Semua Bab สาวน้อยส่งอาหารทะลุมิติxองค์ชายมังกรน้ำแข็ง: Bab 41 - Bab 50

ฉันคุกเข่าอยู่เคียงข้างหลงอวิ๋นบนพื้นหินอ่อนที่เย็นจนรู้สึกได้ถึงความหนาวผ่านผ้าคลุมหนา ความเงียบปกคลุมทั่วทั้งห้องโถงใหญ่ มีเพียงเสียงลมหายใจของเหล่าผู้อยู่ในห้องเท่านั้นที่ขับขานเบา ๆ ใต้เพดานสูงตระหง่าน เสาแกะสลักรูปมังกรล้อมรอบราวกับกำลังจับตาดูทุกฝีก้าวของเรา“ลุกขึ้นได้”น้ำเสียงทุ้มนุ่มแต่เด็ดขาดขององค์จักรพรรดิหลงจินหานดังขึ้น พร้อมกับกระแสพลังที่แผ่ซ่านออกมารอบพระองค์ฉันลุกขึ้นตามหลงอวิ๋นที่ยืนสง่างามอยู่ข้างกาย ความกดดันจากบุรุษบนบัลลังก์ทองทำให้ใจเต้นเร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ดวงตาสีทองคมกริบของพระองค์จับจ้องมาที่เราราวกับกำลังอ่านใจ“ข้าได้รับรายงานถึงชัยชนะของเจ้าที่ช่องเขาน้ำแข็งนิรันดร์ เจ้าปกป้องวังเทียนหลงไว้ได้อีกครั้ง”องค์จักรพรรดิหยุดพักคำพูดชั่วครู่ ก่อนที่สายตาจะเคลื่อนมาหาฉัน“และนี่คงเป็นมนุษย์ต่างโลกที่ข้าได้ยินกิตติศัพท์มา... ผู้ที่ช่วยเหลือบุตรชายข้าในสนามรบ”หลงอวิ๋นก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย น้ำเสียงเขาหนักแน่นเมื่อกล่าวแนะนำฉัน“พระบิดา นางคือเอลาเรีย แห่งตระ

ฉันไม่ลังเล ไม่ต้องคิดซ้ำ มือของฉันยกขึ้นแตะแก้มเขาเบา ๆ สบตาคู่นั้นที่กำลังลุกวาบด้วยความรู้สึกเดียวกับฉัน“ค่ะ… ฉันต้องการท่านจริง ๆ”ฉันเอียงใบหน้าเข้าหาเขา แล้วแนบริมฝีปากลงบนซอกคอของเขา จูบเบา ๆ ก่อนจะลากไล้จนเขาสะดุ้งเล็กน้อยกับลมหายใจที่ร้อนผ่าวของฉัน“ท่านอาจไม่รู้...” ฉันกระซิบขณะกดริมฝีปากลงกับผิวขาวนวลของเขา“แต่สำหรับโลกของฉัน…เผ่ายิปซีแม่มดอย่างฉัน หากเราเป็นของใครแล้ว…เราจะเป็นของเขาตลอดไป”ฉันขบเม้มลงตรงต้นคอเขาจนกลายเป็นรอยแดงเรื่อ ความพึงพอใจวาบขึ้นในใจเมื่อเห็นเขาหลับตาแน่นและสูดหายใจเข้าลึก“และสำหรับคนที่ผูกพันกับฉันแล้ว…” ฉันผละออกนิดเดียว ยิ้มเล็ก ๆ ขณะพูด“เขาจะไม่มีวันได้ยุ่งกับหญิงอื่นอีกเลย”ฉันจ้องเข้าไปในดวงตาของเขา รู้สึกได้ถึงประกายบางอย่างที่สะท้อนกลับมา“หลงอวิ๋น…” ฉันกระซิบชื่อเขาชิดริมฝีปาก“ท่านแน่ใจนะคะ…ว่าจะเป็นของฉันคนเดียวตลอดไป”ดวงตาของเขาเปล่

สองวันผ่านไปนับจากวันที่ดอกกุหลาบน้ำแข็งเบ่งบาน ในที่สุด วันจัดงานเลี้ยงต้อนรับฉันในฐานะ “ผู้พิทักษ์แห่งคำทำนาย” ก็มาถึงฉันถูกแต่งตัวในชุดราตรีสีฟ้าอ่อน เนื้อผ้าโปร่งเบาราวหมอกเช้า ปักประดับด้วยไข่มุกและเส้นเงินถักทอเป็นลวดลายเกล็ดหิมะที่ไหลลื่นไปตามชายกระโปรงสร้อยคอรูปจันทราเสี้ยว ประดับอัญมณีสีฟ้าระยับ ถูกคล้องลงบนลำคอขาวของข้า—ของขวัญจากหลงอวิ๋น ที่บอกว่า“มันจะคุ้มครองฉัน…แม้ยามเขาไม่อยู่ข้างกาย”เมื่อฉันก้าวเข้าสู่ห้องจัดเลี้ยง...เสียงสนทนารอบห้องเงียบลงชั่วครู่ ราวกับลมหายใจทั้งวังหยุดนิ่งสายตาทุกคู่หันมามองฉัน ราวกับภาพสะท้อนจากผลึกน้ำแข็งนับพันชิ้นห้องจัดเลี้ยงยิ่งใหญ่ตระการตา—ประดับประดาด้วยเสาน้ำแข็งแกะสลัก แสงเทียนนับร้อยสะท้อนกับผลึกใสราวกับหมู่ดาวตกต้องหิมะและตรงนั้น—เขากำลังยืนรออยู่หลงอวิ๋นในชุดราชองครักษ์สีน้ำเงินเข้ม ปักลายมังกรเงินที่เลื้อยตามสาบเสื้อไปจนถึงชายเสื้อคลุม ใบหน้าคมเข้มยังคงเรียบนิ่ง...แต่แววตาสีฟ้าเยือกเย็นนั

ในความเย็นของค่ำคืนนี้…ภาพอดีตยังหลับใหลอยู่ใต้ผืนหิมะ“ในวันที่หัวใจของเขาเยือกเย็นที่สุด...กลับเป็นวันที่อันตรายที่สุดของโลก”ผืนป่าเขตต้องห้าม ทิศเหนือของแดนน้ำแข็ง — เมื่อหลายร้อยปีก่อนดวงจันทร์เต็มดวงลอยอยู่เหนือยอดไม้แต่แสงของมันส่องไม่ถึงพื้นดิน...เพราะหมอกหิมะที่ปั่นป่วน ทุกอย่างสงบนิ่งจนดูเหมือนเวลาได้หยุดลง — เว้นแต่เสียงหอบหายใจอ่อนแรงของหญิงสาวผู้หนึ่งเธอนอนอยู่ในอ้อมแขนของหลงอวิ๋น เลือดสีแดงเปื้อนชุดสีขาวของเธอจนแทบไม่เห็นลายผ้าดั้งเดิม เส้นผมสีน้ำตาลเข้มของเธอพันกับนิ้วของเขา ราวกับว่าเธอยังไม่อยากปล่อย“อวิ๋น...” เสียงของเธอแผ่วเบา“ไม่ใช่ความผิดของท่าน...”“เงียบเถอะ” เสียงของหลงอวิ๋นแข็ง แต่สั่นเครือมือของเขากดแผลที่ท้องของเธอไว้แน่น พยายามจะหยุดเลือดที่ยังคงไหลไม่หยุด“ข้าจะพาเจ้าไปรักษา ข้า...ข้าไม่ยอมให้เจ้าตายที่นี่”“มัน...สายเกินไปแล้ว…&rd

เช้าวันถัดมาพระราชวังเทียนหลงยังคงงดงามดั่งภาพวาด—แต่ภายใต้หลังคาแก้วน้ำแข็งที่ส่องประกายกลับเต็มไปด้วยแรงสั่นสะเทือนที่มองไม่เห็นหลงอวิ๋นออกจากหอจันทราตั้งแต่ยามเช้ามืด เพื่อเข้าประชุมลับร่วมกับเหล่าผู้นำทางการทหารเรื่องเดียวที่ทำให้เขาไม่อาจวางใจได้ คือ ‘การเคลื่อนไหวของนักล่ามังกร’ ที่เริ่มรุกคืบเข้ามาใกล้ดินแดนฝั่งใต้และในช่วงเวลาเดียวกันนั้น...ฉันนั่งอยู่ที่เก้าอี้ใกล้หน้าต่างในห้องพัก บรรยากาศรอบตัวอบอุ่นจากเตาผิงเวท และกลิ่นดอกไวโอเล็ตจาง ๆ จากพรมขนนุ่มแสงแดดสีขาวนวลลอดผ่านม่านโปร่งเบา...แต่ภายในใจฉันยังไม่สงบเหมือนอากาศในห้องเลย“ความฝันเมื่อคืน...มันไม่ใช่แค่ฝัน”ฉันพึมพำกับตัวเอง ขณะที่หลงจื่อ วางถ้วยชาอุ่นไว้ข้างมือฉันอย่างเงียบ ๆ“คุณหนูต้องการอะไรเพิ่มเติมไหมเจ้าคะ?”“ไม่ล่ะ ขอบใจนะหลงจื่อ”ฉันยิ้มอ่อนให้เธอ แล้วค่อย ๆ เปิดกล่องกำมะหยี่สีม่วงที่วางอยู่ข้างเตียง ก่อนที่ฉันจะเปิดไพ่เสียง...“คิ้ว~”เจ้าก้อนกลมสี