Semua Bab สาวน้อยส่งอาหารทะลุมิติxองค์ชายมังกรน้ำแข็ง: Bab 81 - Bab 90

ม่านควันจางเริ่มสลายราวกับจิตวิญญาณของโลกในมิตินี้กำลังถอนหายใจหญิงสาวในชุดหนังรัดรูปสีดำเดินฝ่าฝุ่นเวทที่ยังลอยฟุ้งอยู่กลางอากาศเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัวใด ๆ แม้เปลวเพลิงจากไคเซอร์จะยังแฝงไอร้อนอยู่รอบกาย หรือม่านน้ำแข็งของหลงอวิ๋นจะยังไม่สลายเธอเดินตรงไปหาไคเซอร์ทันที...เหมือนไม่มีใครอื่นอยู่ในบริเวณนั้น“ท่านทำอะไรเนี่ย? จะทำลายปราสาททิ้งรึไงห๊ะ?”เสียงของเธอดังขึ้น เรียบนิ่ง แต่น้ำเสียงนั้นปะปนไปด้วยความไม่พอใจที่เก็บไว้ไคเซอร์ยืนนิ่งอยู่กลางเศษเปลวไฟที่เพิ่งมอด ชายเสื้อคลุมสีดำแดงสะบัดตามแรงลม ดวงตาสีแดงของเขาสบกับดวงตาคมเฉียบของเธอเขาไม่พูดอะไร... ไม่ขยับหนี และไม่มีแม้กระทั่งแววโกรธเคืองมีเพียงรอยยิ้มบางที่มุมปาก…ราวกับเขารอการปรากฏตัวของเธอแววตาแดงทับทิมทอแสงวาวเหมือนเด็กชายที่ได้พบของเล่นโปรดอีกครั้ง“ท่านยืนเฉยให้ฉันด่าอีกแล้วนะ ไคเซอร์”“ไม่เบื่อบ้างหรือไง?”หญิงสาวบ่นต่อ ขณะเดินเข้าใกล้เขาอีกสองก้าวไคเซอร์ก้มหน้าลงเล็กน้อย ลมหายใจของเขาแผ่วเบ

เสียงระฆังศึกดังก้องเหนือสนามรบของราชสภา หิมะสีขาวที่เคยสงบ—บัดนี้เปื้อนสีเลือด และบนยอดหอราชครูคือภาพที่ไม่มีใครกล้าจินตนาการองค์จักรพรรดิ์กับพระราชินีถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่เวทสีดำสนิทข้างกายคือชายหนุ่มในอาภรณ์สีทองเฉิดฉาย—องค์ชายหลงเทียนเจิน องค์ชายลำดับที่หนึ่ง ผู้ที่เคยเป็นที่รักของเหล่าขุนนาง...แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นผู้นำกองทัพกบฏ“หยุดการต่อสู้ซะ—มิฉะนั้นราชบัลลังก์จะไร้กษัตริย์โดยสิ้นเชิง!!”เสียงของหลงเทียนเจินดังชัด เหนือศีรษะของเขา โล่เวทสีทองเรียงรายล้อมเป็นกำแพงพลังแน่นหนากองทัพรักษ์เกราะทอง ของเขายืนเรียงแถวเป็นระเบียบดุจแผ่นเหล็กกลางสนามรบด้านล่าง—เสียงฝีเท้าหนักกระแทกกับพื้นน้ำแข็ง ขณะที่แม่ทัพเจิ้งอู่ควงหอกพายุฟาดแนวทัพกบฏเปิดทาง ข้างเขาคือชายผมยาวสีดำในเกราะสีน้ำเงินเข้มดั่งท้องฟ้ายามราตรี—แม่ทัพไป๋หลง ผู้ใช้กระบี่เดี่ยวฟาดวงเวทกลางอากาศได้ราวกับตัดกระดาษท่ามกลางเสียงเวทปะทะ แรงกระแทกระเบิด และเสียงคำรามของมังกรเวท ร่างของชายผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีฟ้

ลมหนาวพัดกรรโชกเป็นระลอกเหนือที่ราบน้ำแข็งที่ทอดยาวไกลสุดสายตาเส้นขอบฟ้าถูกทาบทับด้วยเงาของกองกำลังพันธมิตรที่มากมายราวคลื่นดำถาโถม ท้องฟ้าเหนือหัวมืดครึ้ม แม้เป็นเวลากลางวัน แต่แสงจันทร์ก็เจิดจ้าราวจะย้ำเตือนถึงสงครามของเผ่ามังกรหลงอวิ๋นยืนอยู่บนเนินน้ำแข็งกลางแนวบัญชาการ เสื้อคลุมสงครามปักยันต์มังกรน้ำแข็งพลิ้วไหวตามลม ดวงตาสีฟ้าเข้มมองตรงไปข้างหน้าอย่างสงบนิ่งและเฉียบคม“กองหน้าเบี่ยงซ้าย กลางเตรียมเปิดทางเวท พวกเราจะใช้ธาตุเยือกแข็งรุกสวนแนวขวา”เสียงเขานิ่งเฉียบ แต่น้ำเสียงเปี่ยมอำนาจพอให้แม่ทัพทั้งสามรีบเคลื่อนกำลังทันทีธงราชวงศ์สะบัดแรง กองกำลังของหลงอวิ๋นเคลื่อนพลอย่างเป็นระเบียบ ทว่าปริมาณ…ย่อมสู้ไม่ได้จากฝั่งตรงข้าม กองพันพันธมิตรของหลงเทียนเจินแผ่แนวรบยาวสุดลูกหูลูกตากองพลมังกรเพลิงจากแดนใต้กองกำลังเวทย์คำสาปจากอาณาเขตตะวันตก และอัศวินดำจากทวีปต้องห้าม—ล้วนรวมตัวกันเพื่อโค่นราชวงศ์ที่แท้จริงแววตาของหลงอวิ๋นเริ่มเครียดขึ้น“เราสู้ด้วยกลยุทธ์ได้...แต่เรื่องจำนวน...&rd

“จันทราอาจมืด...แต่ราตรีจะไม่สิ้นแสง”เสียงคำรามของท้องฟ้าดังสะท้อนเหนือเทือกเขาเซียนซื่อ—แผ่นฟ้าแยกออกเป็นรอยร้าว แสงสว่างวาบลงมาจากจุดสูงสุด ราวกับสวรรค์ยังลังเลว่า...ใครคือผู้ควรได้รับชัยในศึกครั้งนี้ลานน้ำแข็งเต็มไปด้วยรอยร้าวที่เกิดจากแรงปะทะของเวทขั้นสูง พื้นน้ำแข็งที่เคยขาวสะอาด ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยรอยดาบและรอยเลือดจากหลายเผ่าพันธุ์ท่ามกลางใจกลางของมหาสมรภูมิหลงเทียนเจินยืนตระหง่านอยู่กลางพายุเพลิงทอง—ดวงตาสีแดงฉานของเขาเรืองแสงราวกับเทพมารแห่งยุคโบราณกำลังสิงสู่ร่างของเขาห่อหุ้มด้วยเกราะมังกรทองโบราณ—สิ่งซึ่งเคยหายสาบสูญไปนานนับพันปีปีกสีทองของเขากางออกครั้งเดียว—เมฆทั้งแนวฟ้าแยกออก ปลายนิ้วของเขาเคลือบเพลิงสีทองอมขาว—เพลิงที่เผาได้แม้กระทั่งจิตใจระลอกเพลิงสีทองพุ่งแหวกอากาศตรงมาทางหลงอวิ๋นเขาถอยไปก้าวหนึ่ง พลางยกแขนขึ้น—ม่านน้ำแข็งสีครามปะทุขึ้นทันทีครึ่กก!!แรงปะทะดังลั่นสนั่นหุบเขา พลังทั้งสองกระแทกกันจนพื้นน้ำแข็งระเบิดเป

“เพราะเมื่อหัวใจของผู้คนเปลี่ยน...ดินแดนก็เปลี่ยนตาม”แสงแรกของราตรีวันใหม่...ไม่ใช่แสงอาทิตย์แต่เป็นแสงจันทร์อ่อนละมุน ที่ทอประกายลงมาจากฟากฟ้า—อ่อนโยน...เจิดจ้ายิ่งกว่าเคยดินแดนแห่งหิมะที่เคยเงียบงัน...กำลังมีการเปลี่ยนแปลงเป็นครั้งแรกในรอบพันปีเสียง ‘หยดน้ำ’ หยดแรก—ดังกระทบผืนน้ำแข็ง เบาเสียจนราวกับโลกทั้งใบต้องหยุดฟังหยดล็ก ๆ นั้น ไม่ได้เกิดจากอุณหภูมิที่เปลี่ยนแปลง แต่มาจากเวทของ ‘ใครบางคน’ ที่เปลี่ยนความเยือกเย็นให้กลายเป็นพลังแห่งการเยียวยาทั่วทั้งแนวทุ่งหิมะ ดอกไม้สีฟ้าขาวเริ่มโผล่ขึ้นจากผิวดิน กลีบใสราวกับหยดจันทร์ ละลานตาราวกับดวงดาวที่หยั่งรากบนพื้นโลก—คือ ‘กุหลาบจันทรานิรันดร์’ดอกไม้ในตำนานที่เคยต้องใช้เวลาหนึ่งศตวรรษในการเบ่งบานแต่วันนี้…มันกำลังผลิบานพร้อมกันทั้งทุ่ง ด้วยเวทจันทราที่เต็มไปด้วยพลังแห่งความรักและการให้อภัยหิมะ...ไม่ได้ละลายหายไปแต่หลอมรวมเป็นสายน้ำใสไหลเอื่อย เหนือยอดต้นเข็มสน ใบ