Semua Bab สามีข้าคือพรานป่า: Bab 51 - Bab 60

ซ่งเวยหลงรู้สึกตัวขึ้น เนื่องจากเหมือนว่ามีอะไรเย็นๆ มาถูไถตามร่างกาย ทำให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์ และลืมตาขึ้นมาก็พบกับร่างบางกำลังเช็ดตัวให้ตนอยู่ ใบหน้าของนางตอนนี้ยากจะคาดเดาว่ารู้สึกเช่นไร มีเพียงใบหน้าเรียบนิ่งแต่ดูแล้วสบายตา คล้ายกับแม่น้ำที่ไหลเอื่อยเฉื่อยแต่กลับรู้สึกสงบร่มเย็นในใจ“รู้สึกตัวแล้วหรือเจ้าคะ? เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ? รู้สึกไม่สบายตรงไหนอีกหรือไม่? ให้น้องตามท่านหมอให้ดีหรือไม่เจ้าคะ?” เซี่ยซูมี่ที่กำลังเช็ดตัวให้สามีอยู่ คิดว่าเขาอาจจะเป็นลมแดด เนื่องจากว่าตากแดดบังคับรถม้ากลับบ้าน อีกทั้งยังทำงานหนักไม่มีเวลาพักผ่อน อาจจะทำให้ร่างกายที่ไม่ได้พักผ่อนมานานอ่อนล้าลง “น้ำ …พี่ขอน้ำดื่ม” ซ่งเวยหลงยังรู้สึกเวียนหัวอยู่จึงยังไม่ได้ตอบคำถามใดกับภรรยาเซี่ยซูมี่เมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบหาน้ำมาให้สามีดื่ม จากนั้นก็ช่วยประคองเขาให้ลุกขึ้นนั่งจะได้ดื่มน้ำได้ถนัด ระหว่างที่สามีกำลังดื่มน้ำอยู่นั้นก็รู้สึกวูบโหวงในใจแปลกๆ มีชั่ววูบหนึ่งที่เข้ามาในหัวว่าหากสามีเป็นโรคร้ายแรงจะทำเช่นไรดี ตนจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร? คิดได้เช่นนั้นก็รู้สึกจุกอยู่ในลำคอ นัยน์ตาแดงก่ำคล้ายคนกำล

หมอเหลียงเดินทางมายังบ้านซ่งด้วยความเป็นห่วง ไม่คาดคิดมาก่อนว่าชายชาตรีเช่นพรานซ่งจะล้มป่วย ทันทีที่คนงานไปบอกตนก็รีบให้ผู้ช่วยขับรถม้าส่งในทันที ทั้งๆ ที่เวลาไปไหนมาไหนก็มักจะใช้เกวียนอยู่เป็นประจำก๊อก ก๊อก ก๊อก “ฮูหยินเจ้าคะ ท่านหมอเหลียงมาแล้วเจ้าค่ะ” ป้าเห่ยเข้ามาภายในบ้าน จากนั้นก็เคาะประตูแจ้งข่าวกับเจ้านาย “ไปเชิญท่านหมอเข้ามาเลยเจ้าค่ะท่านป้า” เซี่ยซูมี่ตะโกนออกไปทางด้านซ่งเวยหลงที่นอนซมอยู่ถึงกับขมวดคิ้วไม่พอใจเมื่อได้ยินชื่อท่านหมอเหลียง ชายหนุ่มยังคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็แค่ทำงานหนักมากเกินไปเท่านั้น พักผ่อน 1-2 วันก็น่าจะหายเป็นปกติ “น้องเป็นคนให้เฉินอี้ไปตามท่านหมอเหลียงมาเองเจ้าค่ะ หากท่านพี่รักน้องก็ต้องยอมให้ท่านหมอดูอาการป่วย ไม่เช่นนั้นน้องจะคิดเสียว่าท่านพี่ไม่รักน้องเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่มัดมือชกสามี แต่ทุกคำที่ตนพูดนั้นล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องจริง “อืม ให้ท่านหมอตรวจดูก็ดีเหมือนกัน น้องจะได้สบายใจว่าพี่ไม่ได้เป็นอันใดมาก” ซ่งเวยหลงได้แต่รับปากในลำคอเมื่อได้ยินคำพูดของภรรยา ไม่ลืมที่จะพูดประชดประชันภรรยา อดน้อยใจไม่ได้ที่

เซี่ยซือมั่นถูกบิดาจับข้อมือเอาไว้ แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่มารดาตะโกนออกมาจนสุดเสียง ท่านลุงไท่เองก็ตกใจเมื่ออยู่ดีๆ ก็ถูกกล่าวหาว่าคดโกง สมัยนี้เรื่องโกงต่างๆ ไม่ค่อยมีเกิดขึ้น ทุกคนอยู่ด้วยกันด้วยความซื่อสัตย์ รักเกียรติและศักดิ์ศรีของตนเองเป็นอย่างมาก “เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร” ท่านลุงไท่มองตาเขียวรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก คนในเมืองรู้จักตนอยู่ไม่น้อย เพราะมีอาชีพรับของป่าจากหมู่บ้านต่างๆ มาขาย หากเรื่องนี้ถูกผู้คนเข้าใจผิด แล้วตนจะทำงานต่อไปอย่างไร “หมายความว่าที่ผ่านมาเจ้าคดโกงข้า วันนี้หากข้าไม่มารับเงินกับลูกสาวด้วยมือของข้าเอง ก็หารู้ไม่ว่าเจ้าโกงเงินข้าทุกเดือน เร่เข้ามา… มาดูคนหน้าด้านโกงได้แม้กระทั่งเงินอีแปะ” นางเซี่ยแผดเสียงออกไปเพื่อต้องการให้ทุกคนมามุงและสนใจ “นี่เจ้า….” ท่านลุงไท่ชี้หน้านางเซี่ยด้วยความโมโห จากนั้นก็หันไปสบตากับเซี่ยซือมั่น เพื่อต้องการให้นางพูดและอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น ตนไม่เคยคิดที่จะเปิดดูถุงผ้านั้นว่ามีเงินอยู่จำนวนเท่าใด เพราะความสงสารหญิงสาวที่จากบ้านมาทำงานไกลถึงในเมือง อยู่กินตัวคนเดียวเป็นสาวเป

“คารวะท่ารองแม่ทัพเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่และพี่สาวทำความเคารพรองแม่ทัพหนุ่มอีกครั้ง “ตามสบายเถิดน้องสะใภ้ ไม่ต้องมากพิธี” รองแม่ทัพกล่าวทักทายภรรยาของสหายอย่างเป็นกันเอง ทั้งๆที่ความเป็นจริงคือเขาเป็นคนที่ค่อนข้างระวังตัว ด้วยมีหน้าที่ที่ต้องถวายอารักขาความปลอดภัยให้แก่องค์ชายห้ามาตั้งแต่เด็กๆ “ท่านมาก็ดีแล้วขอรับ ข้าขอขอบคุณสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ด้วย” ซ่งเวยหลงเอ่ยขึ้น ช่วงที่ไปล่าสัตว์ด้วยกันเขาได้เรียนรู้หลายๆอย่างเกี่ยวกับวิชาป้องกันตัว รองแม่ทัพหนุ่มเองก็ได้เรียนรู้วิชาเอาตัวรอดเมื่ออยู่ในป่าเช่นกัน ทำให้ทั้งสองคนสนิทกันมาก “ไม่เป็นไร เรื่องของเจ้าก็เหมือนเรื่องขอข้า ที่ข้ามาในวันนี้ก็เพื่อจะมาทำเรื่องที่พูดเอาไว้ให้สำเร็จลุล่วง ซ่งเวยหลง เจ้าต้องการที่จะเป็นพี่น้องสาบานร่วมกับข้าหรือไม่?” รองแม่ทัพเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งจ้องมองหน้าสหายที่ตนเอ็นดูเหมือนน้องชายแท้ๆ “ไมตรีที่ท่านมอบให้ ข้าซ่งเวยหลงไม่อาจที่จะปฏิเสธได้ อีกทั้งยังรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้เป็นพี่น้องกับท่าน” ซ่งเวยหลงไม่คิดปฏิเสธ เพราะเขาเองก็รับรู้ได้ถึงความเมตตาที่รองแม่

เซี่ยซูมี่ลืมตาตื่นในเช้าของอีกวัน คิดว่าตัวเองฝันไปหรือเป็นเรื่องจริง แต่เมื่อใช้มือคลำสัมผัสที่หน้าท้องกลับพบว่ามันยุบลง ไม่ป่องเหมือนเมื่อวาน นอกจากนั้นแล้วในยามที่ขยับตัวก็รู้สึกเจ็บ อีกทั้งยังเหมือนได้ยินเสียงร้องงอแงของเด็กอีกด้วย “อือ” คุณแม่มือใหม่ส่งเสียงในลำคอ “ลูกพ่อ แม่ของลูกตื่นแล้ว” ซ่งเวยหลงตอนนี้กำลังอุ้มลูกชายอยู่สืบเนื่องจากเมื่อคืนที่ได้บอกกับหมอตำแยเอาไว้ว่าจะให้ลูกกินนมของภรรยาเป็นคนแรกนั้นต้องหยุดลง เนื่องจากว่าลูกชายร้องไห้งอแงในยามเช้าแต่ภรรยาเขากลับยังไม่ได้สติ ตนจึงจำเป็นต้องให้แม่นมที่เตรียมไว้สำหรับลูกชายทำหน้าที่แทนทารกน้อยราวกับว่ารับรู้และเข้าใจในสิ่งที่บิดาพูด ทันทีที่พูดถึงมารดาเขากลับเงียบเสียงลง คล้ายกำลังฟังเสียงการเคลื่อนไหวของมารดา แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเหมือนตอนที่อยู่ในท้อง เขากลับเริ่มเบะปากเตรียมที่จะร้องไห้อีกครั้ง “ท่านพี่ นะ น้ำเจ้าค่ะ น้องขอน้ำ” เซี่ยซูมี่รู้สึกลำคอแห้งผาก แม้ว่าอยากจะลุกขึ้นไปอุ้มลูกชายมากเพียงใด แต่ตอนนี้ตนต้องได้กินน้ำเพื่อให้ร่างกายมีแรงขึ้นมาก่อน “ฮูหยิน น้ำเจ้าค่ะ”