู่ในนั้นเลย“หลงอวิ๋น…!” ฉันเรียกเขาอีกครั้งแต่ร่างจริงของเขายังคงทรุดอยู่ใต้ต้นสน ไม่มีแม้แต่แรงจะมองฉันเงาจิตหัวเราะในลำคอ เสียงมันต่ำ...เยียบเย็น“เขาเลือกจะลืมเจ้าแล้ว”“เขาเลือกข้า—ความสงบ ความว่างเปล่า...ความแข็งแกร่งที่ไม่ถูกเจ้าแตะต้อง”“ไม่ใช่!” ฉันกัดฟันเวทในตัวฉันเริ่มหมุนวน แสงสีเงินจากหลังมือสว่างวาบขึ้นอีกครั้งและในวินาทีนั้นเอง...เสียงหนึ่งก็กระซิบเข้ามาในหัวเป็นเสียงของหญิงสาวแผ่วเบา...อบอุ่น เสียงที่เหมือน...ของฉันเอง“อย่าให้แสงจันทราถูกกลืน...เจ้

พลังเวทยังลอยค้างอยู่กลางอากาศ กลิ่นโลหะของการต่อสู้ยังไม่จางเสียงครืนราวผืนฟ้าแตกหัก ดังสะท้อนจากท้องพระโรงหิมะสูงเสียดเพดานมันคือเสียงของ... ราชสภาที่ล่มลงต่อหน้าต่อตาเสาหินเวทรุ่นโบราณ ที่ค้ำจุนสภาผู้ปกครองแห่งมังกรมาหลายร้อยปี — แตกกระจายราวกับน้ำแข็งที่แตกร้าวเพราะแสงแดดแรกเศษหินพลังเวทสีเงินฟุ้งเป็นละอองกลางอากาศ ก่อนจะค่อย ๆ แหลกสลายหายไปในพายุที่สงบลงแล้วฉันยืนอยู่ตรงกลางมือยังอุ่นจากสัมผัสของเขา — หลงอวิ๋นที่อยู่ข้างหลังฉันเขาไม่ได้ยืนเป็นเจ้าชาย ไม่ได้ยืนเป็นมังกร...เขายืนอยู่ในฐานะคนคนหนึ่ง — ผู้ที่เลือกจะรักฉันทั้งตัวตนและโชคชะตา“...พวกเขาเลือกจะต่อต้านข้า” เสียงของหลงอวิ๋นเอ่ยช้า ๆร่างของ วาลิอุส ผู้นำราชสภา ถูกพันธนาการไว้ในเส้นเวทสีดำปนฟ้า— ผลึกผนึกใจพันปีเขานั่งนิ่งอยู่ใต้แท่นหินที่เคยเป็นบัลลังก์ตัดสินชะตาผู้อื่นมาก่อนนั้น ตอนนี้กลับเป็นกรงจำคุกของตัวเองไม่มีเสียงคำรามไม่มีคำขู่แค่ความเงียบ...อับเฉา และตาไร้แววส่วน เสนาบดีนาคีน ที่เคยเป็นปากเสียงหลักในการต่อต้านมนุษย์ ได้หายสาบสูญกลางสนามรบเวทเทเลพอร์ตของเขาแตกกระจายออกในตอนสุดท้าย — ไม่มีใครรู้ว่าเขา

สามวัน...หลังคืนที่เพลิงสวรรค์ลุกโชน และราชสภาจันทราพังทลาย ราชสำนักไม่ได้รีบร้อนจัดพิธี หรือเปิดเผยสิ่งใดสู่สาธารณะองค์ชายหลงอวิ๋น — ผู้ลงมือผนึกเงามืดทั้งปวง — หายตัวไปจากสายตาทุกคน...จนกระทั่งเช้าวันนี้เสียงรองเท้าบนพื้นหินสะท้อนกังวานในห้องราชสภาแห่งใหม่ บานประตูทองคำเปิดออกอย่างช้า ๆ และหลงอวิ๋นก็ก้าวเข้ามา — สวมอาภรณ์ไหมทอจันทราสีดำลึก ประดับดิ้นเงินเพียงเล็กน้อยเขายืนอยู่กลางห้อง เหนือพรมที่ทอดยาวขึ้นไปถึงเบื้องบนที่นั่นคือที่ประทับของ จักรพรรดิหลงจินหาน และด้านซ้ายของพระองค์ — เงาร่างสง่าของ องค์ชายหลงเทียนเจินไม่มีใครกล่าวคำใดในทันที ทุกอย่างนิ่ง เงียบ และกดดัน...จนกระทั่งจักรพรรดิ์เอ่ยขึ้น“เจ้าเงียบไปนานกว่าที่ข้าคิด”“ถึงขนาดไม่ออกจากตำหนักถึงสามวัน...”หลงอวิ๋นเงยหน้าขึ้น แววตานิ่งสงบ ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าองค์จักรพรรดิ์“เพราะข้าจำเป็นต้องฟื้นพลังให้สมบูรณ์ ก่อนยืนในที่แห่งนี้อีกครั้ง”“ราชสภาชุดเก่าถูกผนึกและสลายเ

สองสัปดาห์ในโลกของฉัน...ผ่านไปเร็วกว่าที่คิดจากคนแปลกหน้าในโลกใหม่ เขากลายเป็นคนที่รู้ว่าฉันกินเครปแบบไหน รู้ว่าฉันชอบสะสมถุงเท้าลายน้องแมว และรู้แม้กระทั่ง...ว่าฉันหลับตาเวลาข้ามถนนและวันนี้ — วันสุดท้ายก่อนเราต้องกลับไปยังอีกโลกหนึ่งฉันจูงมือเขาเดินขึ้นทางลาดเล็ก ๆ ของเนินเขา ที่ปลายสุด มีแผ่นหินสลักตั้งอยู่ใต้ต้นซากุระที่เริ่มผลิดอกล่วงหน้า“ที่นี่คือหลุมศพของแม่ฉันค่ะ”เสียงฉันเบากว่าปกติ“เธอจากไปตั้งแต่ฉันยังอยู่มัธยมต้น แต่ทุกปี...ฉันจะกลับมาหาเธอที่นี่”ฉันชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ“และปีนี้...ฉันไม่อยากมาคนเดียว”หลงอวิ๋นไม่ได้พูดอะไรในทันทีเขาเพียงแค่พยักหน้า แล้วปล่อยมือจากฉัน เพื่อก้าวไปวางดอกไม้อย่างสงบช่อดอกไม้ที่เขาเลือกเอง — ดอกแอสเตอร์สีม่วงซีดกับดอกซากุระแห้งจากต้นเดียวกันนี้เขาคุกเข่าลงหน้าแผ่นหินสลัก พร้อมเอ่ยถ้อยคำแผ่วเบา“แม้ท่านจะไม่อาจเห็นข้าในแบบที่เอลาเรียเห็น...แต่ข้าหวังว่า ท่านจะยอมให้ข้าได้อยู่ข้างเธอ

ยามเช้าของโลกมนุษย์…อบอุ่นกว่าทุกวันแม้ฉันจะลืมตาตื่นพร้อมร่างเปลือยใต้ผ้าห่มแม้กล้ามแขนแข็งร้อนของเขาจะยังโอบแนบแน่นไม่ปล่อยแต่ฉันรู้ดี…ว่าวันนี้จะเป็น ‘วันสุดท้าย’ ของช่วงเวลาอันแสนหวานในโลกที่ฉันเคยเรียกว่าบ้าน...“ท่านจะคิดถึงไวน์ขวดนั้นไหม?”ฉันถามเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะเดินจูงมือเขาไปตามถนนสายเล็ก“ข้าจะคิดถึงเจ้าตอนดื่มมันมากกว่า”เขาตอบเรียบ ๆ แต่สายตาที่มองมามีเพียงฉัน มือเขาจับมือฉันแน่น — ไม่ยอมปล่อยแม้แต่ก้าวเดียว...เมื่อเรากลับมาถึง Omnibite —พี่ยำยืนอยู่ตรงประตูหลังร้านเหมือนรออยู่แล้ว ในมือถือแก้วกาแฟ ในตาก็คล้ายจะมีน้ำ“กลับกันจริง ๆ เหรอ…”เขาว่าเสียงอ่อย ก่อนจะทำหน้ามุ่ยแบบที่ฉันคุ้นเคย“แค่กลับมิติน่ะ ไม่ได้หายไปตลอดกาลหรอกน่า” ฉันยิ้ม“ถ้ามีโอกาส…ฉันจะชวน ‘มังกรของฉัน’ มาเยี่ยมอีกแน่นอน”พี่ยำหันขวับไปมองหลงอวิ๋น ซึ่งตอนนี้แต่งตัวเป็น